Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak zaakceptować zmiany partnerki i poradzić sobie ze strachem przed utratą miłości?
Dzień dobry,
Jestem w związku z moją dziewczyną już prawie dwa lata. Moja dziewczyna jest gruba, a mi się podobają takie kobiety – pociągają mnie. Jednak stwierdziła ostatnio, że chce się zmienić i schudnąć. Powodem tej zmiany jest zdrowie oraz samoakceptacja (nigdy mi nie mówiła, że nie podoba jej się jej wygląd). Zaczęła liczyć kalorie, chodzić regularnie na siłownię (byliśmy już nawet raz razem) i ogólnie mówi, że chce mocno schudnąć (chce wyglądać jak kiedyś w liceum).
Mój problem polega na tym, że bardzo się boję. Boję się, że gdy ona tak drastycznie się zmieni, przestanie mi się podobać. Teraz jest dla mnie idealna, nie tylko pod względem wyglądu. Bardzo dobrze spędzamy czas, czuję się bezpiecznie w jej towarzystwie. Jednak cały czas się boję, że wraz ze zgubionymi kilogramami, ja będę gdzieś gubił moją miłość do niej. Ten strach nie daje mi spokoju od dłuższego czasu, bo nie wyobrażam sobie życia bez niej.
Pamiętam, że gdy pierwszy raz ją zobaczyłem, poczułem coś, czego nigdy wcześniej nie czułem – że to jest ta dziewczyna, której tyle lat szukałem. (Jest ona moją pierwszą dziewczyną w życiu). I teraz bardzo się boję, że mogę ją stracić i to w najgorszy możliwy sposób przez samego siebie.
Nadal nie mogę się uspokoić i uwierzyć sam w siebie, że kocham ją nie tylko za to, jak wygląda, bo w głębi duszy wiem, że kocham ją za to, jaka jest. Jednak boję się, że jej wygląd stanowi sporo tej miłości, którą do niej czuję. Boję się, że jeśli się mocno zmieni, to już nie będzie tą samą dziewczyną, którą poznałem dwa lata temu, z którą miałem to uczucie, że to jest to.
Potrzebuję pomocy, bo nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Czuję się przytłoczony swoimi własnymi myślami, bo mam wrażenie, jakbym sam sobie sabotował ten związek.
Anonimowy
6 miesięcy temu
Justyna Bejmert
Dzień dobry,
Rozumiem, że teraz przeżywasz trudny i pełen niepokoju czas. Twoje obawy są zrozumiałe — zmiana wyglądu partnerki może budzić lęk przed tym, że coś w Waszej relacji się zmieni. Ważne jest jednak, że masz w sobie dużą samoświadomość i zależy Ci na tej relacji.
Czasem boimy się zmian, nawet jeśli nie dotyczą one nas bezpośrednio, a osób, które kochamy. Twój lęk wynika z obawy przed utratą czegoś, co jest dla Ciebie ważne. Ale to, że partnerka zmienia swoje ciało, nie oznacza, że przestanie być tą samą osobą. Chce zadbać o swoje zdrowie i samoakceptację, co może ją uczynić jeszcze szczęśliwszą i bardziej pewną siebie.
Warto też zadać sobie pytanie: czy Twoje uczucie do niej opiera się tylko na wyglądzie? Z tego, co piszesz, widać, że nie. Kochasz jej charakter, poczucie bezpieczeństwa, jakie przy niej czujesz, wspólny czas, który spędzacie. To są fundamenty miłości, które nie znikną z powodu zgubionych kilogramów.
Zmiana jest częścią każdego związku — czasem widoczna na zewnątrz, czasem wewnętrzna. Jeśli czujesz, że obecna sytuacja Cię przytłacza, warto rozważyć skorzystanie ze wsparcia psychologa lub psychoterapeuty, który pomoże uporządkować myśli i zrozumieć emocje, których doświadczasz.
