Odpowiedz jako specjalista
WsteczTęsknię za przyjacielem, który zerwał ze mną kontakt. Chciałabym wyjaśnienia sprawy, ale nie wiem czy powinnam się odezwać.
Tęsknię za przyjacielem, który zerwał ze mną kontakt po 3 latach wirtualnej znajomości. Próbuje różnych sposobów kontaktu z nim, ale udaje się to albo na chwilę albo wcale. Nie radzę sobie z tęsknota.
Czy wypada tak się narzucać?
Chciałabym tylko wyjaśnienia i czy warto mi czekać, bo zbywa mnie mówiąc, że się jeszcze odezwie lub że jeszcze wypijemy wspólnie kawę.
Jo-Anna
1 rok temu
Joanna Łucka
Dzień dobry,
Pani Joanno, rozumiem, że czuję się Pani odrzucona przez swojego przyjaciela. Jeśli, tak jak Pani pisze, nie podał on powodu zerwania kontaktu, czy też wycofania się z takiej formy relacji, jaka miała miejsce obecnie, to może mieć Pani do czynienia z ghostingiem. Jest to forma zakończenia relacji, która dzieje w sposób nagły, niezapowiedziany i zupełnie niezrozumiały dla drugiej strony. Takie doświadczenie jest szczególnie bolesne ze względu na poczucie bezradności i bezsilności, może także pojawić się poczucie winy - znalezienie odpowiedzi w nas samych pozwoliłoby na chociażby częściową ulgę, bo sytuacja stałaby się dla nas bardziej zrozumiała.
Pyta Pani, czy wypada się tak narzucać. Myślę, że przede wszystkim warto rozważyć, czy chce być Pani traktowana w ten sposób. Czy ma Pani siły i zasoby, by trwać w niepewności i dyskomforcie psychicznym oczekując na odpowiedzi, które nie nadchodzą.
Psychologowie lubią czasem mawiać, że brak informacji czy brak reakcji, to także reakcja i informacja. Jednakże często bolesna i trudna do zaakceptowania.
Utrata bliskiej relacji to bardzo bolesne wydarzenie. Szczególnie, kiedy jest nagłe i kompletnie niezrozumiałe. Opłakanie relacji, by mogła ona zostać domknięta, a rana zostać zagojona, wymaga przejścia procesu żałoby. Jeśli czuje Pani, że obecnie cierpienie psychiczne jest duże, warto sięgnać po wsparcie - rodzinne, przyjacielskie i/lub profesjonalne. Umówienie się na konsultację psychologiczną może pomóc Pani ułożyć tę historię w bardziej zrozumiały i przejrzysty sposób oraz pomóc Pani w poradzeniu sobie z bolesnymi emocjami. Na konsultację psychologiczną można umówić się prywatnie np. na tym portalu (odpłatnie lub darmowo, co jednorazowo oferują niektórzy specjaliści) lub na NFZ tu https://pacjent.gov.pl/artykul/psychoterapia lub tu: https://swiatprzychodni.pl/specjalnosci/psycholog/
Życzę Pani wszystkiego dobrego!
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Joanna Fornal
Jo-Anno
Tęsknota to trudne uczucie. Jednym ze sposobów na poradzenie sobie z nią mogłyby być listy, które napiszesz do przyjaciela. Jednak proponowałabym skoro masz wątpliwości czy próby kontaktu z Twojej strony, nie zostaną odebrane jako narzucanie się - pisz je “do szuflady”. Czyli za każdym razem kiedy przyjdzie ci chęć na kontakt z kolegą - napisz list, w którym opiszesz mu wszystko to co chciałabyś powiedzieć. Korzyści są dwie - pierwsza to taka, że nie będzie mowy o narzucaniu się a druga to taka, że jak rzeczywiście po raz kolejny się spotkacie na kawie - tematów do rozmowy będzie mnóstwo. Trzymam kciuki i pozdrawia Cię serdecznie :-)
1 rok temu
Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Tęsknota za kimś, kto był bliski, jest czymś naturalnym. Przeżywa Pani stratę relacji, marzeń związanych z tą osobą. To może być bolesne, trudne do przyjęcia. Towarzyszą temu trudnemu doświadczeniu różne emocje, na początku jest zwykle niedowierzanie, zaprzeczanie. Pojawia się smutek, złość. Napisała Pani, że chciałaby wyjaśnienia sprawy. Niestety nie da się nikogo zmusić do udzielenia informacji, do relacji. Warto jednak przyjrzeć się Pani reakcjom, ochronie swoich granic, funkcjonowaniu w relacjach. Na swoje reakcje, decyzje można mieć wpływ.
