Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak poradzić sobie z brakiem kontroli nad jedzeniem i kompulsywnymi zachowaniami?
Myślę, ze juz nie mam kontroli nad jedzeniem, jestem jak w jakiejś klatce, z której nie potrafię się wyrwać. Najpierw jem – dużo, co chce, bez myślenia. Wtedy przez chwilę czuję ulgę, jakby wszystko inne przestawało mieć znaczenie. Ale zaraz potem przychodzi panika, wstyd, nienawiść do samej siebie. I wtedy jedynym wyjściem wydaje się pozbycie się tego wszystkiego.. a to juz jest strasznie męczące, mam tego dość... Jak przestać z tym objadaniem, wyrzutami i przymusem wymiotów
Nina
9 miesięcy temu
Dorota Mucha
Dzień dobry Pani Nino,
Rozumiem, że te problemy są da Pani męczące. Dobrze, że jest Pani świadoma problemu, widzi go, teraz przyszedł czas, aby sobie z nim poradzić :)
Czy komuś bliskiemu może Pani powiedzieć o tym?
Wygadać się? Dałoby to Pani poczucie ulgi i przede wszystkim wsparcie, aby wyjść z zaburzeń odżywiania.
Proszę zgłosić się do psychologa.
9 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Marta Siedlecka
To, co opisujesz, wskazuje na cykl napadowego objadania się i zachowań kompensacyjnych (np. wymioty), charakterystyczny dla bulimii psychicznej lub zaburzeń z pogranicza bulimii i BED (binge eating disorder). Te zachowania nie wynikają z braku silnej woli, ale są strategią regulowania trudnych emocji, czyli napięcia, pustki, lęku czy złości. Ulga po jedzeniu to efekt chwilowego "odłączenia" od emocji, ale potem pojawiają się wstyd i samokrytyka, co tylko napędza cykl.
Zdecydowanie zachęcam Cię do skonsultowania się z psychoterapeutą specjalizującym się w zaburzeniach odżywiania. Z tego można wyjść. Z pomocą, bez poczucia winy i walki z samą sobą.
mniej niż godzinę temu
Weronika Wardzińska
Dzień dobry Pani Nino,
To, co Pani opisuje, brzmi bardzo trudno. Napady objadania się, poczucie utraty kontroli, a potem wstyd i przymus wymiotów mogą wskazywać na zaburzenia odżywiania, takie jak bulimia, choć do postawienia diagnozy potrzebna jest dokładniejsza rozmowa ze specjalistą.
Chcę Panią zapewnić, że nie musi Pani przez to przechodzić sama. To, co Pani czuje, jest zrozumiałe. Wiele osób w podobnej sytuacji doświadcza silnych emocji, poczucia winy i bezradności. Pomóc może psychoterapeuta, najlepiej specjalizujący się w zaburzeniach odżywiania. W terapii można bezpiecznie przyjrzeć się emocjom stojącym za napadami jedzenia i nauczyć się innych sposobów radzenia sobie z napięciem oraz samooceną.
Jeśli ma Pani wrażenie, że przymus wymiotów lub poczucie bezradności stają się zbyt silne. Proszę nie zostawać z tym sama. Warto jak najszybciej skontaktować się z terapeutą, psychiatrą lub zadzwonić na całodobowy numer wsparcia, np. Centrum Wsparcia 800 70 2222 to bezpłatna, anonimowa pomoc.
To, że Pani o tym mówi i szuka pomocy, jest bardzo ważnym krokiem. Naprawdę można z tego wyjść z pomocą specjalistów, krok po kroku.
1 miesiąc temu
Zobacz podobne
Jak pokonać lęk przed jedzeniem? Co to jest?
Jedzenie stało się dla mnie ostatnio czymś, czego bardziej się boję, niż czymś, z czego czerpię przyjemność. Lęk przed jedzeniem – kompletnie przejęła kontrolę nad moim codziennym życiem. Ciągle unikam wszystkiego, co wydaje mi się „niezdrowe” albo „złe”. Każdy kęs to myśli: „A co, jeśli mi zaszkodzi?”, i to naprawdę mnie wykańcza. Chcę znowu móc jeść normalnie, bez ciągłego analizowania każdego składnika i zamartwiania się.
Kompulsywne używanie substancji psychoaktywnych, kompulsywne jedzenie.