Pozdrawiam ciepło,
Justyna Bejmert
Psycholog
6 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Beata Lichocka
Dzień dobry,
żeby rozwiązać problem, trzeba przyjrzeć się temu lękowi. Poszukać przyczyny i przeanalizować wcześniejsze doświadczenia, zająć się emocjami. Do tego potrzebne są regularne spotkania, w czasie których razem z psychoterapeutą na spokojnie zajmiecie się tematem. Niestety nikt tego nie zrobi na forum ani nie znajdzie sposobu na szybkie odpowiedzi. Radzenie sobie z problemami, jakie wynikają z naszej psychiki, naszych doświadczeń, przekonań, emocji to proces. Proszę umówić się na konsultacje i na spokojnie omówić Pana potrzeby.
6 miesięcy temu
Krzysztof Skalski
To, co Pan czuje, jest naturalne i ważne. Kocha Pan swoją partnerkę taką, jaka jest teraz, a zmiana, którą ona rozpoczęła, budzi w Panu lęk, że coś się między Wami zmieni. To nie oznacza, że kocha ją Pan tylko za wygląd, to znaczy, że ten wygląd stał się częścią całego doświadczenia miłości, która była dla Pana czymś wyjątkowym.
Zmiana zawsze wiąże się z niepewnością, ale miłość nie polega na zatrzymywaniu kogoś w miejscu. Partnerka nie odchodzi, ona chce zadbać o siebie. Może Pan być częścią tej zmiany, towarzyszyć jej, rozmawiać o swoich emocjach. Ważne, aby starać się mówić otwarcie. To, że Pan to dostrzega i przeżywa, to nie sabotaż, to troska. Z taką świadomością można budować związek, który przetrwa również wtedy, gdy coś się zmienia.
6 miesięcy temu
Dominika Płoucha
Dzień dobry, najważniejsza wydaje mi się tutaj odpowiedź, dlaczego pociągają Pana ,,puszyste" Panie, to fakt, że pociąg fizyczny jest bardzo subiektywny i różne są preferencje. Być może kojarzy Pan grubsze ciało z dostatkiem, zdrowiem, płodnością, a może czuje się Pan bezpieczniej i bardziej akceptowany przy kobietach, które są mniej skupione na szczupłej sylwetce. Pełniejsze kobiety bywają stereotypowo postrzegane jako cieplejsze i bardziej opiekuńcze, ,,matkujące", co może odpowiadać potrzebie bycia zaopiekowanym. Czasem na gust może wpływać historia życia: wczesne doświadczenia, pierwsze zauroczenie, wzorce kobiecości, które obserwował Pan w domu. Ważna na pewno jest figura matki, która mogła wpłynąć na to, co później traktujemy, jako atrakcyjne.
Proszę też się zastanowić, czy nie boi się Pan np. utraty dominacji (jeśli tak jest), teoretycznie chudsza partnerka, wpisująca się bardziej w dzisiejsze kanony społeczne może podobać się większej liczbie mężczyzn, czy nie boi się Pan hipotetycznej straty. Dobrym pytaniem byłoby też zastanowienie się nad Pańskim poczuciem własnej atrakcyjności i samooceną.
Proszę pamiętać, że fizyczność to tylko jeden z aspektów relacji. Ważne jest też to, że ciało kobiety częściej zmienia się niż ciało męskie, potencjalna ciąża, karmienie piersią itp. to także czynniki, które sprawiają, że mężczyzna musi mierzyć się z akceptacją zmieniającego się ciała partnerki.
Polecam także prywatną konsultację u psychoterapeuty.
Z pozdrowieniami
Dominika Płoucha
6 miesięcy temu
Barbara Terejko
Dzień dobry
Każda zmiana w związku może wiązać się z obawami – to naturalne i całkowicie zrozumiałe, że przeżywa Pan w związku z tym trudne emocje. Podkreśla Pan, jak ważny jest dla Pana wygląd partnerki – stanowi on istotny element relacji. Zarówno charakter, jak i atrakcyjność fizyczna drugiej osoby mogą odgrywać kluczową rolę w związku, dlatego Pana aktualne odczucia i przemyślenia są jak najbardziej normalne.
