Odpowiedz jako specjalista
WsteczOdczuwam zazdrość, gdy partner rozmawia dużo ze znajomymi nam osobami. Nie czuję trudności we własnej samoocenie.
Witam,
Przychodzę z pewnym problemem, dotyczącym relacji z partnerem. Otóż, w codziennej relacji jest między nami wszystko dobrze, wsparcie, miłość, zrozumienie, wspólne podejście. Uogólniając mamy dobrą relację. Jednak problem pojawia się w mojej zazdrości, gdyż pomimo że partner mnie nigdy nie zdradził, to wkurzam się kiedy, np. widzę, że rozmawia z inną dziewczyną. Nie mówimy tutaj też o każdej obcej dziewczynie, tylko sytuacjach, że chodzimy we wspólne miejsce i przewijają się tam, można powiedzieć, stare twarze, które znamy. Denerwuje mnie fakt, że mój partner pogada, wymieni kilka zdań, później wróci do swoich zadań, po kilku chwilach znowu jest wymiana zdań. Te rozmowy są luźne, nie ma w nich podrywu czy innych dziwnych rzeczy, po prostu sam fakt tego zagadywania czy też odpowiadania komuś mnie drażni. Rozmawiałam z partnerem o tym i twierdzi, że to nic złego, że skoro często się kogoś widzi to jest normalne, że z kimś się rozmawia. Oczywiście ja też tak uważam, co więcej też rozmawiam z facetami, jednak nie zagaduję kogoś kilka razy jednego dnia sama z siebie, potrafię to zbalansować. Też czasem komuś coś odpowiem, też czasem sama zagadam i zamienię parę zdań, ale zawsze mam z tyłu głowy, żeby było to normalne, a nie przesadne zachowanie.
Domyślam się, że trochę wariuje, jednak denerwuje mnie to w pewien sposób. Co więcej w większości przypadków jesteśmy w tym miejscach wspólnie, oczywiście każdy robi swoje i też większość osób, z którymi rozmawiamy o tym wie.
Wiem, że powinnam sobie coś takiego odpuścić, wiem, że nie do końca moje zachowanie jest fajne, a partner zamieniając parę zdań czy rozmawiając kilkanaście minut z płcią przeciwną, od razu kogoś nie podrywa, ale boli mnie, że pomimo że mówię mu o moich przykrościach to on twierdzi, że nic nie zmieni, bo nic złego nie robi. Że wymiana zdań czy rozmowa to po prostu normalne, skoro często się kogoś widzi. I że on nie będzie zachowywał się niegrzecznie, że ma się nie odzywać czy nie odpowiedzieć. Tylko czy nie można po prostu grzecznie odpowiedzieć, ale samemu po prostu dać sobie spokój z zagadywaniem?
Proszę o odpowiedź, jestem ciekawa spojrzenia osób trzecich. Dodam, że w kwestii poczucia własnej wartości, wydaje mi się, że nie mam z tym problemu. Czuje się atrakcyjna, dość ładna, jestem ceniona w pracy i w domu. Chyba nie tu leży przyczyna. Dziękuję za przyszłą odpowiedź
Karolinka0330
1 rok temu
Agnieszka Wloka
Pani Karolino,
nic co Pani czuje i co Panią boli nie jest dziwne…wręcz przeciwnie, myślę, że gdyby Pani rozmawiała z koleżankami, niejedna - jeśli będzie szczera - powie, że ma podobnie…Pani ma swoją historię życia, doświadczenia z parterami - swoje, ale też takie z obserwacji, od rodziców, itp.. Ma Pani właśnie swój sposób myślenia o samej sobie i jakieś poczucie zadowolenia z siebie; jakąś tendencje do dbania, żeby inni docenili Panią, która wynika znów z dzieciństwa, ale sprawia, że albo bardzo nam zależy na pozytywnej ocenie innych i panicznie boimy się sygnałów, że coś jest nie tak albo nie mamy z tym kłopotu i ocena czyjaś nie stwarza problemu.
W każdym razie nie jest Pani w stanie zabronić chłopakowi nawiązywania innych relacji….z Pani wpisu też to wynika - w zasadzie nie wiadomo byłoby jak mu to zabronić skoro i Pani i on po prostu macie znajomych. Ja zachęcam Panią do przepracowania ze sobą samą tej kwestii, ale w odniesieniu do Waszej relacji - pomyślcie czy łączy Was też przyjaźń, czy jest w Was zrozumienie dla siebie nawzajem - u każdej ze stron - czy jeżeli ma Pani, jak ma, to może to znak, że potrzebujecie coś w waszym związku odnowić, odświeżyć, jakoś na nowo cieszyć się sobą.
