Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy wyjaśniać dzieciom zachowanie manipulującej matki podejrzewanej o narcyzm i psychopatię?
Czy w przypadku podejrzenia u matki dzieci narcyzmu złośliwego i psychopatii (na to wskazuje jej zachowanie wobec mnie - bylego partnera i wobec dzieci), należy wytłumaczyć dzieciom, kim jest ich matka, do czego prowadzi jej zachowanie? Matka stale manipuluje dziećmi, kłamie, oczernia mnie, odrzuca ich miłość, karze cisza, karze odrzuceniem, bagatelizuje ich emocje, straszy ich policja, porwaniem, Nastawia jedno dziecko przeciw drugiemu, szantażuje itp. Czy mówić prawdę, czy przemilczać to? Chodzi o moja odpowiedzialność, jako ojca za ich właściwy emocjonalny rozwój. Dzieci 9 i 14 lat kończą w tym roku.
Marek
8 miesięcy temu
Patryk Falerowski
Dzień dobry,
Sytuacja, w której się Pan znajduje, jest bardzo trudna, a poczucie odpowiedzialności za rozwój emocjonalny dzieci jest zrozumiałe i świadczy o Pana trosce - warto jednak zachować szczególną ostrożność w rozmowach z dziećmi w tym obszarze.
Dzieci potrzebują przede wszystkim przestrzeni, aby wyrazić swoje emocje i zapewnienia, że nie są winne trudnej sytuacji, w jakiej się znajdują. Warto uczyć je rozpoznawania taktyk manipulacji w bezpieczny sposób, np. poprzez rozmowy o emocjach i asertywności, bez wchodzenia w otwartą krytykę matki, czy demonizowania jej.
W sytuacji konfliktu między rodzicami, często w mniej lub bardziej świadomy sposób rodzice "grają" dziećmi, zapominając, że to ich dobro powinno być najważniejsze, dlatego dobrze byłoby rozważyć konsultację z psychologiem dziecięcym, który/a pomoże dostosować sposób komunikacji do wieku dzieci, a także pomoże im w budowaniu zdrowego poczucia własnej wartości.
Pozdrawiam,
Patryk Falerowski
8 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Pracownia Psychoterapii Wolne Myśli
Przede wszystkim warto podkreślić, że rodzinna dynamika, w której obserwuje się manipulację, dezinformację i emocjonalne szantażowanie, może mieć poważny wpływ na rozwój emocjonalny i psychiczny dzieci. Sytuacja, którą opisujesz, sugeruje obecność poważnych trudności w funkcjonowaniu rodziny, w tym możliwego wpływu na poczucie bezpieczeństwa dzieci i ich zrozumienie relacji interpersonalnych.
W psychodynamicznej perspektywie ważne jest, aby dzieci miały możliwość zrozumienia swoich emocji i doświadczeń, szczególnie jeśli żyją w środowisku, które jest pełne sprzecznych komunikatów i manipulacji. Jednak w kontekście Twojego pytania, odpowiedź na pytanie, czy należy tłumaczyć dzieciom, kim jest ich matka, nie jest jednoznaczna. Istnieje kilka kluczowych aspektów, które warto wziąć pod uwagę:
Dostosowanie komunikatu do wieku dzieci – Wiek dzieci (9 i 14 lat) jest kluczowy przy podejmowaniu decyzji o tym, jak mówić o sytuacji. Starsze dziecko może być bardziej zdolne do zrozumienia złożoności problemu, ale nadal istotne jest, by komunikować się z empatią i w sposób dostosowany do etapu rozwoju dziecka. Młodsze dziecko może potrzebować prostszych wyjaśnień, bez wchodzenia w psychologiczne analizy zachowań matki, ale raczej z naciskiem na uczucia i bezpieczeństwo.
