Zbieranie włosów jako reakcja na stres - jak sobie z tym radzić?

Witam, mam problem, który jest dla mnie bardzo wstydliwy, ale nie mogę już dłużej tego ignorować. Zauważyłem, że za każdym razem, gdy przeżywam silne emocje, zwłaszcza stres, zaczynam zbierać i przechowywać ludzkie włosy, które znajdę na ulicy lub w innych publicznych miejscach. To jest dla mnie zupełnie dziwne, bo nie jestem w stanie tego kontrolować. Wiem, że to może brzmieć obrzydliwie, ale czuję ogromną ulgę, gdy mam je przy sobie. Co to może oznaczać i jak sobie z tym poradzić?

inne zaburzenia osobowości

Paweł

2 miesiące temu

Odpowiedz jako specjalista

Monika Wyszomierska

Sytuacja, o której piszesz, z pewnością nie jest dla Ciebie łatwa, ale już sam fakt, że to zauważyłeś i chcesz coś z tym zrobić, jest bardzo ważnym krokiem. To, że zbieranie włosów przynosi Ci ulgę w sytuacjach stresowych, sugeruje, że może to być forma regulacji emocji. Podobne mechanizmy można spotkać u osób z OCD (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne). Jeśli czujesz, że to wymyka się spod kontroli i wpływa na Twoje życie, bardzo dobrym krokiem byłaby konsultacja z psychoterapeutą lub psychiatrą. Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) może pomóc w znalezieniu alternatywnych sposobów radzenia sobie ze stresem i stopniowym zmniejszeniu potrzeby wykonywania tego zachowania. Trzymam kciuki za Ciebie!

Pozdrawiam, Monika Wyszomierska

2 miesiące temu

Monika Wyszomierska

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia

Zobacz profil

Katarzyna Jadwiga Lewińska

Cześć, Pawle! Ludzie mają różne sposoby na radzenie sobie ze stresem i w trudnych sytuacjach. Niektóre z tych metod są zdrowe i wspierające, a inne mogą być szkodliwe i zaburzające funkcjonowanie. Zgłoś się do specjalisty i razem odkryjcie, co stoi za Twoim zachowaniem - z pewnością jest jakaś przyczyna i potrzeba.

Na bieżąco, gdy czujesz taką chęć, by zbierać włosy, postaraj się odwrócić uwagę i zrobić coś, co "przebije" siłę tamtego impulsu - włącz głośną muzykę, zacznij się ruszać, tańczyć, zadzwoń do kogoś najbliższego i powiedz mu, z czym się właśnie mierzysz.

Pozdrawiam,

Katarzyna

2 miesiące temu

Katarzyna Jadwiga Lewińska

Psychoterapeutka w trakcie szkolenia

Zobacz profil

Martyna Jarosz

Twoje opisy wskazują na możliwość kompulsywnego zachowania, które może być sposobem na redukcję napięcia emocjonalnego. Takie zachowania często pojawiają się jako reakcja na trudności w radzeniu sobie z emocjami, stresem lub lękiem. Może to być związane z potrzebą kontroli lub poczucia ulgi w sytuacjach, które są dla Ciebie przytłaczające.

Zdecydowanie warto rozważyć terapię poznawczo-behawioralną (CBT), która jest skuteczną metodą pracy z kompulsywnymi zachowaniami.

Pozdrawiam
Martyna Jarosz

2 miesiące temu

Martyna Jarosz

Psycholog

Zobacz profil

Dorota Mucha

Rozumiem, że opisany przez Pana problem jest dla Pana źródłem dyskomfortu i wstydu. Chciałabym jednak podkreślić, że szukanie pomocy w takiej sytuacji jest oznaką odwagi i troski o własne zdrowie. Zbieranie i przechowywanie ludzkich włosów, szczególnie w kontekście silnych emocji i stresu, może wskazywać na kilka możliwych przyczyn.

Możliwe przyczyny:

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD):

Zbieranie włosów może być formą kompulsji, czyli powtarzalnego zachowania, które ma na celu zmniejszenie lęku lub stresu.

Natrętne myśli związane z włosami mogą wywoływać silny niepokój, który prowadzi do kompulsywnego zbierania.

Zaburzenia kontroli impulsów:

Trudności w kontrolowaniu impulsów mogą prowadzić do niekontrolowanego zbierania włosów, szczególnie w sytuacjach stresowych.

Zaburzenia afektywne:

Silne emocje, takie jak stres, mogą nasilać nietypowe zachowania, które służą jako forma radzenia sobie z trudnymi uczuciami.

