Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak odnaleźć swój talent, ten co podobno każdy z nas ma go ukryty?
Jak odnaleźć swój talent, ten co podobno każdy z nas ma go ukryty? Jak rozróżnić talent od umiejętności? Bardzo chciałabym poznać siebie z tej lepszej strony. Znam swoje zalety i wady, jeśli chodzi o charakter i lubię siebie z tym zestawrn. Chciałabym odnaleźć swój talent i umiejętności. Brakuje mi tego jednego puzzla, aby w pełni stwierdzić, że jestem wartościowa. Chodzę na terapie od roku, ale niestety nie dostałam odpowiedzi na to pytanie, a naprawdę chciałabym się rozwijać w tym, w czym jestem dobra, ale żeby móc to robić to najpierw muszę to "coś" odnaleźć.
Jagoda
1 rok temu
Teresa Łącka
Pani Jogodo, są inne formy pomocy w wymienionym temacie, bardziej rozwojowe.
Jeśli chodzi o rozwój umiejętności czy talentów, czy też identyfikację dróg rozwoju w ogóle, warto skorzystać z coachingu.
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Paweł Cisowski
Dzień dobry Pani Jagodo
Zadaje sobie Pani pytanie o rozróżnianie talentów od umiejętności. A czy nie jest tak, że talent już w sobie zawiera pewne umiejętności? Chcąc lepiej poznać swoje mocne strony, ale także i talenty można sięgnąć po ćwiczenie w którym zada sobie Pani pytania: w jakiej dziedzinie mam wiedzę (a niekoniecznie muszę mieć w tym umiejętności)? w czym mam umiejętności, a nie koniecznie fachową wiedzę (co potrafię robić)? w czym mam doświadczenie (co mogę jeszcze dodać do swojej wiedzy i umiejętności)? i wreszcie jakie są moje pasje (w czym mam największą wiedzę, umiejętności i doświadczenie)? Jako ostatnie można zadać sobie pytanie co Panią ciekawi (czyli w czym nie ma Pani jeszcze aktualnie ani wiedzy, ani umiejętności, ani doświadczenia)? Odpowiadając na powyższe pytania daje sobie Pani szansę na stworzenie indywidualnej mapy potencjału, która zawiera w sobie Pani talenty.
Jednocześnie chciałbym podkreślić, że każdy człowiek jest wartościowy tylko dlatego, bo... jest:) O wartości człowieka nie stanowi to czy ma talenty, czy też nie i na ile je rozwinął, bądź nie. Mam nadzieję, że pomoże to Pani spojrzeć na siebie przychylniejszym okiem.
Pozdrawiam serdecznie
Paweł Cisowski
1 rok temu
Małgorzata Korba-Sobczyk
Witaj
To wspaniałe, że chcesz poznać siebie jeszcze lepiej i odkryć swoje talenty! Poczucie spełnienia jest niezwykle ważne. Chociaż terapia jest świetnym narzędziem do pracy nad sobą, odkrywanie swoich talentów to często osobista podróż, która wymaga czasu i cierpliwości.
Talent jest to naturalna predyspozycja, coś, co przychodzi nam z łatwością i sprawia nam przyjemność. To nasza wewnętrzna iskra, która wyróżnia nas. Umiejętność jest to coś, czego się uczymy i doskonalimy poprzez praktykę
Jak znaleźć swój talent? Zwróć uwagę na to, co Cię pasjonuje ( być może już od dzieciństwa), co przychodzi Ci z łatwością i co inni chwalą. Spróbuj różnych rzeczy, obserwuj swoje reakcje. Jeśli lubisz organizować wydarzenia, może zarządzanie jest Twoim talentem?
Pamiętaj, że odkrywanie talentów to proces. Bądź cierpliwa i ciesz się podróżą!
mniej niż godzinę temu
Beata Matys Wasilewska
Terapia nie zawsze daje natychmiastowe odpowiedzi. Pomaga w zrozumieniu siebie, rozwiązywaniu wewnętrznych konfliktów i pracy nad emocjami, ale nie zawsze bezpośrednio prowadzi do odkrycia konkretnego talentu.
Odnalezienie talentu często wymaga czasu i otwartości na próbowanie nowych rzeczy. Talent może przejawiać się jako coś, co robisz naturalnie dobrze, co sprawia ci przyjemność i co przychodzi z większą łatwością niż innym. Umiejętność natomiast to coś, czego można się nauczyć, nawet bez wrodzonego talentu, poprzez praktykę. Warto eksplorować różne zainteresowania, nie bać się eksperymentować i pozwolić sobie na odkrywanie nowych dziedzin. Sam talent często ujawnia się, gdy zaangażujesz się w coś, co naprawdę cię ciekawi. Skup się na tym, co sprawia, że czujesz się autentycznie sobą, i rozwijaj to krok po kroku.
1 rok temu
Zobacz podobne
chciałabym udać się na terapię, ale nie wiem na jaką. Nie wiem, jakie są nurty
Witam, chciałabym udać się na terapię, ale nie wiem na jaką. Nie wiem, jakie są nurty i w ogóle. Mam problem z poczuciem własnej wartości, pewnością siebie, nadmiernym stresem, lękiem i porównywaniem się do innych. Jak szukać i jak znaleźć odpowiednią pomoc?
Jak arteterapia może pomóc w radzeniu sobie z emocjami i frustracją?
Czasem czuję, jakby coś we mnie się gotowało, ale kompletnie nie wiem, jak to wypuścić. Słowa... po prostu nie działają.
