Jak wyglada proces diagnozy ADHD u dorosłych?

11 miesięcy temu

Anonimowo

Daria Kamińska

Dzień dobry, diagnoza w kierunku ADHD to złożony proces, w który jest zaangażowanych zarówno psycholog-diagnosta, jak i psychiatra wyspecjalizowany w diagnozie i leczeniu ADHD. Na diagnozę z reguły składa się: 1) Wywiad kliniczny polegający na wypytaniu o szereg różnych parametrów samopoczucia i funkcjonowania psychicznego. Jeśli w wywiadzie podstawowym potwierdza się, że są objawy sugerujące ADHD, wtedy wywiad jest pogłębiany o pytania dotyczące symptomów. 2) Spotkanie diagnostyczne przy wykorzystaniu baterii testów psychometrycznych (m.in. podstawowym narzędziem do diagnozy - DIVA). 3) Opcjonalne spotkanie, które służy przekazaniu i omówieniu diagnozy - zaproponowaniu oddziaływań terapeutycznych czy farmakologicznych. Pozdrawiam serdecznie, Daria Kamińska

11 miesięcy temu

Daria Kamińska

Psycholożka

Magdalena Żukowska

Proces diagnozy ADHD (Zaburzenia Deficytu Uwagi z Hiperaktywnością) u dorosłych obejmuje kilka kroków. Ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem lub specjalistą zajmującym się zdrowiem psychicznym, takim jak psychiatra, psycholog lub neuropsycholog. Oto ogólny opis procesu diagnozy ADHD u dorosłych:

Wywiad kliniczny: Lekarz lub specjalista przeprowadzi szczegółowy wywiad, w którym omówicie objawy, problemy i dolegliwości, które zgłaszasz. Będzie pytał o historię Twojego rozwoju, objawy ADHD, które obserwujesz u siebie oraz jak wpływają one na Twoje codzienne funkcjonowanie. Ważne jest, abyś był szczery i dokładnie opisywał swoje doświadczenia.

Wywiad z bliskimi: Czasami lekarz może poprosić o informacje od bliskich osób, takich jak partner, rodzic lub członek rodziny, aby uzyskać dodatkowe spostrzeżenia na temat Twojego zachowania i objawów ADHD. To może pomóc w potwierdzeniu lub uzupełnieniu Twoich własnych obserwacji.

Ocena objawów: Lekarz lub specjalista przeprowadzi ocenę objawów ADHD, korzystając z różnych narzędzi diagnostycznych, takich jak kwestionariusze i skale oceny. Te narzędzia pomagają w ocenie występowania objawów ADHD i ich nasilenia w różnych obszarach życia.

Wykluczenie innych przyczyn: Ważne jest, aby wykluczyć inne potencjalne przyczyny objawów, które mogą przypominać ADHD. Lekarz może zbadać, czy objawy nie są wynikiem innych zaburzeń psychicznych, takich jak depresja, lęki czy zaburzenia snu. Może również być konieczne przeprowadzenie badań dodatkowych, aby wykluczyć ewentualne przyczyny fizyczne.

Obserwacja i dokumentacja: W niektórych przypadkach lekarz może zalecić prowadzenie dziennika objawów, abyś mógł śledzić swoje doświadczenia i obserwacje na temat ADHD przez określony okres czasu. To może dostarczyć dodatkowych informacji i dowodów, które pomogą w procesie diagnozy.

Porównanie z kryteriami diagnostycznymi: Na podstawie zebranych informacji lekarz porówna Twoje objawy i dolegliwości z kryteriami diagnostycznymi ADHD, takimi jak DSM-5 (Diagnostyczny i Statystyczny Manual Zaburzeń Psychicznych). Jeśli spełniasz wystarczającą liczbę kryteriów, zostanie postawiona diagnoza ADHD.

3 miesiące temu

Magdalena Żukowska

Psycholożka

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Zobacz podobne

Od ponad roku mam silne bóle głowy z widzeniem mgły na oko. Mdłości, silnie drżą mi ręce co utrudnia mi funkcjonowanie. Lekarze wykluczyli choroby fizyczne. Czy może to być nerwica lub depresja? Czy powinnam się udać do psychiatry? ( bardzo boję się umówić na wizytę)

