Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak pomóc przyjaciółce z zaburzeniami odżywiania? Wskazówki i techniki komunikacji
Ostatnio zauważyłam, że moja bliska przyjaciółka zaczyna przejawiać niepokojące objawy związane z odżywianiem. Unika wspólnych posiłków, często narzeka na swój wygląd i wydaje się obsesyjnie skupiona na kaloriach. Wiem, że to mogą być sygnały zaburzeń odżywiania, ale nie jestem pewna, jak mogłabym jej pomóc. Chciałabym podejść do tego delikatnie, a jednocześnie skutecznie. Czy mógłby mi Pan/Pani doradzić, jak najlepiej poruszyć ten temat, aby nie wywołać u niej poczucia winy lub wstydu? Zastanawiam się również, jakie kroki mogę podjąć, aby wesprzeć ją w poszukiwaniu profesjonalnej pomocy. Czy są jakieś szczególne techniki komunikacji, które mogłyby ułatwić nam rozmowę? Obawiam się, że bez odpowiedniego wsparcia jej stan może się pogorszyć, a bardzo mi na niej zależy. Jakie są najlepsze praktyki w takich sytuacjach, aby zachęcić osobę zmagającą się z zaburzeniami odżywiania do podjęcia terapii? Będę wdzięczna za wszelkie wskazówki i sugestie, które pomogą mi lepiej zrozumieć i wspierać moją przyjaciółkę w tym trudnym czasie.
Paula
10 miesięcy temu
Beata Matys Wasilewska
Dzień dobry
Temat z którym się zmagasz wymaga zarówno sztuki delikatności ale także pewnej dyplomacji. Zaburzenia jedzenia a szczególnie anoreksja dosięga osoby ambitne, uparte, samodzielne jednocześnie wysoce wrażliwe na krytykę. Dlatego dobrze by rozmowa odbyła się w atmosferze dużego zaufania, bliskości ale także pewnej konkretności.
Jeśli zgłoszenie się do psychologa zajmującego się zaburzeniami jedzenia byłoby na ta chwilę nierealne warto zaproponować udanie się do psychodietetyka, który pomoże jej odpowiednio podejść do diety i uchwyci problem zaburzeń i wdroży odpowiednie leczenie. Możesz uzasadnić wybór psychodietetyka tym że ma głębszą wiedzę nie tylko z zakresu dietetyki i metabolizmu człowieka ale także psychiki która można wesprzeć przy stosowaniu jakiejkolwiek diety.
Wsparcie się profesjonalną pomocą to dopiero początek drogi do zmiany jednakże niezwykle ważny by temat zaburzeń odżywania nie przyczynił się do rozwinięcia innych zaburzeń. To także sposób by nie czuła się pani przytłoczona i bezsilna w pomaganiu przyjaciółce.
Pozdrawiam
Beata Matys Wasilewska
mniej niż godzinę temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Emilia Jędryka
Pani Paulo,
Rozumiem, że jest Pani zaniepokojona sytuacją przyjaciółki, i bardzo doceniam, że chce Pani podejść do tego z troską i delikatnością. To naprawdę trudne, ale już samo dostrzeżenie problemu i chęć pomocy jest niezwykle cenne.
W takich sytuacjach warto zacząć od spokojnej, życzliwej rozmowy. Proszę wybrać moment, kiedy będziecie mogły w spokoju porozmawiać, najlepiej w miejscu, gdzie Pani przyjaciółka poczuje się swobodnie. Można zacząć od czegoś w rodzaju:
„Zauważyłam, że ostatnio wyglądałaś na przytłoczoną, i zastanawiam się, czy mogę Ci w czymś pomóc. Martwię się o Ciebie, bo widzę, że dużo mówisz o swoim wyglądzie i unikamy wspólnych posiłków. Bardzo mi na Tobie zależy i chcę Cię wesprzeć.”
