Czy hospitalizacja była właściwą decyzją w przypadku myśli samobójczych podopiecznej z dala od domu?

Witam, 

Czy dobrze zrozumiałam pani list?

Osoba, dorosła ale jest pani jej opiekunem, miała myśli samobójcze a pani zadzwoniła po pomoc? 
Jeżeli tak to spełniła pani swój obowiqzek jako osoby oraz osoby odpowiedzialnej za grupę.  Może i nawet uratowała jej pani życie.
Problem mógłby być wtedy, gdyby pani tego nie zgłosiła a wydarzyłaby się tragedia. 
Więc miała  pani 100% racji dzwoniąc po pomoc,  bo to jest ochrona życia. Nie wiemy czy pani podopieczna dokonałaby  tego czynu czy nie ale naszym obowiązkiem jest zadzwonić po pomoc,  w razie gdyby doszło do najgorszego. 
A to, że ma pani wyrzuty sumienia to tylko świadczy o pani dużej empatii.

Taki oddział jest najlepszym miejscem w tej chwili dla pani podopiecznej, która ewidentnie potrzebowała pomocy specjalistycznej. 
Jeżeli chodzi o przeniesienie jej do ośrodka/ szpitala bliżej miejsca zamieszkania,  to proszę porozmawiać z pani podopieczną, bo to ona mając 18 lat może poprosić o takie przeniesienie.
Jeżeli będzie pani potrzebowala rozmowy, proszę zapisać się do specjalisty, który pomoże pani przepracować te sytuacje. 

K Rosenbajger

Psycholog
 

Dzień dobry,

Twoje emocje są całkowicie zrozumiałe – zrobiłaś coś trudnego i ważnego, kierując się troską o podopieczną. Reagując na zgłoszenie myśli samobójczych, postąpiłaś zgodnie z zasadą prewencji – lepiej interweniować wcześniej niż zbyt późno. Wezwanie pogotowia w takiej sytuacji było uzasadnione. Myśli samobójcze, nawet bez sprecyzowanego planu, mogą być sygnałem poważnego kryzysu psychicznego. Decyzja o hospitalizacji nie należy do Ciebie, lecz do specjalistów oceniających stan pacjentki w szpitalu. Gdyby lekarze uznali, że hospitalizacja nie jest konieczna, prawdopodobnie skierowaliby ją do innej formy pomocy. To naturalne, że odczuwasz emocjonalne skutki tej decyzji, ale ważne jest, byś pamiętała, że działałaś w najlepszym interesie podopiecznej. Czasem pomoc może budzić początkowy dyskomfort, ale liczy się jej długoterminowy efekt – bezpieczeństwo i zdrowie psychiczne młodej osoby.

Co do opieki dla siebie jak i rówieśników z grupy, jest wiele form wsparcia z jakich możesz skorzystać. Proponuję konsultację z psychologiem pracującym przy programie wymiany lub w lokalnym ośrodku interwencji kryzysowej. Warto tez porozmawiać z innymi opiekunami grupy, ponieważ to naturalne, że ta sytuacja może być dla Ciebie obciążająca- nie obawiaj się komunikacji z innymi. Każdy ma inne doświadczenia i inne spojrzenie może pomóc Ci w obraniu właściwego kierunku oraz uzyskać wsparcie na podstawie doświadczeń innych. Jeśli rówieśnicy podopiecznej są zaniepokojeni, warto przekazać im informacje w sposób uspokajający – przede wszystkim podkreślić, że otrzymuje pomoc i że nie była to kara, tylko forma wsparcia. Można też zasugerować rozmowę z psychologiem dla grupy lub indywidualnych osób. 

Pozdrawiam serdecznie,

Aleksandra Chrzanowska 

Szanowna Pani,

nikt nie umieszcza osób na oddziale psychiatrycznym bez konkretnych wskazań, a sposób działania w sytuacjach zagrożenia życia jest ściśle określony. Nie popełniła Pani błędu, ratowanie życia jest priorytetem zawsze i w każdych okolicznościach. W momencie, gdy nie mamy możliwości oceny tego jak poważna jest sytuacja, wezwanie karetki jest najbezpieczniejszą opcją.

Lęk i łzy są zrozumiałe, to stresująca, niekomfortowa i po prostu trudna sytuacja do zniesienia, ale w szpitalu Osoba ma szansę otrzymać pomoc, uregulować swój stan psychofizyczny i dowiedzieć się co dalej powinna robić. 

