Wstecz

Mam 20 lat i odkąd pamiętam, miałam problemy z koncentracją i zapamiętywaniem

Witam serdecznie, mam 20 lat i odkąd pamiętam, miałam problemy z koncentracją i zapamiętywaniem, jak i bazowaniem na tym, co powinnam pamiętać (często mylnie zapamiętuje fakty i trzeba mi coś powtarzać po kilka lub kilkanaście razy, a i tak jest ryzyko, że nie zapamiętam). Często w rozmowie tracę wątek i zapominam, co mówiłam. Wszelakie pasje są mocne i wciągają mnie dogłębnie, ale szybko ten zapał mija. Również czasami, mimo że gdzieś w głowie mam, że np. chłopak nie lubi o czymś słuchać, to mimo że to wiem to jakby mi się "nie stykały neurony" i mówię mu o tym, mimo że nie chce go wkurzać, a wiem, że go to wkurzy. Mam wrażenie, że z czasem to wszystko się nasila. Również widzę u siebie od około połowy technikum spadek ogólny nastroju i o wiele mniej chęci na cokolwiek. Np. kiedyś lubiłam gotować, a teraz z niechęci potrafię wstrzymywać się, że zjedzeniem czegokolwiek. Porównywałam objawy i pokrywa mi się albo ADHD, albo powikłania po tym, jak biologiczna matka piła w ciąży, czego nie byłabym w stanie potwierdzić, jedynie wiem to od matki adopcyjnej. Byłam u różnych lekarzy, ostatecznie przyjęło mnie dwóch, jedna nawiedzona poganiająca mnie na wizycie i polecająca iść do kościoła, a druga mówiąca, żebym się nie stygmatyzowała. Chce wiedzieć, czy mam jakieś zaburzenie i czy mogę to leczyć, bo objawy powyżej utrudniają mi funkcjonowanie. Gdzie mam się udać najlepiej na NFZ, bo krucho u mnie z kasą? Pozdrawiam i proszę o odpowiedź.
w zeszłym miesiącu
Małgorzata Korba-Sobczyk

Małgorzata Korba-Sobczyk

Witaj Asiu

 

  Nie piszesz  jaką specjalność mieli lekarze, do których się zgłosiłaś.  Pierwszym krokiem może być skonsultowanie się z lekarzem pierwszego kontaktu, który może skierować Cię do odpowiedniego specjalisty, takiego jak psychiatra lub neuropsycholog. W zakresie NFZ otrzymanie skierowania na konsultację ze specjalistą może zająć trochę czasu, ale jest to możliwe.

 Przy  trudnościach z koncentracją i pamięcią, możesz również skonsultować się z psychologiem lub neuropsychologiem, który może przeprowadzić testy oceniające te funkcje.
  Diagnozę o zaburzeniu może wydać lekarz psychiatra. 

 Pamiętaj, że zawsze możesz skorzystać z pomocy fundacji, które udzielają wsparcia psychologicznego w takich przypadkach

Pozdrawiam 

 

 Małgorzata Korba-Sobczyk

w zeszłym miesiącu
Karolina Białajczuk

Karolina Białajczuk

Rozumiem, że masz pewne trudności z koncentracją, zapamiętywaniem oraz utrzymaniem uwagi na jednym temacie. Twoje opisane objawy mogą sugerować potencjalne problemy z funkcjonowaniem poznawczym, ale nie jestem w stanie dokładnie zdiagnozować twojej sytuacji. Warto jednak podjąć działania w celu zrozumienia, co może powodować te trudności i jak możesz sobie z nimi radzić.

Pierwszym krokiem może być konsultacja z psychiatrą lub psychologiem klinicznym, którzy specjalizują się w diagnozowaniu i leczeniu różnych zaburzeń psychicznych. Możesz umówić się na wizytę w Poradni Zdrowia Psychicznego w ramach opieki NFZ. Warto podkreślić, że diagnoza zaburzeń psychicznych jest procesem skomplikowanym i wymaga współpracy z profesjonalistą.

Jeśli masz podejrzenia dotyczące ADHD, to ważne jest, aby zgłosić swoje obserwacje lekarzowi. ADHD to zaburzenie uwagi i/lub hiperaktywności, które może prowadzić do trudności w codziennym funkcjonowaniu. W Polsce diagnoza ADHD może być postawiona przez specjalistę w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży.

