WsteczCzy jestem spóźniona w życiu? Porównywanie się i odczuwanie presji społecznej
Witam, nazywam się Sara mam 23 lata. Zdecydowałam się tutaj napisać, ponieważ chciałabym uzyskać trochę zrozumienia, nową perspektywę, ponieważ mam ciągle wrażenie, że jestem do tyłu w życiu. W sumie mogę powiedzieć, że zaczęło się od liceum, jak nie wcześniej. Byłam ambitną osobą ,odkąd pamiętam, bardzo chciałam dostać się do dobrego liceum, na wymarzone studia. Jednak pomimo starań i czasu poświęconego wyniku nie udało mi się otrzymać wystarczających wyników z matury. Dostałam się na studia zaoczne z psychologii. Przez ostatnie trzy lata pracowałam na produkcji, trochę w gastronomii, a na studia dojeżdżałam w weekendy. Mam wrażenie, że wszyscy ludzie wokół mnie (szczególnie moja była przyjaciółka, do której bardzo się porównuję, która dostała się na studia dzienne, mieszkała w akademiku, potem w wynajmowanym pokoju) już się wyprowadzili od rodziców, mają życie studenckie, grupke znajomych, realizują swoje marzenia. Od zawsze chciałam pojechać na eramusa i początkowa nie sądziłam, że może się to udać, ale tym razem los się do mnie uśmiechnął i udało mi się wyjechać do Hiszpanii. Właśnie zaczynam semestr, nową przygodę, lecz zauważyłam, że znowu zaczynam się porównywać, że za późno wyjechałam, że mogłam wcześniej, ponieważ wszystkie osoby, które tutaj poznaje mają 19-22 lata. Wiem, że to może głupie, ale strasznie mnie to męczy i mam wrażenie, że zmarnowałam swoje lata młodości, że nie udało mi się usamodzielnić, że teraz na jakąś wyprowadzkę lub choćby drugie studia, czy spełnianie innych marzeń jak np. podróżowanie autostopem jest już za późno, ponieważ kogo nie spotykam to ma to już za sobą, ma już skończone studia i wiele doświadczeń za sobą. Czuję się ciągle zagubiona pod wieloma względami, mam małe doświadczenie w związkach, a jeśli chodzi o znajomych to to różnie bywa, poznaję mnóstwo osób, jednak z nikim nie mogę powiedzieć, że bliżej się przyjaźnie, z łatwością nawiązuje kontakty, jednak jeśli chodzi o ich utrzymanie jest gorzej. Mam wrażenie, że gdy ktoś się do mnie dłużej nie odzywa to mnie lubi lub udaje i chce się zdystansować. Dlatego trudno mi wychodzić z inicjatywą (choć robię to pomimo lęku) jednak i tak czuję się wciąż samotna. Myślałam o tym, żeby po erasmusie spróbować wyprowadzki do miasta i znaleźć pracę, wydaje mi się, że dzięki temu mogłabym być bliżej ludzi. Jednakże jestem bardzo związana z moją rodziną, bardzo ich kocham i wioskę, w której mieszkam, jestem otoczona naturą. Mam jednak wrażenie, że jest trochę na to za późno, że inni zrobili to wszystko wcześniej…
Sara
Odpowiedz jako specjalista
Sylwia Harbacz-Mbengue
Witaj Saro,
porównywanie się z innymi może być bardzo obciążające. Pamiętaj, że każdy z nas idzie swoją własną drogą. To co widzisz u innych to tylko kawałek ich życia. Twoje obawy o utrzymanie znajomości i inicjatywę są czymś, nad czym możesz pracować. Zamiast zakładać, że ludzie cię nie lubią, spróbuj otworzyć się na bardziej proaktywne podejście. Ludzie zwykle są zaabsorbowani swoim życiem, a brak kontaktu nie musi oznaczać braku sympatii. Proponuję, abyś zamiast porównywania się z innymi zaczęła porównywać się ze sobą wcześniej. Zobacz jak dużo już osiągnęłaś. Twoje życie jest Twoje i nie musi być dopasowane do żadnego schematu.
