Wstecz10-letni syn unika szkoły, boli go brzuch. Pogorszyły się oceny, wycofał się. Co robić?
Cześć, jestem tatą 10-letniego Jasia i naprawdę nie wiem już, co robić. Ostatnio Jaś zaczął unikać szkoły, każdego ranka płacze, boli go brzuch, a czasem mówi, że po prostu nie da rady... Nauczycielka też mówi, że jest wycofany i przestał się uczyć, chociaż kiedyś miałem same dobre oceny. To już trwa kilka tygodni i nie wiem, jak mu pomóc. Kiedy pytam, co się dzieje, nie potrafi mi powiedzieć… tylko mówi, że jest mu „niedobrze” i że „boi się szkoły”. Próbowałem wszystkiego, ale nic nie pomaga. Czy ktoś miałem podobne problemy z dzieckiem? Jak rozpoznać, czy to może być jakiś rodzaj lęku, a może po prostu stres związany ze szkołą? Będę wdzięczny za każdą radę
Adam
Odpowiedz jako specjalista
Beata Matys Wasilewska
Dzień dobry
Z tego, co pan opisuje wygląda , że Jaś obawia się prawdopodobnie jakieś sytuacji w szkole . Dzieci nie zawsze potrafią opowiedzieć co się dzieje i pytane mogą milczeć lub zdawkowo opowiadać. Może wynikać to z lęku przed oceną, przed nie zrozumieniem problemu ze strony dorosłego , przed tym jakie konsekwencje ta rozmowa przyniesie itd. Proszę pomyśleć co zmieniło się w w tym roku szkolnym u Jasia- czy doszedł jakiś kolega do klasy, wśród dzieci były jakieś konflikty, zmienili się nauczyciele prowadzący, ktoś z nauczycieli jest surowy, wymagający czy niesprawiedliwie oceniający.
Jeśli Jaś lubił jakąś formę zabaw z panem, np. piłką, gry komputerowe, szachy , planszówki itd można wykorzystać tą przestrzeń do porozmawiania nie wprost o tym co dzieje się w szkole. Czasem dzieci otwierają się na rozmowę, gdy słyszą od rodzica opowieści z ich własnego życia o tym, jak sami w ich wieku zmagali się z problemami.
Dzieci otwarte na świat książki inspiracje do rozwiązywania problemów znajdują tam. Na rynku wydawniczym jest mnóstwo literatury psychologicznej o tej tematyce.
Warto podzielić się spostrzeżeniami na temat zachowania Jasia także z wychowawcą klasy. Im więcej informacji pan pozyska tym skuteczniej będzie można działać.
Warto rozważyć także kontakt z psychologiem dziecięcym jeśli będzie pan czuł, że pomimo dowiedzenia się co stanowi przyczynę niepokojów u Jasia i otoczenia go wsparciem , problem nadal występuje czy wręcz nasila się. Specjalista posiada więcej metod psychologicznych i doświadczenie, stąd trafniej udzieli pomocy synowi a pana nakieruje na to jak jego wspierać.
Pozdrawiam
Beata Matys Wasilewska
Magdalena Żukowska
Dzień dobry,
To, co opisujesz, może być bardzo trudnym doświadczeniem zarówno dla Ciebie, jak i dla Jasia. Widać, że jako tata bardzo troszczysz się o swojego syna i próbujesz zrozumieć, co się dzieje, ale mimo Twoich starań, problem nie znika. Objawy, które przedstawiasz – płacz, bóle brzucha, wycofanie się ze szkoły – mogą wskazywać na coś więcej niż tylko chwilowy stres. To, że Jaś nie chce chodzić do szkoły, mówi, że czuje się "niedobrze", i że "boi się szkoły", może świadczyć o tym, że dziecko doświadcza lęku szkolnego lub silnego stresu związanego z nauką czy sytuacjami społecznymi.
Lęk szkolny to zjawisko, które dotyczy wielu dzieci, zwłaszcza w okresie wczesnej podstawówki, kiedy wymagania edukacyjne i społeczne stają się bardziej intensywne. Dzieci, które wcześniej dobrze radziły sobie w szkole, mogą nagle zacząć mieć trudności, gdy pojawi się coś, co je przytłacza. Często mogą to być sytuacje, które dorosłym wydają się mało istotne, ale dla dziecka mogą być źródłem ogromnego stresu, np. problemy z rówieśnikami, konflikt z nauczycielem, strach przed niepowodzeniem czy nawet zmiana atmosfery w klasie.