Jeśli budzi to u ciebie obawy i wpływa na twoje życie codzienne, warto podjąć kroki w celu dokładnej oceny i ewentualnego leczenia. Niezależnie od diagnozy, psychoterapia może pomóc w radzeniu sobie z trudnościami emocjonalnymi i poznawczymi oraz poprawić jakość życia. Ostatecznie, kluczowe jest podjęcie działania i uzyskanie wsparcia od profesjonalistów, którzy mogą pomóc ci zrozumieć twoją sytuację i dostosować odpowiednie podejście terapeutyczne.

Pozdrawiam,

Karolina Białajczuk, psycholog 

w zeszłym miesiącu

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Zobacz podobne

Ojciec alkoholik awanturuje się i nie daje żyć mnie i mojej partnerce. Pomagam mu, a on tego nie docenia i nie szanuje. Mam już dosyć, co robić? Jestem w kropce!
Hej. Mam wiele problemów ze sobą, ale obecnie głównie chodzi mi tylko o jeden, przez którego nie mogę w spokoju żyć. Opiszę w skrócie problem, bo żeby to wszystko zrozumieć to zapewne nikomu nie będzie się chciało tego czytać. Kilka miesięcy temu zamieszkała u mnie dziewczyna, mój ojciec mieszka na parterze. Mój ojciec jest alkoholikiem od bardzo dawna, na początku było OK potem zaczął się czepiać, nie jeść obiadów, mówić, że nie dostał, czepiać się dziewczyny o garażowanie w garażu auta itd.. Dziewczyna nie wytrzymała raz, drugi i.... Teraz był ten trzeci raz, gdzie ojciec czekał, aż dziewczyna wyjdzie z łazienki, żeby się doczepić o różne rzeczy.. Jest to opisane przeze mnie w delikatny sposób, ale w tych awanturach jest złość, wyzwiska, agresja. Gdy jest takie coś, ja i moja dziewczyna boimy się zejść, skorzystać nawet z łazienki, a serce bije mi, jakby miało wyskoczyć.. przez całe życie miałem ciężko, więc pewnie jest to powodem. Nie boję się odezwać do ojca i powiedzieć swoje, ale to nic nie zmienia, regularnie co 3 tygodnie jest taka akcja, tak być nie może. Ja potrzebuję spokojnego już życia, ojciec jest po 60-stce i jak wspomniałem, alkoholikiem siedzącym co dzień w domu. Ojciec nie potrafi sobie siąść na przysłowiowej "dupie" i dać ludziom żyć, tylko wymyśla non stop problemy których nie ma. Gdy jest dobrze to rozmawia z moja dziewczyna, dziewczyna też próbuje do niego odzywać się, mimo to, co mówił parę dni wcześniej " dla świętego spokoju ". Nic złego nie robimy mu, on tylko siedzi w domu i dwa razy do sklepu po alkohol i mógłby sobie dalej tak żyć, byleby się nie wtrącał w nasze życie ... Nie chciałem nic robić, bo myślałem ze może się coś wyklaruje czy coś, ale niestety nie.. Nie chciałem robić mu problemów, chcę żyć w zgodzie - żyję w przesądzie, że ojcu nie mogę nic złego zrobić i się go słucham nawet dla świętego spokoju ,mimo to, że jestem grubo po 20stce, po urzędach, po szpitalach to ja z nim jeżdżę i dostaję takie podziękowanie. Chcę z tym skończyć, bo ja też chcę mieć jakieś życie a to nie jest życie, bo nie pozwolę, żeby ktoś czaił się na moją dziewczynę, żeby jej ubliżyć i zwyzywać... Mam wrażenie, że ojciec nie może się pogodzić z tym, że on jest sam, a ja nie... Albo nie może się pogodzić, że ja mam kogoś i jemu to przeszkadza, bo chciałby, żebym był sam "DLA NIEGO??" Takie dwie teorie wysnułem, choć nie wiem, co już mam sobie myśleć.. Proszę o pomoc, Proszę o pokierowanie mnie. Jestem w kropce, nie wiem, w którą stronę mam się ruszyć, żeby skończyć to, co on robi.. Dziękuje i pozdrawiam