Jak radzić sobie z faworyzowaniem rodzeństwa przez rodzica?
Witam.
Odnoszę wrażenie, że mama często faworyzuje młodszą siostrę. Gdy siostra na mnie nagaduje, to mama jest po jej stronie, niż po mojej, co mi sprawia przykrość i często jej przyznaje rację, nawet jak siostra jej nie ma.
Co robić?
Ol. Pa.

Martyna Jarosz
Dzień dobry,
w takiej sytuacji ważne jest, abyś mógł/mogła wyrazić swoje uczucia i myśli w sposób konstruktywny.
Przede wszystkim rozmowa z mamą, spróbuj znaleźć odpowiedni moment, kiedy będziesz mógł/mogła spokojnie porozmawiać z mamą. Możesz wyrazić swoje uczucia w sposób, który będzie mniej konfrontacyjny, np.: "Mamo, chciałbym/chciałabym porozmawiać o czymś, co mnie martwi. Często czuję, że siostra jest faworyzowana i to sprawia mi przykrość. Czy moglibyśmy o tym porozmawiać?". Podczas rozmowy warto podać konkretne sytuacje, w których poczułeś/poczułaś się niesprawiedliwie potraktowany/a. Dzięki temu mama może lepiej zrozumieć, o co Ci chodzi. Staraj się unikać oskarżycielskiego tonu, który może wywołać defensywną reakcję. Skup się na wyrażaniu swoich uczuć i potrzeb, np.: "Kiedy mama zawsze staje po stronie siostry, czuję się zraniony/a i niesprawiedliwie traktowany/a."
Może być pomocne zrozumienie, dlaczego mama zachowuje się w taki sposób. Czy jest coś, co ją niepokoi? Czy ma inne powody, dla których faworyzuje siostrę? Zadając pytania, możesz otworzyć drogę do bardziej otwartej rozmowy, np.: "Czy jest coś, co sprawia, że mama częściej słucha siostry niż mnie?"
Jeśli rozmowa z mamą nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, warto poszukać wsparcia u innych bliskich osób, takich jak ojciec, rodzeństwo lub bliski przyjaciel. Możesz również rozważyć rozmowę z psychologiem, który pomoże Ci przepracować te uczucia i znaleźć sposoby na radzenie sobie z nimi.
Pamiętaj, że Twoje uczucia i potrzeby są ważne i zasługujesz na to, aby były szanowane.
Mam nadzieję, że uda Ci się znaleźć rozwiązanie.
Martyna Jarosz
psycholog

Irena Kalużna-Stasik
Dzień dobry,
Twoje uczucia są w pełni zrozumiałe.
Relacje rodzinne mogą być bardzo trudne, zwłaszcza jeśli czujesz, że jesteś traktowany inaczej niż siostra. Prawdopodobnie możesz odczuwać: smutek, frustrację, a nawet złość. Daj sobie przestrzeń na te uczucia i pamiętaj, że masz prawo je odczuwać.
Ważne jest jednak, aby nie tłumić ich, tylko znaleźć zdrowy sposób na ich wyrażenie. Zachęcam porozmawiać o sytuacjach, które Cię zraniły z mamą, np. zakomunikuj jej, że: „Czuję się smutna, kiedy odnoszę wrażenie, że siostra ma więcej wsparcia. Czy możemy o tym porozmawiać?”. A jeżeli nadal nie będzie chciała cię zrozumieć, poproś ją o zapisanie Cię do specjalisty. Gdyż potrzebujesz wsparcia w tej sytuacji, bo twoje potrzeby i emocje są ważne i masz prawo nimi się zaopiekować.
Życzę dużo siły mentalnej, abyś mogła nauczyć sobą się opiekować!
Irena Kalużna-Stasik - psycholog

Beata Matys Wasilewska
Dzień dobry
Poczucie skrzywdzenia i nierównego traktowania w rodzeństwie przez rodziców to częsty problem w rodzinach.
