Jak pokonać lęk przed jedzeniem w miejscach publicznych?
Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale coraz bardziej boję się jeść w miejscach publicznych. Nawet myśl o tym, że ktoś na mnie patrzy, sprawia, że mam ochotę uciec. Boję się, że ktoś mnie oceni — jak jem, co jem, albo nawet jak wyglądam przy stole.
Kiedyś uwielbiałam wyjścia do restauracji, spotkania z ludźmi, a teraz to mnie paraliżuje. Już kilka razy wymyślałam wymówki, żeby tylko nie musieć nigdzie iść. Chcę to zmienić, ale nie wiem, od czego zacząć. Może powinnam próbować chodzić w mniej zatłoczone miejsca? Ale czy to coś da? Jak w ogóle przestać się przejmować tym, co myślą inni? Czuję się coraz bardziej zamknięta w sobie przez ten strach, a to tak bardzo nie jestem ja. Pomóżcie mi, proszę, bo nie wiem, jak z tym walczyć, a chciałabym znowu cieszyć się życiem i zwykłymi rzeczami.
Joanna
Grzegorz Burghardt
Dzień dobry,
Pisze Pani, że obecne lęki pojawiły się jakiś czas temu, a wcześniej jedzenie w miejscach publicznych nie sprawiało trudności. Sugeruje to pojawienie się lęku społecznego zapoczątkowanego przez jakieś wydarzenie bądź wydarzenia. Dzieje się tak, kiedy np. osoba doświadcza jakiegoś trudnego wydarzenia np. wyśmiania, niepowodzenia, odrzucenia.
W konsekwencji tego wydarzenia zaczyna stopniowo unikać pewnych miejsc, rzeczy, ludzi, by ponownie nie doświadczyć czegoś podobnego. Unikanie sprawia, że utwierdzamy się w myśleniu, że jeśli np. pójdę w dane miejsce i coś mi się nie uda, to inni źle o mnie pomyślą i nie będą mnie lubić. Utwierdzanie się w swoim myśleniu sprawia, że lęk zaczyna być jeszcze bardziej doskwierający i coraz bardziej zaczynamy unikać.
Oczywiście poza unikaniem również wiele innych zachowań może podtrzymywać problem.
Pomóc w ich zidentyfikowaniu może specjalista, który pokieruje w procesie leczenia, jakim jest psychoterapia. Może Pani również skorzystać z jakichś poradników z zakresu terapii poznawczo-behawioralnej, w których znajdzie Pani wiele ćwiczeń.
Jednak radzenie sobie samej za pomocą poradnika może być trudne.
Leczenie polega na zmianie myślenia i stopniowej redukcji zachowań podtrzymujących wprowadzając zachowania nowe np, przeciwne, czyli jedzenie w towarzystwie innych osób, kontrolując jednocześnie inne zachowania unikowe podczas jedzenia.
Po wprowadzeniu takich zachowań warto wyciągnąć wnioski dotyczące np. tego, co w tym doświadczeniu przeczyło moim myślom np. „myślałam, że inni będą się ze mnie śmiać i wytykać palcami a tak się nie stało, byli zajęci raczej swoimi sprawami, a to, że wydawało mi się, że ktoś na mnie patrzy, mogło być spowodowane moim wyczuleniem na sygnały zagrażające, tak naprawdę np. wzrok kogoś w moim kierunku mógł nie dotyczyć mnie”. W leczeniu stosowane są również tak zwane eksperymenty behawioralne, które mają obniżyć wiarę w negatywne przekonania i doprowadzić do sformułowania nowych przekonań.
Musi Pani wiedzieć, że lęk nie rośnie w nieskończoność, kiedy wchodzimy w sytuację lękową i nie próbujemy z tym lękiem w żaden sposób walczyć, on zaczyna samoistnie, stopniowo opadać.
W celu zmiany myślenia może zadawać sobie takie pytania:
- Co najgorszego może się stać? Jakie jest prawdopodobieństwo, że tak się stanie? Jeśli nawet się tak stanie to, czy jestem w stanie sobie z tym poradzić? Czy doświadczałam podobnych sytuacji w przeszłości? Jeśli tak jak sobie z nimi poradziłam?