Unikanie obwiniania matki – W sytuacji, w której jedno z rodziców wykazuje manipulacyjne i toksyczne zachowania, bardzo ważne jest, aby unikać bezpośredniego obwiniania drugiego rodzica przed dziećmi. Dzieci, nawet w przypadku manipulacyjnych zachowań matki, nie potrafią jeszcze w pełni zrozumieć dwoistości sytuacji. Może to prowadzić do wewnętrznych konfliktów i poczucia rozdarcia, które negatywnie wpłynie na ich emocjonalny rozwój. Należy skupić się na tym, by dzieci rozumiały, że mają prawo do swoich emocji, a ich uczucia i potrzeby są ważne.
Skupienie się na emocjonalnym wsparciu dzieci – Ważniejsze od tłumaczenia dzieciom szczegółów zachowań matki jest zapewnienie im przestrzeni na wyrażenie swoich emocji. Dzieci muszą wiedzieć, że to, co czują, jest w porządku, a ich uczucia nie są bagatelizowane. Skierowanie ich uwagi na to, co mogą zrobić, by czuć się bezpiecznie i dobrze w tak trudnej sytuacji, pomoże im w budowaniu zdrowszych mechanizmów radzenia sobie.
Nauka rozróżniania manipulacji – Ważnym elementem jest nauczenie dzieci rozróżniania manipulacyjnych działań i rozumienie, co w takich sytuacjach można zrobić, by zachować równowagę emocjonalną. Warto jednak pamiętać, że nie chodzi o oskarżanie matki, ale o naukę dzieci rozumienia, jak zachowania niektórych osób mogą wpływać na ich emocje, bez podważania autorytetu rodzica.
Bezpieczne granice – Warto nauczyć dzieci, jak ustalać i bronić swoich granic, szczególnie w kontekście manipulacji i emocjonalnego szantażu. Pokazanie im, że mogą mówić "nie" lub wyrażać swoje potrzeby w sposób asertywny, może pomóc im rozwijać odporność emocjonalną i umiejętności radzenia sobie w trudnych relacjach.
Wsparcie zewnętrzne – psychoterapia – Ze względu na złożoność sytuacji, bardzo zalecamy rozważenie wsparcia psychoterapeutycznego dla dzieci. Terapia może pomóc im w przetwarzaniu trudnych emocji, związanych z rodzinną dynamiką, a także w nauce zdrowych mechanizmów radzenia sobie.
Z perspektywy psychodynamicznej, kluczowe jest unikanie wciągania dzieci w konflikty rodzicielskie, a raczej koncentrowanie się na ich emocjach i potrzebach, pomagając im zrozumieć, że mają prawo do swojego poczucia bezpieczeństwa i autonomii w trudnych sytuacjach.
Z pozdrowieniami,
Pracownia Psychoterapii Wolne Myśli (Weronika Berdel)
8 miesięcy temu
Katarzyna Rynkiewicz
Dzień dobry, informowanie i wyjaśnienie zachowania drugiego rodzica to bardzo delikatna sprawa. Pana postawa świadczy o trosce o dobrostan dzieci i ich dalszy rozwój, dlatego zachęcałabym do omówienia sytuacji z psychologiem dziecięcym lub psychoterapeutą rodzinnym. Bardzo istotny jest cały kontekst, w jakim znajduje się rodzina.
Pozdrawiam
Katarzyna Rynkiewicz
8 miesięcy temu
Kacper Urbanek
Witaj Marku,
To, co opisujesz jest trudną i bardzo delikatną sytuacją. Jako ojciec masz ogromną odpowiedzialność za emocjonalny rozwój swoich dzieci i ochronę ich przed wspominaną manipulacją.
W takich przypadkach ważne jest znalezienie równowagi, jak mówić prawdę, ale nie obciążać dzieci ponad ich możliwości emocjonalne.
Czy mówić dzieciom prawdę o ich matce?
