Odpowiedz jako specjalista
WsteczPodejrzenia zdrady: czy zaufać mężowi po plotkach o romansie z koleżanką z pracy?
Jestem od roku w szczęśliwym związku, wieloletnim — stażem aż 20 lat, lecz były kłopoty, wzloty, upadki, kłótnie, rozstania.
Przejdę do rzeczy. Mąż przez miesiąc spotykał się z koleżanką z pracy. Zaczęły krążyć plotki, że mają romans, czemu mąż zaprzecza, a kobieta pisała mi niestosowne SMS-y treści: „Jakbym chciała, to zabawiłabym się z nim nawet dziś po pracy”.
Mąż sądzi, że to plotkara, każdemu mówi co innego. Nawet męża kierowniczka z pracy wybiegła do mnie z tekstem (cytat): „To, co łączyło twego męża z Agnieszką, nie powinno cię interesować”.
Zaczęłam mu przestawać ufać. Po roku proszę o spotkanie celem wyjaśnienia sytuacji w oczy — on odmawia, twierdząc, że nie chce plotek, że do niczego nie doszło, że temat jest zamknięty, że tylko ja dla niego się liczę.
Uważam, że już ma dość, nie chce po prostu czegoś mi powiedzieć. Zaczął kupować kwiaty, drogą biżuterię, twierdząc, że na to zasługuję. Kobiety poblokował — numery telefonów i na Facebooku. Jednak uważa, że mu nie ufam. Tłumaczę — zaufałam, ufam, ale żeby mieć pewność, mam do tego prawo. On nie rozumie.
Co mam myśleć? Czy faktycznie nie doszło do zdrady? Czy temat go boli, chce zapomnieć?
Pytam, czy napisać jej SMS-a, pogadać sama — czy coś było, co było? Mąż mówi, żebym z nią nie rozmawiała. Uważam, że coś ukrywa. A wy? Seks — zawsze obłęd, nie mam co narzekać, chemia, magia, zdjęcia — idealne małżeństwo.
Lecz niechęć, unikanie, ponad rok chęci udowodnienia, że jest „czysty” — czemu???
Kasia1983.
6 miesięcy temu
Patrycja Andryszczyk
Dzień dobry,
dziękuję, że zdecydowała się Pani podzielić swoją historią — to bardzo ważne i odważne. Opisała Pani trudną, wielowarstwową sytuację, w której splatają się emocje: miłość, zawiedzione zaufanie, lęk, złość, ale też pragnienie wyjaśnienia i odzyskania spokoju.
Z tego, co Pani pisze, wynika, że związek — choć silny i pełen dobrej więzi — przeszedł próbę związaną z podejrzeniem zdrady emocjonalnej lub fizycznej. Brak jasnych wyjaśnień, sprzeczne komunikaty otoczenia oraz niechęć męża do konfrontacji z przeszłością utrudniają Pani zrozumienie i domknięcie tego etapu. To zupełnie naturalne, że pojawiają się pytania, niepokój i potrzeba upewnienia się. Poczucie bezpieczeństwa w relacji wymaga przejrzystości i dialogu — to nie jest oznaka braku zaufania, lecz dbałości o bliskość i szacunek.
Z opisu widać, że mąż wykazuje gesty pojednawcze — prezenty, blokowanie kontaktów — ale jednocześnie unika rozmowy, która dla Pani jest kluczowa. Może to wynikać z potrzeby „zamiecenia sprawy pod dywan”, z lęku, wstydu lub chęci uniknięcia kolejnych emocji. Ale brak otwartości może pogłębiać Pani wątpliwości, mimo że stara się Pani z całych sił zachować zaufanie i wiarę w związek.
Kontakt z tą kobietą — choć może wydawać się drogą do poznania prawdy — może też otworzyć nowe rany, podsycić niepokój, a niekoniecznie przynieść jasność. Dlatego zanim podejmie Pani taką decyzję, warto zastanowić się, czego naprawdę Pani potrzebuje: informacji? Sprawiedliwości? Ukojenia? A może poczucia, że głos i uczucia są wysłuchane i potraktowane poważnie?
