Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak wybrać ścieżkę kariery między administracją, turystyką a językami po szkole policealnej?
Dzień dobry Mam ukończoną szkołę policealną na kierunku technik administracji oraz technikum na kierunku technik ochrony środowiska, posiadam następujące certyfikaty: Pracownik biurowy z elementami obsługi komputera Pracownik biurowy z elementami księgowości Pracownik obsługi biurowej. Oraz ukończone staże jako pracownik biurowy, technik prac biurowych Ostatnio pracowałam jako pracownik utrzymania czystości. Obecnie nie pracuje, ale poszukuje pracy. Chciałabym również mieć wyższe wykształcenie, zastanawiam się nad następującymi kierunkami. Administracja Turystyka i rekreacja Ochrona środowiska Italianistyka Hispanistyka Lub asystentka stomatologiczna, ale to już jest zawód po szkoleniu policealnej. Interesuje mnie fotografia, muzyka, podróże i języki włoski I hiszpański. Jednak nwm, w jaki sposób się rozwijać, żeby osiągnąć wyznaczone cele. Dziękuję i pozdrawiam.
JKL
4 miesiące temu
Justyna Orlik
Widzę w Tobie dużą otwartość, zaangażowanie i chęć rozwoju, mimo trudności i niepewności, co do kierunku nowej drogi. To bardzo dobry punkt wyjścia.
Z tego, co napisałaś, masz wykształcenie administracyjne i doświadczenie biurowe, ale Twoje zainteresowania wykraczają poza ten obszar. Interesuje Cię poznawanie nowych języków, podróże, kultura i kontakt z ludźmi. To naturalne, że pojawia się wątpliwość, który kierunek wybrać, szczególnie jeśli czujesz, że Twoje zdolności i pasje są rozproszone.
Odpowiedzi nie zawsze są łatwe i wymagają większego wglądu w siebie. Być może przy pomocy kogoś, kto bardzo dobrze Cię zna i pozwoli Ci spojrzeć na siebie z dystansu? Interesuje mnie też, jaki cel, poza osiągnięciem wyższego wykształcenia Ci przyświeca. We współczesnym świecie sam "papier" nie zawsze gwarantuje sukces. Może jesteś w stanie uczynić pasję ze swojej pracy lub zarabiać na tyle dużo pieniędzy, żeby oddać się swojemu hobby? To ważne pytania, które możesz sobie zadać.
Pomocna może być też analiza SWOT, czyli przyjrzenie się mocnym i słabym stronom każdego z wyborów, a także szansom i zagrożeniom, jakie za sobą niosą.
Pozdrawiam,
Justyna Orlik, psychoterapeutka Gestalt
4 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Krzysztof Chojnacki
Dzień dobry, w kontekście tego, co Pani opisała, wizyta u doradcy zawodowego mogłaby być bardzo wskazanym krokiem. Jest to specjalista, który mógłby pomóc Pani w uporządkowaniu tak wielu różnorodnych zainteresowań i doświadczeń. Doradca zawodowy jest wyposażony w narzędzia i wiedzę, które mogą pomóc w świadomym podejmowaniu decyzji dotyczących dalszej ścieżki edukacyjnej i zawodowej.
Doradca mógłby przeprowadzić diagnostykę preferencji zawodowych, która często opiera się na profesjonalnych testach psychometrycznych lub kwestionariuszach zainteresowań. Taka diagnostyka nie jest diagnozą psychologiczną w sensie klinicznym, lecz narzędziem wspierającym samopoznanie. Pozwoliłaby Pani lepiej zrozumieć swoje mocne strony, talenty, wartości oraz predyspozycje.
Współpraca z doradcą mogłaby również pomóc Pani w urealnieniu planów zawodowych, biorąc pod uwagę wymagania rynku pracy oraz Pani możliwości. Specjalista ten mógłby przedstawić perspektywy dla każdego z rozważanych kierunków, zarówno tych tradycyjnych, jak administracja czy ochrona środowiska, jak i tych bardziej związanych z pasjami, jak filologia czy fotografia. Życzę powodzenia w wyborze najlepszej dla Pani drogi.
4 miesiące temu
Justyna Bejmert
Dzień dobry,
Masz już dobre podstawy - ukończone szkoły, certyfikaty i doświadczenie. Widać, że interesuje Cię wiele rzeczy, co jest dużym atutem, ale może też utrudniać wybór kierunku. Warto zastanowić się, co daje Ci najwięcej satysfakcji: praca z ludźmi, w biurze, kreatywna czy związana z językami. Administracja to stabilna opcja, turystyka i języki dają więcej swobody i kontaktu z ludźmi, a ochrona środowiska konkretną specjalizację. Asystentka stomatologiczna to praktyczny zawód, ale dobrze się upewnić, czy naprawdę Cię to interesuje. Spróbuj drobnych kroków np. kursów z fotografii, rozwoju języków obcych, rozmowy z doradcą zawodowym. To pomoże Ci sprawdzić, co naprawdę Ci odpowiada.
