Odpowiedz jako specjalista
WsteczWitam, aktualnie jestem kilka lat po dwudziestce, nie mam praktycznie żadnego doświadczenia z pracą.
Witam, aktualnie jestem kilka lat po dwudziestce, nie mam praktycznie żadnego doświadczenia z pracą. Praktycznie od wejścia w dorosłość cierpię na depresję, stany lękowe i przede wszystkim fobię społeczną (to akurat mam od dzieciaka). Mam dwie lewe ręce do wszystkiego, brak pewności siebie, żadnych umiejętności. Mieszkam w małej miejscowości, gdzie trudno jest znaleźć pracę, nie posiadając doświadczenia. Chciałbym w końcu być niezależny finansowo, zaoszczędzić trochę pieniędzy i przy okazji móc wydawać na potrzebne mi rzeczy, po prostu chciałbym zacząć żyć jak człowiek... nie daję sobie już z tym psychicznie rady, nie mam żadnego wsparcia. Nie wyobrażam sobie pójścia do pracy z grupą ludzi, nowego miejsca, uczenia się wszystkiego, kontaktu z ludźmi. Marzy mi się coś swojego i praca przez internet. Od pewnego czasu chodzę do psychologa, ale nie pomaga mi to w żaden sposób. Sama myśl o tym, że miałbym gdzieś złożyć CV, sprawia, że się stresuję. Nie wiem, co mam ze sobą zrobić, czas ucieka i chciałbym w końcu zacząć żyć jak człowiek. Nie mam kompletnie nic, a przez lata, które uciekły, mogłem mieć wszystko, czego potrzebuję i na pewno bym sporo pieniędzy odłożył, myśl o tym dołuje mnie jeszcze bardziej :(
xxx
2 lata temu
Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
z tego, co Pan pisze, wnioskuję o Pana zagubieniu i bezradności w obecnej sytuacji. Pewien wypływ na Pana przekonania odnośnie pracy, finansów, celów życiowych mają z pewnością objawy depresji i zaburzeń lękowych.
Bardzo dobrze, że podjął Pan terapię, jeśli nie odczuwa Pan poprawy, to sugeruję porozmawiać o tym ze swoim psychoterapeutą. Oprócz tego proszę rozważyć konsultację z lekarzem psychiatrą, często wprowadzenie nawet na krótki okres czau farmakoterapii polepsza samopoczucie, daje więcej motywacji i zwiększa skuteczność psychoterapii.
Myślę, że Pana pomysł na prace dla siebie (w tym momencie), czyli forma online jest bardzo dobry, na pewno pozwoli Panu trochę uniezależnić się finansowo i zbudować poczucie własnej wartości (być może w przyszłości będzie Pan jednak chciał podjąć pracę stacjonarnie). Proszę pomyśleć o obszarze, w którym ma Pan wiedzę, umiejętności, które można by przekuć na własny biznes. W internecie jest wiele darmowych poradników, również zachęcam do takich porad w aspekcie doradztwa zawodowego.
Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego.
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Katarzyna Waszak
Dzien dobry!
To ważne, że stara się Pan szukać pomocy, to świadczy jednak o sprawczości i umiejętności zadbania o siebie. Zachęcam, by nie skupiać się na tym, czego nie udało się zrealizować, ale na tym, co może Pan osiągnąć, przede wszystkim jednak na tu i teraz. Warto poszukać źródła lęków. Z treści wiadomości wynika, że towarzyszy Panu od wielu lat. Istotne jest, jak Pan funkcjonował w relacjach z pierwszymi opiekunami, czy ta więź była bezpieczna. Jak następnie wyglądały relacje z rówieśnikami? Rozumiem obniżony nastrój w związku z wyzwaniami, z brakiem wsparcia.