Pozdrawiam ciepło
Sylwia Harbacz-Mbengue
Psycholog
Justyna Bejmert
Pani Saro,
dziękuję za ten szczery wpis. Porównywanie się do innych i wrażenie bycia "do tyłu" jest dość często występującym zjawiskiem. Proszę pamiętać, że nie istnieje jedna "właściwa" droga, którą należy obrać, by wieść szczęśliwe i satysfakcjonujące życie. Nawet jeśli ma Pani wrażenie, że wypada Pani gorzej na tle innych, warto pamiętać, że są to jedynie myśli, a nie fakty. Pani doświadczenia mogą być inne, ale niekoniecznie gorsze. Łączy Pani ze sobą wiele obowiązków, zdecydowała się Pani na wyjazd na Erasmusa - to ogromne osiągnięcia i dowód na Pani samodzielność i odwagę. Sam fakt, że stara się Pani działać pomimo lęku, już świadczy o tym, że się Pani rozwija. Jeśli poczucie samotności i zagubienia bardzo Pani doskwierają, warto rozważyć spotkanie z psychologiem lub psychoterapeutą, by jeszcze bliżej się temu przyjrzeć.
Pozdrawiam ciepło,
Justyna Bejmert
Psycholog
Karolina Walczyk
Rozumiem Twoje obawy, to zupełnie naturalne co czujesz, jednak naprawdę nie jest za późno na żadne z marzeń, o których piszesz. Pamiętaj, że każdy z nas, ludzi, ma swoje własne tempo i swoją ścieżkę rozwoju – Twoja nie jest gorsza, tylko inna. Wyjazd na Erasmusa to ogromny krok i dowód Twojej odwagi, tego, że dajesz sobie szansę na nowe doświadczenia. Poczucie „straconego czasu” często wynika z krytycznego myślenia o sobie, a nie z faktów – masz dopiero 23 lata, a więc jeszcze bardzo dużo czasu przed Tobą. Spróbuj spojrzeć na to, co osiągnęłaś, i traktować kolejne kroki jako możliwość wyboru, a nie nadrabiania zaległości. Powodzenia, trzymam kciuki za nowe spojrzenie i perspektywę.
Pozdrawiam serdecznie,
Karolina Walczyk
Psycholog, Psychoterapeuta
Adam Gruźlewski
Pani Saro,
w Pani opowieści moją uwagę zwróciła silna samokrytyka i tendencja do umniejszania własnym zasługom poprzez zwroty takie jak "udało mi się" czy "los się do mnie uśmiechnął". Chociażby wyjazd do Hiszpanii to nie był przypadek, lecz bezpośredni efekt Pani ogromnej determinacji, w tym trzech lat ciężkiej pracy połączonej ze studiami zaocznymi. Skłonność do przypisywania sukcesów czynnikom zewnętrznym, a porażek wyłącznie sobie, może podtrzymywać w Pani poczucie bycia "do tyłu". Proszę spróbować spojrzeć na swoje życie jako na dowód własnej siły i sprawczości – Pani droga, choć inna, wymagała niezwykłej dojrzałości i z pewnością nie jest zmarnowana, a na nowe doświadczenia nigdy nie jest za późno.
Pozdrawiam serdecznie
Adam Gruźlewski
psycholog, psychotraumatolog
Karolina Widawska
Dzień dobry!
Opierając się na tym, co Pani napisała, zauważalna jest tendencja do mierzenia swojej wartości osiągnięciami, które są zestawiane z innymi osobami. Prawdopodobnie odkrycie genezy takich zachowań mogłoby nam dużo wyjaśnić. Jest Pani w wieku, który stawia wiele pytań natury egzystencjalnej - kim jestem, kim chcę być, gdzie mieszkać, jak odnaleźć się na rynku pracy, co by było, gdybym podjęła inną decyzję... Wszystkie odczucia, o których Pani pisze, są jak najbardziej na miejscu. Ważne, aby znaleźć chwilę na oddech, aby pomyśleć, jak chciałaby Pani, aby Pani życie wyglądało. Terapia może pomóc w poszukiwaniach i zrozumieniu swoich mechanizmów.
Pozdrawiam serdecznie,
Karolina Widawska,
psycholog, psychoterapeuta w trakcie szkolenia
Kamila Kłapińska-Mykhalchuk
Dzień dobry Pani Saro, dziękuję za Pani pytanie. Widzę i czuję w nim dużo silnych emocji, bólu, niepokoju, rozczarowania. Chciałabym Panią zapewnić, choć może to zabrzmieć banalnie, że naprawdę nie jest Pani osobą u schyłku życia, 23 lata to nadal młody (dla niektórych nawet bardzo młody) wiek. A gdyby nawet była Pani w kwiecie wieku lub w jesieni swojego życia, nadal odpisałabym Pani, że o ile tylko zdrowie, siły i finanse Pani pozwalają - proszę iść za marzeniami. To również brzmi jak psychologiczny slogan, ale naprawdę tak jest. Warto słuchać swojej intuicji i swoich potrzeb w wyborze własnej drogi życiowej.
