Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak poradzić sobie z nagłymi zmianami życiowymi po zakończeniu związku?
Moje życie w ciągu 3 miesiącu zmieniło się z uporządkowanego w kompletny bajzel! Zakończony letni związek, poszukiwanie nowego mieszkanka na własną rękę, wplątanie się w situationship poniekąd bez świadomości, który teraz też się skończył. To wszystko na raz sprawiło, że czuję się bezwartościowa, że moje życie to pasmo porażek i że nie osiągnęłam nic, z czego mogłabym być dumna. Myślę o rozpoczęciu terapii, bo to wszystko sprawia, że czuję się w sposób, w jaki nie chce się czuć.
Kamila
6 miesięcy temu
Magdalena Żukowska
Dzień dobry Kamila,
to bardzo dużo jak na tak krótki czas — straty, zmiany i zawód emocjonalny mogą zachwiać nawet najbardziej stabilnym poczuciem własnej wartości. Fakt, że myślisz o terapii, to ogromny krok w stronę zadbania o siebie i swoje emocje, bo nie chodzi o to, żeby być „silnym”, tylko żeby nie być z tym wszystkim samemu — Twoje uczucia mają sens, a Ty wciąż masz w sobie siłę, by zacząć budować swoje życie na nowo, krok po kroku.
mniej niż godzinę temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Ewelina Wojtkowiak
To, przez co teraz przechodzisz, naprawdę wiele mówi o Twojej sile – choć teraz może tego nie czujesz. Życiowe zmiany, zakończenia i niepewność mogą mocno zachwiać poczuciem własnej wartości, ale to nie świadczy o Twojej porażce, tylko o tym, że jesteś człowiekiem w procesie. Rozważenie terapii to bardzo dojrzały i troskliwy wobec siebie krok – to może być przestrzeń, w której bezpiecznie uporządkujesz te emocje i znajdziesz siebie na nowo.
Jestem z Tobą myślami i trzymam kciuki, byś zrobiła ten krok w swoim tempie ❤️
Dbaj o siebie ❤️
mniej niż godzinę temu
Katarzyna Ujek
Dziękuję Ci za szczerość. Napisałaś bardzo poruszająco i widać, że przechodzisz teraz przez trudny, intensywny czas. Trzy miesiące to niewiele, a wydarzyło się w nich tyle, że nic dziwnego, że czujesz się przytłoczona i zagubiona.
To, co mówisz o poczuciu bezwartościowości i porażki, boli – i chciałbym, żebyś wiedziała, że to, co teraz czujesz, nie jest prawdą o Tobie, tylko reakcją na stratę, zmianę, chaos. To głos z wewnątrz, który pojawia się, gdy grunt usuwa się spod nóg. Nie musisz wierzyć w każde słowo, które podsuwa Ci teraz umysł.
To, że myślisz o terapii, to już bardzo ważny krok – znak, że chcesz zatroszczyć się o siebie, że nie chcesz w tym ugrzęznąć. I to naprawdę jest możliwe. Terapia nie sprawi, że to, co trudne, zniknie od razu, ale może pomóc Ci odnaleźć siebie w tym wszystkim na nowo – z większym współczuciem, zrozumieniem i spokojem.
Czasem największym osiągnięciem nie jest to, co „widać z zewnątrz”, tylko to, że się nie poddałaś. Jesteś tu. Piszesz. Szukasz pomocy. To bardzo dużo.
6 miesięcy temu
Karolina Maciejewicz
Cześć Kamila,
Czytając Twoją wiadomość, pomyślałam: ile siły trzeba mieć, żeby w tak trudnym momencie napisać o tym tak otwarcie. Przez trzy miesiące przeszłaś więcej niż niektórzy przez kilka lat. Zakończenie długoletniego związku, przeprowadzka i rozczarowanie relacją, która okazała się czymś zupełnie innym, niż się wydawało – to naprawdę sporo, jak na jedną osobę.
To całkowicie zrozumiałe, że w takim momencie przychodzi zwątpienie. Kiedy wszystko sypie się naraz, łatwo poczuć się bezwartościową, jakby życie było tylko pasmem porażek. Jednak wierzę, że Ty wcale nie jesteś słaba. Jesteś osobą w kryzysie – i to ogromna różnica.
