Syn pracoholik - jak matka może pomóc bez narzucania się?

To bardzo trudne - znaleźć balans i granicę między "narzucaniem się" a troszczeniem o drugą osobę. Wyobrażam sobie, że naprawdę musi się Pani martwić o syna. Fajnie, że sprawdza Pani, czy jego zachowanie jest niepokojące. Nie wiem, czy już w jakikolwiek sposób poruszała Pani ten temat z synem - może warto by było po prostu porozmawiać, starając się wskazać, co Pani zauważa w jego zachowaniu, jak się Pani z tym czuje, czego by Pani oczekiwała/chciała i dlaczego to jest ważne. Gdy postaramy się wykorzystać tzw. "komunikat ja", czyli jak MI z tym jest - wtedy jest większe prawdopodobieństwo, że druga osoba to przyjmie i dokona jakiejś refleksji. 

Trzymam mocno kciuki!

Myślę, że to naturalne, że martwi się Pani o syna i jako matka chciałaby Pani go chronić i wspierać. Jeśli czuje Pani, że zamartwianie się weszło Pani w nawyk, oczywiście warto nad tym pracować, ale myślę, że nie stoi na przeszkodzie rozmowie z synem.

Skoro syn traktuje ten temat wrogo, to widocznie wiążą się z tym dla niego jakieś trudne emocje. Może warto rozmawiać z nim nie o samej pracy lub uzależnieniu od pracy, ale na razie zacząć od tego, dlaczego na ten temat tak trudno z nim porozmawiać? Jakie czuje emocje? Co się w nim dzieje? Jak się czuje w pracy, a jak poza nią? Co praca dla niego znaczy? Jakie znaczenie w jego życiu ma kariera? Jak sobie wyobraża swoje życie a kilka lat? 

Proszę spróbować lepiej poznać jego perspektywę, być może wówczas, wpadną Pani i Synowi do głowy jakieś nowe rozwiązania tego problemu? Myślę, że to ważne, żeby pamiętać, że jeśli Syn ma zacząć coś robić z tym uzależnieniem, to muszą być Państwo w jednej drużynie. Warto więc nawiązać z synem najpierw solidne porozumienie, które da opór pracoholizmowi.

Pozdrawiam ciepło, AD

Rozumiem Twoje zmartwienie - patrzenie, jak bliska osoba zatraca się w pracy, może być trudne. Masz rację, że Twój syn jest dorosły i sam podejmuje decyzje, ale to naturalne, że jako matka chcesz mu pomóc.

Najważniejsze, co możesz zrobić, to być obecna i otwarta na rozmowę, gdy on będzie na nią gotowy. Zamiast sugerować mu, że ma problem, spróbuj zainteresować się jego codziennością: „Widzę, że dużo pracujesz, jak się z tym czujesz?” lub „Czy masz czas na odpoczynek?”. Może z czasem sam zauważy, że coś jest nie tak.

Równocześnie warto zadbać o swoje emocje i nauczyć się odpuszczać to, na co nie masz wpływu. Możesz poszukać wsparcia dla siebie -rozmowy z kimś, kto miał podobne doświadczenia, mogą pomóc w znalezieniu równowagi między troską a akceptacją.

Pozdrawiam,

Urszula Małek

Myślę, że najważniejsze zostało już powiedziane, czyli to, że syn jest dorosły. Sądzę, że dla rodzica to może być trudne doświadczenie, ponieważ chcemy dla dzieci jak najlepiej, natomiast istotne tutaj będą dwa czynniki - czyli na pewno zatroszczenie się o siebie i zastanowienie się, dlaczego to aż tak trudne i jednocześnie dostępność dla syna, jeśli potrzebowałby wsparcia z Pani strony.

Dzień dobry,

to, co czujesz, jest bardzo naturalne. Jako matka chcesz dla swojego syna jak najlepiej i martwisz się o jego zdrowie, szczególnie gdy dostrzegasz, że jego zachowanie może mieć negatywne konsekwencje. Jednocześnie Twój syn jest dorosły i ma prawo do podejmowania własnych decyzji i ponoszenia za nie odpowiedzialności.