Trichofilia:

Jest to zaburzenie preferencji seksualnych, w którym podniecenie seksualne jest związane z włosami.

Zalecenia:

Konsultacja z psychologiem lub psychiatrą:

Konieczna jest wizyta u specjalisty, który przeprowadzi dokładną diagnozę i zaproponuje odpowiednie leczenie.

Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) może być skuteczna w leczeniu zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych i zaburzeń kontroli impulsów.

Wizyta u seksuologa. W celu wykluczenia Trichofilii.

Terapia:

Terapia może pomóc w zrozumieniu przyczyn problemu i nauczeniu się skutecznych strategii radzenia sobie ze stresem i emocjami.

Grupy wsparcia:

Udział w grupach wsparcia może pomóc w zmniejszeniu poczucia izolacji i wstydu.

Pamiętaj, że nie jest Pan sam i istnieją sposoby, aby poradzić sobie z tym problemem. Im szybciej Pan poszuka pomocy, tym większa szansa na poprawę komfortu życia.

Pozdrawiam serdecznie,

Dorota Mucha - psycholog

2 miesiące temu

Dorota Mucha

Psycholog

Zobacz profil

Kacper Urbanek

Witaj,

Rozumiem, że czujesz się zawstydzony i zaniepokojony tym zachowaniem, ale już samo uświadomienie sobie tego to ważny krok do zrozumienia siebie. To, co opisujesz, może być sposobem Twojego umysłu na radzenie sobie z silnymi emocjami i stresem pewnego rodzaju kompulsywnym rytuałem, który przynosi ulgę. Warto spróbować samodzielnie przeanalizować, w jakich momentach pojawia się potrzeba zbierania włosów czy to podczas szczególnie stresujących sytuacji, czy może wtedy, gdy czujesz się przytłoczony emocjami. Możesz prowadzić dziennik, w którym zapiszesz, co czułeś przed i po tym zachowaniu, aby lepiej zrozumieć jego mechanizm. Spróbuj też znaleźć alternatywne sposoby na złagodzenie napięcia, na przykład techniki relaksacyjne, medytację, albo zastąpienie tego działania zbieraniem innych przedmiotów, które nie wywołują wstydu. Jeśli samodzielne próby nie przynoszą ulgi, warto rozważyć konsultację z psychologiem, który pomoże Ci lepiej zrozumieć to zjawisko i opracować dopracowane pod Twoim kątem techniko radzenia sobie z napięciem.

Z pozdrowieniami

Kacper Urbanek

Psycholog, diagnosta

w zeszłym miesiącu

Kacper Urbanek

Psycholog

Zobacz profil

Odpowiedz jako specjalista

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Dobierz psychologa

Zobacz podobne

Mam taki problem, że od jakiegoś czasu nie panuję w ogóle nad swoimi emocjami, potrafię się rozpłakać w obojętnie jakim miejscu

Witam serdecznie, mam taki problem, że od jakiegoś czasu nie panuję w ogóle nad swoimi emocjami, potrafię się rozpłakać w obojętnie jakim miejscu w pracy , w sklepie na zakupach gdziekolwiek i nie jestem w stanie tego zatrzymać ani nic z tym zrobić, co mogłabym z tym zrobić? Byłam kilka lat temu , u psychologa na kilku wizytach , ale po nich czułam się jeszcze gorzej , dlatego nie chciałabym tego powielać. Będę wdzięczna za pomoc. Pozdrawiam

Mam problem z radzeniem sobie z nerwami, stresem. Cały czas czuję się poddenerwowana

Witam. Mam problem z radzeniem sobie z nerwami, stresem. Cały czas czuję się poddenerwowana, czuję czasem jak drżę, a szczególnie ręce. Od ponad roku z tym się zmagam i czuję, że to się nasila. Gdy tylko pomyślę, że muszę jechać gdzieś coś załatwić czy podpisać jakiś dokument w urzędzie, to na samą myśl już się bardzo denerwuję, zaczęłam rezygnować z pójścia do sklepu, gdy stanę w kolejce nagle napada mnie stres, że cała drżę i mocno trzęsą mi się ręce, że nie jestem w stanie zapłacić za zakupy. Problem nie pojawia się, gdy jadę na zakupy z narzeczonym, lecz gdy wiem, że muszę gdzieś iść i załatwić coś sama. Unikam wyjścia np. na uroczystość takie jak chrzciny czy urodziny, gdzie wiem, że będzie więcej osób, odnoszę wrażenie, że będą się na mnie patrzeć a mi będą drżeć ręce ze stresu. Na co dzień zajmuję się synem w domu przez większość dnia. Mam problem okulistyczny widoczny od ponad 10 lat, starałam zawsze się pogodzić z tym problemem, zawsze się tego wstydziłam, ale nie miewałam takiego problemu, że aż tak się denerwowałam i trzęsły mi się ręce (nie wiem czy to może mieć związek z tym). Najczęściej spotykam się z rodziną. Przy nich jeszcze czuję się w miarę swobodnie, ale każde spotkanie z obcą osobą (lekarz, urzędnik i inne) bardzo mnie stresują. Co to może być, czy jest konieczna wizyta u psychologa ?