To, że myślisz o terapii, jest bardzo dobrym sygnałem. Nie dlatego, że coś jest z Tobą nie tak, tylko dlatego, że zasługujesz na wsparcie, na przestrzeń, w której ktoś pomoże Ci to wszystko uporządkować. Terapia nie zmienia przeszłości, ale może pomóc Ci spojrzeć na nią z innej perspektywy – z większym zrozumieniem i współczuciem dla siebie.
Trzymam za Ciebie kciuki i wierzę, że jeszcze poczujesz się dumna z tego, jak przez to wszystko przeszłaś, nawet jeśli teraz tego nie widzisz.
Z pozdrowieniami,
Karolina Maciejewicz
6 miesięcy temu
Krzysztof Skalski
To, co Pani przeżywa, to naturalna reakcja na duży, nagły kryzys– tyle zmian naraz (rozstanie, przeprowadzka, sytuacja z nową relacją) może zachwiać każdą osobą. To nie znaczy, że jest Pani słaba czy bezwartościowa – tylko że Pani zasoby są teraz przeciążone.
To, że myśli Pani o terapii, to bardzo dobry sygnał. Terapia może pomóc uporządkować emocje, odzyskać poczucie sprawczości i spojrzeć na siebie z większym współczuciem, nie oceną.
To nie Pani jest porażką– tylko Pani życie znalazło się w trudnym momencie. I właśnie dlatego warto je teraz świadomie odbudować.
6 miesięcy temu
Martyna Jarosz
To ogromna zmiana w krótkim czasie, nic dziwnego, że czujesz się przytłoczona. Ważne, że dostrzegasz, że nie chcesz tak się czuć – to pierwszy krok w stronę zmiany. Terapia może pomóc uporządkować emocje, odzyskać poczucie wartości i znaleźć nowe perspektywy na to, co się wydarzyło. Nie jesteś sama w tym procesie, a trudności nie definiują Twojej wartości. Warto dać sobie przestrzeń na wsparcie np. psychologa i stopniowe odbudowywanie wewnętrznej równowagi.
Dużo wytrwałości!
Martyna Jarosz
5 miesięcy temu
Zobacz podobne
Natręctwa i ogromny lęk z powodu przemocy regilijnej w domu.
Dzień dobry. Mam 20 lat. Cierpię na bardzo dokuczliwe zaburzenie lękowe. Od roku jestem w terapii. Od 3 miesiący biorę leki SSRI i przeciwlękowe.
Decyzja o wzięciu leków była dla mnie jednym z największych wyzwań w życiu. Bardzo się ich bałem i musiałem jeszcze ukrywać fakt ich brania przed negatywnie nastawioną do tego rodziną. Ostatecznie odważyłem się i po kilku tygodniach zacząłem zauważać poprawę. Niestety nie trwało to zbyt długo, ponieważ po kilku ciężkich sesjach moje lęki i depresyjność wróciły. Dotknąłem bardzo trudnego dla mnie tematu, dotyczył on kwestii religijnych. Od małego dziecka byłem wychowywany w bardzo "restrykcyjnym wychowaniu " zwłaszcza religijnym. Gdy miałem 10 lat zaczęły pojawiać się pierwsze lęki i natręctwa związane z tą sferą. Rodzina bardzo napędzała ten lęk. Już jako nastolatek nie spałem po nocach z powodu lęku przed potępieniem po śmierci, bo zrobiłem coś złego. Teraz nastąpił we mnie moment ,kiedy to wszytko zaczęło pękać. Zaczął rodzić się we mnie bunt do kościoła, zacząłem nie zgadzać się z pewnymi restrykcjami narzuconymi przez kościół (zwłaszcza dotyczącymi seksualności, mam wrażenie, że nauka tutaj stoi w sprzeczności z kościołem). Ten bunt z kolei wpędza w ogromny lęk przed piekłem, do którego mogę pójść, bo się sprzeciwiam nauce kościoła i mam inne poglądy (np boję się, że umrę danej nocy i zostanę ukarany)
Z drugiej strony wiem, że nie przeszedłem w swoim życiu tzw. buntu młodzieńczego, który jakoś kształtuje naszą dojrzałość. Nie zgadzam się z tym, że wszystko człowiekowi trzeba narzucić, co mu wolno, czego nie wolno zakładając, że człowiek nie jest sam w stanie rozeznać, co jest dobre, a co złe.