Zwraca Pan również uwagę na osobowość partnerki, co pokazuje, że jest dla Pana ważna nie tylko powierzchowność, ale i głębsze aspekty relacji. Zastanawia mnie, dlaczego myśli Pan, że mógłby ją stracić „przez samego siebie”? To bardzo ważne pytanie, które warto zgłębić.
Zachęcam do szczerej rozmowy z partnerką na temat Pana obaw, trosk i zmartwień. W związku kluczowe znaczenie ma otwarta, pełna zaufania komunikacja – to ona buduje fundament relacji i pomaga wspólnie przechodzić przez trudniejsze momenty.
Jeśli jednak zauważa Pan, że te myśli i emocje są dla Pana obciążające, a potrzeba zrozumienia siebie i swoich reakcji staje się coraz silniejsza — warto rozważyć konsultację i wsparcie psychologiczne.
Pozdrawiam serdecznie
Barbara Terejko
6 miesięcy temu
Karolina Maciejewicz
Hej,
Dziękuję Ci za odwagę i szczerość. To, co opisujesz, zasługuje na pełne zrozumienie, a nie ocenę.
W Twoich słowach słychać bardzo dużo miłości, troski i lęku o utratę czegoś niezwykle cennego. Widać, że Twoja relacja z dziewczyną jest dla Ciebie ważna i budzi silne emocje. To, że chcesz to przepracować, świadczy o Twoim zaangażowaniu.
Jest kilka rzeczy, które warto przemyśleć:
1. Twoje uczucia są zrozumiałe – i ludzkie
To, że pociąga Cię określony typ ciała, nie czyni Cię powierzchownym. Każdy z nas ma swoje preferencje, a wygląd jest częścią tego, co nas przyciąga, zwłaszcza na początku. Ale miłość to coś znacznie głębszego. I Ty to czujesz, skoro piszesz: „kocham ją za to, jaka jest”. Lęk przed zmianą nie musi oznaczać, że Twoje uczucie się zmieni, może oznaczać, że boisz się utraty znanej, bezpiecznej rzeczywistości.
2. Ona nie staje się „kimś innym” – tylko ewoluuje
Chęć Twojej dziewczyny, by zadbać o siebie, nie musi oznaczać porzucenia tego, co tworzyło Waszą relację. Ona chce poczuć się lepiej w swoim ciele, być zdrowsza, bardziej akceptować siebie. To może sprawić, że będzie szczęśliwsza i pewniejsza siebie, a to może pogłębić Waszą więź, jeśli pozwolisz sobie na to.
3. Lęk przed zmianą nie musi być zapowiedzią końca
To, co czujesz, może być naturalnym oporem wobec nieznanego. Zmiany w bliskiej relacji, nawet te pozytywne, często wywołują niepokój, bo uruchamiają nasze ukryte lęki: o porzucenie, o utratę więzi, o brak kontroli. Warto, byś zadał sobie pytanie: Co tak naprawdę stoi za moim lękiem? Czy to tylko wygląd, czy może lęk, że ona mnie przerośnie? Że odejdzie? Że ja zostanę w miejscu, a ona pójdzie dalej?
4. Twoja reakcja nie musi być końcem tej miłości
Relacje ewoluują. Tak jak ludzie się zmieniają, tak i miłość może się zmieniać – pogłębiać, dojrzewać. Być może to jest dla Ciebie zaproszenie, by spojrzeć na nią na nowo, nie tylko przez pryzmat tego, co było „na początku”, ale tego, co tworzycie tu i teraz.
