Odpowiedz jako specjalista
WsteczPartnerka nie potrafi zaakceptować, że mam córkę z poprzedniego małżeństwa.
Witam jestem od roku w związku, mam dziecko z poprzedniego małżeństwa- córka ma 13 lat, ale partnerka nie akceptuje, że mam dziecko, jak chce się spotkać z córką to partnerka się obraża i nie odzywa- mówi, że jej nie kocham całym sobą, bo mam dziecko i kocham też dziecko , partnerka mówi, że ma traumę po poprzednim związku, jej ex miał dziecko i się nie dogadywał z byłą żoną. Były same problemy, ale u mnie nie ma żadnych kompletnie, nie wiem, co mam robić, zależy mi na dziecku i partnerce, ostatnio ograniczam spotkania, ale źle mi z tym, chce się widywać z córką , rozmawiałem już wiele razy z nią o tym, to już były plany- mieszkanie i dziecko, że założymy rodzinę. Moja była żona dziś dzwoniła do mnie, była zobaczyć kiedy wezmę córkę i partnerka się obraziła, że odbieram telefon od niej i się nie odzywa cały dzień i robi mi na złość, nie odbiera telefonu, nie odpisuje, pojechała gdzieś na kilka godzin.
Kenu
1 rok temu
Teresa Woińska - Kozłowska
Rozumiem, że czujesz się niekomfortowo w opisanej sytuacji. Praktycznie nie ma “dobrego wyboru” między córką a partnerką. Chciałbyś być w porządku zarówno wobec córki, jak i wobec partnerki. Tu potrzeba dobrej woli i chęci porozumienia się z obu stron. Przeżycia z poprzedniego związku twojej partnerki są tak silne, że utrudniają jej właściwe zrozumienie sytuacji. Jesteś przede wszystkim ojcem i jeżeli chcecie stworzyć w przyszłości trwały związek - partnerka powinna to zrozumieć i zaakceptować. Jej irracjonalne zachowania mogą wynikać z lęku, że ciebie straci. Zachęcam do szczerych rozmów z partnerką i do zapewniania jej, że jest dla ciebie równie ważna jak córka. Z byłą żoną będziesz w stałym kontakcie, bo macie wspólne dziecko, które potrzebuje przecież obojga rodziców. Dobrze byłoby, gdyby partnerka skorzystała z pomocy terapeuty i przepracowała z nim sytuację z przeszłości. Związki, w których jeden z partnerów jest rodzicem - na początku bywają trudne, jednak można je pokonać. Wierzę, że tak się stanie w Pana przypadku.
1 rok temu
Zobacz podobne
W jaki sposób poradzić sobie z nadmierną zazdrością w związku?
Dzień dobry,
jestem w 3-letnim związku i czy to normalne, że widząc ładną nieznajomą lub znajomą kobietę ogarnia mnie straszna frustracja, ponieważ mam od razu takie myśli, że moja kobieta nigdy nie będzie taka ładna, nigdy nie będzie miała takich zgranych nóg lub że nigdy nie będzie taka ładna jak moja była dziewczyna?
Pozdrawiam serdecznie
Niechęć do posiadania dzieci u partnerki - czy terapia par będzie dobrym rozwiązaniem na przepracowanie problemu?
Mam 33 lata i jestem z partnerką od 2 lat. Układa nam się świetnie, w głowie od samego początku krążyły mi oświadczyny i wspólne życie. Z dzieckiem. Natomiast partnerka oświadczyła mi, że nie planuje potomstwa. Nie chce mieć dzieci, ponieważ w jej mniemaniu jest to samolubne, egoistyczne. Ma nastawienie bardzo pesymistyczne do świata i ludzi. Z drugiej strony bardzo dba o zwierzęta i w rozmowach często żartujemy sobie, że to są "nasze dzieci".
Nie mniej jednak chciałbym mieć z nią potomstwo. Nie naciskałem nigdy w tej materii, nie stawiałem ultimatum ale sugerowałem jej, że jest do dla mnie bardzo ważna i osobista kwestia. By nie wywierać większej na nią presji, powiedziałem moim rodzicom by tej kwestii nie poruszali w relacjach z nią, ani nie naciskali. Zgodzili się i obie strony bardzo się akceptują.
W rozmowach pościelowych na moje pytania odnośnie rodzicielstwa zawsze odpowiada argumentami antynatalistycznymi lub sugeruje, że domniemane potomstwo mogłoby nie spełniać mojego wyobrażenia o rodzinie albo, że seks już nie będzie taki sam co po narodzinach dziecka.
Wiem, że jej dzieciństwo nie należało do najlepszych a relacja z jej rodzicami nie jest idealna i według mnie to przekłada na swoją decyzje o nie-macierzyństwie. Stąd też moje pytanie, czy może jakaś terapia dla par byłaby dobrym rozwiązaniem, w której moglibyśmy to jakoś przepracować?
Jak samemu dostarczyć sobie miłość? Czy można się tego nauczyć?
Dlaczego tak trudno stawia się granice osobiste?
Dlaczego tak ciężko jest postawić granice? Dlaczego wracam do kontaktu z osobami, które mnie kiedyś zraniły? Dlaczego nawet jak się uśmiecham to w środku czuję pustkę?