- Co bym powiedziała przyjaciółce, która boi się, że ktoś źle o niej pomyśli?
- Nawet jeśli ktoś, źle o mnie oceni to, czy mam na to wpływ, czy się o tym dowiem?
- Czy ludzie, którzy mogliby o mnie źle pomyśleć, są dla mnie ważni? Jeśli nawet są to czy warto mieć przy sobie ludzi, którzy krytykują i oceniają?
- Jakie są moje dobre strony? Ca co inni mogą mnie cenić?
- Czy daję sobie prawo do błędów i niepowodzeń? Czy jestem dla siebie wystarczająco współczująca?
Beata Matys Wasilewska
Dzień dobry
Prawdopodobnie podłożem tego zachowania jest nerwica lękowa, która objawia się poprzez fobię związaną z jedzeniem.
Przyczyną mogą być nadmierne obciążenia emocjonalne z powodu przewlekłego lub gwałtownego doświadczenia stresu, lub sytuacji trudnych.
Warto by zgłosiła się panią do psychologa- psychoterapeuty, który ma doświadczenie w pracy z nerwicami(często w przypadku natręctw czy fobii sprawdza się terapia poznawczo-behawioralna). Terapeuta pomoże pani, złagodzić niepokoje, ale także przepracować sytuacje, które spowodowały pojawienie się fobii. Niekiedy w nasileniu objawów zalecane jest łączenie psychoterapii z farmakoterapią( niezbędna jest wizyta u psychiatry).
Wdrożenie leczenie pozwoli pani odzyskać kontrolę nad życiem i powrót do swobodnego korzystania z przyjemności jedzenia także w towarzystwie innych.
Pozdrawiam
Beata Matys Wasilewska
Agnieszka Zając
Dzień dobry,
wydaje się, że opisuje Pani lęk, którego doświadcza Pani w sytuacjach społecznych, a dotyczy on głównie oceny innych ludzi. Pomocna może okazać się konsultacja psychologiczna/ psychoterapeutyczna oraz w perspektywie, psychoterapia, która pomoże bliżej przyjrzeć się źródłu tego lęku oraz wypracować adekwatne strategie radzenia sobie z nim.
Pozdrawiam serdecznie,
Agnieszka Zając
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Mam problem z partnerem. Daje się wykorzystywać ludziom, pomaga nawet swoim kosztem, nawet naszym, bo mieszkamy już razem. Syn dorosły mieszkający z matką wyciąga od niego kasę (płaci jeszcze alimenty na syna), a to ciuchy, a to prawo jazdy, nawet samochód oddał synowi mniej palący, a sam musi je
Cześć,
Nie wiem, od czego zacząć, bo mam taki chaos w głowie.
Każda decyzja, nawet mała pierdoła, staje się dla mnie jak Mount Everest. Wybór nowej pracy, weekendowe plany, a nawet to, co zjem na obiad — wszystko to paraliżuje mnie do granic absurdu. Ciągle biję się z myślami:
Czuję, że moje jedzenie to teraz jedna wielka bitwa, a ja coraz bardziej w niej przegrywam. Mam tak okrojoną listę tego, co mogę włożyć do ust, że czasem aż się boję, co to robi z moim zdrowiem. Kiedy próbuję coś nowego, zamiast normalnej reakcji pojawia się stres, panika, a nawet obrzydzenie, ja
Jestem 30 latkiem i zawodowo zajmuje się jazdą od 8 lat.
Od roku mam lęki związane z pracą kierowcy.
Odnoszę wrażenie, że zjadę ze swojego pasa, wjadę w głęboki rów i będę mieć kłopoty z tym związane. Dodatkowo mam lęk przed jazdą po wysokich mostach, wiaduktach.