Z pozdrowieniami,
Karolina Maciejewicz
Psycholog
6 miesięcy temu
Aleksandra Nizińska
Dziękuję za tak szczerą i dojrzałą wypowiedź. To, że potrafisz przyznać się do swoich lęków i ich nie wypierać, świadczy o Twojej głębokiej samoświadomości. Twoje emocje nie są złe — są ludzką reakcją na zmianę, na którą nie masz wpływu. A zmiana w bliskiej relacji często uruchamia lęk przed utratą, nawet jeśli relacja trwa i nie ma realnego zagrożenia.
Co się dzieje psychologicznie? Twoja dziewczyna zaczęła proces zmiany — nie dlatego, że Cię odrzuca, ale dlatego, że chce zadbać o siebie. Ty natomiast boisz się, że wraz z utratą kilogramów stracisz to, co było dla Ciebie wyjątkowe — zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. To może być lęk przed utratą spójności w relacji: obawiasz się, że zmiana jednej osoby zburzy harmonię, która do tej pory dawała Ci poczucie bezpieczeństwa.
Ale pamiętaj — to nie kilogramy były sednem Waszej więzi. To uczucie, które powstało między Wami, a nie tylko na podstawie wyglądu. Związek, który przetrwa dwa lata i daje Ci poczucie bezpieczeństwa, to coś głębszego niż fizyczność.
Co możesz zrobić?
1. Porozmawiaj z nią szczerze — nie oceniaj, nie odradzaj jej zmian, ale opowiedz o swoich emocjach. Nie jako zarzut, ale jako wyznanie: „Zaczynam się bać, że ta zmiana mi Ciebie odbierze, chociaż kocham Cię za to, jaka jesteś.”
2. Oddziel lęk od rzeczywistości — Twój umysł podsuwa scenariusze o utracie, ale to nie znaczy, że to się wydarzy. Ucz się rozpoznawać te myśli i wracać do tu i teraz.
3. Zastanów się, co naprawdę kochasz w niej — spróbuj opisać słowami, co Cię w niej zachwyca poza wyglądem. To pomoże Ci odkryć, że Twoje uczucie ma wiele wymiarów.
Twój lęk nie jest sabotażem — to sygnał, że kochasz i boisz się stracić. Ale miłość dojrzewa, kiedy pozwalamy jej iść za zmianą. Nie walcz z tym, czego się boisz. Zamiast tego — pójdź za tym, co czujesz.
Pozdrawiam,
Aleksandra Nizińska
6 miesięcy temu
Zobacz podobne
Zauważyłam, że mój partner ogląda profile półnagich kobiet na tik toku i nie tylko. To był dla mnie cios! Mam wrażenie, że jest uzależniony. Zaufanie... legło w gruzach chociaż zapewnia mnie, że mnie nie zdradza (tylko ogląda) . Nie potrafi wyjaśnić dlaczego. Czuję się okropnie i nie potrafię sobie z tym poradzić. Mówiłam mu o tym. Uważa, że nic złego nie robi i że od zawsze oglądał "dupy"-jak to określa, nawet zanim się poznaliśmy. Czy to normalne zachowanie u mężczyzn a ja przesadzam? Czy to musi oznaczać, że jest mną znudzony? Że jestem tylko materacem do wyżycia się? Proszę o anonimową pomoc.
Po zranieniu przez partnera nie umiem uspokoić myśli, pomimo długiego czasu.
Dzień dobry, mam problem.
Prawie 2 lata temu mój narzeczony zdradził mnie emocjonalnie.
Doszło do tego w pracy, ogólnie zaczęło się to tak, że ona mu w czymś pomogła i on w podziękowaniu kupił jej prezent, wiem brzmi to tak, że nie powinnam mieć do tego żadnego problemu, ale on w internecie szukał jaki prezent można jej kupić itp, nie znał jej imienia ani nazwiska, więc po numerze jej szukał w internecie.
To wszystko trwało może z 2 tygodnie, widzieli się raz tylko i resztę czasu tylko ze sobą pisali.
Nie widziałam dokładnie tych wiadomości, bo usunął je przede mną.