Witam, Około 3 miesięcy temu w dzień jak każdy inny zacząłem się dziwnie czuć. Mianowicie towarzyszyło mi uczucie zawrotów głowy, trudności w skupieniu, otumanienia, ucisku w głowie, wrażenie gorszej równowagi, pogorszonego widzenia . Od tamtej pory objawy występowały przez około 2 tygodnie aż końcu udałem się do specjalisty neurologa który nie wykrył żadnych problemów jednakże wskazał wykonanie tomografu jeśli objawy nie ustaną. Po około dwóch tygodniach nieustannych objawów udałem się na tomograf. Po upłynięciu 2 tygodni otrzymałem wynik z którego można było wywnioskować, że wszystko jest w normie z wyjątkiem jednej rzeczy. Odcinkowe zgrubienie śluzówki sitowia, co w mojej opinii nie ma wpływu na występujące objawy (Jak się później okazało lekarz też nie widział powiązania) tylko ma związek z dawnym zbyt długim stosowaniem kropli do nosa z xylometazolinem bez których nie mogłem funkcjonować lecz problem już minął. Objawy wciąż nie ustawały więc poszedłem do lekarza rodzinnego który zlecił wykonanie złożonych badan krwi (tarczyca, cukier oraz inne ogólne badania krwi) oraz polecił udanie się jeszcze raz do neurologa jak i okulisty. Badania krwi nic nie wykazały, wszystko w normie. Po kolejnych kilku tygodniach znów udałem się do neurologa który również nic mi nie powiedział oprócz zlecenia kolejnych badań takich jak rezonans z kontrastem oraz wizyta u kardiologa. Wizyta u okulisty również zakończyła się oznajmieniem, że wszystko jest w dobrze i lekarz nie widzi nic niepokojącego. Rezonans mam dopiero za 3 miesiące jak i kardiologa a objawy nie dają mi spokoju w codziennych czynnościach i bardzo utrudniają mi życie. Z moich obserwacji zauważyłem, że objawy są mniej zauważalne gdy jestem skupiony np: jazda samochodem czy też praca. Proszę o pomoc ponieważ zaczynam już wątpić, że ktokolwiek pomoże mi z moim problemem. Mam 20 lat i prowadzę zdrowy tryb życia. Nie pale oraz nie pije .

Dziecko nie spełnia norm rozwojowych - co zrobić, co się dzieje?

Witam. Chłopiec ma 10 lat. Od września zaczął naukę w klasie drugiej szkoły podstawowej. Przez te lata nauczyciele zostawiają ją na powtarzanie nauki w tej samej klasie. Po dwa lata w jednej klasie . Dziecko nie umie czytać. Myli się przy dodawaniu i odejmowaniu czy mnożeniu. Jego mowa jest niewyraźna. Nie można w ogóle go zrozumieć. Nie umie podstawowych czynności domowych, typu nakryć do stołu czy posprzątać albo zrobić kanapki. Nie umie jeździć na rowerze. Nie utrzymuje równowagi. Do wszystkiego podchodzi na Nie. Posiłki je łapczywie, nie zamykając ust. Jego jedyną zabawą są klocki LEGO i oglądanie bajek. Może to robić całymi dniami. Najgorsze jest to, że jak się zapytać o coś to płacze od razu. Zostanie sam to płacze. Nadmierna płaczliwość jest u dziecka. Czy to może być objaw jakiejś choroby? Czy trzeba iść do jakiegoś specjalisty? Pozdrawiam

Jestem od zawsze przebodźcowana, zmęczona, występuje dysocjacja. Proszę o pomoc.

Witam, mam 30 lat, i czuję się nierealnie w moim ciele, jakbym nie mogła uwierzyć, że ja to ja ,i to takie mam ciało, (mam obrzydzenie) ale nikt o tym nie wie. Gdy patrzę w lustro nie poznaję siebie czasami i przyglądam się, robię sobie zdjęcia lub oglądam zdjęcia, aby uwierzyć, że ja tak wyglądam. Na pozór dobrze wyglądam, jak człowiek, ale nie mogę tego zaakceptować, denerwują mnie lustra i nagość. Dotyk, światło, dźwięki, wszystko mnie dobija. Chce mi się wtedy od przeładowania bodźcami krzyczeć i płakać. Muszę chodzić z zatyczkami w uszach na zewnątrz, bo w domu powiedzmy że kontroluję środowisko i dźwięki w miarę. Ubrania mi są niewygodne.. W ogóle dużo rzeczy zdaje się nie być logiczne. Chce mi się płakać, jak mam np. użyć coś a to nie działa, jak producent mówi i trzeba kombinować.. Nie wiem, co mi już jest. Tak mam od urodzenia, nie mogę przebywać z ludźmi długo, jestem tym zmęczona. Ogólnie nie mam znajomych, nie umiem trzymać relacji, nie chcę ich też, izoluję się. Myśli samobójcze się zdarzają, ale bym chciała żyć, tylko nie tak. Jestem zmęczona, wiecznymi bodźcami zwłaszcza, jestem tak przytłoczona momentami, że mogę tylko leżeć i spać Co robić?

Trudność w rodzicielstwie, pobudzony 7-latek - proszę o pomoc

Dzień dobry. Mam w domu bardzo żywego 7 latka. Pani w przedszkolu nie dawała sobie z nim rady. Nie słuchał Pani, zachowywał się, jak 3 latek, a nie jako 6 letnie dziecko. W domu wcale nie jest lepiej. Nie skupia się, nie wykonuje poleceń, a jak już wykonuje to trzeba mu milion razy prosić. Wpada w szał, jak coś jest nie po jego myśli, denerwuje się. Oczywiście są dni ciszy, ale większość to dni, że ciągle muszę na niego krzyknąć, bo dobre słowa nie pomagają. W domu panuje napięta atmosfera pomiędzy rodzicami i pomiędzy rodzicami i dziadkami, proszę o pomoc, jak sobie radzić z takim dzieckiem ? Mam coraz mniej sił i cierpliwości do niego.