Zachęcam serdecznie do wspólnej rozmowy z terapeutą par — to bezpieczna przestrzeń, w której oboje moglibyście porozmawiać o tej sytuacji z pomocą neutralnej osoby. Terapeuta pomoże zrozumieć, co się zadziało, ale też jak odbudować zaufanie i komunikację. To nie musi być koniec — może to być nowy etap, z większą świadomością siebie nawzajem.
Z życzliwością i szacunkiem,
mgr Andryszczyk Patrycja
psycholożka, psychoonkolożka, psychotaumatolożka
6 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Iwona Sieluk
Czytając tę historię widzę, jak bardzo zależy Pani na związku i jednocześnie jak mocno potrzebuje Pani poczuć się w nim bezpiecznie. Zastanawiając się nad napisaniem do koleżanki męża, zadałabym sobie pytanie : Co to zmieni? Jaką to zrobi różnicę w relacji z mężem? Być może pomocne będą również pytania: Gdyby miała Pani dziś określić, czego najbardziej potrzebuje, aby w tej sytuacji odzyskać spokój — co by to było? Czy pamięta Pani moment w Waszej historii, kiedy czuła pełne zaufanie do męża? Co wtedy robiliście inaczej niż teraz?
Jak wyglądałby dla Pani idealny pierwszy krok w stronę odbudowania poczucia bezpieczeństwa — taki, który zależy od Pani?
Bardzo zachęcam do spotkania z terapeutą par.
Trzymam kciuki za odzyskane zaufanie.
Iwona Sieluk
Psycholożka, psychotraumatolożka, psychoterapeutka
3 miesiące temu
Zobacz podobne
Witam. Ostatnio zauważyłem że z dużym trudem przychodzi mi umiejętność korzystania/cieszenia się z obecnej chwili, ciągle zamartwiam się przyszłością i próbuję na siłę kontrolować teraźniejszość co prowadzi do depresyjnego nastroju/ czasem niewielkich stanów lękowych. Rzeczy które kiedyś mnie cieszyły teraz wywołują odwrotne uczucia, a próbowanie nowych daje głównie chwilową satysfakcję (równie silną jak ww depresyjny nastrój). Ciągle pragnę czegoś więcej co tworzy takie zamknięte koło.
Jakieś porady jak zacząć doceniać i cieszyć się tu i teraz, a nie ciągle żyć przyszłością?
Dodam że w związku z powyższym mam problemy ze skupieniem się na konkretnej czynności.
Mąż po 20 latach małżeństwa stwierdził, że nie chce ze mną być...
Dzień dobry Po prawie 20 latach mąż oświadczył mi że nie chce już ze mną być. Nie chce podjąć próby ratowania małżeństwa - chce być sam. Nie potrafię się w tym wszystkim odnaleźć, zrozumieć że z dnia na dzień można chcieć zakończyć to co nas łączyło. Jasne jak każde małżeństwo mieliśmy swoje lepsze i gorsze chwile - ale jeszcze dwa miesiące temu byliśmy na rodzinnych wakacjach i było wszystko ok.
Przemoc domowa, utrata zdrowia i szukanie pomocy dla dzieci. Jakie kroki podjąć?
Moje małżeństwo od początku było chwiejące się i z czasem przemoc ze strony męża rozwinęła się na tyle, że z powodu zaburzeń zdrowia, co jakiś czas lądowałam, a to na SOR, a to u psychiatry. Szukałam też pomocy na początku w CIK, gdzie odbyliśmy mediacje, które zaproponował terapeuta. Nic to nie dało, Wg męża byłam osobą chorą psychicznie, pastwił się nade mną i ciągle się odgrażał. Z czasem zaczęła pojawiać się policja w domu i była wdrożona Niebieska Karta. W tym wszystkim dzieci były wychowywane. Ja nie pracowałam, bo tak mąż chciał.