Ale w tamtym okresie jak pisał z nią, był dla mnie okropny, w ogóle się mną nie interesował. A jego wyszukiwarka wygadała mniej więcej tak. " Jak zagadać do dziewczyny", "jaki prezent kupić w podziękowaniu","Jak zakończyć związek po kilku latach" " jak rozstać się z toksycznym partnerem "
Wybaczyłam mu to wszystko i teraz naprawdę jest dobrze, ale on ciągle pracuje w tej pracy i od tamtej pory nie mają kontaktu, on wszędzie ja zablokował itp.
I ja mu ufam, ale nie radzę sobie z tymi myślami, które męczą mnie codziennie i przez to co jakiś czas ja do tego wracam i zaczynam kłótnie.
On nie chce do tego wracać, bo jest mu wstyd i wie jak bardzo mnie zranił.
Ale dlaczego ja nadal po takim czasie nie mam spokoju w głowie,
czemu ciągle analizuję to wszystko?
Nie wiem co powinnam zrobić, strasznie jestem tym zmęczona, wiem, że jak będę ciągle o tym myśleć to to wszystko będzie bez sensu... Nie chcę go tym już ranić ani siebie.
Proszę o radę, co powinnam zrobić w takiej sytuacji.
Jak radzić sobie z brakiem szacunku i konfliktami w małżeństwie?
Witam, mam nadzieję, że uzyskam poradę, co powinnam zrobić i czy coś w ogóle powinnam zrobić.
Otóż jestem w związku małżeńskim od 8 lat, mamy swoje większe i mniejsze problemy, ale to, co się dzieje od kilku lat, mnie przerasta. Zaszłam w ciążę w 2019 r., ale straciliśmy dziecko. Zaszłam w druga ciążę. Cała ciąże byłam w stresie, bo ciągle się martwiłam, że stracę i to dziecko. Dziecko urodziło się zdrowe na szczęście, ale i tutaj zaczął się już kłopot.
Rodzice mojego męża są starsi, na emeryturze, mają dużo wolnego czasu, więc pomagali nam przy dziecku.
Nastał covid, w związku, że mieszkamy za granicą, nikt nie mógł do nas przyjechać. Mój mąż przypomniał sobie, jak rozmawialiśmy o dzieciach i opiece dziadków (przed dziećmi jeszcze) i domagał się, aby moja rodzina przyjechała. Jednym możliwym sposobem przylotu było przez ambasadę, ale i to nie dawało gwarancji.
Tutaj wiem, że był mój błąd, bo starałam się ściągnąć rodzinę, ale moja mama, bo tylko ona mogła wtedy przylecieć, bała się choroby, cofnięcia na granicy. Mój mąż już wtedy przychodził do mnie co kilka dni i pytał się " kiedy twój matka przyjedzie?".
Moimi odpowiedziami było" nie wiem", " raczej nie przyjedzie, bo nie ma jak" "nie przyjedzie", on i tak wysyłał nas do ambasady, że na siłę ma przyjechać, bo to obowiązek babci przyjechać.
W konsekwencji nie przyjechała, a mój mąż do dziś mi wypomina, że go "oszukałam" mówiąc przed dziećmi, że dziadki będą się zajmować i że nie powiedziałam mu wprost, że nie przyjedzie.
Jak mu powiedziałam, że nie przyjedzie, to na drugi dzień drwiącym głosem przyszedł i pytał się " to kiedy matka przyjeżdża?". I tak do dziś wypomina mi to.
Jest zdania, że kobieta powinna słuchać męża, jak to było dawniej, że on ma tylko rację, że ja nie mam racji, że ja nic nie robię (chociaż cały dom, dzieci, przedszkole, sprawy papierowe czy finansowe spoczywają na mnie) na siłę próbował mnie w domu usidlić, jak się drugie dziecko urodziło, ale na szczęście chodzę do pracy, chociaż i tak za mało zarabiam według niego, bo mi wytyka, że jakby nie on to byśmy nie mieli co jeść.
Uważa, że jestem głupia, że trzeba mnie douczyć.
