Odpowiedz jako specjalista
WsteczProblemy w związku: Brak wsparcia partnera przed operacją i w codziennych obowiązkach
Dzień dobry,
jestem z moim partnerem od 6 lat. Na początku związku było wszystko idealnie, lecz od paru lat zaczęły zachodzić zmiany. Nic mi nie chce pomagać w domu — dopiero zrobi jedną rzecz, jak zrobię mu tzw. wojnę. Nie raz z nim rozmawiałam na ten temat, ale rozmowy i błagania nic nie dają. Zawsze, jak tylko go proszę o pomoc, to mówi, że ma coś pilnego do zrobienia i wyjeżdża. Wraca dopiero do domu na noc.
Teraz mam ogromnie stresującą sytuację, ponieważ idę na ważną dla mnie operację. Chciałabym, żeby był ze mną, ale jego nadal nie ma przy mnie — na całe dnie znika, żeby robić coś innego (pomimo że od 3 miesięcy mówię mu, że tuż przed i po operacji będę potrzebowała pomocy i wsparcia). Już nie pierwszy raz przychodzą mi do głowy myśli, żeby od niego odejść. Boję się, że po operacji nie będę miała w nim żadnego wsparcia, że nie pomoże mi w codziennych obowiązkach.
Nie wiem, czy to początek końca związku.
Proszę o pomoc lub radę, co mogę zrobić w takiej sytuacji.
K.A
5 miesięcy temu
Ewelina Wojtkowiak
To, co opisujesz, brzmi bardzo trudno i rozumiem, że czujesz się zawiedziona, zmęczona i osamotniona. Szczególnie teraz, kiedy stoisz przed ważną operacją i naturalnie potrzebujesz obecności, troski i realnego wsparcia ze strony bliskiej osoby.
Masz pełne prawo oczekiwać od partnera zaangażowania i współodpowiedzialności — zarówno w codziennych obowiązkach, jak i w chwilach trudnych. To, że od dłuższego czasu nie otrzymujesz tego wsparcia, mimo prób rozmów i jasnego komunikowania swoich potrzeb, może być bardzo bolesne i frustrujące.
To nie Twoja wina, że czujesz się rozczarowana i opuszczona — Twoje emocje są ważne i uzasadnione. Być może to moment, w którym warto poważnie zastanowić się nad tym, czy ten związek daje Ci to, czego potrzebujesz i na co zasługujesz: poczucie bezpieczeństwa, szacunek, troskę, partnerstwo.
Decyzja o odejściu nie jest łatwa, ale też nie musisz jej podejmować natychmiast. Warto zadbać teraz przede wszystkim o siebie — o swoje zdrowie fizyczne i psychiczne. Jeśli tylko masz taką możliwość, spróbuj poszukać wsparcia wśród innych bliskich osób lub skorzystać z pomocy psychologa, który może pomóc Ci przejść przez ten czas z większym spokojem i jasnością.
Jestem z Tobą myślami. Trzymaj mocno ❤️
5 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Marta Maszerowska
Słyszę, że czujesz się osamotniona i zaniedbana, nie możesz liczyć na partnera i nie rozumiesz jego zachowania. W tej sytuacji ważne byłoby zadbanie o wsparcie po operacji osób innych, niż partner - rodzina, przyjaciele, pielęgniarka. Jeśli znajdziesz przestrzeń na postawienie jasnych granic i oczekiwań w stosunku do Partnera - myślę, że warto zrobić to w spokojnej, rzeczowej rozmowie. Co jest dla Ciebie nie do przyjęcia? Czego dokładnie oczekujesz? To, co sygnalizujesz, ma cechy długofalowego braku współodpowiedzialności w relacji. Twój partner fizycznie „znika”, kiedy tylko pojawia się potrzeba zaangażowania, a rozmowy i prośby nie przynoszą zmiany. To może świadczyć o unikającym stylu przywiązania, ale też o braku dojrzałości emocjonalnej do tworzenia partnerskiej relacji.