Jak radzić sobie z agresją wywoływaną przez stres/różnego typu zagrożenia?

Dzień dobry, od dłuższego czasu męczę się z pewną myślą, która ciągnie za sobą szereg emocji, które wpływają na mnie negatywnie. Postaram się opisać sytuację. Moja osobowość: Jestem osobą wrażliwą, introwertyczną lub po prostu ze słabymi umiejętnościami społecznymi. Rozmowy o niczym z nieznajomymi są dla mnie delikatną trudnością. Zbyt wiele kontaktów z innymi też bywają dla mnie męczące. Problem: Bardzo często wracam do przeszłości, a szczególnie do przykrych wspomnień w których stres/zagrożenie odgrywało znaczącą rolę. Wspomnienia te zazwyczaj orbitują wokół sytuacji w których zostałem pokrzywdzony. Kiedyś ze względu na zaburzenia lękowe takie natrętne myśli powodowały to we mnie smutek, zwiększenie lęku. Obecnie takie uruchamiają we mnie duże pokłady agresji i chęć odegrania się - oczywiście nie zmienę przeszłości ale staje bardzo wyczulony i w momentach napięcia lub traktowania mnie źle, rośnie we mnie agresja. Nie stosuję przemocy fizycznej ale bardzo się aktywizuję i jestem nastawiony na atak przeciwnika werbalnie. Po takich zdarzeniach bardzo długo dochodzę do siebie. Czasami trwa to nawet 3-4 dni aby poczuć się wycziszony. Pytanie: Jak sobie radzić z takimi problemem? Staram się medytować ale mam problem ze zmianą reakcji i utrzymaniem chłodnej głowy. Gdzie mógłbym zgłębić widzę o takim problemie? - książki, artykuły itd... Będę wdzięczny za pomoc.

Czuję, że jestem bardzo wrażliwa i żyję ze stresem na codzień, przez co mam nawyk skubania skóry, paznokci, bujania się na krześle. Nie wiem czy mam wskazania do terapii? Nie chcę kogoś angażować bezpodstawnie.

Dzień dobry, szczerze mówiąc nie wiem jak zacząć tę wiadomość (może być to trochę specyficzne), ale ostatnio zaczęłam zastanawiać się nad nawykami, które mam odkąd byłam dzieckiem. Od wielu lat zmagam się z powracającym "skubaniem" ust czy paznokci albo skórek wokół nich. Próbowałam już kilkukrotnie się ich wyzbyć, ale szczerze mówiąc, nic nie działa. Czasem nie zdaję sobie sprawy, że to robię, np. w trakcie czytania. Podobnie było z "bujaniem" się do przodu i tyłu podczas siedzenia, chociaż ostatnio zdarza się to rzadziej albo z potrzebą chodzenia w kółko w pokoju, kiedy czymś się stresuję. Dodam, że jestem w wieku nastoletnim i chcąc, nie chcąc muszę przyznać, że jestem dosyć wrażliwa? Bardzo mocno przeżywam emocje i stres towarzyszy mi niemal codziennie. Nie pomaga w tym fakt, że jestem raczej zamknięta w sobie i otwieranie czy nawiązywanie relacji nie jest dla mnie czymś prostym. Czasem odnoszę wrażenie, że potrafię porozmawiać z bardzo małym gronem osób, chociaż i wtedy jest to trudne, gdyż nie chcę zabrzmieć dziwnie ze względu na swoją pamięć do nwm "dziwnych" szczegółów. Ta dosyć długa wypowiedź miała zobrazować trochę to jak wygląda moja sytuacja. Chciałabym pójść do specjalisty, w związku z tym, co napisane jest wyżej, aczkolwiek nie jestem pewna czy mam ku temu wskazania. Nie chcę bowiem i trochę boję się, że zaangażuje w to osoby wokół mnie, a później okaże się, że było to bezpodstawne. Dziękuję za każdą odpowiedź

Mam problem z zarządzaniem emocjami, mam też wrażenie, że czuję wszystko mocniej i niepohamowanie. Przez to rozstałem się z partnerką, co bardzo mnie męczy.