Trzymam kciuki,
Justyna Bejmert
Psycholog
4 miesiące temu
Karolina Żmudzka
Dzień dobry.
To ważne, że chce się Pani rozwijać i kontynuować kształcenie - decyzja jaką dalszą drogę podjąć może być wyzwaniem w sytuacji tak wielu dostępnych opcji i zainteresowań. Samodzielnie może być trudno dokonać właściwego wyboru, który wiąże się również z inwestycją czasową i finansową. W Pani sytuacji, pomocna może być współpraca z doradcą zawodowym lub coachem kariery. Specjalista, pomoże Pani poznać siebie, przeprowadzi testy predyspozycji zawodowych i ukierunkować dalszy rozwój edukacyno - zawodowy.
Pozdrawiam, Karolina Żmudzka, psycholog, coach kariery, doradca zawodowy
3 miesiące temu
Sandra Michalczuk
Dziękuję Ci za podzielenie się swoją historią — już teraz widać, że masz solidne podstawy, różnorodne doświadczenia i szerokie zainteresowania, które mogą przerodzić się w wartościową ścieżkę zawodową. Twoja otwartość na rozwój i refleksja nad dalszym kierunkiem to ogromna zaleta.
Pozdrawiam
Sandra Michalczuk
HR Business Partner, Psycholog
3 miesiące temu
Zobacz podobne
Zaburzenia nastroju, lęk, problemy ze snem. Biorę leki, ale nie wystarczają. Proszę o wsparcie
Leczę się na nerwicę od kilku lat.od 3 tygodni miałem bardzo duże natężenie stresu w pracy i jedynie propranolol wspomagał mnie, żebym sobie jakoś radził. Niestety organizm nie wytrzymał stresu i z wtorku na środę dostałem padaczki nerwicowej. Obecnie jestem na terapii diazepamem 9 dni. Mam również zaburzenia nastroju z jednej strony lgnę do ludzi a z drugiej wolę być sam. Mam również ostatnio problem ze spaniem, mimo że biorę wieczorem trittico cr 100 mg. Nie mam pomysłu, jak sobie pomóc. Od urodzenia mam mózgowe porażenie dziecięce.
Czuję chroniczne zmęczenie, poirytowanie, drażliwość. Męczą mnie relacje, nie potrafię odnaleźć chęci.
Irytacja , zmęczenie, lenistwo ( sama się sabotuję, , obcy ludzie mnie denerwują i mam czasem ochotę kogoś szturchnąć lub kopnąć na ulicy), przez to myślę, że jestem złym człowiekiem, jestem na studiach, ale nie uczę się i nie robię zadań, bo jestem leniwa i zmęczona, problemy z zasypianiem, gdy mam na 6 wstać do pracy, boję się, że zaśpię i szefowa mnie zwolni, bóle głowy po studiach, szkole, bóle pleców od 2 lat w paru miejscach, co może mieć wpływ na moje gorsze samopoczucie. Jedynie staram się na treningach ( trenuję 8 lat) chociaż nie tak, jak kiedyś. Czasem ( raz na parę miesięcy)wymyślam sobie choroby, np. myślałam kiedyś, że mam coś z wątrobą, ale usg było w porządku, myślałam, że mam przepuklinę, a ostatnio w wigilię myślałam, że mi ość utknęła w gardle i rodzina zawiozła mnie na pogotowie. Mam problemy teraz z lżejszą formą kompulsywnego objadania się, jem szybko i niezdrowo, jestem uzależniona od telefonu. Dodam jeszcze, że nie mam ochoty z nikim się spotykać. Ludzie na dłuższą metę mnie denerwują i męczą. Zakończyłam wszystkie moje przyjaźnie szkolne z własnego wyboru. Jestem introwertykiem. Co i czy powinnam coś zrobić?