Objawy, które opisujesz – bóle brzucha, nudności, płacz – są typowymi fizycznymi reakcjami na lęk u dzieci. Kiedy dziecko odczuwa silny lęk, jego ciało reaguje na sposób, który przypomina reakcję na zagrożenie. To dlatego Jaś może mówić, że jest mu "niedobrze" i odczuwa bóle brzucha. Dla niego pójście do szkoły może być równoznaczne z wejściem w sytuację, która wydaje się nie do pokonania.
Skoro Jaś nie jest w stanie powiedzieć, co dokładnie sprawia, że się boi, może to oznaczać, że jego lęk jest na tyle silny i skomplikowany, że trudno mu znaleźć słowa, aby go opisać. Dzieci w wieku Jasia często jeszcze nie potrafią w pełni zidentyfikować i nazwać swoich emocji. W takich momentach ważne jest, aby podejść do rozmowy spokojnie i bez presji, starając się stworzyć przestrzeń, w której będzie czuł się bezpiecznie i zrozumiany. Możesz spróbować porozmawiać z nim, używając otwartych pytań, np. "Czy coś w szkole sprawia, że czujesz się nieswojo?", "Czy jest ktoś lub coś, co Cię martwi?", a także dać mu możliwość wyrażenia swoich uczuć przez rysunek lub zabawę, co czasem pomaga dzieciom lepiej pokazać, co je trapi.
Kolejnym krokiem, który możesz podjąć, jest rozmowa z nauczycielką i zapytanie o szczegóły dotyczące zachowania Jasia w klasie. Czy jego wycofanie się pojawia w konkretnych momentach, np. podczas zajęć grupowych, na przerwach, czy może podczas trudniejszych lekcji? Nauczycielka może zauważyć rzeczy, które są niewidoczne dla Ciebie jako rodzica, a które mogą być kluczowe w zrozumieniu problemu.
Jeśli objawy Jasia utrzymują się przez kilka tygodni, warto także rozważyć konsultację z psychologiem dziecięcym. Specjalista pomoże zidentyfikować źródło problemu, a także zaproponuje strategie, które pomogą Jasiowi radzić sobie z lękiem. Może to być praca nad wzmacnianiem pewności siebie, nauką technik relaksacyjnych lub stopniowym oswajaniem się z sytuacjami, które budzą niepokój.
Ważne jest również, abyś jako rodzic zachował spokój i okazywał Jasiowi wsparcie, nie naciskając go nadmiernie na chodzenie do szkoły, ale jednocześnie pomagając mu stopniowo stawić czoła swoim obawom. Możesz spróbować małych kroków, np. spędzić z nim trochę czasu w szkole na początku dnia lub umówić się, że odbierzesz go wcześniej, jeśli poczuje się źle. Daj mu odczuć, że jesteś po jego stronie, że rozumiesz jego lęk, ale też że wspólnie będziecie pracować nad tym, aby sytuacja się poprawiła.
To, co przeżywa Jaś, może być sygnałem silnego lęku szkolnego, ale kluczem jest cierpliwość, empatia i wsparcie. Rozmowa z nauczycielką oraz wizyta u psychologa dziecięcego mogą być ważnymi krokami w zrozumieniu, co wywołuje taki stan, a także w znalezieniu sposobu, jak pomóc Twojemu synowi wrócić do równowagi i poczuć się bezpiecznie w szkole. Pamiętaj, że dzieci potrzebują czasu, aby przepracować trudne emocje, ale z Twoją miłością i wsparciem będzie to możliwe.
Pozdrawiam serdecznie,
Psycholog dzieci i młodzieży Magdalena Żukowska
Urszula Małek
Rozumiem, że sytuacja, w której znajduje się Pana syn, jest bardzo trudna i frustrująca, zwłaszcza gdy nie potrafi on dokładnie określić, co się dzieje. Z tego, co opisuje Pan w wiadomości, objawy mogą wskazywać na lęk związany ze szkołą, co jest dość częstym problemem u dzieci. Unikanie szkoły, bóle brzucha i wycofanie się z aktywności to często symptomy, które pojawiają się u dzieci przeżywających stres czy niepokój. To może być związane z wieloma czynnikami, takimi jak presja szkolna, relacje z rówieśnikami, problemy w klasie lub zmiany w życiu rodzinnym.
Lęk przed szkołą może wynikać także z tego, że dziecko czuje się przytłoczone wymaganiami lub po prostu nie potrafi poradzić sobie z emocjami związanymi z codziennymi obowiązkami. To może nie być tylko "zwykły stres", ale coś, co wymaga wsparcia.
