Odpowiedz jako specjalista
WsteczWspólne spędzanie świąt z ojcem, który ma problem z alkoholem
Spędzam święta sama z ojcem. Ma on problemy z alkoholem i często nie wie, kiedy przestać, a wszystkim dookoła mówi, ze nie ma zdrowia do picia. Nie pił alkoholu od 3 tygodni, ale boję się, że gdy wyjmie wino, żeby symbolicznie wypić w wigilię, na jednej lampce się nie skończy. Jestem osobą, która lubi miec opanowaną sytuację i często nie radzę sobie ze stresem. Jak spędzić czas z osobą pod wpływem alkoholu? Wszelkie rozmowy nie zdają egzaminu.
AB
1 rok temu
Daria Kalinka-Gorczyca
Dzień dobry,
rozumiem, że odczuwa Pani lęk w związku z możliwym w święta scenariuszem ojca pod wpływem alkoholu i zostaniem z tym samej. Na pewno to co się zadzieje u ojca nie jest od Pani zależne, tylko od Pani ojca, ponieważ to jego wybór. W sytuacji kiedy czuje Pani zagrożenie, warto mieć możliwość poproszenia kogoś z bliskich o wsparcie, proszę w tym przypadku zadbać o swoj komfort psychiczny. To sam ojciec powinien zrozumieć, że poprzez jego uzależnienie odczuwa Pani nieprzyjemne, trudne emocje i warto o tym mówić głośno.
Pozdrawiam ciepło,
Daria Kalinka-Gorczyca
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Zofia Kardasz
Dzień dobry,
osoba, która jest uzależniona od alkoholu, albo pije ryzykownie z reguły faktycznie nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji, bo działają tzw. mechanizmy uzależnień (m.in. iluzji i zaprzeczenia). Jednocześnie ciężko namówić kogoś na podjęcie leczenie, jeżeli sam nie ma motywacji, żeby to zrobić.
Natomiast jest kilka rzeczy, które Pani może zrobić. Zadbać o siebie - skorzystać z pomocy dla osób współuzależnionych i/ lub DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików). Nawet jeżeli na pierwszy rzut oka wydaję się to Pani absurdalne, czy niepotrzebne, to zapewne jest Pani również uwikłana w sytuację uzależnienia w domu.
Może Pani zadbać o swój komfort podczas świąt nie godząc się na obecność alkoholu na stole wigilijnym albo postawić sprawę jasno, że Pani nie chce i nie będzie towarzyszyć tacie podczas świąt, jeżeli będzie pod wpływem. Rozwiązań jest wiele - proszę zastanowić się co dla Pani jest dobre, co nie narusza Pani granic i na co ma Pani zgodę, a na co nie.
Pozdrawiam i życzę powodzenia
Zofia Kardasz
1 rok temu
Katarzyna Tarasiewicz
Dzień Dobry,
Wyobrażam sobie, że ta sytuacja może być trudna dla Pani do zaakceptowania, co dla mnie jest naturalne i zrozumiałe. Osoba po alkoholu może nie być tą samą osobą, którą znamy, z którą chcielibyśmy spędzić wolny, świąteczny czas. I rozumiem, że to nic przyjemnego być z osobą pod wpływem alkoholu, szczególnie, jeśli ta osoba być może wcale nie kontroluje picia. Dla mnie to, że Pani tutaj pisze i szuka dla siebie wsparcia wydaje się być zdrowym i słusznym krokiem. Przede wszystkim nie musi Pani spędzać czasu z ojcem, jeśli będzie pod wpływem alkoholu, możecie się na to umówić lub może go Pani o tym poinformować, jeśli taka będzie Pani wola. Niestety nie ma Pani takiej mocy, żeby drugiej osobie zabronić robić tego do czego ma prawo, również pić alkohol, ale może Pani siebie chronić przed sytuacją, która przekracza Pani możliwości do akceptacji oraz bezpiecznego i dobrego samopoczucia. Proszę spróbować poszukać takiego rozwiązania, takiej sytuacji w tym czasie, na którą ma Pani wpływ - wierze, że w pewnych obszarach taką Pani posiada i może znaleźć. Czasami, kiedy pomyślimy na co mamy wpływ (a na co nie) i wykorzystamy te obszary wpływu możemy stworzyć sobie szansę na dobre doświadczenia, możemy też poczuć się bardziej sprawczymi w życiu, a to daje poczucie siły. Proszę pamiętać, że Pani może zaopiekować się sobą, być sama dla siebie bezpieczną osobą w te Święta, Pani zawsze może być przy sobie i za sobą i swoimi potrzebami i ważnymi planami. Nie wiem jak odbiera Pani takie moje powyższe słowa, bo w trudnej sytuacji mogą one wydawać się zbyt wymagające, jednak zaryzykuje, żeby je tu zostawić, bo wierze, że w dłuższej perspektywie Pani bycie dla siebie dobrą i wspierającą ma dużo sensu. Dodatkowo, jeśli miałaby Pani potrzebę porozmawiać w te Święta to polecam Telefon Pogadania (numer i godziny znajdzie Pani na ich stronie), a jeśli znalazłaby się Pani w kryzysie emocjonalnym to telefon 116 123 (działa 24/7), gdzie można porozmawiać w sytuacji kryzysu z psychologiem. Żaden telefon nie zastąpi wypracowania własnej drogi i kontaktu ze sobą w procesie terapii, do której oczywiście zachęcam, ale interwencyjnie może zapewnić wsparcie oraz próbę znalezienia rozwiązania.