On miał firmę i jest przedsiębiorcą. Obecnie córka i syn muszą leczyć się u psychiatry na nerwicę i lęki. Ja mam również zniszczone zdrowie. Co ja mam teraz zrobić?
Córka nie wychodzi z gabinetu terapeuty, ma nerwicę natręctw i lęki a od pewnego czasu również syn musi chodzić do Psychiatry. Mogę tylko do siebie mieć pretensje, że nie ochroniłam swoich dzieci. Chodzi mi po głowie pomysł, żeby byłego małżonka oddać w ręce Prokuratury za krzywdy wyrządzone.
Na rozprawie rozwodowej od Sędzi dowiedziałam się, że on mnie zgłosił, że jestem sprawcą przemocy, sprawa została umorzona, a ja nawet nie wiedziałam, że takie coś miało miejsce.
Jednak ten fakt nie ma dla mnie większego znaczenia.
Zdrowie dzieci jest ważniejsze. Córka ma naprawdę problemy.
Czy jest może gdzieś w Polsce inny rodzaj terapii, który byłby skuteczny? Z góry dziękuję za pomoc, będę wdzięczna za odpowiedź. Anna
TW. Myśli samobójcze. Psychoterapeuci, nie wprost, ale w sposób subtelny, obwiniają mnie o swój stan
Mam myśli samobójcze. Psychoterapeuci, nie wprost, ale w sposób subtelny, obwiniają mnie o swój stan, że to ja sama się do tego doprowadziłam. Napisałam nawet list pożegnalny i zapytałam w nim retorycznie terapeutów, czy pocieszyliby mojego jedynego krewnego po mojej śmierci. Żeby wiedzieli, jak to jest, być obwinianym. Nie, skądże, pewnie się dobrze bawią za pieniądze, jakie im dałam.
Ojciec z demencją, po próbie s. Czy bezpieczne jest zabranie go ze szpitala psychiatrycznego? Czuję się źle, mam wyrzuty sumienia.
Dzień dobry.W dniu wczorajszym umieściłem 88 - letniego ojca w szpitalu psychiatrycznym, gdyż miał próby samobójcze. Ojciec ma demencję starczą oraz gorset ortopedyczny po złamaniu kości łonowej. Myślałem, że robię dobrze, ale teraz mam wielkie wyrzuty sumienia , bo obiecałem mu kiedyś, że dam mu umrzeć w domu. Nie mogę go w szpitalu odwiedzić , bo od wczoraj ( od przyjęcia do szpitala) jest w pasach bezpieczeństwa. Nadto jest głuchy oraz ma cukrzycę. Przy przyjęciu zauważyłem, że osoby zatrudnione w szpitalu nie mają w zasadzie żadnej empatii. Ojciec wył z bólu ,jak go podnosili z łóżka, ale ani lekarka ani pielęgniarka nic sobie z tego nie robiły. Bardzo to odczuwam, od wczoraj jestem kłębkiem nerwów, nie potrafię sobie miejsca znaleźć. Mogłem nie zawozić go do tego szpitala. Proszę odpowiedzieć mi czy po próbie samobójczej mogę ojca zabrać z tego szpitala na moją prośbę i ile maksymalnie może być zapięty w pasy bezpieczeństwa. Cały czas dzwonię do szpitala i ciągle odpowiadają , że nadal jest zapięty i żadnych informacji. Ojciec ma demencję , ale to jest falowe. Jest normalnie, ale za jakiś czas nic nie wie i nie kontaktuje, potem się polepsza i pogarsza. To jest takie falowe. On mnie chyba znienawidził za ten szpital, a ja chciałem dobrze. Nawet nie wiem czy mu podali jakieś leki uspokajające. Gdyby mu podali, to nie musieliby go tak długo trzymać w pasach. Ciągle mam wyrzuty, że on tam się męczy, że jest traktowany jak worek ziemniaków. Nie jest ubezwłasnowolniony.
