WsteczRodzina nie wspiera mnie, mimo że choruję. Tymczasem ciotka, która nie była w ich życiu chorując stała się dla nich priorytetem.
Magda
Odpowiedz jako specjalista
Joanna Łucka
Pani Magdo,
rozumiem, że czuje się Pani niesprawiedliwie traktowana przez Pani rodzinę. Że ma Pani potrzebę odczucia wsparcia i troski z ich strony, lecz nie otrzymuje go Pani. Tymczasem dostrzega Pani te troskliwe i opiekuńcze postawy ciotek i wujostwa wobec osoby, która dotychczas niewiele pozytywnego wkładu w system rodzinny wniosła. I istotnie brzmi to niesprawiedliwie i przykro.
Trudno mi wywnioskować z wiadomości, czy obecnie chora ciotka była utrzymywana przez Pani mamę czy swoją matkę. Wydaje mi się też istotne, by wiedzieć, czy ciotka była Pani główną opiekunką przez lata. Są to o tyle istotne informacje, gdyż pomagają nakreślić kontekst Pani sytuacji i funkcjonowania.
Mam takie przemyślenie po przeczytaniu Pani wiadomości, że ludzie bardzo często boją się chorób - własnych i cudzych. Nie rozumieją ich, nie są pewni jak sobie z nimi poradzić, a to budzi lęk. Niezaopiekowany, nienazwany - a być może też nieuświadomiony - lęk prowadzi o unikania. Unikając nie musimy się z nim mierzyć, gdyż budzi to dyskomfort. Być może właśnie tak było z Pani osobą i Pani chorobą - rodzina unikała tematu Pani trudności zdrowotnych z powodu różnego rodzaju obaw i lęku. Oczywiście jako dziecko trudno coś z taką sytuacją zrobić, jakoś na członków rodziny wpłynąć. Natomiast jako dorosła osoba ma Pani tych możliwości i zasobów dużo więcej. Może Pani podjąć próbę otwartego poproszenia o pomoc (być może właśnie to robi Pani ciotka?), a w razie spotkania się z brakiem wsparcia, powiedzieć o tym bliskiej osobie i pokazać, jak się Pani z tym czuje. Może Pani nazwać niesprawiedliwość i obłudę jaką Pani dostrzega, by nie musieć radzić sobie z nią zupełnie sama - co przecież z pewnością wpływa na Pani kontakty z rodziną - nawet jeśli problemy nie są nazwane i ukazane.
Przede wszystkim myślę Pani Magdo, że warto zastanowić się nad swoimi możliwościami poradzenia sobie z problematyką, jaką generuje Pani brak pełnego zdrowia. Czy są obszary, gdzie brakuje Pani sprawczości i wyklucza to Panią z danych aktywności? Trudno podać mi tu przykłady, gdyż nie wiem, z jakimi trudnościami zdrowotnymi się Pani mierzy. Natomiast znalezienie takich obszarów, w których może być Pani niezależna i samowystarczalna (nawet jeśli jest ich niewiele) z pewnością ułatwi Pani funkcjonowanie na wielu polach - zarówno emocjonalnym, jak i relacyjnym, a być może też organizacyjnym.
Wyobrażam sobie jednak, że wskazana byłaby tu konsultacja psychologiczna podczas której możliwe będzie odnalezienie swojego poczucia sprawczości, kompetencji, ale także uporanie się z trudnymi odczuciami względem niesprawiedliwie traktującej Panią rodziny.
Na konsultację można umówić się prywatnie (także online, np. poprzez ten portal) lub na NFZ np. poprzez te strony:
https://czp.org.pl/mapa/
https://pacjent.gov.pl/artykul/psychoterapia
https://swiatprzychodni.pl/specjalnosci/psycholog/
Życzę Pani wszystkiego dobrego!
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka
Katarzyna Miksa
Dzień dobry! Pani odczucia i myśli w tej sytuacji są zupełnie zrozumiałe. Można czuć się nieważną, opuszczoną i traktowaną niesprawiedliwie kiedy bliscy tak się zachowują (np. nie kontaktują się, zapominają o odbiorze ze szpitala, pytają o pieniądze) czy tak Pani to czuje? Może być Pani przykro, może Pani być zła w takiej sytuacji. To zrozumiała reakcja i taki stan rzeczy jest dotkliwy i można czuć się traktowaną niesprawiedliwie. Można podejść do radzenia sobie na kilka sposobów. Z jednej strony próby zmiany - takie jak obserwowanie i stawianie granic (np. w kontekście telefonów w sprawie pieniędzy), wyrażanie swoich potrzeb i emocji, sygnalizowanie rodzicom i innym bliskim jak Pani się czuje kiedy jest Pani traktowana w konkretnej sytuacji, na czym by Pani zależało, nazywanie ich zachowań i co one Pani robią itp. Jeśli to nie przynosi zmian - mogą być pomocne umiejętności radykalnej akceptacji (DBT). To jest proces ponownego i ponownego akceptowania swoimi myślami, zachowaniem, emocjami że nie możemy zmienić danej sytuacji w tej chwili. Do tego skupić się na tym jak może Pani o siebie zadbać i swój dobrostan, jeśli bliscy nie są pomocni - jak może Pani w ramach swoich możliwości realizować swoje cele, zadbać o siebie, o swoje interesy (pieniądze z renty są PANI i nie ma nikt inny do nich prawa) i niezależność. W razie potrzeby zachęcam do kontaktu. Powodzenia!
