Wstecz
Witam
Od jakiś 12 lat non stop się zakochuje, do tej pory już około 20 razy lub więcej, wszystko bez wzajemności, i naprawdę to były osoby, które bardzo pokochało moje serce, za każdym razem równie mocno cierpię. Od kiedy pierwszy raz doznałam odrzucenia zaczęłam mieć zaburzenia w postaci bulimii i ciągnie się to za mną do dziś. Ciągle jestem zmęczona, mam problemy ze snem, czuję pustkę i czuję się bardzo nieszczęśliwa. Nie wiem jak poradzić mam sobie z tymi uczuciami, bo to normalne chyba nie jest, żeby tyle razy się tak mocno zakochać. Czuje, że coś ze mną jest mocno nie tak. Nie potrafię zająć tej pustki i dlatego chyba mam bulimie, nie wiem co mam na to już poradzić.
Karolina
w zeszłym roku
Katarzyna Faryniarz
Witaj Karolino! Czytając Twoją wiadomość, czuję, że odczuwasz masę cierpienia. Radzenie sobie z tak dużym odrzuceniem przez znaczące dla Ciebie osoby musi być bardzo trudne i bolesne. Czy brałaś pod uwagę psychoterapię? Powielane schematy często świadczą o niekorzystnych strategiach lub przekonaniach na swój temat lub na temat innych ludzi. Czy widzisz może u siebie przestrzeń na to, aby popracować z kimś nad poprawieniem jakości swojego życia?
Magdalena Ziomko
Pani Karolino,
trudnośći o których Pani pisze mogą być ze sobą mocno połączone.
Czytam z Pani wypowiedzi, że w tym co Pani przyżywa jest dużo cierpienia, samotności, poczucia bycia nieszczęśliwą.
Bulimia może być sposobem radzenia sobie, który nieświadomie Pani znalazła na to aby jakoś sobie poradzić, widocznie na dany moment jedynym, który był możliwy i dostępny, ale wie Pani pewnie doskonale, żę wclae Pani nie służy. Bulimia to choroba, z którą warto zgłosić się do specjalisty. Ogromnie zachęcam Panią do konsultacji z kimś kto pomożę Pani zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi, ale przede wszytskim pomożę nauczyć się dbać o siebie w konstruktywny sposób, podchodzić do siebie z troską. Nie musi być Pani z tym wszystkim sama! Trzymam mocno za Panią kciuki!
Pozdrawiam,
Magda
Adrianna Stawarz
Dzień dobry. Warto udać się na terapię i przyjrzeć się temu dokładniej. Jedzenie często służy ludziom do regulacji emocjonalnej. Kiedyś jako dziecku, ten sposób mógł Pani służyć, ale teraz, kiedy jest Pani dorosłą osobą, ten sposób stał się nieefektywny i destrukcyjny. W terapii będzie Pani miała szansę przyjrzeć się swoim mechanizmom, emocjom, zrozumieć je i nauczyć się z nimi radzić inaczej. Bez terapii w przypadku zaburzeń odżywiania będzie to trudne. Z poważaniem. Adrianna Stawarz