Odpowiedz jako specjalista
WsteczWitam
Od jakiś 12 lat non stop się zakochuje, do tej pory już około 20 razy lub więcej, wszystko bez wzajemności, i naprawdę to były osoby, które bardzo pokochało moje serce, za każdym razem równie mocno cierpię. Od kiedy pierwszy raz doznałam odrzucenia zaczęłam mieć zaburzenia w postaci bulimii i ciągnie się to za mną do dziś. Ciągle jestem zmęczona, mam problemy ze snem, czuję pustkę i czuję się bardzo nieszczęśliwa. Nie wiem jak poradzić mam sobie z tymi uczuciami, bo to normalne chyba nie jest, żeby tyle razy się tak mocno zakochać. Czuje, że coś ze mną jest mocno nie tak. Nie potrafię zająć tej pustki i dlatego chyba mam bulimie, nie wiem co mam na to już poradzić.
Karolina
2 lata temu
Katarzyna Faryniarz
Witaj Karolino! Czytając Twoją wiadomość, czuję, że odczuwasz masę cierpienia. Radzenie sobie z tak dużym odrzuceniem przez znaczące dla Ciebie osoby musi być bardzo trudne i bolesne. Czy brałaś pod uwagę psychoterapię? Powielane schematy często świadczą o niekorzystnych strategiach lub przekonaniach na swój temat lub na temat innych ludzi. Czy widzisz może u siebie przestrzeń na to, aby popracować z kimś nad poprawieniem jakości swojego życia?
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Magdalena Ziomko
Pani Karolino,
trudnośći o których Pani pisze mogą być ze sobą mocno połączone.
Czytam z Pani wypowiedzi, że w tym co Pani przyżywa jest dużo cierpienia, samotności, poczucia bycia nieszczęśliwą.
Bulimia może być sposobem radzenia sobie, który nieświadomie Pani znalazła na to aby jakoś sobie poradzić, widocznie na dany moment jedynym, który był możliwy i dostępny, ale wie Pani pewnie doskonale, żę wclae Pani nie służy. Bulimia to choroba, z którą warto zgłosić się do specjalisty. Ogromnie zachęcam Panią do konsultacji z kimś kto pomożę Pani zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi, ale przede wszytskim pomożę nauczyć się dbać o siebie w konstruktywny sposób, podchodzić do siebie z troską. Nie musi być Pani z tym wszystkim sama! Trzymam mocno za Panią kciuki!
Pozdrawiam,
Magda
2 lata temu
Adrianna Stawarz
Dzień dobry. Warto udać się na terapię i przyjrzeć się temu dokładniej. Jedzenie często służy ludziom do regulacji emocjonalnej. Kiedyś jako dziecku, ten sposób mógł Pani służyć, ale teraz, kiedy jest Pani dorosłą osobą, ten sposób stał się nieefektywny i destrukcyjny. W terapii będzie Pani miała szansę przyjrzeć się swoim mechanizmom, emocjom, zrozumieć je i nauczyć się z nimi radzić inaczej. Bez terapii w przypadku zaburzeń odżywiania będzie to trudne. Z poważaniem. Adrianna Stawarz
2 lata temu
Zobacz podobne
Jak pokonać lęk przed jedzeniem w miejscach publicznych?
Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale coraz bardziej boję się jeść w miejscach publicznych. Nawet myśl o tym, że ktoś na mnie patrzy, sprawia, że mam ochotę uciec. Boję się, że ktoś mnie oceni — jak jem, co jem, albo nawet jak wyglądam przy stole.
Kiedyś uwielbiałam wyjścia do restauracji, spotkania z ludźmi, a teraz to mnie paraliżuje. Już kilka razy wymyślałam wymówki, żeby tylko nie musieć nigdzie iść. Chcę to zmienić, ale nie wiem, od czego zacząć. Może powinnam próbować chodzić w mniej zatłoczone miejsca? Ale czy to coś da? Jak w ogóle przestać się przejmować tym, co myślą inni? Czuję się coraz bardziej zamknięta w sobie przez ten strach, a to tak bardzo nie jestem ja. Pomóżcie mi, proszę, bo nie wiem, jak z tym walczyć, a chciałabym znowu cieszyć się życiem i zwykłymi rzeczami.
Jak wspierać osobę z zaburzeniami odżywiania w procesie zdrowienia?
Jak pomoc osobie za zaburzeniami odżywiania/wychodzącej z tego
Jak rozpoznać różnice między bulimią a anoreksją przy niedowadze?
Jak rozróżnić bulimie od anoreksji, jeśli i tak mam niedowagę, a nie objadam się jakoś bardzo?
Lęk przed nowym jedzeniem - jak radzić sobie z Arfid?
Czuję, że moje jedzenie to teraz jedna wielka bitwa, a ja coraz bardziej w niej przegrywam. Mam tak okrojoną listę tego, co mogę włożyć do ust, że czasem aż się boję, co to robi z moim zdrowiem. Kiedy próbuję coś nowego, zamiast normalnej reakcji pojawia się stres, panika, a nawet obrzydzenie, jakby to była jakaś straszna rzecz. I to nie jest tak, że nie chcę — po prostu nie mogę.
Wiem, że to może być coś jak Arfid, ale co ja mam z tym zrobić? Jak mam się przełamać? Boję się, że nigdy nie uda mi się zmienić tych schematów, a moje zdrowie zacznie się sypać.
Zależy mi na znalezieniu jakiejś drogi wyjścia, ale nie wiem, od czego zacząć. Jak w ogóle działa taka terapia na coś tak dziwnego? Jak można oswoić ten strach i jakoś wprowadzać nowe rzeczy do diety, bez tego całego chaosu w głowie? I czy to w ogóle kiedyś mija?
Jak poradzić sobie z brakiem kontroli nad jedzeniem i kompulsywnymi zachowaniami?
Myślę, ze juz nie mam kontroli nad jedzeniem, jestem jak w jakiejś klatce, z której nie potrafię się wyrwać. Najpierw jem – dużo, co chce, bez myślenia. Wtedy przez chwilę czuję ulgę, jakby wszystko inne przestawało mieć znaczenie. Ale zaraz potem przychodzi panika, wstyd, nienawiść do samej siebie. I wtedy jedynym wyjściem wydaje się pozbycie się tego wszystkiego.. a to juz jest strasznie męczące, mam tego dość... Jak przestać z tym objadaniem, wyrzutami i przymusem wymiotów