Warto zacząć od rozmowy z nauczycielami, aby sprawdzić, czy zauważyli jakiekolwiek zmiany w zachowaniu Jasia, które mogą pomóc w zrozumieniu przyczyn jego lęku. Może to też być dobry moment, aby porozmawiać z psychologiem dziecięcym, który pomoże określić, czy problemem jest lęk czy coś innego, i zaproponuje odpowiednią formę wsparcia. Terapia może pomóc Jasiowi zrozumieć swoje uczucia i nauczyć go, jak radzić sobie z trudnymi emocjami.
Dodatkowo warto obserwować, jak dziecko reaguje na codzienne sytuacje i starać się stworzyć w domu atmosferę bezpieczeństwa i zrozumienia, by Jaś mógł poczuć, że ma wsparcie, nawet gdy nie potrafi wyrazić, co dokładnie go niepokoi.
Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego,
Urszula Małek
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Coraz częściej zauważam, że moja córka naprawdę boi się chodzić do szkoły, co mnie martwi. Każdego ranka ten lęk wydaje się rosnąć, a próby uspokojenia pomagają tylko na krótko.
Rozmawiałam z dzieckiem o jej uczuciach i obawach, ale często się wycofuje albo mówi, że nie wie dokładnie
Dzień dobry.
Rozstałam się z partnerem w maju 2023 roku w sposób burzliwy, zostałam pobita i wyrzucona z domu razem z dzieckiem. Do dzisiaj nie oddał mi rzeczy prywatnych po 16 latach związku. Mamy 3 sprawy, w tym o widzenie.
Sąd wyznaczył 2 widzenia w miesiącu i 2 razy
Dzień dobry, mam prawie 25 lat, mam fobię społeczną od dziecka, doświadczam epizodów depresyjnych, mam część symptomów agorafobii, od półtora roku zaczęłam doświadczać ataków paniki i stają się one częstsze, częściej się samookaleczam, do tego prawdopodobnie mam zaburzenie osobowości borderline (
Dzień dobry, Mąż do córki niespełna 6-letniej, powiedział, że „śmieje się jak głupi do sera”. Powiedział to w sytuacji, gdy śmiała się wg niego w ramach głupawki. Powiedziałam mu później sam na sam, że takie słowa są upokarzające i absolutnie nie powinien tak mówić do swojego dziecka. On się nie
Witam, mój syn jest w złym stanie psychicznym i fizycznym, ma 17 lat prawie nic nie je, ciągle płacze albo jest zły.
Mówi, że nie chce mu się żyć, że nie ma kolegów, nic go nie interesuje, jest smutny, ale też chamski, wulgarny.
Straszy, że odbierze sobie życie. Nie chce pójść do ps
Od pewnego czasu widzę, że mój syn ma coraz większe problemy z zasypianiem, bo boi się ciemności.
Każdego wieczora, gdy przychodzi czas na sen, zaczyna robić się niespokojny i nawet płacze, gdy tylko gaszę światło.
Wiem, że lęk przed ciemnością to dość powszechny problem
Mam od miesiąca 16 lat i mam wrażenie, że jestem ciężarem dla mojej rodziny. Staram się każdemu chyba na siłę pomóc, starszej siostrze, tacie, mamie. Staram się pomóc też w życiu rodzinnym np. robieniu zakupów, sprzątaniu. Staram się być wsparciem (psychologiem) rozumieć innych ich problemy i tru
Dzień dobry. Mam problem z rozmową z bliskimi na poważne tematy. Nie umiem prosić o pomoc, wyrażać swoje uczucia, często nie potrafię powiedzieć, dlaczego zrobiłem coś tak, a nie inaczej, zamazuje w pamięci argumenty i przykłady dotyczące tego, co mnie nurtuje, co mi przeszkadza, a boję się porus
Zauważyłem, że nasze dziecko, które kilka miesięcy temu adoptowaliśmy, ma trudności z wyrażaniem emocji i nawiązywaniem więzi. Rozumiem, że rozwój emocjonalny adoptowanego dziecka to wyzwanie, a ja jako rodzic chcę wspierać jego potrzeby, jak najlepiej potrafię.
Wiem, że ważne jest s
Hej, mam pewien problem.