Tak, ale w sposób dostosowany do ich wieku i bez używania etykiet takich jak „narcyz” czy „psychopata”. Dzieci potrzebują zrozumienia, co się dzieje, ale nie powinny być wciągane w konflikt lojalnościowy. Twoim celem nie jest „przekonanie ich do swojej strony”, ale pomoc im w budowaniu zdrowych mechanizmów obronnych wobec manipulacji.
Jak zatem mówić o tym dzieciom?
1. Dostosuj komunikację do wieku dziecka:
9-latek: Najważniejsze, by czuło, że to, co przeżywa, ma sens i że jego uczucia są ważne. Możesz mówić: „Nie zawsze zachowanie ludzi jest sprawiedliwe. Czasem ktoś może mówić rzeczy, które ranią, i to nie jest twoja wina.”„Masz prawo czuć smutek, złość czy zmieszanie - zawsze możesz mi o tym powiedzieć.”
14-latek: Jest w stanie zrozumieć więcej i warto uczyć go, jak rozpoznawać manipulację. Możesz mówić: „Niektóre osoby używają emocji innych, by osiągnąć swoje cele – to nie jest w porządku.”„Jeśli masz wrażenie, że ktoś manipuluje tobą lub sprawia, że czujesz się źle, możesz o tym mówić i nie musisz się na to godzić.”
2. Nie nazywaj matki „narcyzem” ani „psychopatką” przy dzieciach. Nawet jeśli widzisz u niej te cechy, dzieci kochają swoich rodziców i mogą mieć sprzeczne uczucia. Otwarte nazywanie matki w ten sposób może ich obciążyć i wywołać poczucie winy lub zagubienia. Lepiej mówić o konkretnych zachowaniach „To, że mama mówi coś raniącego, nie oznacza, że to prawda.” „Kiedy ktoś próbuje cię zawstydzić lub ignoruje twoje uczucia, to nie jest twoja wina.”
3. Pomóż dzieciom budować odporność na manipulację. Ucz je, że emocje są ważne i mają prawo je wyrażać. Pokazuj im, jak odróżniać manipulację od zdrowych relacji: „Jeśli ktoś mówi ci coś, co cię rani, zastanów się: czy to jest prawda? Czy ta osoba chce, żebym poczuł się źle?” Daj im przestrzeń do mówienia o swoich uczuciach, wówczas będą dostrzegać bezpieczeństwo emocjonalne w Waszej relacji.
4. Upewnij się, że dzieci mają bezpieczne miejsce poza matką. Jeśli to możliwe, znajdź dla nich psychologa dziecięcego, który pomoże im zrozumieć sytuację bez obciążania ich konfliktem rodziców. Wspieraj relację między rodzeństwem, matka może nastawiać ich przeciw sobie, ale Ty możesz pokazać, że mogą na siebie liczyć.
Najważniejsze: nie zostawiaj dzieci samych z tym doświadczeniem. Twoja obecność, stabilność i wsparcie są kluczowe. Nawet jeśli matka manipuluje, dzieci mogą nauczyć się budować odporność emocjonalną i rozpoznawać toksyczne zachowania. Twoja rola jako ojca jest tutaj kluczowa, możesz być dla nich wzorem zdrowych relacji i emocjonalnego bezpieczeństwa.
Z pozdrowieniami
Kacper Urbanek
Psycholog, diagnosta
8 miesięcy temu
Urszula Małek
To bardzo trudna sytuacja, wymagająca ogromnej delikatności. Twoim celem jako ojca powinno być przede wszystkim zapewnienie dzieciom emocjonalnej stabilności i poczucia bezpieczeństwa.
Nie chodzi o to, by otwarcie mówić im: „Twoja mama jest narcyzem” czy „jest toksyczna”, bo to może być dla nich zbyt trudne do udźwignięcia i wpłynąć na ich relację z matką w sposób, który jeszcze bardziej je zrani. Zamiast tego, warto skupić się na uczeniu ich rozpoznawania manipulacji, zdrowych granic i umiejętności radzenia sobie z trudnymi emocjami. Możesz np. pomagać im zauważać, kiedy ktoś nimi manipuluje, tłumaczyć, że emocje są ważne i mają prawo je wyrażać, a także pokazywać, jak budować poczucie własnej wartości niezależnie od tego, co mówi matka.