Rodzice niekiedy nie zdają sobie sprawy, że dzieci się tak czują, dlatego rozmowa z rodzicami o swoich odczuciach jest tu kluczowa. Nawet jeśli intencjonalnie mama nie chce sprawiać przykrości, to powinna wiedzieć, że do niej się przyczynia.
Do samej rozmowy warto się przygotować, spisując najważniejsze rzeczy, które chciałabyś jej powiedzieć. Dzięki formie listownej łatwiej utrzymasz emocje na wodzy i poprowadzisz rozmowę w spokojniejszej atmosferze. Warto jest zaznaczyć, że tym działaniem nie chcesz skłócić się z nią tylko zadbać o lepszy i bliższy kontakt.
Życzę powodzenia i odwagi oraz spokojnego przebiegu rozmowy.
Pozdrawiam
Beata Matys Wasilewska

Katarzyna Rynkiewicz
Dzień dobry,
to, co opisujesz jest bardzo trudnym doświadczeniem - uczucie bycia niezauważanym może nasilać smutek, frustrację, złość oraz całą resztę nieprzyjemnych emocji.
Czy próbowałaś_eś rozmawiać z mamą? W jakimś spokojnym momencie dnia lub w weekend? Może warto spróbować.
Bardzo możliwe, że mama nie jest świadoma, jakie uczucia się w Tobie pojawiają. W rozmowie skup się na własnych odczuciach (wcześniej zastanów się nad tym) i unikaj oskarżeń.
Powodzenia!
Pozdrawiam
Katarzyna Rynkiewicz
psycholog, psychoterapeuta systemowy w trakcie certyfikacji

Katarzyna Kania-Bzdyl
Dzień dobry,
badania i obserwacje pokazują nam pewne tendencje co do tego, czy kolejność narodzin (najstarsze, środkowe, najmłodsze dziecko) ma jakikolwiek wpływ na odbiór przez rodziców. Najmłodsze dzieci często odpuszczają wyścig o sukces, im wystarcza, że po prostu są. Często czują, że nie muszą nic udowadniać, nie odczuwają w żaden sposób presji, bywają za to rozpieszczone i używane jako maskotki rodzinne.
Zauważa się w społeczeństwie również "ulubione dziecko mamy", "ulubione dziecko taty". Jest to przykre, bo bez względu na to, co by się zrobiło i mówiło to i tak nie ma się szans właśnie z tym ulubieńcem.
Sugeruję, aby pomyśleć o doraźnych konsultacjach z psychologiem (tutaj na platformie są dostępne również w formie online), aby omówić szerzej opisaną przez Ciebie sytuację, a także popracować nad sferą wpływu i braku wpływu (akceptację).
W ten sposób pewne zależności staną się dla Ciebie bardziej czytelne i zrozumiałe ;)
pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Witam. Opiszę w dużym skrócie moją historię.
Od zawsze mieszkałem w domu, jak miałem 25 lat wyremontowałem sobie mieszkanie na 1 piętrze i zamieszkałem tam po moich dziadkach. 7 Lat temu poznałem swoją obecną żonę, pracowałem wtedy w delegacji i wtedy jeszcze dziewczyną widywałem się
Witam. Mam problem z mężem wyzywa dziecko i mnie. Nie mam już siły tłumaczeniem mu i rozmowami które do niczego nie prowadzą. Raz wróciłam do rodziców ale miała być zmiana a tu jest tak samo.. dom jest na niego samochod też. Jak to zmienić?
Cześć, mam 15 lat i co powiedzieć mamie, żeby wypisała mnie od psychiatry? Nie chce chodzić już do psychiatry, od dwóch tygodni czuje się lepiej i poprawiłam kontakt z rodziną, mam więcej siły i wychodzę z pokoju. Nie wierzy mi, że już jest lepiej.