Dzień dobry, Mam 34 lata i nie potrafię przejąć kontroli nad swoim życiem w aspekcie przyjmowania substancji i zachowań, które mi szkodzą. Na przykład piję kilka piw dziennie, a innego dnia przyjmuje benzodiazepiny, a jeszcze kiedy indziej tabletki nasenne. Miewam dni, że wczesnym wieczorem piję piwo, a przed snem dodatkowo Xanax. Dodatkowo nie mogę zapanować nad jedzeniem - wiem, że nie powinienem jeść niezdrowo (mam nadwagę), ale czasami zrywam się z miejsca i pędzę objadać się fastfoodem - od razu po jedzeniu odczuwam wyrzuty sumienia i złość, że robię coś czego w głębi duszy nie chce. W głębi duszy chcę żyć zdrowo i być wolnym od wszelkich uzależnień - chce kontrolować co jem i żyć zdrowo. Miewam natrętną myśl w sytuacji stresowej - rozmawiając służbowo w pracy - wraca mi myśl o napluciu w twarz rozmówcy. Wiem, że jest to irracjonalne i czuje złość na tę myśl - wiem, że nigdy tego nie zrobię. Miewam epizody hipochondrii, a w przeszłości lęki w sytuacjach, z których ciężko mi się uwolnić - na przykład siedząc pod płachtą u fryzjera, a innym razem na zebraniu w pracy. Nie wiem już co mi jest, chce zapanować nad sobą, mam wrażenie, że mam jakiś nieprzepracowany problem emocjonalny, ale nie umiem sam tego wszystkiego przeanalizować i poukładać.
Jak pokonać lęk przed jedzeniem w towarzystwie?
Mam taki problem, że jedzenie w towarzystwie strasznie mnie stresuje. Każde spotkanie przy stole to dla mnie totalna męczarnia. Boję się, że ktoś mnie oceni – jak jem, co jem, albo że zrobię coś głupiego i się ośmieszę. Z tego wszystkiego coraz częściej unikam wspólnych posiłków, co, wiadomo, nie wpływa dobrze na relacje z rodziną i znajomymi. Nie chcę ich unikać, ale ten lęk mnie przytłacza i nie wiem, co z tym zrobić
Obsesja na punkcie zdrowego jedzenia - jak sobie pomóc?
Od pewnego czasu zmieniło się moje podejście do jedzenia, jest to dla mnie powód do niepokoju. Na początku chciałem po prostu zdrowiej się odżywiać i czuć lepiej. Ale teraz każda decyzja związana z jedzeniem budzi we mnie stres.
Unikam produktów, które uznaję za "niezdrowe", a każde odstępstwo od diety wywołuje poczucie winy.
Zorientowałem się, że stałem się niewolnikiem planowania posiłków i ściśle przestrzegam narzuconych sobie zasad.
Obsesja na punkcie jakości jedzenia zaczęła psuć moje relacje z innymi. Unikam spotkań towarzyskich, gdzie mogę stracić kontrolę nad tym, co jem. Staję się drażliwy i coraz bardziej izoluję się od przyjaciół i rodziny, bo nie rozumieją, dlaczego aż tak rygorystycznie podchodzę do diety. Co mi jest? Pomocy
Napadowe jedzenie. Panika z powodu braku kontroli i planu na jedzenie w kolejnych dniach.
Dzień dobry, od jakiegoś czasu na własną rękę staram się wyjść z napadów objadania. Były górki i dołki, ale mam wrażenie, że idę w dobrym kierunku. Za 4 dni jadę na wyjazd w góry z tatą (mój pomysł) i od 2 dni już panikuję, bo okrutnie boję się, że przez to, że nie mogę zaplanować sobie jedzenia, ale policzyć jego kcal zjem za mało (co wywoła napad)/zjem za dużo (co też go wywoła, bo mam tendencje do podejścia 'wystko, albo nic')/nie będę miała poczucia kontroli (a to już na 100% skończy się napadem). Chciałam tam sobie gotować, nawet na oko, ale tata powiedział, że to strata czasu i obiady będziemy jeść na mieście (nie jem mięsa, a na mieście zapominają o istnieniu białka robiąc wege jedzenie, więc będę szybko głodna).
Co mogę zrobić, żeby ograniczyć możliwość wystąpienia napadu/przytycie oraz co zrobić, żeby nie panikować na samą myśl o braku poczucia kontroli i braku planu, bo aktualnie natrętnie myślę o tym przed snem starając się to wszystko zaplanować (aż nie mogę zasnać), a oprócz tego na samą myśl strasznie szybko bije mi serce, nieświadomie wstrzymuje oddech/biorę je plytkie i trzęsą mi się ręce.
Z tatą o tym nie porozmawiam, bo jedyne co to będzie się martwił i ślęczał nade mną odnośnie jedzenia (jem teraz x kcal, bo redukcja - x kcal, i trenuje 5/6 x tygodniowo siłowo) opcjonalnie wyślę mnie do psychologa, a mam z nimi słabe doświadczenia. Mam 21 lat.