Myślę, że to, co możesz zrobić, to być obecna i oferować wsparcie emocjonalne oraz zaprosić do rozmowy, kiedy Syn będzie gotowy. Twoje wsparcie może polegać na tym, byś w delikatny sposób przypomniała mu, że jesteś dostępna, jeśli kiedykolwiek zechce porozmawiać. Możesz okazywać troskę, jednak uważam, że powinnaś unikać zmuszania do rozmów, jeśli nie jest na nie gotowy, to może wywołać odwrotny skutek i zniechęcić Syna do rozmowy, gdyby się na nią zdecydował.

Warto też, abyś zadbała o siebie. Kiedy syn nie chce rozmawiać o swoich problemach, naturalne jest, że możesz czuć się bezsilna, może towarzyszyć Ci lęk i niepokój. Szukaj wsparcia wśród najbliższych, męża, przyjaciół i dbaj o swój stan psychofizyczny. Gdyby to było konieczne, możesz sięgnąć po profesjonalną pomoc psychoterapeuty.

Pozdrawiam,
Magda Deresińska

Dzień dobry,

Twoje obawy są zrozumiałe, widzisz, że syn może mieć problem, ale jednocześnie wiesz, że jako dorosły człowiek sam podejmuje decyzje i ponosi ich konsekwencje. To bardzo trudna sytuacja dla rodzica, bo z jednej strony chcesz mu pomóc, a z drugiej nie masz nad tym pełnej kontroli. Najważniejsze, co możesz zrobić, to zachować otwartość na rozmowę, ale bez nacisku. Skoro syn reaguje nerwowo, to znaczy, że temat jest dla niego trudny możliwe, że sam gdzieś w głębi zdaje sobie sprawę z problemu, ale nie jest gotowy, by się z nim zmierzyć. Zamiast konfrontacyjnych rozmów, spróbuj okazywać mu troskę w sposób neutralny: „Widzę, że dużo pracujesz, czy masz czas na odpoczynek?” albo „Jeśli kiedykolwiek poczujesz, że potrzebujesz wsparcia, pamiętaj, że jestem tu dla Ciebie.” Jednocześnie warto, byś pracowała nad swoim podejściem nie po to, by „odpuścić”, ale by znaleźć balans między troską a akceptacją, że nie możesz zmusić go do zmiany. To, co możesz robić, to być obecna, wspierać i sygnalizować, że dostrzegasz problem, ale bez nacisku. Warto też pamiętać, że niektórzy ludzie w pewnym okresie życia intensywnie pracują, ale niekoniecznie oznacza to trwałe uzależnienie. Jeśli w przyszłości syn sam zauważy, że praca przejęła nad nim kontrolę, będzie wiedział, że może na Ciebie liczyć i to jest najważniejsze.

Z pozdrowieniami 

Kacper Urbanek 

Psycholog, diagnosta 

Masz prawo martwić się o syna, ale też rację – jako dorosły sam ponosi odpowiedzialność za swoje wybory. Twoją rolą nie jest naprawianie jego życia, ale bycie obecnym, wspierającym rodzicem, bez presji i ocen.  

Możesz delikatnie wyrażać swoje obawy, np. „Martwię się, że tak dużo pracujesz, czy masz czas dla siebie?", ale jeśli syn zamyka się na rozmowy, najlepsze, co możesz zrobić, to zadbać o siebie i swój spokój.  

Nie musisz rezygnować z troski – wystarczy, że zmienisz jej formę. Twoja obecność i zaufanie, że poradzi sobie, mogą znaczyć więcej niż próby przekonania go do zmiany. 

Anastazja Zawiślak

Psycholog

Droga Agafio,

wypełniłaś swój obowiązek w postaci rozmowy z synem. Domyślam się, że patrzenie na to, jak nasi bliscy popełniają błędy, a my nic nie możemy z tym zrobić, bywa bardzo trudne. Bądź przy nim i kiedy będzie potrzebował kolejnej rozmowy lub wsparcia- to udziel mu ją. Czasami możemy zrobić tyle i aż tyle.

Ściskam!

Katarzyna Kania-Bzdyl