Czuję, że strach przed przytyciem zaczyna codziennie mnie zamęczać. Każdego dnia boję się dodatkowych kilogramów, a jedzenie, które kiedyś było przyjemnością, teraz tylko mnie stresuje. Zaczynam unikać niektórych produktów, bo wydają mi się „złe” albo „groźne”, i zauważyłam, że coraz bardziej kry
Mam spory problem z lękiem przed intymnością i czuję, że to naprawdę odbija się na moich relacjach. Kiedy zaczynam czuć, że ktoś chce się do mnie zbliżyć – emocjonalnie czy fizycznie – pojawia się we mnie ogromny niepokój i automatyczna chęć wycofania się. To strasznie frustrujące, bo chciałabym
Ostatnio mam wrażenie, że stres dosłownie mnie zjada. Praca, która kiedyś była dla mnie czymś super, teraz wydaje się tylko ciągłym źródłem frustracji, i zaczynam odczuwać lęk przed pójściem tam. Wkręcam sobie, że koledzy z pracy mnie nie lubią i tak w kółko. Nawet kiedy mam wolne, nie umiem się
Mam problem, który zaczyna mnie trochę martwić. Coraz częściej budzę się w środku nocy z tak silną chęcią na przekąskę, że nie mogę się powstrzymać, nawet jeśli wiem, że tak naprawdę nie jestem głodna. To uczucie mnie wykańcza – psuje mi sen, a potem cały dzień jest trudniejszy.
Czy takie
Myśli samobójcze. Jestem mamą trójki, dzieci, 7, 4 i 3 lata. Jestem mężatką, mąż wyjeżdża do pracy na 3 tygodnie, 2 tygodnie w domu. Relacje z rodzicami sięgają zenitu, już raz próbowałam sie wyprowadzić, ale wróciliśmy, nie stać nas na budowę domu. Mam myśli samobójcze, mam myśli, że zabijam rod
Witam.
Mam 30 lat i od około 1,5 roku, gdy po kłótni z kimś zaczynam z nim rozmawiać, automatycznie głos mi się załamuje, łzy napływają mi do oczu. Nigdy wcześniej nie miałam takich reakcji.
Zawsze potrafiłam powstrzymać się od łez, natomiast teraz zwyczajna sprzeczka, n
Niedawno przytrafiło mi się zatrucie pokarmowe, które wywołało u mnie duży lęk przed jedzeniem. Zawsze byłem kimś, kto czerpał radość z jedzenia i chętnie testował nowe smaki, ale teraz już sama myśl o posiłku powoduje u mnie niepokój i strach.
Boję się, że mogłoby się to powtórzyć,
Zauważyłem, że moje kontakty z bliskimi stają się coraz cięższe do zniesienia. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że nie daje mi się podejmować samodzielnych decyzji... i każda próba postawienia na swoim kończy się poczuciem winy i strachem przed odrzuceniem. Myślę, że może być to związane z moim zabu
Czasami mam wrażenie, że mój strach przed porażką dosłownie rządzi moim życiem. Nawet proste rzeczy, które nie powinny być wielkim wyzwaniem, wywołują we mnie taki lęk, że najchętniej bym się w ogóle za nie nie zabierał. Zamiast działać, analizuję wszystko sto razy, wyobrażając sobie, co może pój
Witam!
Zacznę od tego, że borykam się z problemem, iż nie widzę sensu życia. Ciągła pogoń za materializmem. Lojalność, wierność, miłość to cechy zbędne i używalne, które straciły na wartości.
Wszystko kręci się wokół pieniędzy, których i tak nie zabierzemy ze sobą. Już j
Dzień dobry, od 3 tygodni przyjmuje jedną tabletkę sertraliny dziennie na OCD. Nie wiem, czy to jakaś duża dawka, ale efekty widzę. Czy jednym z nich może być chęć do wyjścia z domu, większa energia do tego i ogólne lepsze samopoczucie fizyczne, nie tylko psychiczne? Jakiś czas temu bardzo bałam
Miałem zadać pytanie, lecz podczas pisania uświadomiłem sobie, że lepiej się poczuje, gdy słowa opiszą i być może otworzą mi oczy, jak głęboko na dnie się obecnie znajduję.