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Marek Smalarz
Pani Karolino, dziękuję za podzielenie się swoimi uczuciami i doświadczeniami. Zrozumiałem, że Pani sytuacja dotyczy zazdrości w relacji z partnerem, szczególnie, gdy rozmawia z innymi kobietami w Waszym wspólnym otoczeniu. To, że jesteście otwarci na rozmowy na ten temat, jest krokiem w dobrą stronę, ponieważ komunikacja w związku jest kluczowa do zrozumienia siebie nawzajem.
Zazdrość może wynikać z różnych czynników, niekoniecznie związanych z brakiem poczucia własnej wartości. Może to być wynikiem doświadczeń z przeszłości, niepewności w związku lub z niskiego poczucia kontroli nad sytuacją. Ważne jest, aby przyjrzeć się głębiej temu, co wywołuje te uczucia w Pani.
Panipartner ma rację, że luźne rozmowy z innymi ludźmi są często normalne w różnych sytuacjach społecznych. Jednakże, uczucia są ważne i należy je traktować poważnie. Może warto zastanowić się, dlaczego te rozmowy tak bardzo Panią drażnią. Czy jest to kwestia zaufania do partnera, czy może obawy dotyczące Waszego związku?
Można skupić się na budowaniu pewności siebie i zaufania w związku poprzez rozmowy z partnerem, ale także przez pracę nad sobą. Ćwiczenia związane z samoświadomością i radzeniem sobie z emocjami mogą być pomocne w zrozumieniu, dlaczego zazdrość pojawia się w Pani relacji i jak sobie z nią radzić.
Warto także kontynuować otwartą i szczerą komunikację z partnerem. Możecie wspólnie poszukiwać sposobów radzenia sobie z zazdrością, które będą satysfakcjonujące dla obu stron. Proszę pamiętać, że budowanie zdrowego związku to proces, który wymaga zaangażowania i pracy zarówno z Pani strony, jak i partnera strony.
Jeśli nadal czuje się Pani przytłoczona tymi uczuciami i nie możesz znaleźć rozwiązania samodzielnie, warto rozważyć konsultacje z psychologiem, terapię indywidualną lub terapię par. Profesjonalna pomoc może pomóc Pani zrozumieć głębsze przyczyny emocji i znaleźć skuteczne strategie radzenia sobie z nimi.
Warto szukać wsparcia i rozwijać umiejętności, które pomogą Pani budować zdrowy i satysfakcjonujący związek. Jeśli potrzebuje Pani dalszej pomocy lub chce Pani porozmawiać bardziej szczegółowo na ten temat, jestem tutaj, aby Panią wesprzeć.
pozdrawiam
Marek Smalarz
Psycholog, Terapeuta w trakcie szkolenia
1 rok temu
Zobacz podobne
Dzień dobry, z partnerką spotykamy się od 4 miesięcy. Partnerka ma córkę, lat 7.
Dzień dobry,
z partnerką spotykamy się od 4 miesięcy.
Partnerka ma córkę, lat 7.
Na początku, kiedy poznałem młodą, była najpierw bardzo zawstydzona, potem bardzo mnie polubiła. Oczywiście ze wzajemnością i nawet podoba mi się układ nowej rodziny.
Od jakiegoś czasu (około 3tyg.) pojawiła się natomiast duża zazdrość ze strony dziecka. Kiedy chcemy się przytulić, oddala nas od siebie, bądź wchodzi między nas. Kiedy chcemy rozmawiać, ucisza nas. Kiedy chcemy się pocałować to też nas rozdziela. Kiedy śpię u nich, to przychodzi w nocy. Czasami mówi, że boli ją brzuch, albo ma koszmary, albo jest głodna itd. i zabiera mamę do swojego pokoju, albo do salonu, żeby spała tylko z nią. Jeżeli to się nie udaje, to wchodzi do łóżka pomiędzy nas. Zauważam, że uczucie zazdrości postępuje i jest coraz mocniejsze. Wczoraj mam wrażenie, że pomimo że byłem tam 15 minut, to symulowała ból nogi, żeby tylko zająć się w pełni nią.
Z plusów - córka nadal mnie uwielbia, przytula się i jest ogólnie bardzo kochanym dzieckiem.
Martwi mnie jednak to, że jest zazdrośnicą, ponieważ obawiam się, jak może się to odbić na naszej relacji, skoro nie mamy okazji ani porozmawiać, ani pobyć sami ze sobą nawet na chwilę. Widzę też, że frustruje to moją partnerkę. Na ten moment tłumaczy córce, że będziemy w przyszłości rodziną, że kocha ją najbardziej na świecie i jest najważniejsza itd.