Życzę spokoju i siły,
Kasia Tarasiewicz
1 rok temu
Zobacz podobne
Jak radzić sobie z agresją i nadmiernym przeklinaniem po zmianach tożsamości?
Dzień dobry. Piszę, ponieważ mam problem z nadmiernym przeklinaniem. Nie robię tego przy obcych ani kolegach. Jednak problem się pojawia, gdy jestem z rodziną. Głownie mama i babcia. Wtedy, w co drugim słowie mówię słowo na k. I jeszcze nie jest to żartobliwe tylko z agresją. Problem zaczął się ok. dwa miesiące temu. Wcześniej też występował, ale nie aż tak. Zaczynając od początku, to chciałam być chłopakiem, czyli przejść zmianę płci. Już miałam zapisywać się na operację. Innymi słowy, zachowywałam się i czułam jak chłopak. Wszystko zmieniło się, odkąd obejrzałam serial. Nie wiem, co w nim zobaczyłam, ale już w trakcie poszłam do łazienki i ogoliłam całe ciało, aby nie było włosów i ubrałam się w damską piżamę. Normalnie magia jakaś. Czyli da się wyleczyć z tego dziadostwa zwanego transpłciowością. Poczułam wielką ulgę i od tej pory zabieram ubrania mamy, bo przecież ja mam same męskie. Ale wracając do tematu, zaczęłam tak przeklinać i tyle jest we mnie agresji, że potrafię wyzwać makaron w kuchni różnymi przekleństwami, bo mi się rozsypie. Podejrzewam, że gdy odkąd zaczęłam być kobietą, tak jak bóg przykazał, to zaczęłam dostrzegać, jak mama o siebie nie dba. Tak mnie denerwuje, że bym ją rozszarpała. Byłyśmy zgrane, jak chciałam być chłopcem, a się oddalam jako dziewczyna. Może jest coś, co mogę z tym zrobić?
Jestem mężczyzną, lubię udawać kobietę w ciąży zmieniając ubiór, jest to dla mnie przyjemne. Czy to jest ok?
Witam serdecznie, jestem mężczyzną, mam 34 lata. Od kilku lat robię coś, co wizualnie przypomina bycie w ciąży-wkładam sobie poduszki i staram się z nich tworzyć sobie największy brzuch, jaki dam radę zrobić i faktycznie wygląda to wtedy tak, jakbym rzeczywiście był w ciąży, choć niekoniecznie traktuje to jak udawanie ciąży, po prostu lubię to robić. Robię to praktycznie codziennie, bardzo lubię też chodzić spać z takim brzuchem wypchanym.
Zacznę od tego, iż przedwczoraj powiedziałam po prawie 2 latach swojemu partnerowi o sytuacji, która mnie męczyła, o której tak naprawdę bałam się mu powiedzieć.
Zacznę od tego, iż przedwczoraj powiedziałam po prawie 2 latach swojemu partnerowi o sytuacji, która mnie męczyła, o której tak naprawdę bałam się mu powiedzieć. Sytuacja, o której mu powiedziałam, wyglądała w sposób taki, iż jego ojciec pewnego wieczoru, gdy wróciłam z pracy (opiekował się wtedy moim dzieckiem, a mój partner był na wyjeździe z wojska, jego żona również była na wyjeździe) zadał mi szokujące mnie pytanie, czy chce się z nim przespać. Gdy odpowiedziałam mu nie i jeszcze raz mówiłam nie i powtarzałam, że nie, że kocham jego syna, że nie ma takiej opcji, żeby coś takiego miało miejsce, zadał mi on kolejne pytanie, skoro nie chce się z nim kochać, to chociaż czy on może zrobić mi dobrze w kontekście minety. Po raz kolejny odpowiedziałam, że nie. Zdaję sobie sprawę, że mogłam powiedzieć o tej sytuacji wszystkim wcześniej, ale bałam się. Czułam, że jestem zastraszana. Gdy chciałam o tym powiedzieć, to od jego ojca usłyszałam, że to będzie moja wina, że ja rozwalę dwie rodziny, że nikt mi nie uwierzy, że to słowo przeciwko słowu. Gdy przedwczoraj była konfrontacja z mamą i tatą mojego partnera, pierwsze co na wejściu usłyszałam od jego ojca zdenerwowanego, że no dalej, dalej mów co masz do powiedzenia, że ja kłamie, gdy powiedziałam w spokoju, jak wyglądała cała sytuacja, zaczął się wściekać i rzucać na moją osobę bluzgami, gdy ja nic nie mówiłam, nie chciałam reagować krzykiem na krzyk. Ale gdy zaczął mi grozić, że ja jeszcze tego pożałuję, że on zniszczy mi życie, nie wytrzymałam i wykrzyknęłam, że kto kłamie, to kłamie, że on wie, jaka jest prawda. Fakt jest taki, iż dziś usłyszałam, że jego żona mi wierzy. Ma żal, że tak późno to powiedziałam, rozumiem to w 100%. Mój partner mi też powiedział, że wierzy, ale powiedział, że jeśli wyjdzie coś jakiś brud na mnie, że ja coś to nie będzie fajnie. Powiem szczerze, nigdy nie myślałam o tym człowieku pod kontekstem seksualnym czy partnerskim. Zawsze traktowałam go jako ojca mojego partnera. Boję się, że po groźbach, które usłyszałam od jego ojca, że coś wymyśli lub powie i znów zmanipuluje bliskimi. Boję się, że ja jako osoba niewinna padłam ofiarą osoby psychicznej, która i tak zryła mi łeb dosłownie. Byłam u psychiatry, który zapisał mi leki. Przez tego człowieka nie umiałam już dłużej trzymać w sobie czegoś, co nie jest moją winą w żaden sposób. Boję się, że on zniczy mnie moją psychikę jeszcze bardziej. Zniszczy moją rodzinę mojego partnera i nasze dziecko. Nie wiem, co mam teraz myśleć, potrzebuje pomocy.