Czy leczy się Pan u psychiatry w związku z depresją? To istotne, aby wdrożyć farmakoterapię, ale również ważna jest psychoterapia. W czasie procesu nauczy się Pan regulować lęk, doświadczać emocji w bezpiecznej relacji z psychoterapeutą. Odkryje Pan swoje zasoby, pozna sposób funkcjonowania. Nie bez znaczenia są myśli, które dominują, a za ich treścią pojawiają się adekwatne emocje i zachowania. Można spróbować szukać momentów w swoim życiu, kiedy udało się osiągnąć jakiś cel. Co było wtedy inaczej? W jaki sposób da się to zastosować dziś? Powodzenia
Pozdrawiam
2 lata temu
Mateusz Wnukowski
Rozumiem, że jest to trudna sytuacja, w której czujesz się przytłoczony. Wydaje się, że doświadczasz nie tylko fobii społecznej, ale także jak wspomniałeś braku pewności siebie i poczucia bezradności. Cieszę się, że zdecydowałeś się na terapię u psychologa - to dobry krok w kierunku poprawy swojego stanu psychicznego. Ważne jest, aby zrozumieć, że praca nad swoim stanem psychicznym może być długotrwałym procesem, który wymaga cierpliwości i zaangażowania. Niestety nie da się zmienić ponad 20-letniego życia w 2, 3, a może nawet 6 miesięcy.
Jeśli chodzi o pracę, warto zastanowić się, jakie kroki można podjąć, aby znaleźć pracę, która byłaby dla Ciebie odpowiednia. Rozumiem, że sytuacja związana z brakiem doświadczenia i trudnościami w nauce nowych umiejętności może być trudna. Możliwe, że szukanie pracy zdalnej jest dobrym rozwiązaniem, zwłaszcza w obecnych czasach, kiedy wiele firm oferuje takie możliwości.
Jeżeli czujesz ogromny lęk, przed samym wysłaniem CV to usiądź spokojnie, skorzystaj z jednej z metod relaksacji i zastanów się, co się stanie, jak wyślesz CV, a co się stanie, jak tego nie zrobisz. Wypisz to na kartce i przedyskutuj z samym sobą lub ze swoim psychologiem co dalej.
Zachęcam Cię do kontynuowania terapii u swojego psychologa, tak jak wspomniałem to proces najczęściej długotrwały,
a to, o czym piszę wyżej to rozwiązania doraźne, które nagle nie odmienią Twojego życia.
2 lata temu
Zobacz podobne
Witam, od pewnego czasu tracę chęci do życia
Witam, od pewnego czasu tracę chęci do życia, pomaga mi tylko muzyka, ponieważ mój brat ,który był jedynym wsparciem się wyprowadza.
Co ze mną jest nie tak?
Jak radzić sobie z problemem utrzymania pracy? Zjazd po dobrym początku kariery, za każdym razem.
Dobry wieczór, piszę ponieważ zauważyłem, że mam istotny problem z utrzymaniem stanowiska pracy, po każdorazowym zatrudnieniu pierwszy okres 3-6 miesięcy jest świetny, są wyniki, wszystko się spina i funkcjonuje jak najlepiej, a po tym okresie zaczyna się zjazd i po roku, max. dwóch jestem zmuszony do zmiany miejsca pracy i nie jest to niestety odosobniony przypadek, ponieważ mam ten problem już od kilku lat, a co zaskakujące nawet, gdy otworzyłem własny biznes to pierwszy okres był kolokwialnie mówiąc " z górnego C " a później znów powtórka z etatu. Czy coś ze mną jest nie tak ? Zawsze początek jest dobry, a dlaczego później jest problem - o co chodzi ? Jestem osobą, która ma swoje pasje i to nie tylko rower czy bieganie, aktywnie staram się żyć i optymistycznie patrzeć do przodu, ale czasem jak mi siądzie na głowę to co wyżej napisałem to już nie jest tak kolorowo.. Proszę o sugestie, może wskazanie kierunku, chciałbym to zmienić, ale niestety nwm jak? a jest to w ostatnim czasie mocno przytłaczające, wręcz depresyjne. Pozdrawiam
Dlaczego psychologowie, terapeuci i współczesna kultura tak często powtarza stwierdzenie, że: "kto wymaga szacunku, to go dostanie, kto go nie wymaga, nie dostanie go"?