W przeżywaniu straty nie musi Pani być sama, może spotkać się ze swoimi emocjami i przeżyć je w bezpiecznej relacji z psychoterapeutą.
1 rok temu
Zobacz podobne
Jak radzić sobie z swoją przeszłością i zazdrością w związku? Nachodzą mnie natrętne myśli.
Witam,
jestem mężczyzną w młodym wieku i zmagam się z problemami dotyczącymi przeszłości, zarówno mojej, jak i mojej partnerki. Zaczynając ode mnie — zanim poznałem moją partnerkę, prowadziłem bardzo zły i niezdrowy tryb życia.
Mianowicie wiele imprez, nadużywanie alkoholu do stopnia braku kontroli nad sobą i ciałem. W trakcie tego okresu również byłem uzależniony od treści na tle seksualnym w Internecie. Pojawiały się także rozmowy z obcymi osobami, również na tym tle. Dotąd nie znam powodu, dlaczego tak robiłem, ale to wszystko skończyło się bardzo źle.
Z imprez wyniosłem tylko poczucie winy za czyny pod wpływem alkoholu, takie jak bycie nachalnym dla kobiet i brak umiejętności trzymania rąk przy sobie (nic związanego z przestępstwem).
Moje uzależnienie skończyło się internetowym szantażem (ktoś szantażował moją osobę).
Po nim przez długi okres czułem ciągły niepokój, który co jakiś czas wraca i zajmuje całą moją uwagę. Wstydzę się strasznie za czyny, które popełniłem i bardzo ich żałuję.
Prześladują mnie na tle codziennym, a na domiar złego jestem ogromnym hipokrytom, ponieważ nie umiem się pogodzić również z przeszłością mojej partnerki, która miała ją "normalną". Czuję ogromną zazdrość o jej poprzednie relacje, a do tego dochodzi ciągły niepokój w relacji o to, czy aby na pewno nie robię czegoś, czego ona nie chce, czy nie czuje się zmuszona. Mimo jej zapewnień, że tak nie jest, ciągle się te pytania pojawiają.
A następnie przechodzi do stanu wątpliwości co do samego związku i uczuć w nim.
Przepraszam za chaos, ale sam już nie wiem, co się dzieje i jestem ciekaw, co można z tym zrobić.
Od czego zacząć i czy można to jakoś naprawić?
Co najważniejsze — co mi dolega i jak funkcjonować sam ze sobą?
Z góry dziękuję za opinie.
Jak poradzić sobie z niepokojem w związku przez obecność byłych partnerów w mediach społecznościowych?
Jestem w związku z dziewczyną od 7 miesięcy. Nie wiem, jak to określić. Jestem zaniepokojony tym, że ma na swoim profilu FB relację z byłym „kochankiem” – relacja została zakończona przez niego, bo dowiedziała się żona. Nie polubiła jej zdjęć, ale raz na jakiś czas pisze do niej na WhatsAppie z prośbą o kontakt – typu: „daj znać, żyjemy?”, „czy jesteś szczęśliwa?”. Ufam dziewczynie, ale trudno mi się pogodzić z tym, że zakochany w niej facet się kręci obok. Byliśmy na wspólnej imprezie, szukał kontaktu, ona go odtrącała, ale on nie daje za wygraną, widać, że ją kocha. Spytałem, dlaczego ma go na FB, powiedziała, że i tak on nie kontaktuje się tą drogą, tylko pisze na WhatsAppie, ale ona nie odpisuje. To fakt. Kocha mnie i tego jestem pewien na 120%. Jednak gdy spytałem, dlaczego go nie usuniesz, to odpisała, że to by było dziwne, że pomyślałby, że jest nienormalna. Jak to odbierać…? Nie przejmować się? A przyznam, że jestem człowiekiem, który analizuje, boi się, mimo że jej ufam — nie ufam temu facetowi.