Od jakiegoś czasu zmagam się z takim lękiem przed przestrzeniami otwartymi, że każda próba wyjścia z domu to dla mnie ogromny stres. Gdy tylko pomyślę, że muszę wyjść na zakupy albo spotkać się z przyjaciółmi w parku, ogarnia mnie panika. Czuję, jakby mój świ
Zaczynam coraz częściej odczuwać wielki lęk związany z myśleniem o starości, który mnie paraliżuje.
Gdy tylko pojawia się temat przemijania, czuję się bezsilny i zaniepokojony. Ten bezpośredni strach przed starzeniem się zaczyna naprawdę wpływać na moje codzienne życie.
Witam. Od jakiegoś czasu słyszę opinie od rodziców, szczególnie matek, że nie dzwonią do swoich pociech w momencie przebywania ich u swoich ojców, bo to wywołuje tęsknotę.
Jak jest naprawdę ?
Dzięki za odp
Pozdrawiam
Mam pewien problem z moim synem, który ma 15 lat.
Widzę, że często jest przygnębiony i zestresowany.
Kiedy z nim rozmawiam, wychodzi na to, że czuje się pod dużą presją ze strony rówieśników i boi się, że nie spełni oczekiwań innych. Z jednej strony chce być akceptowany
Dzień dobry.
Jak rozpoznać czy ktoś ma narcystyczną osobowość, czy może jest to ktoś o unikającym stylu więzi?
Jakie są znaczące różnice i podobieństwa między unikającym stylem więzi a osobowością narcystyczną?
Pozdrawiam
Byłam ostatnio w takiej sytuacji, że niespodziewanie dostałam ataku paniki, i to w naprawdę nieoczekiwanym momencie.
Było to w sklepie, stojąc przy półce, nagle poczułam przerażający lęk, serce zaczęło łomotać, a ręce mi zadrżały.
Miałam wrażenie, że wszystko wokół jest
W ostatnim czasie doszłam do wniosku, że pandemia mocno zwiększyła mój lęk społeczny. Każde wyjście z domu, nawet do sklepu, albo na spacer, stresuje mnie niesamowicie.
Czasem myślę o najgorszym scenariuszu, jakbym przy każdym kontakcie z inną osobą spodziewała się katastrofy. <
Od dłuższego czasu mierzę się z codziennymi wyzwaniami, które przez moje borderline osobowościowe stają się naprawdę skomplikowane. Czuję się jak na emocjonalnej huśtawce – od euforii po totalną rozpacz w kilka sekund.
Każda rozmowa potrafi być jak chodzenie po polu minowym, a moje r
Często łapię się na tym, że moje życie nie rozwija się tak, jak sobie kiedyś wyobrażałam. Coraz częściej myślę o tym, co do tej pory osiągnęłam i czy to wystarcza, wydaje mi się, że nie.
Te myśli mnie przytłaczają. Zaczęłam unikać sytuacji, które kiedyś były dla mnie zwyczajne, bo bo
Mamy problem, z którym widzę, że boryka się mój syn.
Chyba coraz bardziej unika sytuacji, które kiedyś go nie stresowały. Każde wyjście do szkoły czy spotkanie z rówieśnikami to dla niego spory spadek nastroju i nie do końca wiem, co mogę zrobić, żeby go wesprzeć.
Próbuję być
Moje dziecko (2,5 lat) od dwóch miesięcy budzi się 2-3 razy w nocy (od zawsze idzie spać około 19-19,30, budzi o 21,24,2 lub 5) z niekontrolowanym płaczem, krzykiem i histerią nie do opanowania. Nie daje się uspokoić, mimo że próbujemy razem z mężem na różne sposoby, a w trakcie tych epizodów dzi
Dzień dobry,
Mam zaburzenie lękowe, chodzę od 1,5 roku na psychoterapię Gestalt. Jest to pełnopłatna terapia.
Dodatkowo od kilku miesięcy stosuje farmakoterapię.
Moje zaburzenie jest bardzo silne i połączone z objawami somatycznymi. Zauważyłem, że terapia raz w ty
Dzień dobry,
co zrobić przy ogromnym lęku przed braniem leków?
Lekarz psychiatra wypisał mi leki przeciw OCD i lękowi towarzyszącemu temu stanowi (sertralina, a dokładniej Asentra), ale ja bardzo boję się je wziąć, a niestety muszę zacząć od jutra. Nie wyjaśnił mi nawet
Dzień dobry, czy psychosomatykę przy zaburzeniach lękowych i zespole depersonalizacji-derealizacji (przewlekłe uczucie gorączki, biegunka, wymioty, duszności, bóle mięśni, bóle gardła i ogólnie chroniczne zmęczenie) można wyleczyć całkowicie farmakoterapią?