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Moja mama jest skłócona z rodziną taty. Przez to zabrania nam kontaktu z nimi, a jak dowiaduje, że ktoś z nas się z nimi kontaktował, to wścieka się i zarzuca nam to, że donosimy im na nich. Zaczęło się od tego, gdy jej teściowa (moja babcia) nazwała ją pijaczka (mama naprawdę pije) i mama się na
Rodzice mojej partnerki całe życie ją źle traktowali. Była przemoc fizyczna oraz psychiczna, wyrzucanie z domu i spanie na klatce, zostawianie pustej lodówki i ciągłe szantaże emocjonalne. Gdy zaczęliśmy się spotykać, oni mnie nie akceptowali, prawdę mówiąc poznałem ich dopiero po około 3 latach
Witam serdecznie. Mąż nie chce zajmować się dzieckiem, ani niczym w domu. Brudzi, nie sprząta po sobie, po swoim jedzeniu, nie spuszcza wody w toalecie. Kiedy proszę go, by zajął się naszym małym dzieckiem, puszcza mu bajki w telefonie, śpi odwrócony plecami, ogólnie ma go gdzieś. Próbuje rozmawi
Gdy umierają moi znajomi lub ludzie z rodziny, to nic nie czuję.
Nie chodzę nawet na ich pogrzeby. Czy powinnam mieć w sobie żal, rozpacz itp.? Czy to ten słynny narcyzm? Dodam, że nie lubię większości ciotek, kuzynów i powody mam do tego słuszne. Bardzo często wspominam kolegę, któr
Długo się zastanawiałam, co zrobić z moim samopoczuciem i z tym, jak już dość długi czas męczą mnie myśli.
Czuję, że utknęłam w miejscu, w którym nigdy nie chciałam się znaleźć, a nawet powiem inaczej, nie myślałam, że się znajdę. Jakiś czas temu skończyłam 30 lat. Mam dwójkę dzieci
Dzień dobry. Dziękuję za poprzednia odpowiedź. Teraz pytanie dotyczy syna 11 lat. Ostatnio bardzo zaczyna kłamać i oszukiwać. Nie stosuje się do zasad, które są i były omawiane chyba 1000 razy. Liczy się tylko komputer i telefon. Nic się nie liczy, tylko granie. Np. zostaje sam w piątki, bo pracu
Dzień dobry. Jestem żoną, mama jak radzić sobie z emocjami, gdy po powrocie z pracy zastaje syna w tv a obowiązki, które ma są niewykonane . Np. niezrobione łóżko, niewyciągniętą śniadaniówka, rozrzucony plecak itp. jak zwracam uwagę, to syn mówi, że się czepiam i robię ciągle hałas, bo mu się za
Niedawno napisałam zapytanie o chorobę Munchausena.
Jedna z Pań zapytała, co daje mi ból. Od nastoletnich lat się okaleczałam i po prostu sprawiało mi to przyjemność. I fizyczną i psychiczną. Czułam fizyczną ulgę i choć przez chwilę ktoś się mną interesował. W wieku 17 lat poznałam m
Dzień dobry. Dziękuję za poprzednia odpowiedź. Teraz pytanie dotyczy syna 11 lat. Ostatnio bardzo zaczyna kłamać i oszukiwać. Nie stosuje się do zasad, które są i były omawiane chyba 1000 razy. Liczy się tylko komputer i telefon. Nic się nie liczy, tylko granie. Np. zostaje sam w piątki, bo pracu
Witam, Chciałabym skonsultować się z psychologiem w sprawie córki 10 lat. Przybliżę sytuacje. Dziecko nie widziało ojca od 5 lat, również brak kontaktu. Prawa zostały odebrane poprzez sąd ojcu. Dzisiaj była sprawa o alimenty i sędzia zaproponowała, aby córka się z nim spotkała. Wsiadaliśmy do aut
Kilka lat temu zaczęłam chorować i pojawiła się u mnie obsesja na punkcie zdrowia, badań medycyny. Teraz mój stan się znacznie poprawił, właściwie poza wszczepionym rozrusznikiem i wadami serca jestem zdrowa. I tu leży problem. Nie cieszy mnie to, wręcz każda dobra wiadomość związana z moim zdrow
Dzień Dobry. Poniżej opiszę swoją sytuację, ponieważ bardzo długo się zastanawiałem czy dobrze zrobiłem.
Jestem z żoną 10 lat po ślubie, mamy 5-letniego synka. Jeszcze przed małżeństwem planowaliśmy wspólne życie. Pomysłem moim było na wynajęcie mieszkania i w przyszłości odłożenie n
Partner ciągle pracuje, bez wolnego, jedynie niedziela, o ile nie jest handlowa. Nie potrafi być może i nie chce ustawić z kierownictwem grafiku, tak, by móc mieć wolne max dwa dni dla mnie i naszych dzieci. Dzieci ciągle narzekają, że nigdzie czy nawet w wakacje nie wychodzimy, czy kino, basem i
Czy jest sens i będzie to dobre dla 2-letniego dziecka, aby matka, która nie ma kontaktu z dzieckiem, pisała listy?
Czy dziecko w tym wieku rozumie przekaz listowny?
Czy taka forma kontaktu pozytywnie wpłynie na kontakt matki z dzieckiem?