Odpowiedz jako specjalista
WsteczMam 12 lat, psycholog wskazał depresję, mam myśli samobójcze. Nie mam wsparcia i nie wiem, co mógłbym zrobić?
Mam 12 lat, psycholog szkolny zasugerował, że mogę mieć depresję i najprawdopodobniej mam ją. Od paru dni(mam poważne objawy depresji od 48 dni i z każdym tygodniem jest co raz
gorzej) mam wrażenie, że za parę tygodni spróbuję popełnić samobójstwo. Po prostu już nie daję rady, ludzie z mojego otoczenia, kiedy proszę o wsparcie emocjonalne, to nazywają mnie kłamcą(przez ludzie w tym przypadku rozumiem jedną osobę). Wiem, że mógłbym się wyleczyć z tego, ale po co ? I tak umrę jak każdy, mogę przecież to przyspieszyć. Moje życie to i tak życie bezużytecznego, egoistycznego, iracjonalnego gnojka co nie zasługuje na życie. Mam pytanie co robić? Wiem, że jak nic nie zrobie to nadejdzie pewnie dzień kiedy spróbuję to zrobić i najprawdopodobniej z powodzeniem(jedyne co mnie dalej trzyma przy życiu to strach przed śmiercią) Psycholog szkolny narazie tylko na wspomniał o jakimkolwiek spotkaniu z psychiatrą lub innym specjalistą. A jego pomoc jest ograniczona, więc nie wiem czy mi jakkolwiek pomoże(może dlatego, że nie wspomniałem, że mam myśli samobójcze, które się nasilają wraz z innymi objawami oraz o tym, jak bardzo to wpływa na moje życie codzienne). Rodzice wątpię, aby poszli ze mną do specjalisty, ponieważ moja mama ma specyficzne podejście do psychologów a mój tata nie jest chyba moim opiekunem prawnym. Co powinienem zrobić?
Anonimowo
1 rok temu
Joanna Łucka
Dzień dobry,
dziękuję, że podzieliłeś się swoimi przeżyciami, to nigdy nie jest łatwe - tym bardziej skoro od wielu dni czujesz się przygnębiony i bezsilny.
Myślę, że zdecydowanie warto zrobić to, o czym sam napisałeś - powiedzieć wprost psychologowi w szkole o swoim samopoczuciu i przede wszystkim: o myślach samobójczych.
Wiesz, ja też pracuję w szkole jako psycholog. Moi uczniowie często przychodzą z myślą, że rodzice zignorują to, co im jest, że to oleją, bo nigdy nie ufali tym całym psychologom i psychiatrom. I powiem Ci, że wiele razy byliśmy zaskoczeni, jak rodzice potrafią stanąć na wysokości zadania. Myślę, że warto dać im szanse - nawet jeśli teraz wydaje Ci się, że znasz zakończenie tej historii.
Rozumiem, że teraz walka o swoje zdrowie nie wydaje Ci się szczególnie sensowna - że nie do końca widzisz, dlaczego warto to zrobić. Depresja i kryzysy psychiczne właśnie tak robią - zupełnie zawężają nasz sposób patrzenia na świat i możliwości. Pracuję z wieloma osobami doświadczającymi podobnych stanów, jak te, które opisałeś w swojej wiadomości. Muszę Ci powiedzieć, że kiedy najgorsze samopoczucie jest zażegnane same są zaskoczone, że dziś myślą i czują zupełnie inaczej niż jeszcze kilka tygodni/miesięcy temu.
Właśnie dlatego myślę, że dasz sobie szanse na to, żeby przeżyć jeszcze masę dobrych rzeczy :) Już wyciągnąłeś rękę po pomoc - u psychologa w szkole i tutaj, teraz tylko wystarczy ją jeszcze uścisnąć.
Słuchaj, jak poczujesz, że potrzebujesz porozmawiać, a psycholog w szkole nie będzie dostępny to koniecznie, zadzwoń tu: 116111
Chcę Cię też poprosić, abyś wykręcił powyższy numer, kiedy poczujesz, że myśli samobójczych jest więcej lub kiedy są mocniejsze.
A, i koniecznie obejrzyj ten klip - pewnie kojarzysz Bedoesa? :)
Trzymaj się ciepło i zadbaj o siebie! Powiedz o swoich myślach dorosłemu!
Wysyłam Ci masę dobrych myśli i sił do działania - takich jak te, które przywiodły Cię na ten portal.
Joanna Łucka
psycholożka
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
bardzo mi przykro, że nalazłeś się w tak ciężkiej sytuacji. Mimo wszystko myślę, że warto wspomnieć o tym wszystkim co tutaj napisałeś psychologowi szkolnemu oraz rodzicom. Pamiętaj, że w Polsce istnieje coś takiego jak Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży - 116 111. Zawsze w kryzysie możesz tam zadzwonić i otrzymać bezpłatną pomoc oraz wsparcie.
Trzymam za Ciebie kciuki!