Jeżeli chodzi o pomoc dla Pani - można pomyśleć o grupie wsparcia dla osób w Pani zawodzie, lub o wsparciu psychologicznym. Na tej platformie jest wiele osób, z którymi będzie mogła Pani omówić swoje wątpliwości i otrzymać pomoc.

Pozdrawiam i życzę dużo dobrego,

Karol Bieńkowski

Dzień dobry,

Emocje pojawiające się w związku z koniecznością wezwania pogotowia i hospitalizacji często wzbudzają wątpliwości i wyrzuty sumienia, jednak decyzja o interwencji była podyktowana troską o bezpieczeństwo i zdrowie tej młodej osoby.

Pobyt na oddziale psychiatrycznym jest podyktowany stanem pacjenta oraz oceną lekarzy. Zazwyczaj hospitalizacja trwa co najmniej kilka dni, jednak przy głębszym kryzysie może się przedłużyć. Warto jednak pamiętać, że przeniesienie do innej placówki - bliżej domu jest możliwe - można poruszyć ten temat z lekarzem prowadzącym.

Proszę również pamiętać, że dbanie własne emocje jest w tej sytuacji równie ważne. Rozmowa z psychologiem może pomóc w uporządkowaniu myśli i przetworzeniu trudnych uczuć.

Pozdrawiam serdecznie,

Patryk Falerowski

Zrobiłaś to, co w tej sytuacji było najważniejsze -zadbałaś o bezpieczeństwo swojej podopiecznej. Myśli samobójcze, nawet jeśli nie przechodzą w konkretny zamiar, zawsze wymagają reakcji, a wezwanie pogotowia to odpowiedzialna decyzja. 

Lepiej podjąć działanie i zapewnić pomoc niż ryzykować, że sytuacja się pogłębi.

Wyrzuty sumienia są naturalne -widziałaś jej strach i łzy, ale hospitalizacja w takich przypadkach jest standardową procedurą. Pobyt na oddziale psychiatrycznym może trwać różnie, w zależności od oceny stanu pacjentki. Czasem po kilku dniach lekarze decydują o wypisie, jeśli uznają, że dalsza hospitalizacja nie jest konieczna. W innych przypadkach leczenie trwa dłużej, zwłaszcza jeśli wymaga stabilizacji psychicznej.

Jeśli chodzi o przeniesienie do placówki bliżej domu, to zazwyczaj wymaga decyzji lekarzy i współpracy z rodziną pacjentki. Możesz dopytać o to personel medyczny lub skontaktować się z rodziną, by wspólnie poszukać rozwiązania.

Jeśli Ty i rówieśnicy podopiecznej potrzebujecie wsparcia, warto skontaktować się z organizacjami zajmującymi się zdrowiem psychicznym, np. telefonami wsparcia dla osób pomagających (w Polsce np. Fundacja ITAKA, Telefon Zaufania). 

Możesz też porozmawiać z psychologiem szkolnym lub akademickim, jeśli taki jest dostępny. Nie jesteś w tym sama, warto sięgnąć po pomoc także dla siebie.

Pozdrawiam serdecznie,

Urszula Małek

Twoja reakcja była odpowiedzialna i adekwatna. Myśli samobójcze, nawet bez wyraźnego zamiaru, są poważnym sygnałem, który wymaga interwencji. Wezwanie pomocy medycznej było właściwym krokiem, ponieważ bezpieczeństwo podopiecznej jest priorytetem. Łzy i lęk na izbie przyjęć są naturalną reakcją na trudną sytuację, ale hospitalizacja daje możliwość uzyskania profesjonalnej pomocy i wsparcia. Czas hospitalizacji zależy od indywidualnych potrzeb pacjenta i oceny lekarzy. W niektórych przypadkach możliwe jest przeniesienie na oddział bliżej miejsca zamieszkania, co warto omówić z personelem medycznym. Jako opiekun możesz szukać wsparcia w lokalnych organizacjach zajmujących się zdrowiem psychicznym lub skonsultować się z psychologiem, aby poradzić sobie z emocjami i stresem związanym z tą sytuacją. Warto również zapewnić rówieśnikom podopiecznej możliwość rozmowy z psychologiem, aby pomóc im zrozumieć i przetworzyć to, co się wydarzyło. Twoje działania świadczą o trosce i odpowiedzialności.

Martyna Jarosz