Jak radzić sobie z nadmiernym przejmowaniem się opinią innych i unikać nieporozumień w relacjach z przyjaciółmi
Mam problem ostatnio cały czas się wszystkim przejmuje kto co powie co o mnie myśli i czy jest zły na mnie nie mogę przestać o tym myśleć i jak ostaną inaczej się zachowuje to jest zła i mówie za dużo powiedziałam dla koleżanki o problemem odnośnie grupy znajomych z klasy a ona to odrazu powiedziała dla mojej przyjaciółki która również jest zamieszana w tą sytuację powiedziała żebym tak nie robiła ale to już jest druga taka sytuacja co mam zrobić w takiej sytuacji ? Już nic nie mówic dla tej koleżanki
Partner złości się i mnie unika, po sytuacji, kiedy było niebezpiecznie i nieodpowiedzialnie z jego strony, a ja zareagowałam.
Witam.
Przechodzę z partnerem ciężki okres. Chciałabym zapytać o jedną kwestię.
Dzisiaj wróciłam do domu, mój partner siedział z kolegą, widziałam na stole otwarte wino, papierosy i malutkie piwo. Nie siedziałam z nimi a po pewnym czasie mój partner oznajmił mi, że jadą po coś do miasta i wrócą do domu. Zapytałam go kto bedzie kierował na co powiedział mi, że jego brat ich zawiezie i przyjedzie z nimi. Położyłam się do łóżka i nagle przyszedł do domu jego brat. Wyszłam i zapytałam o mojego partnera, a on powiedział, że pojechali sami z kolegą. Nie czekając ani chwili zadzwoniłam do partnera „ No halo gdzie ty jesteś? Kto prowadzi? Czy ty jesteś normalny? Jechać po alkoholu?” Usłyszałam na to „po co znowu robisz problem nie jesteś moją nianią, wypiłem tylko pół piwa i jadę autem kolegi nie swoim, myślę co robię, zawsze jak znajomi są u mnie to robisz taki problem, wkur***** mnie teraz, zaczęłaś sie drzeć i już sie wszystkim odechciało, wiem co robię pa” przyjechał do domu oznajmił mi, że nie chce ze mną rozmawiać, bo przez moje zachowanie i to, że jego kolega słyszał jak się darłam nie chce siedzieć u nas w domu i, że zawsze robię aferę i nikt nie chce tu być i musi iść siedzieć do niego i wróci nie wie kiedy. Nie odpisuje mi i twierdzi, że nie chce ze mną być, bo taki związek nie jest nic wart i że przegięłam. Proszę o obiektywne spojrzenie i wyjaśnienie czy moje zachowanie naprawdę było złe, jeśli tak, to jak mogę nad nim popracować i co konkretnie było w nim złego?
Witam. Mam 31 lat i prawie 6-letnią córkę. Pół roku temu zakończyłam swój 7-letni związek
Witam. Mam 31 lat i prawie 6-letnią córkę. Pół roku temu zakończyłam swój 7-letni związek z partnerem, który nie był udany. Ciągle byłam sama z dzieckiem, gdyż mój partner wolał towarzystwo kolegów i używki. W końcu powiedziałam - dość. Ciągle byłam w nerwach, były kłótnie, wyżywanie się na dziecku w postaci podnoszenia głosu. Odkąd odeszłam, mieszkam sama z córką, wynajęłam mieszkanie. Czuję się samotna i nie mam chęci na nic... Nie chce mi się często kąpać, malować, sprzątać czy gotować. Nie należę do osób leniwych, wręcz odwrotnie. Od dłuższego czasu brak chęci na cokolwiek. Córka daje w kość, jest nieposłuszna, często sobie nie radzę, krzyczę na nią, a potem gdy pójdzie spać, to żałuję tego... Przestałam się sobie podobać, stałam się jakby zdziadziała... Od miesiąca nie pracuje, ponieważ firma nie przedłużyła mi umowy... Nie mogę spać w nocy, bo ciągle myślę o wszystkim, martwię się, co będzie, jak sobie dam radę... Czy to jest depresja?