Mąż kradnie pieniądze, kłamie i unika rozmów - co zrobić?
Dzień dobry. Od jakiegoś czasu mąż mnie okłamuje i kradnie pieniądze. Każde z nas pracuje, mamy dziecko. Mąż znika na całe dnie i noce, nie odbiera telefonów, kłamie, kręci, a dziś zauważyłam że zniknęło mi 700 euro z pieniędzy schowanych przed nim w moich ubraniach. Czyli tam też grzebał. Wyparl się, wmawiam że zgubiłam, że jestem roztargniona dopiero jak chwyciłam za telefon i chciałam zgłosić sprawę kradzieży na policji to się przyznal...Wcześniej ukradł 250 euro i wymuszał też przelewy na różne rzeczy: a to na buty, a to na kurtkę, a to szef zapomniał zapłacić za coś i trzeba wylożyć i nic nie kupił. Łącznie ukradł i wymusił ponad 2000 euro w tym miesiącu, a były to pieniądze przeznaczone na cztery miesiące wynajmu mieszkania. Mąż nie chce rozmawiać, każda próba rozmowy kończy się wrzaskiem z jego strony. Wstyd mi się przyznać, że własny mąż kradnie pieniądze przeznaczone na życie i na dziecko i wydaje je na coś o czym pojęcia nie mam. Straciłam zaufanie do niego, ciągle mam wrażenie, że kłamie i mnie oszukuje. Proponowałam mu wizytę u specjalisty, to mi powiedział, że mogę się spakować i odejść w każdej chwili, jak mi się nie podoba. Mam wrażenie, że przez to jak mnie oszukuje i okrada, wszystkie uczucia z mojej strony do niego wyparowały. Jest jeszcze synek, mieszkamy za granicą, ojciec jest obcokrajowcem. I w zasadzie nie mam nikogo bliskiego, komu mogłabym się zwierzyć. Co zrobić w takiej sytuacji?
Nie wiem, czy wynająć mieszkanie.
Nie wiem, czy wynająć mieszkanie. Waham się, gdyż przed pójściem na mieszkanie mama złamała rękę. Do tej pory wymagała opieki, teraz lepiej sobie radzi. Innym powodem tego, iż obawiam się sama zamieszkać, jest samotne mieszkanie. Jednak moi rodzice mnie ograniczają - gdziekolwiek nie pojadę, dopytują, się gdzie jadę. Jeśli wrócę późną porą, to dopytują się, gdzie byłam tyle. Potrafią awantury robić. Nie jestem małym dzieckiem, mam 35 lat. Chcę rozpocząć kurs angielskiego, ale będzie to sceptycznie przyjęte, ponieważ pochodzę z klasy robotniczej i uważają, że po co mi te kursy. Podobnie do szkoły podyplomowej, do której chce iść, lecz obawiam się ich oburzenia. Mama próbuje mi wtrącać się, z jakimi ludźmi się zadaję. Jak kogoś nie polubi to gada mi, po co się z kimś koleguję. Nie wiem, co z tym mam zrobić. Wywołuje u mnie to bunt i konflikt, gdyż wydaje mi się, że powinna mieć mama swoje życie. Co zrobić?
Asertywność – jak ją rozwijać i dlaczego jest ważna?
Asertywność może odmienić Twoje życie. Poznaj techniki, które pomogą Ci budować zdrowe relacje, chronić się przed mobbingiem i wyrażać potrzeby. Dowiedz się, jak stać się bardziej asertywnym i cieszyć się lepszą jakością życia osobistego i zawodowego.