Mam 24 lata nigdy nie miałem dziewczyny. Najpiękniejsze uczucie, jakim jest miłość i coś, co leży w naturze lud
Zmagam się z tym okropnym uczuciem, które pojawia się, gdy napady obżarstwa wymykają się spod kontroli.
Zauważyłem, że najczęściej dzieje się to wtedy, kiedy jestem zestresowany, zmęczony emocjonalnie, przytłoczony wszystkim, co dzieje się wokół mnie. I wtedy mam wrażenie, że jedzeni
Zaczynam zauważać, że coś, co zawsze wydawało mi się problemem tylko dzieciaków, teraz zaczyna mnie dotyczyć – lęk separacyjny, a ja mam 27 lat. I to naprawdę dziwne, bo każdy, nawet krótki czas rozłąki z bliskimi, sprawia, że czuję się okropnie.
Chodzi o takie momenty, kiedy wiem, ż
Mam problem z lękiem przed lataniem i to wyraźnie wpływa na moje życie zawodowe i osobiste. Sama myśl o nadchodzącej podróży samolotem powoduje u mnie niepokój, a czasami nawet panikę. Zdarza się, że jeszcze przed lotem doświadczam fizycznych objawów, takich jak szybkie bicie serca czy pocenie si
Witam, Po śmierci kuzyna minęło już 3 miesiące, który popełnił samobójstwo. Mam takie myśli, które przychodzą codziennie. Myśli typu; czy mnie może to spotkać? Jak widzę przedmioty z tym związane, to unikam. Po prostu człowiek obawia się i boi się takiej śmierci. Byłam u psychologa i.pokazał mi t
Mam takie dni, że często czuję się, jakby moje życie straciło sens, a wątpliwości dotyczące moich celów nie dają mi spokoju. Ten cały kryzys egzystencjalny sprawia, że rzeczy, które kiedyś robiłem z automatu, teraz wydają się bez sensu.
Często myślę: 'po co ja to w ogóle robię?' i br
Coraz częściej zauważam, że moja córka naprawdę boi się chodzić do szkoły, co mnie martwi. Każdego ranka ten lęk wydaje się rosnąć, a próby uspokojenia pomagają tylko na krótko.
Rozmawiałam z dzieckiem o jej uczuciach i obawach, ale często się wycofuje albo mówi, że nie wie dokładnie
Dzień dobry, mam prawie 25 lat, mam fobię społeczną od dziecka, doświadczam epizodów depresyjnych, mam część symptomów agorafobii, od półtora roku zaczęłam doświadczać ataków paniki i stają się one częstsze, częściej się samookaleczam, do tego prawdopodobnie mam zaburzenie osobowości borderline (
Od pewnego czasu zmieniło się moje podejście do jedzenia, jest to dla mnie powód do niepokoju. Na początku chciałem po prostu zdrowiej się odżywiać i czuć lepiej. Ale teraz każda decyzja związana z jedzeniem budzi we mnie stres.
Unikam produktów, które uznaję za "niezdrowe", a każde
Jak mogę pomóc mojej bliskiej przyjaciółce, u której zauważyłam mocno niepokojące zachowania związane z odżywianiem? Coraz częściej unika wspólnych posiłków, narzeka na swoje ciało i obsesyjnie koncentruje się na kaloriach. Martwię się, że mogą to być oznaki zaburzeń odżywiania, ale nie wiem, jak
Liczne zatrucia pokarmowe wywołały u mnie silny lęk przed jedzeniem. Zawsze byłem osobą, która cieszyła się jedzeniem i eksperymentowała z nowymi smakami, ale teraz każda myśl o posiłku budzi we mnie niepokój i obawy. Obawiam się, że sytuacja może się powtórzyć, co prowadzi mnie do unikania niekt
Dzień dobry, od jakiegoś czasu na własną rękę staram się wyjść z napadów objadania. Były górki i dołki, ale mam wrażenie, że idę w dobrym kierunku. Za 4 dni jadę na wyjazd w góry z tatą (mój pomysł) i od 2 dni już panikuję, bo okrutnie boję się, że przez to, że nie mogę zaplanować sobie jedzenia,