Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak ufać sobie, gdy nie pamiętamy przeszłości? OCD a depresja lękowa.
Jak w depresji lękowej ufać sobie, ale odnośnie swojej dalekiej przeszłości, jak lata podstawówki, z której pamiętamy niewiele, same epizody, więc skąd mamy wiedzieć, że, np. wracając ze szkoły do domu po prostu wracaliśmy, a nie, np. zabiliśmy kogoś po drodze.
Joana.zieba91@gmail.com
2 lata temu
Małgorzata Korba-Sobczyk
Dzień dobry Pani Joanno
Rozumiem , że nie mogąc odnaleźć w swojej pamięci wspomnień z okresu podstawówki, czuje się Pani niekomfortowo, proszę jednaj pamiętać ,że depresja lękowa może wpływać na poziom zaufania do siebie, ma wpływ na nasze myśli i interpretacje.
W takiej sytuacji ważne jest zrozumienie, że nasze wspomnienia mogą być niekompletne lub zniekształcone. Nasz umysł może interpretować i przetwarzać informacje na różne sposoby, co może prowadzić do nieścisłości w naszych wspomnieniach. To jest naturalny proces, który dotyczy wielu ludzi.
Jeśli ma Pani obawy dotyczące swojej przeszłości, warto skonsultować się z profesjonalistą, takim jak terapeuta, który pomoże zrozumieć i przepracować te obawy. Terapeuta może pomóc Ci spojrzeć na swoje wspomnienia w bardziej obiektywny sposób i zrozumieć, że nasze myśli i obawy nie zawsze odzwierciedlają rzeczywistość.
Proszę pamiętać , aby dać sobie czas i być cierpliwym w procesie budowania zaufania do siebie i swoich wspomnień bo ten proces może być długotrwały.
Pozdrawiam
Małgorzata Korba-Sobczyk
psycholog
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
rozumiem, że zmaga się Pani z trudnymi myślami i lękiem związanym z przeszłością. Depresja lękowa może skomplikować relację z własnymi wspomnieniami i poczuciem pewności. Myśle, że jeżeli to możliwe warto zwrócić się o pomoc do psychoterapeuty lub psychologa. Profesjonalna pomoc może pomóc zrozumieć swoje uczucia, przetworzyć trudne wspomnienia i nauczyć się skutecznych strategii radzenia sobie z lękiem. Na terapii nauczy się Pani identyfikować negatywne myśli i pytania, które pojawiają się w umyśle. Czasem ważne jest zrozumienie, że nasze myśli nie zawsze odzwierciedlają rzeczywistość.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
2 lata temu
Iwona Lassota
Dobry wieczór, zachęcam Panią do podjęcia psychoterapii. Psychoterapeuta jako drugi umysł pomoże Pani urealnić siebie, swoje myśli i refleksje, osadzić je w faktach. Silny lęk może zniekształcać i przeważnie zniekształca widzenie świata i siebie.
Pozdrawiam i życzę spokojnego patrzenia na świat,
Iwona Lassota
2 lata temu
Zobacz podobne
Jak poradzić sobie z lękowymi myślami, blokadą emocjonalną i nagłymi wybuchami złości
Dzień dobry, Mam wyobrażenia lękowe w postaci myśli lękowych, które jak obserwuję, hamują mnie przed działaniem. Im więcej tych myśli (wyobrażeń) się pojawia, tym więcej stresu odkłada się w moim ciele. Moją reakcją na rozładowanie napięcia jest zachowywanie się jak mały chłopiec (czyli taka regresja), wtedy czuję się bezpiecznie. Mam problem z biernością, niepodejmowaniem działania w danej kwestii, mimo że wiem, że mam coś zrobić, ale jest blokada i ciało się nie słucha, tak jakby była jakaś blokada na linii ciało umysł. Mam też tak, że kumuluje się we mnie złość na skutek tych zahamowań oraz blokad i wtedy wystarczy, że wydarzy się jakaś błahostka i już następuje wybuch tej złości, np. Kot kradnie szynkę z kanapki. Proszę o pomoc w tej sprawie. Jak mogę w końcu zapanować nad swoim umysłem i wytwarzanymi przeze mnie myślami, które doprowadzają mnie do takich stanów? Dodam, że pochodzę z rodziny, w której matka była bardzo lękowa i mnożyła różne lęki. Obawiam się, że musiałem tym przesiąknąć w dzieciństwie i dlatego teraz na zasadzie programu wytwarzam te myśli, wyobrażenia, idąc w taką destrukcję. Mam 28 lat.