Rodzina wprost stosowała zawsze przemoc religijną, stąd też może teraz ten bunt. Jestem w strasznej rozsypce. Chodzę coraz bardziej przybity i zalękniony. Leki, które tak mi pomagały, nawet one przestały radzić sobie z moim zaburzeniem lękowym.
Mój psycholog mówi, że nie wszystko z kościoła muszę przyjmować, żebym brał z wiary to co mi służy a odrzucał to co nie służy. Mnie bardzo pociąga takie podejście. Automatycznie zawsze jakoś zaczynam zazdrościć ludziom, że żyją po swojemu (np w związkach partnerskich) i są szczęśliwi i nie boją się tego. Z drugiej strony kościół nie akceptuje odejścia od "części" jego nauczania.
Piszę tutaj o tym, bo odbija się to bardzo na mojej psychice, złapała mnie ogromna bezsilność i nie wiem co robić dalej. Straciłem nadzieję na lepsze jutro. Boję się też, że psychiatra znowu zmieni leki i że będę znowu przechodził przez kolejne stresy. Dodatkowo załamuje mnie to, że i terapia tak powoli idzie i leki nie działają. Po za tym zacząłem nową pracę i zmieniłem uczelnię, co też jest dla mnie trudne. Ale nic nie jest w stanie przebić lęku/buntu religijnego. Dziękuję za przeczytanie mojej wiadomości. PS Staram się być zawsze jak najlepszym człowiekiem i dawać z siebie wszystko co najlepsze i najpotrzebniejsze drugiemu człowiekowi, a i tak czuję się złym człowiekiem 😥
Jak poradzić sobie z rozwodem i całą otoczką sytuacji?
Jak poradzić sobie z rozwodem i całą otoczką sytuacji? Czasem wydaje mi się, że jestem tego pewna, a czasem mam wątpliwości... Mam mętlik w głowie 😥
Jak przełamać i zmienić lękowy styl przywiązania powiązany z przeszłością i rodziną dysfunkcyjną?
Mimo leków antydepresyjnych w dość silnych dawkach mój organizm nadal przeżywa to jako silny lęk i burzę emocjonalną.
Brak poczucia bezpieczeństwa przy wchodzeniu w relacje, trudność w podejściu do elastyczności granic, zamknięcie w sobie i nieumiejętność otwarcia się na drugą osobę. Przez obawy co do wszystkiego czasami za bardzo płynę i kompletnie nie wiem.jak się zachować.
Wpadam w jakieś uwikłanie i zaczynam się zamykać
Jak odzyskać poczucie własnej wartości po utracie pracy i kryzysie tożsamości?
Hej,
potrzebuję pomocy, bo kompletnie się pogubiłam. W ostatnich miesiącach straciłam pracę, która była dla mnie wszystkim – taką moją główną częścią życia i tego, kim byłam. Teraz czuję się, jakbym straciła siebie, jakby ktoś wyrwał mi coś bardzo ważnego, a ja nie wiem, kim jestem bez tego. Moje poczucie własnej wartości leży i nawet nie wiem, od czego zacząć, żeby to naprawić.
Często mam w głowie chaos: czy ja w ogóle coś potrafię?
Czy dam radę znaleźć coś, co mnie znowu napędzi? Jak znaleźć nowy cel, coś, co mnie zdefiniuje na nowo? Mam takie wrażenie, że to wszystko będzie trwać wieczność, a ja nie wiem, jak przetrwać. Jak w ogóle podnieść się z takiego kryzysu? Każda rada, cokolwiek – naprawdę będę wdzięczna.
Lęk po diagnozie nowotworu.
Jak radzić sobie z lękiem, atakami paniki po usłyszeniu diagnozy: nowotwór złośliwy!
