Mam potrzebę ciągłych zmian, przeprowadzek. Boję się, że nie znajdę miejsca na ziemi.
Anonim9990

Joanna Łucka
Dzień dobry,
być może warto przyjrzeć się szerszemu kontekstowi przeprowadzania się. Rozumiem, że bycie w nowym środowisku, blisko nowych możliwości zapewnia Pani poczucie, że dzieje się w życiu coś nowego, dostarcza wrażeń.
Czy są inne aktywności, które są w stanie zapewnić Pani zbliżone emocje lub stany?
Bardziej precyzyjne przyjrzenie się Pani zainteresowaniom oraz trybowi życia z pewnością byłoby tu pomocne. Może weekendowe wycieczki, wypady za miasto, eksplorowanie województwa, dawałoby Pani satysfakcję jednocześnie nie zmuszając do zmiany miejsca zamieszkania.
Z tego co Pani pisze częste przeprowadzanie się daje Pani nie tylko radość, ale także powoduje lęk - dotyczący stałości, braku możliwości znalezienia swojego miejsca. Może być to wystarczający powód, by przyjrzeć się Pani odczuciom podczas konsultacji psychologicznej - dla Pani komfortu i spokoju.
Pozdrawiam serdecznie!
Joanna Łucka
psycholożka

Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
z Pani opisu wynika, że przeprowadzki dają Pani ekscytację, ale nie rozwiązują Pani problemu. Także można by się zastanowić co jest tym problemem. Czy chodzi tylko o ten pozytywny dreszczyk nowości czy chęć ucieczki od tego co jest. Myślę, że jeżeli ta sytuacja jest dla Pani niekomfortowa w aspekcie psychicznym dobrze byłoby skonsultować się z psychologiem/psychoterapeutą.
Pozdrawiam

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Jestem 30 latkiem i zawodowo zajmuje się jazdą od 8 lat.
Od roku mam lęki związane z pracą kierowcy.
Odnoszę wrażenie, że zjadę ze swojego pasa, wjadę w głęboki rów i będę mieć kłopoty z tym związane. Dodatkowo mam lęk przed jazdą po wysokich mostach, wiaduktach.
Niezależnie czy jadę dużym samochodem ciężarowym, czy osobówką. Od 6 lat leczę się psychiatrycznie na nerwicę lękową. Zaczęło się od napadów paniki, polegały one np. na tym, że coś mi „odbije” i wyskoczę przez okno, mieszkając na 3 piętrze. Obecnie biorę leki, czuje ulgę w objawach, ale nie jest to całkowite wyciszenie symptomów i nadal utrudniają mi codzienne funkcjonowanie. Jestem zagubiony, co mógłbym z tym zrobić. Chciałbym jeździć zawodowo nadal, ale z obecnym stanem zdrowia jest to bardziej męczące niż przyjemne.
hej wszystkim, potrzebuję rady dotyczącej problemu, z którym zmagam się w pracy. Pracuję w zespole, gdzie mamy mix pokoleniowy – są przedstawiciele pokolenia X, Y i Z. coraz częściej widzę, że te różnice prowadzą do konfliktów, szczególnie w podejściu do pracy i komunikacji. Jako osoba z pokolenia Y, często czuję się jak pomiędzy młodymi współpracownikami, którzy uwielbiają elastyczność i nowe tech, a starszymi, co wolą tradycyjne metody działania i hierarchię. Napięcia pojawiają się głównie przy podejmowaniu decyzji i wprowadzaniu nowinek. Starsi koledzy bywają dość sceptyczni w stosunku do technologii, którą młodzi traktują jako coś oczywistego. Czasem czuję, że gram rolę mediatora, szukając kompromisu, ale sam też nie zawsze wiem, jak najlepiej rozgryźć temat. Różnice w stylach komunikacji i oczekiwania dotyczące równowagi między pracą a życiem też dają o sobie znać. Zastanawiam się, jak mogę pomóc nam wszystkim, by ta praca była przyjemniejsza, ponieważ szczerze powiem, że wracając teraz do domu, czuję niezwykłe zmęczenie.
Myślę, że te ciągłe spięcia na to mocno wpływają.
Straciłam pracę, która była jakąś częścią mnie. Zadaję sobie pytanie, kim naprawdę jestem, skoro to, co definiowało mnie przez lata, nagle zniknęło. Boli mnie codzienność, wydaje się bezsensowna..
Dzień dobry, Od czerwca nie mogę przełamać się i pojechać na konsultacje do pani dziekan. W czerwcu skrytykowała mnie, mówiąc, że źle postąpiłam, pisząc prośbę o pomoc do pełnomocnika ds studentów dodam tylko, ze do niej tez napisałam, opisując mój problem. Niedługo czeka mnie spotkanie z nią, bo jest moim promotorem. Jak się przełamać