Kilka dni temu rozmawiałam ze znajo
W październiku tamtego roku, siedziałam z moimi koleżankami na stołówce, gadałyśmy o moim ówczesnym chłopaku, który mi się podobał. Wtedy wszedł tam też on, nazwijmy go Mateusz.
Wszedł ze swoimi kolegami na stołówkę, mieliśmy krótki kontakt wzrokowy, wtedy ja się skuliłam. (Ponieważ,
Mama oskarża mnie o coś, czego ja nie robię: o to, że rzekomo donoszę do rodziny na to, co się dzieje u nas w domu, a przez to myślę, że mama mi nie ufa, stąd te oskarżenia.
Co robić?
Czy kobieta z syndromem wewnętrznego, nieutulonego dziecka, w ogóle powinna być rodzicem..?
Witam, jestem mamą 2,5 l chłopca i aktualnie jestem w 6 miesiącu ciąży. Z synem zaczęliśmy odpieluchowanie, ale niestety nie idzie nam, to jak trzeba, próbujemy drugi tydzień i syn zamiast do nocnika to zrobi siusiu i kupkę w spodnie, a następnie chce siadać na nocnik, jak jest już po fakcie i ni
Dzień dobry,
Piszę z zapytaniem, ostatnio moje życie obróciło się do góry nogami. Byłam w ciąży, lecz straciłam moje dziecko.
Od nikogo nie dostałem wsparcia ani od rodziny, ani od chłopaka. Wręcz przeciwnie zostaje poniżana, wyzywana. Szczerze bardzo mnie to boli. Na po
Trudno mi dokładnie opisać sytuacje, w jakiej się znalazłam.
Ale od początku. Mój mąż, zanim mnie poznał, rozstał się z żoną, z którą był w związku kilka lat (studia i później dwa lata), mają syna. Gdy się poznaliśmy, sytuacja była jasna i klarowna.
W końcu my zostaliśmy
Od 19 lat mam tajemnicę, która mnie zabija. Wiem, że jak się wyda znienawidzą mnie rodzina dzieci. Obecny partner mnie zostawi. Czuję, że wariuje powoli. Od dawna leczę się na nerwice lęki ataki paniki. Teraz mam natłok myśli, co to będzie jak się wyda co mam robić. Błagam pomóżcie, bo czuję że u
Dzień dobry, aktualnie nie mam pracy.
Uczę się niemieckiego od 2,5 roku. Pomyślałam, aby wyjechać do pracy Austria na 2 miesiące. Podszlifuje niemiecki oraz zarobie trochę kasy. Ale męczy mnie to, że muszę zostawić dzieci z tatą. Syn ma 17 lat mieszka w tygodniu w internacie, bo tren
Dzień dobry, zwracam się z ogromną prośbą o obiektywną opinię o mojej aktualnej sytuacji życiowej i jak dalej żyć.
Jestem ze swoim partnerem (już mężem) od liceum.
Aktualnie mamy po 33 lata. Od początku znajomości komunikowałam, że moim celem życiowym w życiu rodzinnym j
Dzień dobry, zacznę jeszcze raz temat, mam na imię Sylwia, mam 32 lata. I jak pisałam z zapytaniem, czy powinnam wyprowadzić się na czas, kiedy mama ma tak schizofrenię.
Mama bierze leki tylko po 4 latach dostała ataku.
Dużo czynników się na to złożyło i prawdopodobnie t
Jestem z facetem od w sumie roku jako związek, wcześniej spotykaliśmy się bardziej jako przyjaciele może coś więcej, ale każdy miał wolną drogę. Od roku spotykamy się oficjalnie w związku, jednakże mój partner ma dziecko ze swoją ex, do której jeździ na całe dnie, niby bawiąc się przez ten czas t
Mam 14 lat na imię Monika. Od roku jestem z chłopakiem. Bardzo się lubimy, ale zaczął się ostatnio "dziwnie" zachowywać.