Starsze dziecko (14 lat) może już być w stanie lepiej zrozumieć pewne mechanizmy, więc z nim można prowadzić bardziej świadome rozmowy o tym, czym jest manipulacja czy szantaż emocjonalny. Ważne jednak, by nie przekazywać im własnej złości wobec matki, a raczej pomagać im interpretować jej zachowania w sposób, który pozwoli im się przed nimi chronić.
Warto też skonsultować się z psychologiem dziecięcym, który pomoże dostosować sposób rozmowy do wieku i wrażliwości dzieci. Twoja rola jako ojca jest kluczowa -jeśli będą miały w Tobie bezpieczną przystań, łatwiej będzie im poradzić sobie z trudnymi doświadczeniami.
Pozdrawiam,
Urszula Małek
8 miesięcy temu
Zobacz podobne
Czy psychiatra/psycholog może powiedzieć o tym moim rodzicom (mamie)?
Czy psychiatra/psycholog może powiedzieć o tym moim rodzicom (mamie)?
Od kilku lat mam problemy, które utrudniają mi życie. Parę miesięcy temu poznałam osobę (bardzo toksyczną), która jest jak "wampir energetyczny". Bardzo się przywiązałam, wręcz uzależniłam od tej osoby, na tyle, że jak się jej znudziłam i mnie zostawiła, to nie widziałam co z sobą zrobić, mój stan się znacznie pogorszył. Choć wiem, że nic złego nie zrobiłam, to jednak całą winę biorę na siebie. Czuję się źle z tym, że mnie zostawiła, zaczęłam się krzywdzić fizyczne (sh) i psychicznie (wyzywam siebie od najgorszych, powtarzam sobie, że to moja wina i jestem bezwartościowym g*wnem, itd.), a to wszystko dlatego że jestem "niewystarczająca" i mam poczucie że na to zasłużyłam. Moja mama wiedziała o niej, jednak nie była świadoma, że mnie niszczy psychicznie, ja sama nie widziałam, albo przynajmniej nie chciałam się dopuścić do tej myśli, bo nie chciałam jej stracić. Zerwała ze mną kontakt i wymieniła mnie na "lepszy model", bardzo mnie skrzywdziła i zostawiła z pociętymi rękoma, a jednak cały czas o niej myślę, tęsknię za nią. Problem tkwi głębiej, bo nie byłyśmy tylko "przyjaciółkami", my byłyśmy w związku o którym prawie nikt nie wiedział i do tej pory tak jest. Bardzo mi zależy żeby poza osobami które wiedzą, nikt inny się nie dowiedział.
Zaczęłam się o to martwić, bo za jakiś czas jadę na spotkanie właśnie z psychiatrą, będzie zadawać masę pytań, a ja znając siebie, wybuchnę emocjonalnie i powiem za dużo czy coś. A ta osoba o której napisałam powyżej jest głównym powodem pogorszenia mojego obecnego stanu. Jak moja mama zobaczyła moje blizny to odbyła ze mną długą rozmowę, obiecałam że tego nigdy więcej nie zrobię, ale co z tego jeśli cały czas o tym myślę, a wręcz mam ochotę odebrać sobie życie. Wiem jakie są zasady i to że mam myśli nie te to lekarz powie mojej mamie, ale czy powie o moim związku? Czy ma prawo i czy musi? Bardzo mi zależy żeby to zostało między nami, ale boję się że poinformuję moją mamę. Ona wie, że to wszystko się dzieje z powodu tej osoby, ale jakoś nie bardzo bym chciała żeby dowiedziała się że była moją dziewczyną.