Jeśli chodzi o kwestie porównywania z innymi, jest to, jak zauważyła tu inna Specjalistka, bardzo częste zjawisko. Warto nad tym pracować. Myślę, że psychoterapia albo chociaż kilka wizyt o charakterze wsparcia psychologicznego w gabinecie mogłyby pomóc Pani zobaczyć te kwestie z innej, korzystniejszej dla Pani perspektywy.
Serdeczności, Kamila Kłapińska-Mykhalchuk
Paulina Habuda
Cześć Sara,
Widzę w Twojej wiadomości zagubienie, niepewność, ale też duży apetyt na życie. Piszesz o działaniu pomimo lęku - to super, że podejmujesz różnego rodzaju aktywności i starasz się działać nawet pomimo trudności. Super też, że dostałaś się na erasmusa i wyjeżdżasz studiować w innym kraju. Wiele osób nie miałoby odwagi, a Tobie się udało :). Przez dłuższy czas udawało Ci się również łączyć pracę ze studiowaniem, co jest dużym osiągnięciem.
Masz naprawdę sporo rzeczy, z których możesz być dumna. Coś jednak sprawia, że trudno jest Ci to zauważyć. To mogą być Twoje przekonania, które wpływają na to, jak myślisz o sobie i w konsekwencji jak zawierasz i podtrzymujesz relacje. Myślę, że praca z psychologiem lub psychoterapeutą dotycząca twoich przekonań, samooceny, relacji interpersonalnych - mogłaby być pomocna i skuteczna w Twoim przypadku.
Wierzę, że jeszcze dużo wspaniałych chwil i ciekawych przygód przed Tobą. Chciałabym, żebyś też w to uwierzyła i popatrzyła na swoje życie z innej perspektywy. Może to wymagać trochę pracy, ale jest jak najbardziej możliwe.
Pozdrawiam
Paulina Habuda
Psycholog
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Czemu odkąd pamiętam nie chce mi się nic robić, tylko leżeć i oglądać, np. seriale i tak dzień w dzień? Czasem odczuwam chęć wyjścia, ale na chwile i potem wolę wrócić do domu i leżeć. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek było inaczej, tak samo z motywacja nie mam na nic, i nie jest mi z tym źle i nie chce mi się szukać celu, nawet jeśli mnie przytłacza to, że nie ma sensu w życiu. Np. też mam dwie poprawki w sierpniu i muszę się uczyć, ale nie mam motywacji i wiem, że mogę nie zdać, ale nie czuję strachu, żadnego napięcia, czuję po prostu, że jak nie zdam to nie zdam i tyle, nie nauczę sie szybko, bo nie będę umiała na siłę, ale też nie przyciskam sie, bo mnie to nie obchodzi. Też np. często nie dbam o higienę, bo zapominam i leżę ciągle i jestem zmęczona cały czas, ale też nie czuje sie źle ani że chce zmienić coś. Mam też brak emocji, w takim sensie, że ich nie odczuwam, choć pewnie są we mnie, świadomie ich w ogóle nie czuję, tak samo lęki - ja mam reakcje w ciele, ale nie czuję ich ani nawet nie mam myśli lękowych/emocjonalnych. I nie mam potrzeby uzyskania pomocy czy zmian. Czemu tak jest? Mam 18 lat.
Dzień dobry. Moja sytuacja wygląda tak, że miesiąc temu zrezygnowałam z pracy, gdzie stosowano wobec mnie mobbing - na tyle silny, że boję się podjąć nowej pracy, boję się, że będę poniżana. Mam do wyboru tylko produkcję, pracę na kasie lub w call center, bo jestem tylko po liceum, mimo, że skończyłam 30 lat, co mnie dobija. Czuję się życiową ofermą, w tym wieku już powinnam coś osiągnąć, a boję się panicznie kontaktów z ludźmi, więc żadna praca z klientami albo szukanie znajomości nie wchodzi w grę. Niby mogłabym podjąć naukę, ale żaden kierunek nie wzbudza mojego zainteresowania, szczególnie biorąc pod uwagę, że jestem humanistką - po tego typu kierunkach albo trudno dostać pracę, albo trzeba pracować z ludźmi, czego nie jestem w stanie zrobić. Poza tym nie wyobrażam sobie pracować od poniedziałku do piątku, a potem uczyć się w weekendy - moja energia życiowa jest bliska zeru, najchętniej bym spała, straciłam swoje hobby. Przez ostatnie 10 lat nadużywałam alkoholu, teraz postanowiłam go odstawić, bo, zamiast przyjemności, dawał mi tylko zjazd psychiczny. Z tym, że teraz mój nastrój też jest słaby - myślałam, że odstawienie sprawi, że poczuję się choć trochę lepiej. Jestem umówiona na terapię, ale nie wiem czy nie zrezygnuję, bo wstyd mi tam iść i rozmawiać z obcą osobą. Aktualnie mieszkam z chłopakiem w jego mieszkaniu i coraz bardziej czuję się jak intruz, pasożyt, bo nadal nie znalazłam pracy. Załatwianie spraw w urzędzie, załatwianie lekarza, chodzenie na rozmowy kwalifikacyjne - to mnie przerasta, mam problem z utrzymaniem kontaktu wzrokowego, pustkę w głowie, często potem płaczę. A gdy ktoś jest dla mnie niemiły, moje poczucie wartości spada do zera i mam ochotę się schować i uciec. Co zrobić w mojej sytuacji? Dodam, że od dziecka jestem nieśmiała i od dziecka byłam za to poniżana w szkole, a potem w różnych pracach. Nie mam znajomych, nawet gdybym chciała ich mieć, to nie umiem zainicjować kontaktu, boję się, że będę oceniana i nie będę miała o czym rozmawiać.