Pojawiające się w Twojej głowie myśli o rozstaniu nie są dowodem słabości, tylko wewnętrznym sygnałem alarmowym, że Twoje potrzeby są systematycznie niezaspokajane i nie widać zmiany mimo prób rozmów. Bardzo istotne jest, byś nie tłumiła tych sygnałów — ale potraktowała je jako ważną informację o stanie relacji. Życzę dużo zdrowia!
5 miesięcy temu
Katarzyna Ujek
To, co przeżywasz, jest bardzo trudne — bo jesteś w momencie, w którym szczególnie potrzebujesz obecności, bliskości i wsparcia, a zamiast tego zostajesz sama. To boli. I to naturalne, że zaczynasz się zastanawiać, czy ten związek Ci służy. W relacji ważne jest to, żebyśmy czuli, że możemy na drugiej osobie polegać — zwłaszcza w takich chwilach, jak choroba czy operacja. To, że przychodzą Ci do głowy myśli o odejściu, nie oznacza, że robisz coś złego. To znak, że Twoje ciało i psychika mówią: „Nie chcę już dźwigać tego wszystkiego sama”. I może warto się w te myśli wsłuchać — nie po to, żeby od razu podejmować decyzję, ale żeby zobaczyć, gdzie jesteś i czego potrzebujesz.
5 miesięcy temu
Zobacz podobne
Odkryłam porno w telefonie męża. Nie widzę kłopotów w naszej relacji, a od tego momentu przechodzę kryzys.
Witam. Ostatnio przechodzę przez trudny czas, chciałam sprawdzić męża i w jego telefonie znalazłam porno. było tego dużo, kochamy się raczej regularnie, mamy synka 2 latka. Ostatnio nawet mam problem też, odkąd to odkryłam, trzęsą mi się ręce i serce szybciej bije i cała się trzęsę. Jadłam normalnie posiłki, a teraz nic nie mogę przełknąć. Nie wiem, co mam robić, boję się, że się wykończę.
Po przeczytaniu wiadomości partnera nie wiem, co myśleć. Jestem dla niego nieważna czy on pokazuje właśnie dwa oblicza?
Witam serdecznie .Od dwóch lat jestem w związku z mężczyzną . Myślałam, że znam faceta a może i znam tylko to moje jakieś urojenia . Stateczny dojrzały mężczyzna okazujący uczucia bardziej w czynach, gestach niż w słowach mamy wspólne hobby, ogólnie relacje między nami są rewelacyjne. Mój problem polega na tym, że niechcący przeczytałam wiadomości do byłej partnerki sprzed kilku lat i te wiadomości były takie przesłodzone, typu kocham, tęsknię, szaleje jedna jedyna itp . No i tu mi nie pasuje, bo facet nie aż tak wylewny ani nie przepada za takimi tekstami . Twierdzi, że nie trzeba tego non stop powtarzać, ja mam podobnie . Czy on ma dwa oblicza czy ja jestem dla niego mało ważna . ?
Wychodzi na to, że jestem osobą współuzależnioną od toksyka.
Wychodzi na to, że jestem osobą współuzależnioną od toksyka, mimo iż nie jesteśmy razem. Sto razy przekroczył granicę, dawałam szansę i boję się, że mogę to zrobić kiedyś jeszcze raz. Choć wiem, że nie powinnam. To jakaś nigdy niekończąca się historia, wieczne traumy. Mam dość, ale przecież tyle razy miałam już dość, tyle razy był definitywny koniec. I znów powtarzam błędy... Jak sobie pomóc? Czy psychoterapia jest w stanie coś zaradzić? Nie mam czasu, nie mam sił od nowa wałkować problemu samemu psychologowi, a bardziej może możliwości zostawiania małego dziecka (łącznie mam 3 dzieci). Sam psycholog, wysłuchiwanie problemów to za mało :( Jakie są szanse, że psychoterapia odmieni mnie? Jakich narzędzi można się spodziewać na psychoterapii, mam na myśli ćwiczenia czy coś, czym to się różni od wizyt u psychologa?
