Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy pisanie listów przez matkę bez kontaktu z 2-latkiem jest pomocne i zrozumiałe dla dziecka?
Czy jest sens i będzie to dobre dla 2-letniego dziecka, aby matka, która nie ma kontaktu z dzieckiem, pisała listy?
Czy dziecko w tym wieku rozumie przekaz listowny?
Czy taka forma kontaktu pozytywnie wpłynie na kontakt matki z dzieckiem?
Karina
7 miesięcy temu
Karolina Kądziołka
Pani Karino,
Myślę, że należałoby przyjrzeć się dokładniej sytuacji, w której się Pani znalazła. Pisanie listów może mieć równie korzystny, jak i niekorzystny wpływ na kontakt z dzieckiem. Dla dwulatka listy same w sobie nie będą miały dużego znaczenia, ale mogą pomóc w budowaniu pozytywnego obrazu matki i ułatwić przyszłe relacje. Jeśli listy to jedyny sposób kontaktu, ich skuteczność będzie ograniczona – dla dziecka najważniejsze są realne interakcje i poczucie obecności. Jeśli celem jest stopniowe nawiązywanie więzi, warto zastanowić się nad dodatkowymi formami kontaktu – np. nagraniami głosu, zdjęciami czy krótkimi spotkaniami. Relacja z dzieckiem wymaga czasu i konsekwencji, ale każda forma zaangażowania może być krokiem w dobrą stronę.
Pozdrawiam serdecznie,
Karolina Kądziołka, psycholog
7 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Żaneta Wojciechowska
Dzień dobry. Troszkę mało szczegółów Pani podała. Ważne są aspekty, jak do tego doszło, że mamy nie ma fizycznie przy dziecku.
Rodzą mi się pytania, czy dziecko wie, kto jest jego biologiczną mamą? Jaka jest historia, że dziecko wychowuje pani, a nie biologiczna mama.
7 miesięcy temu
Natalia Hejlman
Dzień dobry,
to zależy od sytuacji, jakie były dotychczasowe relacje.
Za mało informacji, aby jednoznacznie stwierdzić, czy coś może pozytywnie, czy negatywnie wpłynąć na dziecko.
Pozdrawiam.
7 miesięcy temu
Jarosław Orzechowski
Dzień dobry,
patrząc z innej nieco perspektywy na tę sytuację, powinniśmy przyjrzeć się też temu, czego potrzebuje mama tego dwulatka (nie mam pewności, czy pisze Pani o sobie, więc używam formy trzecioosobowej). Rodzi się wiele pytań: co takiego się stało, że mama tego kontaktu nie ma? Czy tak było od narodzin dziecka i czy tak już ma zostać? Jak przeżywa tę rozłąkę jego mama? I wiele innych. Z dużym prawdopodobieństwem można założyć, że mama cierpli z powodu rozłąki.
Pisanie listów, jak i inne rozwiązania, z pewnością mogłyby pomóc w tej rozłące przede wszystkim samej mamie. Szczególnie jeśli chce nawiązać kontakt z dzieckiem i nie będzie ku temu przeszkód (np. pełna adopcja jest taką przeszkodą, ponieważ to opiekunowie w pełni decydują o dziecku, a biologiczni rodzice tracą prawa rodzicielskie). Przy braku przeszkód, listy (i inne formy kontaktu proponowane przez moje Szanowne Koleżanki), o treści konsultowanej z psychologiem, mogłyby zarówno pomóc matce, jak i dziecku, nawet jeśli początkowo będą dla niego niezrozumiałe.
Sugeruję, aby w miarę możliwości, mama zasięgnęła pomocy psychologicznej.
7 miesięcy temu
Urszula Małek
Pisanie listów do 2-letniego dziecka samo w sobie nie będzie miało dla niego większego znaczenia, ponieważ na tym etapie rozwoju nie rozumie jeszcze przekazu listownego. Jednak takie listy mogą mieć wartość w przyszłości – mogą stać się mostem do odbudowania relacji, gdy dziecko będzie starsze i gotowe na kontakt.
Jeśli celem jest budowanie więzi, lepszym rozwiązaniem mogą być krótkie nagrania wideo, zdjęcia, a także symboliczne kartki czy rysunki – coś, co dziecko może kojarzyć z matką w sposób bardziej namacalny. Najważniejsza jest regularność i sposób wprowadzenia takiej komunikacji przez opiekuna, który jest blisko dziecka na co dzień.
Kluczowe pytanie brzmi: czy te listy są dla dziecka, czy bardziej dla matki? Jeśli ich celem jest wyrażenie uczuć i budowanie fundamentu na przyszłość, mogą mieć wartość – ale nie jako główny sposób kontaktu w tak wczesnym wieku.