Taka forma otwiera przestrzeń do rozmowy bez oceniania czy presji. Ważne, aby pozwolić jej mówić i słuchać z uwagą, nie próbując na siłę „rozwiązywać problemu” w tej chwili. Jeśli przyjaciółka zechce się otworzyć, można delikatnie zasugerować wsparcie, na przykład:
„Może dobrze byłoby porozmawiać z kimś, kto się na tym zna? Mogę pomóc Ci znaleźć odpowiednią osobę, jeśli byś chciała.”
Jeśli chodzi o dalsze kroki, wspieranie przyjaciółki w poszukiwaniu profesjonalnej pomocy, np. psychologa czy dietetyka specjalizującego się w zaburzeniach odżywiania, może być bardzo pomocne. Ważne, aby nie naciskać i dać jej poczucie, że to ona decyduje o tym, kiedy i jak chce podjąć działania.
Proszę również pamiętać, że takie sytuacje mogą być trudne emocjonalnie również dla Pani. Jeśli poczuje Pani, że to obciążenie staje się duże, warto też porozmawiać o tym z kimś bliskim lub specjalistą.
Jestem pewna, że Pani troska i delikatne podejście będą dla przyjaciółki ważnym wsparciem w tym trudnym czasie.
Życzę Pani wszystkiego dobrego!
psycholog
Emilia Jędryka
10 miesięcy temu
Zobacz podobne
Jak wspierać bliską osobę z zaburzeniami psychotycznymi?
Wiecie co, zauważyłam, jak wielką rolę odgrywa rodzina i bliscy w leczeniu zaburzeń psychotycznych. Moja siostra właśnie dostała taką diagnozę i jako rodzina staramy się ją wspierać najlepiej, jak potrafimy. Rozumiem, że nie chodzi tylko o fizyczną obecność, ale o zrozumienie jej potrzeb i trudności, z którymi się boryka.
Może moglibyśmy podzielić się doświadczeniami na temat tego, jakie konkretne działania mogą realnie pomóc w procesie terapeutycznym? Czasami trudno utrzymać równowagę między pomaganiem a kontrolowaniem.
Chcę też lepiej rozumieć symptomy nawrotów i wiedzieć, na co zwracać uwagę. Naprawdę zależy mi, żeby być solidnym oparciem, ale czasem czuję się bezradna i niepewna, czy dobrze postępuję. Jakie są kluczowe kroki, które powinniśmy podejmować jako rodzina, żeby wspierać jej zdrowienie, dbając także o nasze psychiczne samopoczucie?
Będę mega wdzięczna za wszelkie wskazówki i rady, które mogą pomóc nam lepiej radzić sobie w tej sytuacji.
Jak pomóc przyjacielowi w kryzysie psychicznym – strategie wsparcia i znaki ostrzegawcze
Ostatnio zauważyłem, że mój bliski przyjaciel przeżywa coś, co wydaje się być nagłym kryzysem psychicznym. Zawsze był osobą pełną energii i optymizmu, ale teraz nagle stał się wycofany i przybity. Zacząłem dostrzegać, że unika kontaktu, często izoluje się i ma trudności z koncentracją. Jest to dla mnie trudne, ponieważ nie wiem, jak najlepiej mu pomóc, a jednocześnie nie chcę go przytłaczać swoją obecnością. Zastanawiam się, jak mogę zrozumieć, przez co przechodzi i w jaki sposób mogę być wsparciem. Czy powinienem go zachęcać do rozmowy o tym, co się dzieje, czy może lepiej dać mu przestrzeń i czekać, aż sam się otworzy? Jakie strategie są skuteczne w takich sytuacjach kryzysowych? Chciałbym wiedzieć, jak rozpoznać, kiedy sytuacja wymaga interwencji profesjonalnej. Czy są jakieś znaki ostrzegawcze, na które powinienem zwrócić uwagę, świadczące o pogłębianiu się kryzysu? Czy moglibyście doradzić, jakie kroki podjąć, aby pomóc mu znaleźć odpowiednie wsparcie? Jestem naprawdę zaniepokojony i chcę zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby pomóc przyjacielowi przetrwać ten trudny czas. Będę wdzięczny za wszelkie wskazówki i porady.
Jak sobie radzić w związku z problemami komunikacyjnymi i alkoholizmem partnera?
