Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy choroby psychiczne są dziedziczne? Czy dzieci niepoddane niewłaściwym zachowaniom rodzica i tak mogą zmagać się z psychiką?
Czy choroby psychiczne mogą być dziedziczone? Takie jak mitomania, kleptomania lub zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych, np. zaburzenia preferencji seksualnych, transseksualność. Czy dzieci, które nie widziały niewłaściwych zachowań ojca mogą być narażone na problemy z własną psychiką?
Niepokój
2 lata temu
Justyna Czerniawska (Karkus)
Choroby takie jak mitomania, kleptomania, zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych, zaburzenia preferencji seksualnych czy transseksualność (które chorobą samo w sobie nie jest), mogą mieć pewien składnik dziedziczności, ale nie są one dziedziczone w sposób jednoznaczny. Dziedziczność w przypadku wielu zaburzeń psychicznych jest wynikiem skomplikowanych interakcji między genetyką a czynnikami środowiskowymi.
W przypadku zachowań niewłaściwych, takich jak mitomania i kleptomania, również można zaobserwować pewne tendencje rodzinne, ale to, czy dziecko będzie narażone na te problemy, zależy od wielu czynników, w tym od sposobu wychowania, środowiska, w którym dorasta, oraz ewentualnych traum czy stresujących sytuacji.
Jeśli dziecko nie widziało niewłaściwych zachowań ojca, nie oznacza to, że jest wolne od ryzyka. Genetyka i czynniki środowiskowe nadal mogą wpływać na ryzyko rozwoju zaburzeń psychicznych. Jednak odpowiednie wsparcie rodziny, wczesna interwencja i zdrowy rozwój emocjonalny mogą pomóc w zminimalizowaniu tych ryzyk.
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Patrycja Kozłowska
Różne zaburzenia psychiczne mają różnoraką etiologię. Większość zaburzeń ma wielorakie podłoże. Zaburzenia osobowości i zachowania są silnie powiązane z temperamentem i zdecydowanie są silnie uwarunkowane biologicznie. Jednak samo podłoże genetyczne nie jest ani wystarczające, ani konieczne by dane zaburzenie wystąpiło.
2 lata temu
Monika Wróbel-Rojek
Dzień dobry,
odpowiadając na pytanie - tak, choroby psychiczne mogą być dziedziczone. Jednak dużą rolę pełnią jeszcze oprócz biologii, uwarunkowania środowiskowe- w jakim systemie żyło dziecko, jak wpływał on na jego rozwój. Nie ma też jednoznacznej odpowiedzi, jak bardzo geny wpływają na pojawienie się danej choroby czy zaburzenia. Najczęściej powody nie są jednoznaczne, a jest to suma czynników: genetyki, środowiska w jakim dana osoba się wychowywała, temperamentu jednostki. Nie da się odpowiedzieć z pewnością, że dziecko, które wyrastało w sprzyjającym środowisku, ale obciążane genetycznie w przyszłości nie doświadczy trudności natury psychicznej. Na pewno uniknięcie trudnych zachowań ojca, wpłynęło pozytywnie na dobrostan dziecka.
Jeśli obserwuje Pan/Pani u siebie niepokojące myśli, zachowania lub przeżywa trudne emocje, które utrudniają funkcjonowanie, warto skonsultować to ze specjalistą.
Pozdrawiam serdecznie,
Monika Wróbel-Rojek
Psycholog, psychoterapeutka CBT
2 lata temu
Zobacz podobne
Jak radzić sobie z nasilonym lękiem społecznym po pandemii?
W ostatnim czasie doszłam do wniosku, że pandemia mocno zwiększyła mój lęk społeczny. Każde wyjście z domu, nawet do sklepu, albo na spacer, stresuje mnie niesamowicie.
Czasem myślę o najgorszym scenariuszu, jakbym przy każdym kontakcie z inną osobą spodziewała się katastrofy.
Unikam miejsc z ludźmi, przez co jeszcze bardziej czuję się odizolowana i samotna.
Zastanawiam się, czy takie objawy są typowe dla zaburzeń lękowych? Chciałabym też wiedzieć, jak rozmawiać o tym z bliskimi, którzy nie zawsze rozumieją moje obawy.
Czasami mam wrażenie, że nie wyjdę z tego błędnego koła lęku i izolacji.
Będę naprawdę wdzięczna za wszelkie rady:)
Mój mąż przejawia objawy fobii społecznej, nerwicy lękowej, depresji.
Mój mąż przejawia objawy fobii społecznej, nerwicy lękowej, depresji.
Nie radzi sobie z trudnymi emocjami, które w niektórych sytuacjach przekształcają się w ataki paniki lub agresji. “Coś w nim siedzi” podobno od dziecka, być może w wyniku zaniedbania emocjonalnego rodziców. Był “trudnym” nastolatkiem, ponieważ chciał zdobyć swoim zachowaniem uwagę. W dorosłym życiu ma niskie poczucie własnej wartości, mało wiary w siebie, mimo że odnosi sukcesy i prowadzi na pozór szczęśliwe życie. W krytycznym momencie ma myśli samobójcze. Z czasem się uspokaja i wszystko “wraca do normy”, ale gdy jest źle przyznaje, że negatywne uczucia nigdy nie mijają z jego wnętrza, choć z zewnątrz absolutnie tego nie widać.
Próbowałam go namówić na wizytę u psychiatry, psychologa. On twierdzi że mu to nie pomoże, nie chce próbować. Mówi, że chciałby przestać się tak czuć, ale nie wie co robić, a gdy ja coś proponuje odrzuca moje pomysły.
Jego postawa, uczucia, zachowanie mają ogromny wpływ na mnie i na nasze dziecko. Czuję się bezradna i jednocześnie odpowiedzialna za tego człowieka.
Mam bardzo silne lęki przed wszystkim.
Mam bardzo silne lęki przed wszystkim. Wybucham złością z najmniejszego powodu. Nie mam siły do życia. Nic mnie nie cieszy.
Przy zaburzeniach lękowych odczuwam objawy fizyczne, które uniemożliwiają mi funkcjonowanie i wychodzenie z domu.
Witam, od ponad roku zmagam się z nerwicą lękowa, od jakiegoś czasu zauważyłam jednak, że dodatkowo mam objawy somatyczne, takie jak nogi jak z waty i ciągłe uczucie głodu czy to możliwe, żeby były to objawy na podłożu psychicznym? Bardzo mnie męczy ten stan. Boję się wychodzić z domu, z nikim się nie spotykam. Proszę o odpowiedź.
Od czerwca do końca sierpnia byłam w szpitalu na zamkniętym oddziale psychiatrycznym.
Witam, od czerwca do końca sierpnia byłam w szpitalu na zamkniętym oddziale psychiatrycznym. (Zaburzenia lękowe, zaburzenia osobowości, epizod depresji ciężkiej). Znowu zaczyna być źle, jeśli psych. znowu skieruje mnie na szpital a nie będę chciała tam iść, czy może mnie skierować jakoś 'przymusowo'?
Toksyczny związek – jak go rozpoznać i zakończyć?
Czy zastanawiasz się, czy Twój związek jest zdrowy? Nie każda trudność jest toksyczna, ale jeśli czujesz lęk, winę, wątpisz w siebie, boisz się mówić, co myślisz – warto się zatrzymać. Tutaj dowiesz się, jak rozpoznać toksyczny związek i jak go zakończyć.