Toksyczny i przemocowy ojciec wobec mnie, rodziny, w tym mamy.
Grzegorz

Maria Szymiec
Panie Grzegorzu.
Opisuje Pan zachowanie ojca jako przemocowe i agresywne. Doświadczał Pan oraz Pana bliscy przemocy przez wiele lat, co ma bardzo negatywne skutki da Pana zdrowia psychicznego. W sytuacjach, kiedy ktoś stosuje przemoc, w naszych ciałach i psychice uruchamia się poczucie zagrożenia i chęć, aby jakoś się obronić lub zareagować. Jak rozumiem czuje się Pan zblokowany w tej chwili, bo musi Pan z nim spędzać czas w pracy, a ten brak możliwości adekwatnej reakcji na czyjś atak sprawia, że możemy czuć się bezsilni i to dokłada cierpienia do tego, co już pan opisał jako smutek i złe myśli. Te stany, łącznie z poczuciem bycia niewartościowym i nieważnym, różne dolegliwości fizyczne, poczucie ciągłego zdenerwowania, napięcia, czujności są często efektem dorastania w przemocowym środowisku i można z nimi pracować, jak również z opracowaniem sposobu na stawianie granic.
Zgłasza się Pan z tym pytaniem, zatem szuka Pan pomocy dla siebie, co już jest pierwszym krokiem do wyjścia z sytuacji. Trudno jest zmienić cudze zachowanie, więc na to, co robi Pana ojciec ma Pan znikomy wpływ. Ma Pan jednak wpływ na swoje przeżycia i reakcje, a to już światełko w tunelu :) Zachęcam do poszukania psychoterapeuty dla siebie, aby móc przepracować bolesne doświadczenia i faktycznie zająć się Pana sytuacją.
Z kroków, które mógłby Pan jeszcze wykonać, to poszukanie w miejscu Pana zamieszkania grupy wsparcia dla osób, które wychowywały się w dysfunkcyjnych rodzinach (są nawet grupy online DDD, co może zwiększyć poczucie bezpieczeństwa), a także poszukania i realizowania aktywności fizycznej, która dałaby Panu ulgę, przyjemność i rozładowanie napięcia (np. jazda na rowerze, rolkach, pływanie). Są to działania samopomocowe i niezwykle potrzebne, jednak warto się zastanowić nad dłuższą pracą z psychoterapeutą/ psychotraumatologiem.
Jeśli stan obniżonego nastroju i myśli rezygnacyjne będą się pogłębiały zachęcam, aby się Pan skontaktował z lekarzem psychiatrą, aby sprawdzić czy ten stan nie wymaga w tym momencie farmakoterapii.
Życzę powodzenia!

Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Wygląda na to, że nie doświadczył Pan bezpiecznego stylu przywiązania do swoich rodziców. Ma to swoje konsekwencje w funkcjonowaniu w życiu dorosłym, w nawiązywaniu relacji z drugim człowiekiem, ale także wpływa na stosunek do samego siebie. Napisał Pan, że ojciec stosuje wobec Pana przemoc psychiczną - wyśmiewanie, zastraszanie, poniżanie w gronie bliskich i obcych osób. Nie wspomniał Pan o tym, aby matka stawała w Pana obronie, gdy był Pan dzieckiem, to również trudna sytuacja. To zrozumiałe, że towarzyszy Panu często smutek, domyślam się, że pewnie także lęk, w związku z groźbami. Nie ma Pan wpływu na zmianę drugiego człowieka, ale może Pan zatroszczyć się o siebie, aby żyć w sposób, w jaki Pan chce.
Obniżony nastrój, myśli samobójcze oraz przeżyte traumy są wskaźnikiem, że trzeba poszukać pomocy. Zaczął Pan już to robić, pisząc tutaj. Jednak zachęcam do skorzystania z psychoterapii, zadbania o siebie, odkrycie swojej siły i energii, mocnych stron, aby mógł Pan stawiać granice. Nikt nie ma prawa Pana krzywdzić.