Witam. Mam bardzo ważne pytanie o co chodzi i dlaczego tak jest, że mimo że kocham swoją partnerkę i zależy mi na niej i to bardzo, po 4 latach związku się rozstaliśmy, ponieważ mimo że nie chciałem i nie chcę jej tego robić, to jednak ją ranię, okłamuje, krzywdzę, mimo że tego w ogóle nie chcę. W pewnym momencie też zaczynam się gubić w tym, co mówię lub pisze, mimo że chciałem ją wiele razy wesprzeć, coś doradzić - kończyło się zupełnie inaczej niż powinno, to znaczy, że dochodziło do kłótni, moich wybuchów, jakiś napadów złości. Mam jakieś przebłyski takiej normalności, że można ze mną o wszystkim porozmawiać, pośmiać się itd, ale powiedzmy drugi dzień nastaje i mam doła, nie chce mi się nic, nawet żyć, pełno wyrzutów sumienia i tym podobnych. Bardzo mnie to męczy, niestety nie stać mnie na psychologa prywatnie, a z nfz nadal czekam. W międzyczasie próbuję znaleźć odpowiedź o co chodzi, co jest ze mną nie tak, ponieważ nie chcę taki być. Bardzo ją kocham, próbuję z całych sił, aby do mnie wróciła, ale na przykład dziś jest super świetnie i wspaniale a na nazajutrz najczęściej jest obrót o 180 stopni. Bardzo proszę o pomoc, czuję lęk i obawy, wyrzuty sumienia, nieraz gniew i złość a jednocześnie strach, jakby wszystkie emocje naraz, których nie kontroluję. Nie kontroluję właśnie swoich odruchów, ja naprawdę nie chcę taki być, bardzo mnie to męczy. A co tym bardziej mówiąc jeszcze o mojej byłej partnerce. Wcześniej też myślałem, że sam się z tym uporam, ale im dłużej - tym gorzej, myślałem, że może to przez pracę czy stres i problemy finansowe, że to tak wszystko się połączyło. Dodam jeszcze, bo może być to kluczowe, ale choruję na SM a w moim przypadku Stwardnienie Koncentryczne typu balo.

Różne reakcje na bodźce oraz brak możliwości skupienia uwagi.

Cześć! Od jakiegoś czasu zauważyłam, że mam duże problemy ze skupieniem uwagi na jednej czynności. Od zawsze miałam z tym lekkie problemy, ale odnoszę wrażenie, że ostatnio (kilka miesięcy) się to mocno nasiliło. Zanim wezmę się za to, co mam do zrobienia, pojawia się w mojej głowie 10 innych pytań/spraw, które mi to utrudniają. W rezultacie odwlekam w czasie wiele ważnych, ale wymagających skupienia zadań. Bardzo czesto zdarza mi się też nieswiadomie zostawiać rzeczy w bardzo różnych miejscach, w których nie pamiętam, że je zostawiłam. Ciężko jest mi się też skupić na rozmowie z drugą osobą. Słyszę, co ktoś do mnie mówi, ale mam trudności z zapamiętaniem przekazywanych mi informacji. Często nie daje też dokończyć rozmówcy wypowiedzi i sama to robię. Bywa też, że czasami nie jestem w stanie znieść wielu różnych dźwięków/odgłosów na raz, bo wyprowadza mnie to z równowagi. Jestem wtedy nerwowa i najczęściej zakładam słuchawki, zamykam okno, drzwi, byle by się odciąć od źrodeł hałasu. Z drugiej strony są też chwile, kiedy lubię się rozpraszać (np. głośną muzyką) jednocześnie robiąc jeszcze jakieś dodatkowe czynności. Piszę, bo zastanawiam się czego mogą być to objawy. Dodatkowo dodam, że leczę się na niedoczynność tarczycy oraz na bezsenność i wahania nastroju. Z góry dziękuję za odpowiedź :)

W stresujących sytuacjach od razu płaczę. Nie potrafię tego powstrzymać.