Dlaczego psychologowie, terapeuci i współczesna kultura tak często powtarza stwierdzenie, że: "kto wymaga szacunku, to go dostanie, kto go nie wymaga, nie dostanie go" albo "jeśli samego siebie nie pokochasz, nikt cię nie pokocha"? Czyli jeśli ktoś nie szanuje siebie i ktoś wobec niego używa przemocy, to jest sam sobie winien, bo siebie nie szanował? prawo człowieka do szacunku jest przyrodzone i niezbywalne, nie można się go zrzec, dlatego zawsze winien jest przecież agresor, prawda? Czyli np. wielki pisarz Hemingway, który popełnił samobójstwo, a samobójstwo to chyba największy akt niemiłości własnej, nie zasługuje przez to na szacunek wobec swoich dzieł i twórczości, bo nie kochał siebie? Stał się przez to mniej wartościowym człowiekiem? a człowiek po zawodówce, który jest pewny siebie, ale ma pustą głowę i jest pusty w środku, będzie kochany przez świat? To absurdalne kryterium, samozadowolenie z siebie jest czysto subiektywne i wielu ludzi jest samozadowolonych, mimo że fakty świadczą przeciwko nim.
Mam problemy z zaufaniem do innych.
Mam problemy z zaufaniem do innych. Nie potrafiłam powiedzieć prawdy mojemu chłopakowi, a teraz mężowi, że nie był moim pierwszym i pozwoliłam mu wierzyć, że jest. Tak bardzo go kochałam, że bałam się odrzucenia z jego strony, że wolałam kłamać i nie mówić prawdy, że nie jestem dla niego idealna, z jego strony kobieta mająca kilka związków jest łatwa. Jestem mężatką od 20 lat, mąż zawsze był zazdrosny wręcz chorobliwie. Wieczne podejrzenia, że go zdradzam, że w pracy mam kochanka i ubliżanie i brak szacunku.
Parę miesięcy temu powiedziałam mu prawdę, że nie był moim pierwszym i jedynym partnerem, że dziewictwo straciłam z moim pierwszym chłopakiem, wskieł się i to rozumie, mówi, że mnie wciąż kocha, ale mi już w nic nie uwierzy, nie wiem, czy mi wybaczy i czy potrafi, cały czas mi to wypomina i ubliża, nie wiem już co mam robić.
Dzień dobry, mam 32 lata, partner 33.
Dzień dobry, mam 32 lata, partner 33. Wkrótce zamieszkam z partnerem (jesteśmy razem ponad dwa lata), który nie chce spać w jednym pomieszczeniu, nie mówiąc już o jednym łóżku. Nie ma ku temu jasnego powodu, ponieważ nie chrapię, śpię bardzo spokojnie. Nie potrzebuję przytulać się w nocy, preferuję osobne spanie tzn. z własną kołdrą i bez przytulania. Ważne jest jednak dla mnie spanie razem, w jednym łóżku. Ma to na mnie pozytywny wpływ, zasypiam bez problemu i wydaje mi się, że jestem bardziej zrelaksowana. Spanie z parterem jest dla mnie czymś naturalnym i oczywistym. Dziwne jest dla mnie podejście partnera. Mówi, że sen jest dla niego najważniejszy w życiu i woli spać sam. Od lat przyzwyczajony jest do spania samemu, choć nie do końca, ponieważ śpi z psem. Ten fakt bardziej powoduje u mnie poczucie odrzucenia, ponieważ wiem, że woli spać z psem i przytulić się do niego. Partner deklaruje, ze będzie starał się spać razem, ale wiem, że to tylko słowa, nie podejmuje sam takich prób. Oprócz tego otwarcie mówi, że nie lubi się przytulać do ludzi, również do mnie. Nie czuje takiej potrzeby. Przytula natomiast ciągle swojego psa. To również jest dla mnie bolesne, ale staram się zrozumieć, chyba nie każdy musi lubić przytulanie z ludźmi... Jest to dla mnie trudne, ponieważ sama jestem osobą czułą i bliskość jest dla mnie ważną. Partner nie wyznaje również żadnych uczuć, nie używa słowa: kocham Cię, mówi tak tylko do swojego psa. Uważa, że wobec ludzi słowo "kocham" dla niego nic nie znaczy i nigdy go nie używał. Partner nie jest więc dla mnie czuły, nie czuje potrzeby przytulania, uczucia kieruje do swojego psa, ale podkreśla, że chce być ze mną i jestem dla niego ważną oraz tłumaczy się, że nigdy nie wyznawał miłości ludziom i nigdy nie przytulał się do ludzi, nie był przytulany przez innych. Wspominam o tym, żeby móc lepiej nakreślić sytuacje i opisać zachowanie partnera. Czy powinnam zrozumieć postawę partnera i znaleźć kompromis? Byłabym wdzięczna za sugestie. Pozdrawiam serdecznie