Obecnie można również korzystać z psychoterapii w formie online. Powodzenia
Katarzyna Waszak - psychoterapeuta

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Od 20 lat jestem w związku małżeńskim. Mój problem to mój mąż, który jest bardzo agresywny słownie. Nigdy nie wiem w jakim humorze wstanie, zazwyczaj jak tylko usłyszę z rana, że trzaska drzwiami albo czymś rzuca, to już wiem, że będzie awantura i zazwyczaj jest to awantura za coś, co wydarzyło się np. 6 miesięcy wcześniej. Wyzwiska typu *przekleństwa*, aż mi wstyd to pisać. Zastraszanie za każdym jednym razem mnie i dzieci, gdzie nie pójdzie do pracy, to go wywalają. W tym roku właśnie został wyrzucony z ósmej pracy, tymczasem ja pracuje jak wół, żeby na wszystko starczyło. Po całej awanturze jednostronnej, bo ja się nauczyłam nie reagować, bo jeszcze gorzej wtedy jest, oczekuje, że padnę mu w ramiona, a jak tego nie zrobię, to zaczyna się na nowo. Wyzwiska, rzucanie przedmiotami. O naszych dzieciach zawsze mówi te "downy". Ręce opadają normalnie. Odchodził już 4 razy i zawsze wracał z płaczem, że to ostani raz. Mój syn ma już 18 lat i ostatnio próbował mnie bronić to się ojciec do niego do bójki rzucił, a zapytał tylko 'czemu cały czas wyzywasz mamę, ona przez ciebie płacze'. Wiem, że jestem w toksycznym związku, ale nie potrafię się z niego uwolnić.
Witam, zwracam się o poradę, gdyż nie daje już rady psychicznie. Chodzi o moją mamę. Od zawsze moi rodzice byli nadopiekuńczy i chcieli kontrolować mnie na każdym kroku. Mój ojciec pozwalał mi co prawda na większość rzeczy, ale moja mama była inna.
Odkąd pamiętam, zmuszała mnie do bycia najlepszą, co za tym idzie, kazała mi mieć najlepsze oceny w klasie.
Tak więc po szkole nie miałam czasu na wychodzenie ze znajomymi ani na nic innego, tylko się uczyłam, nawet po nocach. Od 1 klasy podstawówki do 1 klasy liceum miałam świadectwo z paskiem i wspaniałe wyniki, chociaż wiem, że w dalszym życiu mi to nic nie dało i tak. Jeżeli dostawałam ocenę poniżej 4, (w większości 3) to wyzywała mnie itp. Kiedyś jak dostałam 3 z jakiegoś przedmiotu ze sprawdzianu, to rozpłakałam się przy nauczycielce i powiedziałam, że dostanie mi się za tą ocenę. Dodając jeszcze, że w tym czasie mój ojciec był alkoholikiem i sam robił awantury codziennie i nie mogłam się w spokoju uczyć. Tak więc od początku byłam skazana na przemoc psychiczną z obu stron. Mój brat nie wytrzymał i jak tylko nadarzyła mu się okazja, to wyprowadził się do moich dziadków i żyje spokojnie. Dopiero w liceum zaczęłam się jakoś buntować i miałam i dobre oceny i miałam czas na jakieś przyjemności.
Co prawda dostawało mi się za złe oceny, ale chyba rodzice zaczęli akceptować to, że nie chce zmarnować sobie części życia na naukę. Problem z moim ojcem alkoholikiem skończył się dopiero przed moimi 18 urodzinami, bo ma założoną niebieską kartę, ale i tak zdarzały się sytuację, w których łamał zasadę i wypił, ale moja mama nie chciała tego zgłaszać.
Relacja moich rodziców jest skomplikowana, gdyż co chwilę albo się kłócą, nienawidzą i grożą sobie rozwodem i wyprowadzką, albo się kochają i udają, że wszystko jest okej. Od prawie 2 lat jestem w związku i tutaj też moja matka musiała wejść.
Z chłopakiem mieliśmy i mamy podobną sytuację w domu z rodzicami, ale moja mama się zachowuje, jakby u nas było dobrze. Przez jej zachowanie, czyli zabranianie mi wyjazdów do niego (mieszka ok. 30-40min od mojego miasta) mój chłopak zostawał u nas cały czas, na każdą okazję, np. on był na moich urodzinach (był na 18), a mi nie pozwoliła jechać na jego urodziny (co do dzisiaj mój chłopak ma mi za złe), tylko na ten dzień znalazła mi pracę u niej w sklepie i potem kazała mówić, że jestem zajęta.