Czy jestem spóźniona w życiu? Porównywanie się i odczuwanie presji społecznej
Witam, nazywam się Sara mam 23 lata. Zdecydowałam się tutaj napisać, ponieważ chciałabym uzyskać trochę zrozumienia, nową perspektywę, ponieważ mam ciągle wrażenie, że jestem do tyłu w życiu. W sumie mogę powiedzieć, że zaczęło się od liceum, jak nie wcześniej. Byłam ambitną osobą ,odkąd pamiętam, bardzo chciałam dostać się do dobrego liceum, na wymarzone studia. Jednak pomimo starań i czasu poświęconego wyniku nie udało mi się otrzymać wystarczających wyników z matury. Dostałam się na studia zaoczne z psychologii. Przez ostatnie trzy lata pracowałam na produkcji, trochę w gastronomii, a na studia dojeżdżałam w weekendy. Mam wrażenie, że wszyscy ludzie wokół mnie (szczególnie moja była przyjaciółka, do której bardzo się porównuję, która dostała się na studia dzienne, mieszkała w akademiku, potem w wynajmowanym pokoju) już się wyprowadzili od rodziców, mają życie studenckie, grupke znajomych, realizują swoje marzenia. Od zawsze chciałam pojechać na eramusa i początkowa nie sądziłam, że może się to udać, ale tym razem los się do mnie uśmiechnął i udało mi się wyjechać do Hiszpanii. Właśnie zaczynam semestr, nową przygodę, lecz zauważyłam, że znowu zaczynam się porównywać, że za późno wyjechałam, że mogłam wcześniej, ponieważ wszystkie osoby, które tutaj poznaje mają 19-22 lata. Wiem, że to może głupie, ale strasznie mnie to męczy i mam wrażenie, że zmarnowałam swoje lata młodości, że nie udało mi się usamodzielnić, że teraz na jakąś wyprowadzkę lub choćby drugie studia, czy spełnianie innych marzeń jak np. podróżowanie autostopem jest już za późno, ponieważ kogo nie spotykam to ma to już za sobą, ma już skończone studia i wiele doświadczeń za sobą. Czuję się ciągle zagubiona pod wieloma względami, mam małe doświadczenie w związkach, a jeśli chodzi o znajomych to to różnie bywa, poznaję mnóstwo osób, jednak z nikim nie mogę powiedzieć, że bliżej się przyjaźnie, z łatwością nawiązuje kontakty, jednak jeśli chodzi o ich utrzymanie jest gorzej. Mam wrażenie, że gdy ktoś się do mnie dłużej nie odzywa to mnie lubi lub udaje i chce się zdystansować. Dlatego trudno mi wychodzić z inicjatywą (choć robię to pomimo lęku) jednak i tak czuję się wciąż samotna. Myślałam o tym, żeby po erasmusie spróbować wyprowadzki do miasta i znaleźć pracę, wydaje mi się, że dzięki temu mogłabym być bliżej ludzi. Jednakże jestem bardzo związana z moją rodziną, bardzo ich kocham i wioskę, w której mieszkam, jestem otoczona naturą. Mam jednak wrażenie, że jest trochę na to za późno, że inni zrobili to wszystko wcześniej…
Mam 28 lat, jestem mamą obecnie niepracującą. Niedługo wracam do pracy i ciągłe odczuwam z tym związane lęki
Mam 28 lat, jestem mamą obecnie niepracującą. Niedługo wracam do pracy i ciągłe odczuwam z tym związane lęki, że mi nie wyjdzie, że nie będę miała klientów na swoje usługi, że jestem do niczego i tak naprawdę na niczym się dobrze nie znam. Jak pokonać to i mimo to działać. Czytam dużo o rozwoju itd, ale nie odnajduje w tym odpowiedzi.
Stres i lęk związany z pracą - jak można to naprawić?
Ostatnio mam wrażenie, że stres dosłownie mnie zjada. Praca, która kiedyś była dla mnie czymś super, teraz wydaje się tylko ciągłym źródłem frustracji, i zaczynam odczuwać lęk przed pójściem tam. Wkręcam sobie, że koledzy z pracy mnie nie lubią i tak w kółko. Nawet kiedy mam wolne, nie umiem się od tego odciąć – myśli o zadaniach i obowiązkach ciągle mnie dopadają. Czuję się, jakbym codziennie walczyła o przetrwanie, a zmęczenie i zniechęcenie tylko się nakręcają.
Jak sobie radzić, kiedy stres staje się przytłaczający i nie daje nawet chwili wytchnienia? Chciałabym znów poczuć, że potrafię cieszyć się chwilą, ale teraz wydaje się to kompletnie poza moim zasięgiem.
Wypalenie zawodowe - przyczyny, objawy i jak sobie z nim radzić?
Czy czujesz się ciągle zmęczony i zniechęcony do pracy? Możliwe, że doświadczasz wypalenia zawodowego – stanu wyczerpania, który dotyka coraz więcej osób. To poważny problem wpływający na zdrowie psychiczne – sprawdź, jak sobie z nim radzić.