Obraża się, nawet jak to jest jego wina. Bo jak on twierdzi, on się nie myli, a jak się myli to i tak ma rację.
Jak jest dobrze, to jest, ale jak kłótnia nie załagodzi się zaraz jak wybuchnie, zaczynają się wypominki, że go oszukałam, że to moja wina, że on taki dla mnie jest. Prosiłam, żeby wybaczył, żeby nie żył przeszłością, to mówi, że postara się a za parę miesięcy to samo. Dużo zdrowia i psychiki jego zachowanie mnie kosztuje. Moja własna ocena spadła, nie wiem, czy jak coś powiem, nie będzie z tego problem, kłótnie z nim doprowadziły mnie do nerwicy i ataków paniki, ale według niego to jest moja wina i konsekwencja tego, że matka moja nie przyjechała i nie powiedziałam wprost, że nie przyjedzie.
Ja jestem uczuciowa osoba, jestem upierdliwa nieraz, ale zależy mi jedynie, aby nasza rodzina była kochająca, ale i żeby mąż miał szacunek do mnie. Sugerowałam terapię, ale on nie chce słyszeć, nie wierzy w psychologów. W głębi duszy wiem, że cokolwiek bym wtedy zrobiła to i tak by nic nie zmieniło, bo mój mąż jest uparty. W 90% ja wychodzę z ręką do niego, czy moja, czy jego wina wolę wziąć to na siebie byle by było dobrze. Jeżeli on się mści i karze mnie to ile to ma trwać? Od czasów covida minęło prawie 4 Lat. Byłam silną osobą, a teraz po roku terapii wychodzę na prostą z atakami paniki. Czy mimo czasu i błędu jak on uważa, nie zasługuje na szacunek? Co ja powinnam zrobić?
Mówię mu, że mnie krzywdzi, że zaczynam go nienawidzić za to, jak on mnie traktuje. To odpowiedź jest jedna "a dlaczego tak jest? Jakbyś mnie nie oszukała, to bym taki nie był dla ciebie."
Kiedyś wspomniał, że dzieci on mi nigdy nie da, jakbyśmy się rozeszli, chociaż to ja z nimi spędzam praktycznie całe dnie, bo on długo pracuje. Jak żyć z takim człowiekiem?
Jak przemówić mu do rozsądku, że mnie krzywdzi i że mam dość tego. Proszę o pomoc w tej sprawie.
Co robić z dorosłą osobą z podejrzeniem borderline, lęków społecznych, hazardzistą?
Co robić z dorosłą osobą z podejrzeniem borderline, lęków społecznych, hazardzistą, która nie zdaje sobie sprawy ze swoich problemów?
Pomoc po stracie bliskiej osoby przez samobójstwo - poczucie winy i poszukiwanie odpowiedzi
Witam. Czwartego marca mąż odebrał sobie życie, nie jestem w stanie zrozumieć dlaczego, był osobą pełną życia, ciągle coś planował, chciał żyć. Teraz kiedy została taka pustka, szukam jakiegoś wyjaśnienia, wskazówki czy ja zawiodłam, czy mogłam zrobić więcej, żeby go uratować. Mąż już raz próbował, ale wtedy wydawało się, że on nie chciał tego zrobić, był pod wpływem alkoholu i tłumaczyłam sobie, że chciał w ten sposób uniknąć konsekwencji, żebym nie robiła mu wyrzutów, że pił, chciał mnie nastraszyć, czekał aż wrócę do domu napisał smsa itp.
Nie wzięłam tego na serio, teraz bardzo żałuję, może gdybym wtedy inaczej postąpiła, mąż dziś by żył. Pisał mi wiadomości, że musi żyć dla mnie i dla dzieci. Mąż brał leki od psychiatry, łączył je z alkoholem, mówił, że ma problem ze swoją głową, nie wiem czemu to robił i tak się zachowuje ,mimo wszystko czuję się strasznie winna, mogłam coś zrobić...
