WsteczDlaczego z wiekiem przestajemy lubić adrenalinę? Strach przed dużymi zjeżdżalniami i parkami rozrywki
Jako dziecko uwielbiałam adrenalinę, a teraz unikam dużych zjeżdżalni, parków rozrywki, bo mam strach w oczach, wchodząc na coś takiego. Dlaczego ?
Anonimowo
Odpowiedz jako specjalista
Karolina Maciejewicz
Cześć,
To, co opisujesz, jest doświadczeniem, które wbrew pozorom nie jest rzadkie. W dzieciństwie wiele osób czuje się bardziej swobodnie w kontekście silnych bodźców. Wynika to z innego funkcjonowania układu nerwowego oraz mniejszej świadomości zagrożeń. Z wiekiem nasz mózg zaczyna inaczej oceniać ryzyko – stajemy się bardziej ostrożni, a system reagowania na potencjalne niebezpieczeństwo działa szybciej i intensywniej.
W niektórych przypadkach taka zmiana może być również powiązana z doświadczeniami stresującymi lub z wzrostem ogólnego poziomu napięcia psychicznego. Nieraz mechanizmy lękowe uruchamiają się w sposób nie do końca świadomy – ciało reaguje szybciej niż umysł, nawet jeśli świadomie wiemy, że coś „powinno być bezpieczne”.
Nie musi to oznaczać zaburzenia, wiele osób z wiekiem przestaje odczuwać przyjemność z ekstremalnych wrażeń. Natomiast jeśli lęk zaczyna obejmować również inne obszary Twojego życia, powoduje unikanie aktywności, czy zauważalne cierpienie, warto rozważyć konsultację psychologiczną w celu lepszego zrozumienia mechanizmów, które za tym stoją.
Z pozdrowieniami,
Karolina Maciejewicz
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Krzysztof Skalski
Zmiana Pani stosunku do adrenaliny i ryzyka wynika najprawdopodobniej z naturalnych procesów rozwojowych i psychicznych. Jako dziecko miała Pani mniej rozwiniętą zdolność do oceny ryzyka i konsekwencji, a potrzeba intensywnych doznań była większa. W dorosłości pojawia się większa świadomość zagrożeń, rozwija się ostrożność i potrzeba kontroli, a układ nerwowy może inaczej reagować na silne bodźce. To, co kiedyś było ekscytujące, teraz może być odbierane jako lękowe. Dodatkowo doświadczenia życiowe i zmiana priorytetów emocjonalnych mogą sprawiać, że intensywne doznania nie są już tak atrakcyjne jak kiedyś.
Zobacz podobne
Witam!
Mam pytanie, co zrobić?
Mam stalkerów i mnie strasz na wszystkie sposoby ,np. że jak zacznę dbać o siebie, się malować i umawiać z mężczyznami w miarę przystojnymi, to będą wzywać na mnie karetkę, by mnie zabrała do szpitala psychiatrycznego. Przez te osoby już byłam w szpitalu, sama się zamknęłam, na własne życzenie, bo do załamania nerwowego mnie doprowadzili swoim zastraszaniem. Generalnie mi życie uprzykrzają od kilku lat. Czy można mnie tak po prostu zabrać, bo ktoś ma kaprys i chce mnie zastraszyć?
Czy ja będę miała możliwość wytłumaczenia, gdy karetka przyjedzie się czy po prostu mnie na siłę wezmą?
Jakie są procedury? A ja mimo strachu, chcę być zadbana, ładnie ubrana, a nie poddać się ludziom, którzy mi życzą źle. Po prostu się boję żyć, dzięki tym osobom, boję się ich gróźb.
Jak mam sobie poradzić z tym? Proszę o radę. Moja psychika siada po prostu.