Anoreksja - czy decyzja o podjęciu leczenia jest dobra?
Wychodzę z anoreksji. Jestem na etapie szybkiego przybierania na wadze. Coraz częściej pojawiają się silne napady lęku, uczucie wyobcowania, uczucie zagrożenia, coś w stylu"odrealnienia", co powoduje jeszcze większy lęk.
Podjęłam decyzję, że faktycznie chcę wyjść z anoreksji, a ta decyzja spowodowała pogorszenie stanu psychicznego. Ciężko chwilami się w tym odnaleźć. Jakby mózg nie współpracował z emocjami, ciałem, które jest coraz cięższe. Ciężej się chodzi, schyla...
Dużo sprzeczności.
Czy to normalne? Czy decyzją z przybieraniem na wadze była błędną decyzją na ten moment?
Na co dzień prawie w ogóle się nie odzywam, bo albo nie mam/nie wiem, co powiedzieć, albo się wstydzę i boję krytyki.
Na co dzień prawie w ogóle się nie odzywam, bo albo nie mam/nie wiem, co powiedzieć, albo się wstydzę i boję krytyki. Mam tylko 1 przyjaciółkę, przed którą potrafię się otworzyć. Co zrobić?
Po jakim czasie psychiatra wypisuje leki ktore maja pomoc,boje sie ludzi i mam stany depresyjne.
Jestem z narzeczoną, która, uważam, że jest ofiarą parentyfikacji.
Jestem z narzeczoną, która, uważam, że jest ofiarą parentyfikacji. Mieszka osobno, ale jest emocjonalnie uwiązana z rodziną, szczególnie mamą, która mąż zostawił, gdy moja partnerka była nastolatką. Kupiłem dom, proponowałem oglądanie poprzednich, ale nie była zainteresowana. Ona nie dokłada się, nie musi dać nawet złotówki na zakup i remont. Nie bierze też w tym fizycznego udziału. Ale wymyśla wiele pomysłów niepraktycznych i znów nie słucha argumentów. Pokazuje tak, jak powiedziała, że nie pasuje jej ten dom już ze względu na to, że znajduje się on w moich stronach. Od tamtej pory zaczęło się wszystko sypać. Dziś nie rozmawiamy już 15dni. Przed milczeniem zaczęło się negowanie wszystkiego, bunt, walka i odrzucenie. Nie dało się rozmawiać, argumenty nie trafiały. Do tego urąganie zasłaniane, że to żart. Ostatecznie zaproponowana terapia skutkowała obrazą majestatu i ciszą. Partnerka mówi, że nie chce dzieci i jest to jej świadoma decyzja, ale ewidentnie widzę po niej panikę, wiele leków o których nie możemy porozmawiać, bo ona nie chce. Mieszka sama w wynajmowanym mieszkaniu i pracuje, a proponowała zamieszkanie na próbę. Ja chcę ją ściągnąć na stałe do siebie, szczególnie, że mam dużo lepsze warunki mieszkalne i zarobkowe. Jak to naprawić czy w ogóle się da, i czy jest sens. Jak powrócić do rozmów, by nie dać złudnego poczucia wygranej. I jak namówić taką osobę na terapię. Nie widzę innej opcji, by cokolwiek się zmieniło i nie mam już pomysłów.
Toksyczny związek – jak go rozpoznać i zakończyć?
Czy zastanawiasz się, czy Twój związek jest zdrowy? Nie każda trudność jest toksyczna, ale jeśli czujesz lęk, winę, wątpisz w siebie, boisz się mówić, co myślisz – warto się zatrzymać. Tutaj dowiesz się, jak rozpoznać toksyczny związek i jak go zakończyć.