Córka jeżdżąc do byłej partnerki trafia do przemocowej rodziny. Przy matce wydaje się być posłuszna, a przy mnie pokazuje zachowania wyuczone stamtąd.
Mam taką sytuację. Moja córka ma 4 lata. Do wieku 2.5 roku mieszkała u swojej mamy i 4 starszego rodzeństwa. Całą rodziną byłej partnerki i jej dzieci są w rodzinie przemocowej. W moim mniemaniu jest to rodzina narcystyczna. Nikt o nikogo się nie troszczy, tylko albo jest szantaż emocjonalny albo robienie sobie na złość. Wyzwiska i złośliwości. Od 1.5 roku córka jest przy mnie. Dostaje dużo miłości i troski. Zauważyłem, że wyjazdy co 2 tygodnie na weekend do mamy i rodzeństwa mocno jej nie służą. Córką zachowuje się bardzo manipulacyjne albo wymusza płaczem. A jak musi się dostosować obraża się albo wymusza krzykiem. Do mnie mówi, że nie chce jeździć do mamy, bo rodzeństwo ją bije. A gdy rozmawia z mamą na wideo rozmowie udaje jakby nie było żadnego problemu. Rozmowa jej mamy to raczej przesłuchanie. A nie normalna rozmowa. Córka, gdy ją widzi, jest jej bardzo posłuszna, z niczym nie protestuje. Pomyślałem, że córka dlatego się tak zachowuje, bo tam nie ma wybor,u musi się pod dostosować, inaczej poniesie tego konsekwecję. Za to gdy jest u mnie mocno nadużywa tego, że może decydować i wymusza na wszystkie sposoby. Ale ustępuje. Próbuje cały czas zobaczyć do jakiego stopnia może sobie pozwolić. Albo po prostu marudzi. Zastanawiam się do jakiego psychologa się udać z dzieckiem. Gdy byłem z córką kiedyś u psycholog dziecięcego powiedziała, że jest ok. Ale nie było zachowań przywiezionych od rodzeństwa i od mamy. Plucie przeklinanie, gdy ja tego nie widzę. Albo nagadywanie. Plucie.
Dlaczego rodzice używają przemocy wobec dzieci? Co jest tego powodem?
Byłam osoba bita. Nie przemawia do mnie argument od psychologów, że rodzice też byli bici i była taka "kultura".
Gdybym wzięła do ręki pas na swoje dziecko, które popełniłoby ciężkie przewinienie (to nawet nierealne), to poczułabym się zwyrodniale. A moja matka biła mnie skakanka za jakieś bzdety. Jakie jest inne wytłumaczenie? Niedorozwój w kraju, choroby psychiczne?
Czy choroby psychiczne są dziedziczne? Czy dzieci niepoddane niewłaściwym zachowaniom rodzica i tak mogą zmagać się z psychiką?
Czy choroby psychiczne mogą być dziedziczone? Takie jak mitomania, kleptomania lub zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych, np. zaburzenia preferencji seksualnych, transseksualność. Czy dzieci, które nie widziały niewłaściwych zachowań ojca mogą być narażone na problemy z własną psychiką?
Czy córka narcystycznego rodzica może przez to mieć kłopoty z radzeniem sobie, z uzależnieniem, z nieprzystosowaniem?
Czy istnieje możliwość, ze córka narcystycznej matki, która zaczęła kraść mając 3 latka i w wieku dorosłym ucieka w różne niezdrowe formy uzależnień, jak zakupoholizm, seks, praca, okradanie najbliższych, kłamstwa, jednak nie ciągłe formy ucieczki i zdaje sobie sprawę, że prowadzi ją wstyd i strach, może być wynikiem wychowania przez narcystyczną matkę? Czy terapia psychodynamiczna może rozwiązać wszystkie problemy i traumy, czy jednak powinna iść na terapię od uzależnień?