Kryzys w związku, dziewczyna całkowicie mnie ignornuje, mimo że umówiliśmy się na poprawę relacji
Cześć mam problem
W ostatnim czasie tak około miesiąca dziewczyna traktuje mnie chłodno, robi dystans, nie przytula nie pozwala lub okazuje trudności w okazywaniu jakichkolwiek czułości z jej strony. A jak ja jej okazuje to jak robot, sztywna, zimna. W końcu się wkurzyłem i jej powiedziałem jak się czuje i to nie jest dobre zachowanie z jej strony. Przepraszała i mówiła, że będzie lepiej, nie było. Tydzień temu spotkałem się z nią po dłuższym braku kontaktu i pierwsze co mi powiedziała to chce zerwać, bo nie widzę już nas, bo mam poczucie winny wobec ciebie, bo cię ranie.
Kilka godzin jej tłumaczyłem, że mi to nie przeszkadza, rozumiem trochę ją, bo miesiąc przed zrobiłem trochę głupią rzecz jej, która ją zraniła i stwierdziła, że straciła do mnie "zaufanie". Problem w tym, że moim zdaniem to nie jest coś, przez co zasługuje na takie traktowanie, a tym bardziej by zrywała.
Ustaliliśmy, że popracujemy nad nami i postaramy się poprawić. Następnego dnia mieliśmy się spotkać, ale zmieniła to na rozmowę, pierwsze co powiedziała to chce zerwać. Znowu musiałem tłumaczyć, dla mnie ten związek jest bardzo ważny i nie chce jej stracić, po tamtej ciężkiej rozmowie ustaliliśmy, że damy sobie (jej, bo ona chce) 2 tygodnie.
W trakcie 1 tygodnia zero kontaktu, nieodpisywanie na każdą wiadomość ok, ale nawet jak pisałem przez cały dzień to było zero z jej strony.
Dzisiaj zaczynał sie drugi tydzień, na pytanie z mojej strony " chcesz, żebym przyszedł do ciebie ?" ( było wydarzenie, na którym pomagała i stwierdziłem, że podejdę do niej ) to odpowiedziała " jak chcesz to przyjdź", problem w tym, że chciałem wiedzieć czy ona chce, nie chciałem, by nie traktowała mnie jak śmiecia, nie jak chłopaka.
W końcu nawet nie odpowiedziała na to, że "tak, lub nie " tylko jak chcesz. Totalnie jej to obojętne. Jak dzisiaj przyszedłem to spędziłem na wydarzeniu miło czas, ale jak podchodziłem do niej, by pogadać ogólnie co tam u niej, jak spędza czas itp.. To zero, albo ignoruje, albo mówi, że jest zajęta (siedzi i pije picie) jak coś pytam, to ma mnie gdzieś. A obiecała, że potraktuje mnie jak chłopaka, a nie nikogo.
Chce wiedzieć co mam zrobić, to ja robię coś źle?, to we mnie problem? czy to jej winna?.
I jak odpiszecie, że musimy pogadać, to byliśmy umówieni 3 dni temu to ciągle pisała, że nie znajdzie czasu, dzisiaj mieliśmy spędzić dłużej czas, to jednak się okazało, że go nie ma (spędziłem z nią może 10 minut). Nie proponuje ze swojej strony nawet możliwości spotkania, nie okazuje chęci, zapytałem ją o parę rzeczy, to kompletnie to zignorowała.
Mąż wpada w bardzo skrajne nastroje, czym jestem zmęczona psychicznie. Mam wrażenie, że ma dwie twarze.
Co może być przyczyną skrajnych nastrojów mojego Męża? Jednego dnia jest dobrze, kolejnego jakby był innym człowiekiem. Raz jest cudownie, a innym razem mnie odpycha, ignoruje. Jakby miał 2 twarze. Czy mogę Mu jakoś pomóc? Czy to może być kwestia psychiki? Bardzo mnie to wyczerpuje psychicznie.