Są na to jakieś dowody, potw
TW. Samookaleczanie
Mam duży problem.
Miałam pogadać z moją mamą o samookaleczaniu wczoraj i przy tym miała pomoc mi siostra. Niestety jak wróciłam ze szkoły mama dostała wyniki badań, które nie wyszły najlepiej, bo ma podejrzenie szpiczaka.
Nie wiem teraz, czy rzeczywi
Witam,
Ilekroć widzę swoją przyjaciółkę, że znowu gdzieś wyszła, ze swoją najlepszą przyjaciółką to się denerwuję, wręcz gotuje się we mnie. Nie radzę sobie z zazdrością.
Przyjaciółka jako wymówki używa mojej choroby (jestem chora na padaczkę od 12 lat), w tej kwestii nie mogę liczy
Dzień dobry,
jak radzić sobie ze stresem i lękiem przed kontaktem z ludźmi? Jestem osobą zamkniętą w sobie i nie potrafię swobodnie rozmawiać z ludźmi. Bardzo się stresuje, gdy mam z kimś porozmawiać paraliżuje mnie lęk. Często jest tak, że mam taką blokadę, że nie wiem co powiedzieć. Czuj
Dzień dobry, na zajęciach z jednego przedmiotu u pani dziekan, czuję presję, że muszę jej przedstawić swoją pracę i wszystko co mam. Wtedy czuję blokadę słowną, zaczynam milczeć i czuję pracę swojego serca.
Jak sobie z tym poradzić?
Podobną sytuację miałam w trzecim semestrze
Witam,
mój problem od zawsze i źródło wiecznych sprzeczek z mężem. Pochodzę z rodziny, gdzie ojciec nie miał kolegów, nie wychodził na przysłowiowe piwo. Mama też nie, nie pracowała.
Wyszłam za mąż ponad 10 lat temu. Mąż domator.
Czasami były jakieś wyjścia
(bardzo przepraszam, że tak się rozpisałam. Może nie będzie chciało się komuś tego czytać, ale potrzebuję pomocy )
Witam,
mam za 3 miesiące 17 lat i mam problemy z agresją, jakieś działania impulsywne, pustkę derealizacja itp i straszne lęki. Chciałabym napisać o tych lękach,
Dzień dobry,
zwracam się w sumie z paroma drobnymi problemami.
Od ponad roku próbuje leczyć zaburzenia lękowe i jakoś to idzie. Niestety, ale chodzę jeszcze do szkoły, w której jestem przez to oceniana przez nauczycieli przez ich wizję na temat tego wszystkiego. Przez os
Szanowni Państwo, mój synek (23 miesiące) zaczął bardzo chętnie przytulać się do innych dzieci. Zdarza się, że robi to zbyt mocno i nachalnie, nie zwracając uwagi na reakcję innych dzieci.
Co najlepiej zrobić w takiej sytuacji?
Żeby zachować strefę komfortu innych dzieci, al
TW samookaleczanie.
Nie wiem, jak mam porozmawiać z moimi rodzicami o tym, że się tnę.
Robię to od 2 lat, zaczęłam robić to z ciekawości i zakończyło się na tym, że gdy jestem czymś bardzo przytłoczona, zaczynam to robić. Nie robię tego jakoś często, ale teraz zdarza się to częściej
Dzień dobry,
nie radzę sobie z zazdrością o przyjaciółkę.
Ilekroć widzę, że była gdzieś ze swoją najlepszą przyjaciółką to się wściekam. Jak jej ostatnio mówiłam, że mnie olewa, to ona używa mojej choroby (choruję na padaczkę), jako wymówki, przez co zazdrość tylko się u mnie
Mam 16 lat i odczuwam głębokie uczucie pustki oraz dezorientacji, które towarzyszy mi na co dzień. Często czuję się zagubiona, nie wiedząc, gdzie się znajduję ani kim naprawdę jestem, co wprowadza mnie w stan frustracji i zniechęcenia. Zmagam się z problemami z agresją, które przejawiają się w sk
Moja córka, 13 lat, dostała diagnozę ADHD, a ja jestem w szoku. Zawsze się dobrze uczy, potrafi się zająć czym tam chce (np. polubiła dzierganie włóczką), nie widziałam, żeby była nadpobudliwa. Skierował nas do poradni psycholog szkolny. Niby omówiono ze mną diagnozę, ale w zasadzie to i tak nie