Hej,
potrzebuję pomocy, bo kompletnie się pogubiłam. W ostatnich miesiącach straciłam pracę, która była dla mnie wszystkim – taką moją główną częścią życia i tego, kim byłam. Teraz czuję się, jakbym straciła siebie, jakby ktoś wyrwał mi coś bardzo ważnego, a ja nie wiem, kim jestem bez tego. Moje poczucie własnej wartości leży i nawet nie wiem, od czego zacząć, żeby to naprawić.
Często mam w głowie chaos: czy ja w ogóle coś potrafię?
Czy dam radę znaleźć coś, co mnie znowu napędzi? Jak znaleźć nowy cel, coś, co mnie zdefiniuje na nowo? Mam takie wrażenie, że to wszystko będzie trwać wieczność, a ja nie wiem, jak przetrwać. Jak w ogóle podnieść się z takiego kryzysu? Każda rada, cokolwiek – naprawdę będę wdzięczna.
Dzień dobry, mam 34 lata, w wieku 25 lat i mniej, nie było tego. Otóż 7-8 lat pracowałem przed komputerem, z początku praca stacjonarna i kontakt z ludźmi był, w tym z kobietami, następnie nastał czas pandemii i izolacji - pracę zaczeliśmy wykonywać w domu, po pandemii nadal mogliśmy pracować w domu, trwało to kilka lat, niby wygodnie, ale bez kontaktu z ludźmi.
Jak już minęła pandemia widzę, że się izoluję, unikam ludzi, nie przepadam chodzić na spacery, jak jest więcej ludzi na mieście, najlepiej spaceruje mi się zimą - wtedy jest mniej ludzi, ja jestem bardziej ubrany, nie widać tak szczupłych rąk i sylwetki. Nie to, że nie lubię ludzi, bardziej nie lubię tłoku, gdzie cały czas mijam kogoś lub siedzi wielu ludzi na ławce i patrzą.
Do czego zmierzam - absolutnie nie mam chęci rozmawiać z płcią przeciwną, zamknąłem się w sobie? Tak jakby boję się kobiet. Dziś byłem w centrum handlowym i czułem się tam całkowicie niepewnie, nieswojo, jakby zestresowany.
Próbuję wychodzić do ludzi. Teraz szukam nowej pracy, lecz nie przed komputerem, ale na budowie. Tylko że nie jestem w stanie iść i zapytać czy jest praca, raz miałem iść, ale różni pracownicy się na mnie patrzyli kto idzie i odpuściłem.
W wieku ok. 19 lat też chodziłem i pytałem po budowach o pracę, ale nie było takiego myślenia, po prostu szedłem.. A czemu budowa? Sądzę, że tam trzeba przebywać z ludźmi, a nie tylko komunikować się przez komputer oraz jest tam różnorodność zadań, trzeba tam pytać, słuchać, rozmawiać. Dodatkowo jak nie zarabiam to myślę, że jestem nic nie wart,nie ma sensu nigdzie podróżować itd.
Minus tego wszystkiego jeszcze taki, że nie mam kolegów i koleżanek, z którymi mogę wyjść - tak często jest samotność. Dawniej piłem alko, wtedy kontakty towarzystkie były prostsze.
Czy mam tak wychodzić na miasto do ludzi, pomimo że często nie będę z nikim rozmawiał? Czy to mi pomoże? Dawniej byłem czasami nawet duszą towarzystwa, ale miałem wtedy dużo znajomych ;)