Ja też staram się poświęcać jej czas na zabawy, czy obowiązki i czas ten spędzamy bardzo mile, również zapewniam małą, że nie zabiorę jej mamy i zawsze będzie dla niej najważniejsza.
Ogarnia mnie jednak niepokój czy w tym wszystkim nie rozmyje się to, co między mną a partnerką.
Świetnie się dogadujemy, mamy wiele wspólnego, ciągnie nas do siebie i czujemy, że to jest to.
Prośba o poradę - w jaki sposób można pracować z małą zazdrośnicą ? Jaki mniej więcej potrzebny jest czas, by zaakceptowała model nowej rodziny ? Czy ja mogę tutaj coś podziałać, czy wszystko jest w rękach mamy ?
Pozdrawiam
Lęk przed teściami.
Boję się swoich teściów, chociaż nic mi nie zrobili i nie byli niemili . Lęk jest na tyle duży, że nie jestem w stanie, np. wypić kawy u nich w domu.
Brak wsparcia rodziców a rozwój osobisty i poczucie wartości w dorosłym życiu
Moi rodzice nigdy nie pozwolili mi się rozwijać. Szkoda było na mnie kasy, nie mogłam uczyć się języka, a też było dużo przemocy i miałam problem ze skupieniem. Mam 39lat i czuję się jak nikt. Nie osiągnęłam nic. Nie mam rodziny. Próbowałam 300 razy coś zrobić i nigdy nie nie wybiłam. Jestem zmęczona, schorowana i czuję niesprawiedliwość widząc młodych, którym rodzice pozwalają iść na studia, nie krzyczą na nich i nie muszą ciężko pracować w domu. Czuje się głupia. Pusta. Dziecinna...
Mąż ukrywa wiadomości i rozmowy ze znajomą z pracy. Czy ja przesadzam?
Czy krycie znajomości męża z kobietą, z którą okazało się, że dużo rozmawia, spotyka się dużo w pracy a nawet czasem spędza z nią wolny czas zamiast z żoną, może być przyjacielska? Czy ukrywanie znajomości to oszustwo ? Czy warto wybaczać takie zachowanie ? Mamy 3 miesięczne dziecko.. znajomość z tą kobietą ciągnie się od 6 miesięcy, mąż ukrywa wiadomości, jak rozmawia z nią przez telefon- wychodzi.. twierdzi, że koleżanka. Czy ja wariuje ?
Kryzys w małżeństwie, Mąż chce dystansu, ja potrzebuję czułości i rozmowy.
Dzień dobry. Piszę, bo jestem w totalnej rozsypce. Mamy z mężem kryzys małżeński. Jesteśmy razem 25 lat a w związku małżeńskim 20. Ostatnie pół roku to jest tragedia. Ciągłe kłótnie, wzajemne oskarżanie. Brak kontaktu fizycznego i czułości. Kiedyś mąż wciąż inicjował sex, a dziś nie pozwoli się dotknąć. Odrzuca mnie, nie przytula, nie mówi komplementów. Uważa, że w takiej atmosferze nie ma ochoty na nic. Mówi ,że mamy dać sobie czas. Pozwolić od siebie odpocząć. Potrafi się do mnie nie odzywać, mówi, że potrzebuje spokoju. Mąż jest osobą zamkniętą w sobie, spokojną. Do tego wszystkiego ostatnio dołączyły jego choroby, a mianowicie cukrzyca i nadciśnienie, które zaczął leczyć.
W przeciągu roku czeka go też operacja serca. Ja jestem na skraju wyczerpania. Leczę się na depresję. Często płaczę, a jego to nie rusza. Uważa, że za ten kryzys ja jestem odpowiedzialna bo całe życie się go czepiałam. Teraz, gdy chcę porozmawiać i mówię mu co mi przeszkadza, np. ten brak czułości czy jego milczenie, to wybucha gniewem. On na terapię nie chce iść. Ja nie wiem co mam robić. Gdy milczę to znowu zarzuca mi fochy. Między nami nie było zdrady. Mąż jest osobą, na którą mogę liczyć, dużo mi pomaga w pracach domowych. Jest troskliwy. Co robić? Czy faktycznie odpuścić i zachowywać się jakby problem nie istniał? Mam wrażenie, że brak porozumienia i brak bliskości, na które mąż każe dać sobie czas, nas nie przybliża a oddala.