Mój chłopak był u mnie z dobre 30 razy, nawet wolał do mnie przyjeżdżać niż jechać do szkoły, a ja miałam zakaz i łącznie byłam może z 7 razy. Za każdym razem jak tam byłam, to moja mama była dla mnie chamska i się obrażała. Jeździłam za zgodą ojca, bo on akurat mi pozwalał. Moja mama nie raz robiła mi wstyd i wkurzała mnie swoim zachowaniem. Jak tylko ukończyłam 18 lat, to trąbi mi o znalezieniu pracy i samodzielności, mimo, że sama mi jej nie daje, bo najchętniej to by ułożyła mi życie po swojemu i tyle. W sylwestra uparłam się i nie patrząc na matkę, pojechałam do chłopaka (początkowo na 4 dni, ale zostałam 2 tygodnie) i za to mi się dostało. Moja mama się rozpłakała przy ojcu i niby przestała jeść, bo zostałam u chłopaka dłużej (chociaż nie dzieje mi się tam żadna krzywda, a nawet jest mi tam lepiej niż we własnym domu). Jak tylko wróciłam do domu, to była na mnie obrażona (do teraz jest) i ojcu i innym mówi, że to ja jestem obrażona i mam ją gdzieś. Mój ojciec dostał bezdechu nocnego (może od palenia papierosów lub czegoś innego), a mama mnie za to obwinia (twierdzi, że stan zdrowia ojca się pogorszył przez moje zachowanie). Co prawda nie mam ochoty gadać z moją mamą, bo zawiodło mnie jej zachowanie z tym płaczem itp., ale według niej wszystko jest moją winą. Nazywa mnie rozkapryszonym gówniarzem, który nie dostaje tego, czego chce i mówi, że jak mi się nie podoba to mam iść do chłopaka, bo tam "będę miała lepiej" (nie patrzę na jego rodziców, ale na to, że u niego mam przynajmniej z kim porozmawiać i naprawdę dobrze się tam czuję). W jej oczach jestem najwidoczniej najgorsza, a jej akcje i kontrolowanie mnie od małego są dla niej chyba normalne. Nie rozumie swoich błędów, a długie i wielokrotne rozmowy na ten temat nic nie dają, bo w ogóle się po nich nie zmieniła.
Nie raz prosiłam o swobodę (chociażby z wyjazdami do chłopaka), ale zawsze mnie potem wyzywała i kazała wyprowadzić. Stwierdziła, że skoro mieszkam u nich, to nie mam nic do gadania i ona za mnie decyduje, chociaż mam już prawie 20 lat.
Cały czas szukam pracy w swoim mieście, ale staje to na niczym, ponieważ nikt nie chce przyjąć studentki i osoby, która nie ma doświadczenia w danej branży (pracowałam już u mamy w sklepie, ale nikt na to nie patrzy), a moja mama tego nie rozumie i uważa mnie za leniwą. Chciałabym coś znaleźć i się wyprowadzić, bo naprawdę mam już dosyć tej toksyczności. Mój chłopak ma się zapytać u siebie o jakiś staż w przedszkolu lub pracę i myślę, czy to nie czas na wyprowadzkę do niego. Wiem, że powinnam najpierw zarobić, a potem uciec, ale ja już nie daje rady.
Odkąd wróciłam od chłopaka (3 dni jestem w domu), to cały czas czuję pustkę w sercu i chce mi się płakać. Mój brat sam się śmieje z zachowania mamy, a kiedyś nawet ją za nie opieprzył (byłam u chłopaka na próbach do poloneza i zrobiła mi aferę, bo mojemu bratu nie pasowało mnie odebrać o takiej godzinie, o której ona chciała (był ze swoją dziewczyną i napisał, że będzie wieczorem, to matka mi zrobiła awanturę i kazała się kłócić z bratem, żeby zostawił dziewczynę dla mnie). U chłopaka i w drodze do domu płakałam i byłam cała roztrzęsiona, a jak wróciłam, to jakby nigdy nic. Dodam jeszcze, że od małego byłam narażona na duży stres (sytuacja w domu, nagonki ze strony mamy i szkoła) i od 1 klasy podstawówki mam niedowagę i ogromne problemy ze stresem. Miałam też myśli i kilak prób samobójczych, ale jak to kiedyś powiedziałam mamie (że chce się zabić), to nic z tym zbytnio nie zrobiła. Co powinnam zrobić?
Czy praca i wyprowadzka do chłopaka to dobry pomysł patrząc na to, że rozmowy ani nic innego nie działa?