Kiedy próbuję coś powiedzieć, mam wrażenie, że to, co wychodzi, jest jakieś płaskie, niepełne, jakby nie oddawało tego, co czuję naprawdę. Wszystko to we mnie siedzi i kumuluje się w coś, co męczy mnie psychicznie, aż nie mogę złapać oddechu.
Czuję się bezsilny i sfrustrowany, bo nie mam pojęcia, jak to rozładować.
Zastanawiam się, czy nie mógłbym spróbować czegoś innego, jak na przykład... sztuka? Może to brzmi dziwnie, ale myślę, że gdyby dać sobie przestrzeń na coś takiego, jak rysowanie, malowanie, może nawet rzeźbienie, mógłbym coś z tego wydobyć, co teraz nie chce wyjść na wierzch. Jak działa arteterapia? Co właściwie się robi na takich sesjach?
Chciałbym wiedzieć, czy są jakieś proste rzeczy, które mogę zrobić sam w domu — coś, co pozwoli mi złapać kontakt z tym, co się we mnie dzieje, ale bez presji mówienia. I czy taka terapia może naprawdę pomóc mi lepiej zrozumieć siebie?
Jak zbudować pewność siebie w pracy?
Często czuję, że moje sukcesy w pracy to bardziej przypadek niż wynik mojej ciężkiej pracy i umiejętności. Przychodzi mi do głowy myśl, że lada moment ktoś się zorientuje, że nie jestem aż tak kompetentny, jak się wszystkim wydaje.
Zaczyna być to dla mnie przytłaczające, szczególnie kiedy muszę podejmować ważne decyzje albo prezentować moją pracę przed zespołem. Choć często słyszę pozytywne opinie od kolegów z pracy i szefa, trudno mi w to uwierzyć i zbudować zdrowe poczucie własnej wartości.
Jak mogę temu zaradzić?
Mam trudności z polubieniem siebie, brakuje mi asertywności, często potrzebuję zmian (głównie relacji)
Od dawna czuję się źle ze sobą i nawet się nie lubię. Od dłuższego czasu zastanawiam się czy to ze mną jest coś nie tak. Pokrótce opiszę swoją osobę i problemy:
- na starcie znajomości zawsze czuję się gorsza
- nie jestem asertywna
- często ląduje w roli "podnóżka"
- nie potrafię zawierać dobrych relacji
- jestem elastyczna i się nie przywiązuje ( łatwo zapominam o dawnych znajomych i w sumie to nigdy nie bolało mnie takie rozstanie nawet jeśli znajomość trwała kilka lat)
- nienawidzę kontaktu fizycznego
- boję się patrzeć komuś w oczy
- nienawidzę i stresuje się jak ktoś za mną stoi i patrzy mi w plecy
- nie cierpię ludzi którzy próbują mnie osaczyć
- nienawidzę jak ktoś narusza moją przestrzeń
- łatwo zastępuje znajomych innymi ludźmi tzw. "ich odpowiednikami i szybko o nich zapominam
- brak mi empatii
- do większości moich znajomych wewnętrznie czuję mocną niechęć
- nigdy nie miałam w planie utrzymywać znajomości po zmianie miejsca pobytu (po ukończeniu podstawówki, liceum) , zawsze robię wszystko żeby kontakt się urwał i żeby pozbyć się problemu
- nienawidzę być uwiązana oraz nawiązywać bliższych znajomości które mógłby obarczyć mnie niepotrzebną odpowiedzialnością
- moim ulubionym typem znajomości są tzw. "płytkie znajomości"
- często ze względu na mój brak asertywności ląduje w roli popychadła np. kilka razy wołano do mnie jak do psa "do nogi" albo powiedziano mi, że "jestem niżej w hierarchii"
- potrafię grać dobrego znajomego nawet wobec osoby której nie cierpię (nawet te osoby nie wiedzą że ich nie lubię)
- mimo tego że jestem nastolatką i to "ten czas" to nie jestem zainteresowana związkami, co moi rodzice uważają oczywiście za dziwne
- nie lubię imprez
- nie wychodzę często z domu
- jestem dosyć dziwna, ale nie jestem jakimś samotnikiem w klasie, jestem typem osoby którą każdy lubi, ale nikt w pokoju pełnymbludzi by mnie nie wybrał
- zawsze dbam o to, żeby utrzymać dystans, w momencie, gdy ktoś próbuje się zbliżyć i "obarczyć mnie odpowiedzialnością" szybko go spławiam
- czuję, że jestem porażką życiową
- matura i zdanie na wymarzone studia to dla mnie jedyny sposób na dowartościowanie się
- każde miejsce, w które się przenoszę, zaczyna mnie męczyć i nudzić już po roku, a w przeciągu 2 lat staje się największą męczarnią a w głowie moją jedyną myślą jest to, że chce już zmienić otoczenie i wymienić ludzi z otoczenia na nowych tzw. "świeży towar".
Jak radzić sobie z osobowością unikającą - strach przed spotkaniami, imprezami
Coś jest nie tak z moimi relacjami z ludźmi, ale nie bardzo wiem, jak to ująć. Zaczynam zauważać, że to może być coś z osobowością unikającą, bo odczuwam lęk, kiedy mam być w towarzystwie innych – to powoduje, że unikam spotkań, imprez, po prostu wszystkiego, co wiąże się z byciem z ludźmi.
Mam wrażenie, że każdy mnie ocenia, i to tylko pogłębia moją niepewność. Zdecydowanie czuję się niewystarczający, boję się odrzucenia, przez co łatwiej mi wycofać się i izolować, zamiast spróbować coś zbudować. Ale zaczynam dochodzić do wniosku, że to nie jest dobre i chcę coś z tym zrobić, ale nie wiem, od czego zacząć.