Pozdrawiam,
Urszula Małek
6 miesięcy temu
Zobacz podobne
Czy dzwonienie do dziecka podczas pobytu u ojca wpływa na jego tęsknotę za matką?
Witam. Od jakiegoś czasu słyszę opinie od rodziców, szczególnie matek, że nie dzwonią do swoich pociech w momencie przebywania ich u swoich ojców, bo to wywołuje tęsknotę.
Jak jest naprawdę ?
Dzięki za odp
Pozdrawiam
Jak budować relację z dzieckiem, gdy matka utrudnia kontakty i nie chce współpracy?
Rozstałem się z matką mojego dziecka w 6 miesiącu ciąży.
Od początku życia dziecka mam ustalone kontakty raz na dwa tygodnie przez 4 godziny w hotelu, w obecności matki dziecka. Dziecko ma 6 miesięcy, jest karmione piersią.
Problem polega na tym, że dziecko płacze podczas spotkań ze mną, matka dziecka twierdzi, że funduje dziecku traumę, nikt oprócz matki dziecka nie jest w stanie uspokoić silnego płaczu. Ona twierdzi, że dziecko po spotkaniach ze mną ma problemy ze snem oraz karmieniem. Konflikt eskaluje, matka dziecka krzyczy w obecności dziecka, podczas moich spotkań pojawiają się groźby, nie chce w żaden sposób podjąć współpracy. Twierdzi, że dziecko jest o określonej lokalizacji, a ja nie umiem się nim zając, ona nie utrudnia, padają słowa ,,jesteś ojcem na papierze''. Próby namówienia na terapię rodzinną lub mediacje są odrzucane, jak podejść do sprawy?
Druga strona twierdzi, że dziecko jest zbyt małe na spotkania ze mną, a to, że chce kontaktu z dzieckiem to moja fanaberia, chce, abym ograniczył kontakt do razu w miesiącu przez godzinę, jak podejść do sprawy?
Chciałbym kierować się dobrem dziecka, nie chce narażać dziecka na stres, a chciałbym w jakimś stopniu być obecny w jego życiu. Czy oddać sprawę do sadu?
Wiem, że wyrok sądu nie zmusi jej do współpracy, a będzie jeszcze bardziej eskalował konflikt. Do drugiej strony zupełnie nic nie dociera, bardzo mocno mnie nienawidzi, twierdzi, że taką drogę wybrałem, kiedy odszedłem. Jak do tej sprawy podejść?
Z jednej strony wiem, że kontakt z dzieckiem jest bardzo ważny z drugiej strony, gdy widzę, że płacze czuje się bezradny, chce dla dziecka jak najlepiej, Matka dziecka wmawia mi, że jestem zaburzony narcystycznie i krzywdzę dziecko.
Jak pomóc dziecku nauczyć się delikatnego okazywania sympatii innym dzieciom?
Szanowni Państwo, mój synek (23 miesiące) zaczął bardzo chętnie przytulać się do innych dzieci. Zdarza się, że robi to zbyt mocno i nachalnie, nie zwracając uwagi na reakcję innych dzieci.
Co najlepiej zrobić w takiej sytuacji?
Żeby zachować strefę komfortu innych dzieci, ale jednocześnie nie zniechęcać mojego synka do okazywania sympatii innym.
Córka 7 lat ma trudności z odezwaniem się wśród ludzi. Jak mam jej pomóc?
Dzień dobry,
moja córka w wieku 7 lat, gdy jesteśmy wśród innych ludzi (np. rodzina, znajomi) ma problem, żeby się odezwać - choćby przywitać się, odpowiedzieć na zadane pytanie, nie wspominając już, np. o złożeniu życzeń itp. Co mogę zrobić, aby jej w tym pomóc, by zachowywała się inaczej?
Mieszkam z mamą, a siostra podrzuca mamie swoje dziecko do opieki. Dostaję szału.
Witam. Siostra podrzuca matce dziecko. Ma 5 lat. Dziecko nie usiedzi samo na tyłku, idzie dostać szału. Czy to normalne, żeby ciągle potrzebowało uwagi? Aż takiej? Czy 5-latek nie może 5 min sam się sobą zająć?? Jak byłam mała, to musiałam sama malować, siedzieć często w pokoju itd. A to dziecko ciągle biega, piszczy, krzyczy, gada, jest niezniszczalne. Czy to jest objaw jakiejś choroby? Jak oduczyć ma moja matka dziecko, żeby zostając z nią chciało chociaż na chwilę zrobić coś bez niej. Matka jest styrana po godzinie, a godzi się czasem na cały dzień. Ja mieszkając w domu z nimi dostaje szału od samego przebywania za drzwiami. Dlaczego inne dzieciaki są spokojniejsze?