Dzień dobry, mam 23 lata, a od jakiegoś miesiąca nie mogę sobie poradzić chyba z emocjami.. gdy następuje jakaś stresująca sytuacja - ktoś mnie zdenerwuje, ktoś mówiąc do mnie powie coś w "agresywnym tonie" itp. głównie obcy ludzie, to momentalnie trzęsą mi się rece, czasami też nogi, serce mi "wali", zaczynają mi lecieć łzy (jeśli nie od razu, to po tej sytuacji zaczynam płakać, dalej się trzęsąć i potrzebuję chwili żeby się uspokoić...). Muszę niestety się powstrzymywać żeby nic nie odpowiedzieć danej osobie, jak już mi się zdarzy to niestety podniesionym tonem, z czego nie jestem później dumna i mam wyrzuty sumienia.. mimo że wcześniej byłam "normalną", spokojną osobą, która olewała takie rzeczy... czego to mogą być objawy? jak się tego pozbyć? bo się robi coraz gorzej, ostatnio unikam wychodzenia z domu, gdyż praktycznie każde wyjście kończy się objawami wymienionymi powyżej.. :( nie chcę tak reagować, ale nie mogę się powstrzymać..

Jak radzić sobie z napadami obżarstwa związanymi ze stresem i emocjami?

Zmagam się z tym okropnym uczuciem, które pojawia się, gdy napady obżarstwa wymykają się spod kontroli.

Zauważyłem, że najczęściej dzieje się to wtedy, kiedy jestem zestresowany, zmęczony emocjonalnie, przytłoczony wszystkim, co dzieje się wokół mnie. I wtedy mam wrażenie, że jedzenie to jedyny sposób, żeby choć na chwilę poczuć się lepiej, uspokoić te wszystkie nerwy i napięcia. To takie dziwne, bo wiem, że to jest jakby mechanizm obronny, ale nie rozumiem, dlaczego akurat jedzenie stało się tym moim ratunkiem.

Może to coś związanego z niską samooceną? Może nie umiem radzić sobie z emocjami i sięgam po jedzenie, żeby wypełnić pustkę? Mam wrażenie, że w tych momentach moje dobre intencje związane z dietą po prostu się rozpadają.

Staram się być zdrowy, dbać o siebie, ale wtedy wszystko wymyka się spod kontroli, jakbym nie miał siły wyjść z tego błędnego koła. Zastanawiam się, co mogę zrobić, żeby zacząć lepiej sobie radzić, wyjść z tego. Jak przestać sięgać po jedzenie, kiedy emocje zaczynają mnie przytłaczać? Naprawdę nie chcę, żeby to dalej rządziło moim życiem i zdrowiem. Będę wdzięczny za każdą pomoc, bo czuję, że teraz jest to dla mnie bardzo ważne.

Jak radzić sobie z wściekłością i frustracją bez szkody dla siebie i otoczenia?

Jak rozładować ogromną wściekłość, wręcz furię, którą czuję bardzo często, ponieważ spotkało mnie wiele niesprawiedliwości i nie mogę zmienić tego, co się wydarzyło, ani co się dzieje.

Kilka razy wydarłam się w swoim mieszkaniu (mieszkam sama), ale trochę mi głupio, bo to na pewno słychać. Kilka razy to i tak za mało, w zasadzie musiałabym się tak wiele, wiele razy wydzierać. Mam też ochotę z tej furii coś rozwalić albo rzucać przedmiotami. Jak staram się stłumić tę furię, to idzie to w lęk, albo bardzo duże zniechęcenie fizyczne - nie chce mi się nic, ale jednocześnie męczy mnie ten stan, czuję się wypalona. Sama rozmowa u psychoterapeuty nie pomoże, nie podoba mi się taka formuła siedzenia i rozmawiania, jak dochodzi do trudnych tematów, to mam ochotę się ruszać, a nie siedzieć i wrzeszczeć, a nie mówić. Dużo się ruszam, ale to nie rozładowuje furii, tylko trochę pomaga.

Jak radzić sobie z emocjami i niepokojem podczas kłótni, które wywołują łzy?

Witam.

Mam 30 lat i od około 1,5 roku, gdy po kłótni z kimś zaczynam z nim rozmawiać, automatycznie głos mi się załamuje, łzy napływają mi do oczu. Nigdy wcześniej nie miałam takich reakcji.

Zawsze potrafiłam powstrzymać się od łez, natomiast teraz zwyczajna sprzeczka, nie mówiąc już o większej kłótni, wymianie zdań zaczynam czuć wewnętrzny niepokój, głos, który wskazuje, że zaraz zacznę płakać. Powyższe reakcje doprowadzają do tego, że boję się wyjaśniać sprawy z bliskimi, bo nie chce, aby zakończyło się to znów płaczem z mojej strony.

Przykro mi, że nie mam nad tym żadnej kontroli. Wcześniej zawsze uważałam się za twardą osobę, nieokazująca słabości.

Proszę o pomoc.