Wstecz

Moja żona trzy tygodnie temu postanowiła wraz z dziećmi wyprowadzić się z domu

Dzień dobry. Moja żona choruje na depresję, jest leczona farmakologicznie, oraz chodzi do psychologa i psychiatry. Trzy tygodnie temu postanowiła wraz z dziećmi wyprowadzić się z domu. Jej argumenty to: nieskończona budowa (dokończenie kilku rzeczy, nad którymi pracuję), brak zainteresowania z mojej strony rodziną (choć odbieram to inaczej). Na chwilę obecną mieszka u rodziców, jednak wynajęła już mieszkanie. Na moje pytania odpowiada bardzo różnie, czasami "nie wiem", "zobaczymy", "czas pokaże" "to jest czas, żebyś wszystko przemyślał". Mam wrażenie, że to ja jestem największym problemem tego, co się dzieje. Po jej wyprowadzce spędziliśmy razem tygodniowe, zaplanowane wcześniej wakacje, które uważała za najlepsze w swoim życiu. Po powrocie zostawiła dzieci ze mną i wyjechała na 5 dni do kuzynki na drugi koniec Polski. Odczuwam, że ona uważa mnie za swojego oprawcę, mimo, że wprost nie powiedziała nic takiego. Jak sobie z tym poradzić? Jak nakłonić ja do powrotu do domu? Jak wytłumaczyć to dzieciom? Jej argumenty za powrotem to dokończenie domu i przemyślenie wszystkiego. Chce zobaczyć moja radość z rodziny, ale mieszkanie wynajęła na rok i to uważa jako dobry czas, jednak nie wyklucza szybszego powrotu. Wiem, że zachowywanie się teraz jako najlepszy mąż i ojciec nie doprowadzi do niczego dobrego, a tylko utwierdzi ją, że robię to na pokaz, żeby wróciła. Jak pokazać radość i zainteresowanie rodziną, mieszkając osobno? Nasze relacje po 8 latach małżeństwa wydawały mi się dobre, choć rzadko rozmawialiśmy. To najprawdopodobniej było problemem. Czuję się teraz mocno manipulowany, bo wie, że dla rodziny zrobię wszystko.

Anonimowo

w zeszłym miesiącu
Joanna Łucka

Joanna Łucka

Dzień dobry, 

Rozumiem, że obecnie znalazł się Pan w trudnej sytuacji, która wiąże się z przeżywaniem wielu trudnych emocji. 
Tak jak Pan pisze - trudno oczekiwać od Pana pokazania radości z rodziny, w momencie, kiedy rodzina obecnie znalazła się w kryzysie. To nie moment na radość, to moment na podjęcie działań. 
W tym kontekście wydaje mi się szczególnie ważne, aby porozmawiał Pan z żoną w celu doprecyzowania jej oczekiwań wobec Pana jako męża i ojca. Bardzo różnie możemy rozumieć komunikat "dokończ remont domu" oraz "przemyśl sobie wszystko". Pozwolę sobie zadać tu szereg pytań, które z pewnością wymagają doprecyzowania: 
- Jaki stopień remontu będzie satysfakcjonujący? W jakim czasie ma sie to zadziać? Czy remont oznacza także zapięcie na ostatni guzik całości prac wokół domu - np. także perfekcyjnego posprzątania po pracach i zajęcia się ogrodem? Czy są na to odpowiednie środki i zasoby (finansowe, czasowe, emocjonalne, fizyczne)? 
- Ma Pan przemyśleć wszystko - czyli co dokładnie? Po czym żona rozpozna, że już Pan przemyślał? Po Pana komunikacie, zmianie postawy, zachowań, poglądów? Czego dokładnie oczekuje? 
- i wreszcie - jak są Pana potrzeby i oczekiwania wobec żony? Czy zgadza się Pan z żoną w jej komunikatach o potrzebie zmian? Jak można byłoby o tym porozmawiać, by dojść do konsensusu? 

Zadaje Pan też niezwykle istotne pytanie dotyczące dzieci. Zdecydowanie nie powinny być one ofiarami Państwa trudności relacyjnych - należy zadbać o to, by przeżyły kryzys rodzinny w sposób gwarantujący im poczucie bezpieczeństwa. Dobrym rozwiązaniem byłoby opracowanie wspólnej wersji obecnych wydarzeń, które przedstawią Państwo wspólnie dzieciom. Im wersja będzie szczersza i zgodna z rzeczywistością (oczywiście w dostosowaniu do wieku dzieci!), tym większa szansa, że będą w stanie sobie z nią poradzić. Podczas rozmowy warto uwzględnić: 
- powód zmiany dotychczasowego stanu rzeczy (miejsca zamieszkania, mieszkania bez taty, wyjazdów mamy) 
- określenie w jakim czasie planują Państwo poradzenie sobie z sytuacją (tylko jeśli są Państwo w stanie ustalić to między sobą i nie biorą Państwo pod uwagę rozwodu)
- zapewnienie, że mimo trudności w Państwa relacji uczucia względem dzieci nie zmieniają się i są one ważne dla obojga rodziców
- otwarcie furtki na rozmowy o trudnościach i emocjach dzieci w związku z zaistniałymi zmianami. Pozwolenie na dowolne wyrażenie tych odczuć i myśli w atmosferze empatii, zrozumienia i wyrozumiałości. Gotowość do odpowiedzi na pytania dzieci o sytuację. 

Pytał Pan także, jak nakłonić żonę do powrotu do domu. Niestety - nakłonienie jest tu niemożliwe. Musi to być świadoma i dobrowolna decyzja żony. Oczywiście powyższe rozmowy mogą być pomocne, by się dogadać, omówić najważniejsze dla Pana i żony kwestie, co pozwoli na powrót do wspólnego mieszkania i decydowania. Natomiast celowo podkreślam brak możliwości nakłonienia żony do czegokolwiek, gdyż podjęcie takiej próby może być dla Pana bardzo kosztowne emocjonalnie, nie dając ostatecznie rezultatu, a pozostawiając jedynie frustrację. W tym momencie potrzebnych jest Panu wiele sił, by wspólnie z żoną zarządzić zaistniałym kryzysem w poczuciu obopólnego zaufania i samostanowienia. 

Myślę, że w obecnej sytuacji warto, aby rozważyli Państwo wsparcie psychoterapeutyczne dla par. Przy tej eskalacji trudności, może być Państwu niełatwo poradzić sobie z nimi samodzielnie - szczególnie biorąc pod uwagę konieczność zajmowania się dziećmi (także w wymiarze emocjonalnym) i proces zdrowienia żony. Może to być zadanie wymagające i eksploatujące, dlatego przewodnik zarządzania Państwa kryzysem mógłby pomóc Państwu przejść przez niego w bardziej kontrolowany i efektywniejszy sposób. 
Spotkania takie można odbyć prywatnie (szukając specjalisty np. poprzez ten portal) lub na NFZ, proszę zorientować się pod tym linkiem:https://pacjent.gov.pl/artykul/psychoterapia

Życzę Państwu wszystkiego dobrego! 
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka 
psycholożka 

 

w zeszłym miesiącu

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Zobacz podobne