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
1 rok temu
Zobacz podobne
Partnerka unika, boi się, nie pozwala się sobą zaopiekować przez traumę, którą przeżyła. Jak jej pomóc?
Witam,
Moja dziewczyna Wiktoria ma dość głęboki problem. Ona nie chce iść do psychologa a chcę jej jakoś pomóc. W skrócie obwinia się za śmierć matki .Obie w tym samym czasie miały nowotwór uwarunkowany genetycznie.
Wiktoria była zdiagnozowana a jej mama nie była.
Mama Wiktorii ciągle się nią zajmowała w szpitalu i zaniedbała swoje zdrowie na rzecz córki
Dziś Wika uważa, że to przez nią jej mama nie żyje. Przez tą traumę nie umie wejść w związek, bo po czasie, gdy zauważa, że komuś na niej zależy i że o nią dba, odsuwa się i dystansuje.
Ponieważ podświadomie myśli, że to samo, co spotkało jej mamę spotka też jej partnera
W tym przypadku mnie. Podświadomie myśli, że przez nią będę cierpiał .Bo jej mama zmarła, bo się nią opiekowała i mnie też czeka coś złego, bo o nią dbam.
Ten mechanizm obronny w jej mózgu powoduje negatywne myśli, które ją odpychają ode mnie
Druga sprawa, o której się dowiedziałem to, że nie szanuje siebie samej i nie zależy jej na jej zdrowiu . Mówiła też, że jedyne co trzyma ją przy życiu to jej dwa pieski .I że czasem myśli o skończeniu życia, ale nie chce się zabijać, bo było by przykro jej rodzinie.
Nie wiem, jak mam jej pomóc, ale jakoś muszę
Chcę być przy niej, bo ona też chce tylko myśli jej przeszkadzają.
Udało mi się jej tylko wytłumaczyć, dlaczego tak ma, że gdy ktoś zaczyna się o nią starać to ona ucieka i miała tak już kilka razy w życiu.
Dopiero mi udało się odkryć, czemu tak ma, więc chcę jej pomóc, bo ona nie chce iść do psychologa
Przekonałem ją, że jej pomogę i że będę przy niej i że ma dla kogo żyć i tak dalej.
Ale nie wiem, co mam robić dalej
Przekonałem ją, żeby nie uciekała, bo zawsze będą ją męczyć te myśli i że musimy to we dwoje jakoś naprawić - to jej myślenie.
Na dodatek ma małą pewność i wartość siebie
Ciągle za wszystko przeprasza, bo się boi, że ktoś poczuje się przez nią źle
Ma również dziwne odruchy, nie wiem jak to nazwać. Jest jakby strachliwa, gdy ktoś zrobi nawet mały ruch albo spadnie jej trochę włosów na brwi to tak jakby ją to przeraża, że aż odskakuje. Czasem, sporadycznie, ale nasila się z ilością stresu . Rok temu, gdy była w Niemczech miała załamanie, zamknęła się w sobie i się cięła
Tak dała upust swoim emocjom.
Nie potrafię dogadać się z mamą - co robić?
co mam zrobic jesli nie potrafie sie dogadac ani zrozumiec mojej mamy, zle sie czuje psychicznie a ona udaje ze tego nie widzi.. nie wie nawet co robie na codzień bo wychodzi z domu codziennie i nie wraca na noc..
Czy istnieją osoby, które czują się nieodpowiednie do pracy, macierzyństwa i relacji?
Czy są osoby takie jak ja, że nie nadają się do niczego? Do żadnej pracy, do macierzyństwa, do kontaktów z ludźmi? Przyjaciółka zerwała ze mną kontakt, bo nie mogę przyjść na jej ślub. Siostra rozmawia ze mną tylko sarkastycznie. Zwolnili mnie z pracy, bo nie umyłam podłogi na koniec zmiany. Nie pytam, jak odnaleźć sens, bo go nie ma. Ale może chociaż są osoby, które borykają się z tym samym?
Dlaczego nie mogę płakać już od paru miesięcy?
Dlaczego nie mogę płakać już od paru miesięcy?
Nie potrafię płakać, pomimo dużej potrzeby - czuję blokadę, co robić?
Od jakiegoś czasu nie potrafię płakać. Całkowicie sie zablokowałam na płacz czy to z bólu, smutku, z radości... Łzy napływają mi do oczu i tyle, włącza się coś na zasadzie znieczulicy... Zauważyłam to u siebie podczas zwykłego oglądania filmów( zawsze pierwsza się wzruszałam) i nagle to ustało. Moj mąż wylądował teraz w szpitalu, było z nim bardzo źle, a ja wiecznie z kamienną twarzą. Czuję, że jest mi potrzebne wyładowanie emocji płaczem, że zeszłoby ze mnie to ciśnienie, ale nie potrafię, nawet na siłę. Świadomość tej blokady mnie przytłacza. Poza tym, obawiam się, co powiedzą inni na myśl, że nie rusza mnie choroba Męża. Co jest ze mną nie tak??
