Partner, po powrocie po rozstaniu, 3 miesiąc nie wie czy chce ze mną być.
KZ

Ada Adamczuk
Szanowna Pani,
W sytuacji, którą opisujesz, zrozumiałe jest, że czujesz niepokój i frustrację. Twoje uczucia są ważne, a obecna sytuacja z partnerem wydaje się być dla Ciebie trudna. W takich momentach kluczową kwestią jest otwarta i uczciwa komunikacja. Spróbuj wyrazić partnerowi swoje uczucia i obawy dotyczące niepewności w związku. Jednocześnie daj mu przestrzeń do dzielenia się swoimi myślami i uczuciami. Warto również zastanowić się nad własnymi oczekiwaniami wobec związku oraz określić własne granice. Skup się na swoich odczuciach i zastanów się, czy obecna sytuacja spełnia twoje potrzeby.
Podejście do czasu również może być kluczowe. Skoncentruj się na własnym dobrostanie, niezależnie od decyzji partnera. Jednocześnie, jeśli sytuacja staje się dla ciebie niezdrowa, warto rozważyć skorzystanie z wsparcia zewnętrznego, na przykład poprzez terapię indywidualną lub par.
Pamiętaj, że podejmowanie decyzji w związku wymaga zrozumienia własnych uczuć i potrzeb. Jeśli mimo prób komunikacji partner utrzymuje niepewność przez długi czas, warto być gotowym na podjęcie trudnych decyzji, takich jak odejście. W każdym przypadku, ważne jest, aby dbać o swoje emocje i dobrostan. Jeśli czujesz, że potrzebujesz wsparcia, skonsultuj się z profesjonalistą, który pomoże ci spojrzeć na sytuację z innej perspektywy i podejść do niej bardziej świadomie. Życzę dużo wytrwałości i uważności na siebie.
Pozdrawiam,
Ada Adamczuk

Joanna Łucka
Dzień dobry,
sytuacja, którą Pani opisała wygląda na wymagającą i obciążającą emocjonalnie. Wyobrażam sobie, że bycie w niepewności, którą Pani opisuje, kosztuje Panią bardzo wiele.
Zadała Pani kilka pytań - jednak mi nasuwa się tu kluczowa refleksja: czy Pani chce dalej być w tej sytuacji?
Partner zapewne ma rację w stwierdzeniu, że wywieranie presji na jego odpowiedź nie pomoże mu podjąć decyzji. Jednak brak odpowiedzi - to już też odpowiedź, która może nas poinformować o wielu rzeczach. Przede wszystkim brak odpowiedzi na ważne dla nas pytania może skłonić nas do przemyśleń, czy mamy zgodę na to, by nasze życie i relacje wyglądały tak, jak obecnie wyglądają.
Zadała Pani pytanie: “ja się zastanawiam ile można tak być w niepewności?” - odpowiedzią byłoby, że tyle czasu, na ile się Pani zdecyduje.
Nie musi Pani polegać jedynie na odpowiedziach partnera. Proszę zajrzeć we własne emocje i myśli - co tak naprawdę uważa Pani o postawie partnera? Jak Pani z tym jest? Jakie działania chciałaby Pani w związku z tym podjąć?
Wysyłam Pani dużo sił,
wszystkiego dobrego!
Joanna Łucka
psycholożka

Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
z Pani opisu wynika, że obecna sytuacja jest dla Pani trudna; z jednej strony chce Pani pozostać w związku, z drugiej nie czuje się bezpiecznie i chciałby móc planować przyszłość z tym partnerem. Partner ma prawo mieć wątpliwości czy potrzebować czasu na zastanowienie, ale Pani potrzeby pewnej stabilności i przede wszystkim określonej decyzji są równie ważne.
Oczywiście zachęcam do spokojnej rozmowy z partnerem, a także sugerowałabym pomoc terapeuty par.
Pozdrawiam

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Moje życie wydaje mi się bardzo jałowe. Mam pracę, mam męża, mam dwa psy. Mieszkamy w wynajmowanym mieszkaniu. Nasz status życia jest przeciętny. Nie jesteśmy bogaci, ale nie musimy liczyć każdego grosza. Jest po prostu ok. Wydaje się, że wszystko jest co trzeba.
A mimo tego życie wydaje mi się nijakie. Szare. Każdy dzień jałowy. Nie jest to tylko kwestia jesieni. Podobne myśli miałam również latem. Zastanawiam się co innym ludziom daje radość i chęci życia? Co ich motywuje?
Witam. Mam myśli samobójcze.
Mąż jest wybuchowy, mściwy dla mnie i ma cechy narcyza. Faworyzuje syna, a młodszą córeczkę pomija w wielu sytuacjach na przykład wyjazdach do miasta. Dom traktuje jak hotel rel i wypomina mi, że nie jest posprzątane, chociaż sam palcem nie kiwnie. Interesuje go tylko motoryzacja. Z ośmioletniego syna chce sobie zrobić męskiego kumpla i wszędzie z nim jeździ, byleby tylko synek nie siedział w domu, ze mną i córeczką. Przez to syn też nie szanuje siostry, wyśmiewa Ją, chociaż to jest cudowna, mała 5-letnia dziewczynka. Mąż pochodzi ze wsi a ja z miasta. Myślę, że jego nadrzędnym celem jest nie być w domu, tylko szukanie przygód poza nim. Jest furiatem, egoistą, który drze się z byle powodu na mnie i dzieci. Ciągnę ten związek, chociaż marzę, żeby odejść. Ale boję się reakcji. Jestem słaba, nie gotowa do walki rozwodowej Proszę o wsparcie.
Mam takie dni, że często czuję się, jakby moje życie straciło sens, a wątpliwości dotyczące moich celów nie dają mi spokoju. Ten cały kryzys egzystencjalny sprawia, że rzeczy, które kiedyś robiłem z automatu, teraz wydają się bez sensu.
Często myślę: 'po co ja to w ogóle robię?' i brak mi konkretnej odpowiedzi. Lęk przed nieznanym i brak poczucia spełnienia są teraz moją codziennością. Zastanawiam się, czy to po prostu normalny etap w życiu, czy potrzebuję wsparcia, żeby lepiej zrozumieć, co się ze mną dzieje. Naprawdę chciałabym dowiedzieć się, jak radzić sobie z tymi wątpliwościami i lękami, które są teraz moimi częstymi towarzyszami.
Dodatkowo zauważyłem, że coraz częściej boję się wychodzić z domu, bo nie wiem, co mnie spotka. Nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale chyba boję się konsekwencji jakiś przeszłych zdarzeń, że karma wróci i coś mi się stanie