Co mam robić? Jestem z partnerem 2 lata. Między nami było różnie. Zaręczyliśmy się kilka miesięcy temu,ale jest coraz gorzej z naszą relacją. Ja mam zdiagnozowane zaburzenia lękowe i stany depresyjne,a narzeczony nie jest zdiagnozowany. Ma problem z alkoholem tak samo jak jego rodzina. Boli mnie to,że za każdym razem podczas spotkań muszę się nim zajmować,ogarniać.Mówiłam mu o tym. Obiecał,że to się zmieni. Nic się nie zmieniło. On obiecuje mi wiele rzeczy i za wszystko mnie przeprasza,a ja chcę po prostu zobaczyć,że się zmienia i zależy mu,a nie tylko tak mówi. Powiedziałam mu też o tym,a on za każdym razem gdy próbuję powiedzieć coś,wytłumaczyć jak się czuję,on zamyka się w sobie i nie ma z nim żadnego kontaktu. Sam przyznał,że łatwiej mu pisać i tak też robi,jak np się kłócimy. Bardzo go kocham,ale nasza komunikacja staję się coraz bardziej uboga. Doszło raz nawet do rękoczynu,bo przez przypadek zobaczyłam w jego telefonie grupę że znajomymi,gdzie wstawiali nagle zdjęcia kobiet. Oburzyłam się wtedy(mam traumę,mój były jak dowiedziałam się że ma tindera to mnie uderzył),więc powiedziałam narzeczonemu żeby to usunął. Skłamał,ale nie usunął. Wtedy wyrwałam mu telefon i sama to zrobiłam. On mi wtedy zrobił siniaki,a ja jemu. Od tamtej pory nie chce mi dać telefonu(mimo,że mój może wziąć) I mówi mi,że nie ma zaufania do mnie przez tą sytuację. Doskonale wie,że mnie to boli,płakałam po tej sytuacji połowę nocy w łazience. Ostatnio się głodzę,uważam się za nieatrakcyjną. Jego rodzina twierdzi,że przesadzam,ale ja widziałam każdego z nich pijanego prawie do nieprzytomności. Boli mnie to bardzo i wiem,że decyzja o rozstaniu lub próbie naprawienia sytuacji spoczywa na mnie i na nim,ale chciałbym otrzymać jakąś radę i możliwe opcję. Dziękuję za poświęcony czas na przeczytanie :)
Jak poradzić sobie z nagłym ochłodzeniem relacji z przyjaciółką?
Ostatnio moje relacje z koleżanką znacznie się pogorszyły. Przestała do mnie pisać prywatnie, nawet jeśli coś ode mnie chce, to pisze przez grupę, a moje wiadomości ma w głębokim poważaniu. W relacji "na żywo" jakoś zobojetniałem w jej oczach, nie ma już uśmiechu na przywitanie ani nic. Dzisiaj mnie nawet zignorowała zupełnie i się nie przywitała. Podobnie jak ona dla mnie, tak ja dla niej byłem "głównym" znajomym. Wiem, że ma chłopaka i zna się z nim co najmniej od roku. Przyznam, że mi się podoba, ale nigdy jej tego nie okazywałem, żeby nie psuć relacji... a jednak. nie wiem, co zrobić.
Co robić, gdy przyjaciółka walcząca z uzależnieniem chce się odciąć od wszystkich?
Witam. Potrzebuję porady i pomocy..Moja przyjaciółka walczy z uzależnieniem od kokainy, była niedawno na odwyku, próbuje naprawić relacje rodzinne i swoje problemy, piszę, że jest na kruchym etapie powrotu do zdrowia fizycznego i psychicznego, że nasza przyjaźń ją przytłacza. Wie, że mi na niej zależy, ale mówi o tym też, że zerwanie z ludźmi jest dla niej najlepszym wyjściem. To są złe objawy, co dalej robić w takiej sytuacji? Trochę odpuścić czy wspierać, być cały czas przy niej i dalej pokazywać, że mi na niej zależy? Dziękuję za pomoc, pozdrawiam.