Poprosił mnie, abym podniosła bluzkę do góry (nie noszę jeszcze stanika). Zawstydziłam się, ale zrobiłam to, bo to mój chłopak. Chciał również, abym zdjęła spodnie, ale
Pytanie dotyczy karmienia piersią i w związku z rozwojem więzi. Otóż ciężko znaleźć mi informacje, jaki wpływ na budowanie stylu przywiązania etc. może mieć karmienie dziecka przez więcej niż jedną osobę - w bliskim otoczeniu matka czasami pozwala opiekunce, która ma nadmiar pokarmu (tez niedawno
Witam, jestem osobą po trudnym poprzednim związku, gdzie występowała przemoc emocjonalna względem mojej osoby, zadawana przez byłego partnera, który obecnie przebywa w Zakładzie Karnym. Posiadam 9- letnią córkę, która nie utrzymuje kontaktu z ojcem. Od dwóch lat jestem w nowym związku, z partnere
Chodziłam do szkoły w latach 90. Pamiętam tylko, że nauczycielki zadzierały nosy i popisywały się jedna przed drugą (jak np. krzyczą na dzieci). Do tego było szarpanie, ośmieszanie, a nawet bicie... Tak było wszedzie - w mniejszym lub większym natężeniu. Jak wytłumaczyć tamta agresje ze strony na
Nie wiem już, co mam robić. Mój syn przeżywa coś strasznego, bo jest nękany w internecie. To zaczęło się niby od głupich komentarzy, ale teraz… mam wrażenie, że to go przytłacza.
On się zamyka w sobie, unika rozmów, a ja nie wiem, jak do niego dotrzeć. Czuję się tak cholernie bezradn
Matka dziecka wskazuje, że doświadcza trudności emocjonalnych związanych z zespołem stresu pourazowego (PTSD) związanych z rozstaniem podczas ciąży. Dziecko ma pięć miesięcy, pojawiły się problemy z kontaktem z dzieckiem oraz sprzeczne z dobrem dziecka zachowania podczas kontaktów (krzyk, wyzwisk
Moja córka przeżywa duży stres, bo niedługo się przeprowadzamy. To dla nas wszystkich duża zmiana, ale dla niej chyba największa. Jest bardzo przywiązana do obecnego domu, szkoły i przyjaciół, a myśl o zostawieniu tego wszystkiego sprawia, że jest wyraźnie przygnębiona i pełna obaw. Najbardziej b
Mam trochę nietypową sprawę. Zauważyłam, że moja córka, choć jest jeszcze młoda, zaczyna martwić się tematem aborcji i praw kobiet. Nie wiem, skąd dokładnie wzięły się te obawy, ale widzę, że wpływa to na jej nastrój. Unika rozmów o ciąży, a jak tylko w mediach pojawiają się te tematy, robi się n
5-latek przywiązuje się do każdego przedmiotu, nawet śmieci, jak tylko coś mu się przestawi, wpada w szał - płacze, kopie mnie pluje. Spokojna rozmowa nie pomaga, wyznaczanie mocnym, stanowczym głosem, żeby się uspokoił, to porozmawiamy, nie działa. Dochodzi do tego, że nawet dostanie słabego kla
Przez ostatnie miesiące walczę z nowym wyzwaniem - wspieraniem mojego dziecka, które ma zdiagnozowane ADHD. Sytuacja jest dla mnie zupełnie nowa i mam wrażenie, że bez wsparcia specjalisty nie dam rady dowiedzieć się, jak najlepiej pomóc mojemu maluchowi radzić sobie z emocjami i trudnościami wyn
Zauważyłam, że moja córka bardzo dużo czasu spędza przed lustrem, krytykując swój wygląd. Mam przeczucie, że może zmagać się z czymś więcej, jak na przykład z dysmorfią ciała. Jako mama to strasznie mnie martwi. Wiem, że to problem, który może poważnie wpływać na jej samoocenę i kontakty z innymi