Odpowiedz jako specjalista
WsteczTerapeuta łamie zasady etyki pracy i założeń pomocy.
Na wstępie przepraszam wszystkich, jeśli ten wpis sprawia wrażenie chaotycznego i zbyt długiego. Potrzebuję pomocy.
Jestem chyba już na 4-tej terapii i ta z kolei trwa już ok. 2 lat i robi się coraz groźniej. Na stronie mojego terapeuty widnieje informacja, że pracuje on w nurcie psychoanalitycznym (psychodynamicznym). Terapeuta zachowuje się tak, jakby miał w głębokim poważaniu co ze mną będzie, pomimo że nigdy nie wiedziałem i nadal nie wiem w jaki sposób miałbym rozwiązać swoje problemy. Co więcej, gdy widzę jakie rozwiązania zostają mi po terapii (czyli to co wiedziałem i przed terapią) to nie chcę tego robić, bo przecież na tym m.in. problem polega, że chcę uciec od cierpienia.
Terapia ta przypomina jakieś szaleństwo, przykładowo gdy wspomniałem mu, że martwię się wypadającymi włosami to ten śmiał się mówiąc, że przejmuję się takimi rzeczami (wg. niego nic nie znaczącymi) zamiast przejmować się tym, że lada moment, gdy zostanę sam umrę z głodu ... Jakby tego było mało straszy mnie możliwością zachorowania na raka i konsekwencjami chemii bez posiadanego ubezpieczenia zdrowotnego ... W innym momencie mówi coś skrajnie przeciwnego, że naprawdę wierzy, że można tak żyć i w tym nie ma niczego niewłaściwego. Czy on się mną bawi ?! Czy to nie jest skrajnie nieetyczne działanie ?! A może to zwykła technika służąca temu bym się na niego porządnie wkurzył, a tego się bardzo boję i wstydzę ??
W moim życiu największą rolę odegrała matka, której nadopiekuńczość zniszczyło mi poczucie własnej wartości i sprawczości + "rówieśnicy", którzy w szkole się nade mną znęcali, co tylko pogłębiało moje deficyty i chęć ucieczki w kierunku domowego azylu. Teraz mam 37 lat, nigdy nie byłem w żadnym związku, nie miałem dziewczyny, nie mam znajomych, nie mam od wielu lat pracy, mieszkam z rodzicami, nie wyobrażam sobie już życia poza domem jak i ciągle w nim. Nigdy nie byłem, nie jestem i uważam, że jak tak dalej będzie to i nigdy nie będę w stanie zdecydować w jaką stronę pójść. Boję się każdej pracy, boję się poznawania ludzi, boję się oceny, boję się życia, boję się bólu, boję się bania i "żyję" pod dyktandem niewyobrażalnie toksycznego wstydu, który rośnie wraz z wiekiem i wciąż niekończącej się bezsilności, oraz ciągłego narzekania (tak jak to robią moi rodzice). Zdanie by "wziąć odpowiedzialność za swoje życie" rozumiem tak naprawdę jako "poddać się karze", której przecież najbardziej się boję i której całe życie chcę uniknąć. Mój terapeuta zachowuje się jakby tego totalnie nie rozumiał dobijając mnie coraz bardziej.
Co ja mam zrobić ?! Przecież nie chcę skończyć na ulicy, a na dodatek nie chcę życia obciążonego konsekwencjami, których nie mogę już naprawić jak chociażby to, że jeśli jakimś cudem dożyje do emerytury to będzie ona głodowa i zginę tak czy siak, nie wspominając już o tym, że resztę życia spędzę samotnie ... Takie życie to koszmar, z którego już się nie wybudzę, a jedynym "pocieszeniem" jest samobójstwo lub śmierć naturalna. Doszedłem do wniosku, że założyłem sobie by terapia była dla mnie czymś co daje mi poczucie wyjścia do ludzi, ale w bezpiecznym środowisku. Skoro życie poza terapią nie toczy się w takim środowisku to terapia mi nie pomoże. A może problem leży w niedopasowaniu terapii do mnie ? Jeśli tak to proszę o informację w jakim nurcie powinienem się poruszać. Błagam o pomoc pomimo, że już prawie straciłem ostatnie resztki nadziei.
Marcin
11 miesięcy temu
Joanna Łucka
Dzień dobry,
Panie Marcinie, bardzo przykro mi z powodu Pana odczuć wobec terapii i braku jej efektywnych rezultatów, które mógłby Pan odczuć jako wsparcie oraz siłę do podjęcia nowych decyzji.
Trudno bez szerszego kontekstu interpretować zachowania Pana terapeuty oraz jego techniki. Natomiast faktem jest to, że czuje Pan dyskomfort, lęk i brak zaufania do swojego psychoterapeuty. Nasuwają mi się pytania o jakość przymierza terapeutycznego między Panem a specjalistą. Z tego, co Pan pisze terapia trwa już dwa lata, co rozumiem jako budzące tym większe wątpliwości w skuteczność terapeutycznych oddziaływań.
Nurt, w którym Pan obecnie się leczy, jest nurtem, gdzie terapia istotnie trwa dłużej niż w popularnym teraz nurcie poznawczo-behawioralnym. Bardzo istotnym elementem terapii jest analizowanie i omawianie relacji pacjent-terapeuta: odczuć, myśli, emocji, wrażeń na temat terapeuty dziejących się w pacjenta. Dlatego gorąco zachęcam by w ramach podejmowania decyzji o pozostaniu w obecnej terapii lub jej zmianie, wniósł Pan na jedną z sesji to, o czym napisał Pan tutaj. Może Pan nawet opowiedzieć o napisaniu wiadomości na portalu. Proszę rozważyć, czy czuje się Pan na siłach do podjęcia takiego tematu podczas terapii.
Jeśli realnie rozważa Pan zmianę nurtu psychoterapeutycznego oraz samej osoby terapeuty, może faktycznie rozważyć Pan terapię w nurcie poznawczo-behawioralnym (CBT). Jest to nurt koncentrujący się na wsparciu Pana w dążeniu do obranych przez Pana celów, teraźniejszości, na myślach i przekonaniach wpływających na Pana decyzje, na modyfikacji niektórych przekonań, co może prowadzić do wzrostu w obranym przez Pana kierunku. Psychoterapeutów CBT znajdzie Pan na tym portalu, ale także niektóre ośrodki psychoterapeutyczne specjalizują się wyłącznie w tym obszarze.
Życzę Panu wszystkiego dobrego!
Pozdrawiam serdecznie
Joana Łucka
psycholożka
11 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Danuta Pakosz
Dzień dobry. Z badań wynika, że w procesie terapeutycznym, niezależnie od podejścia, w którym jest realizowany, lecząca jest relacja terapeutyczna. W trakcie terapii mogą pojawiać się negatywne emocje do terapeuty i często może to wynikać z tzw. przeniesienia (w relacji terapeutycznej odtwarzają się uczucia do osób znaczących, np. rodziców). Omówienie tych uczuć do terapeuty może dać przełom w terapii.
Pisze Pan, że zależy Panu, by "terapia była dla Pana czymś co daje poczucie wyjścia do ludzi, ale w bezpiecznym środowisku". Może Pan to osiągnąć dzięki terapii grupowej, w której będzie Pan mógł w małym gronie przełamać swoje obawy relacyjne i odkryć przyczyny, które spowodowały, że wstyd Pana zatruwa.
Warto również skonsultować się z psychiatrą, który dopasuje właściwą farmakoterapię. Będzie ona ważna szczególnie na początku, by móc zrobić pierwsze kroki do zmiany - wyjścia z błędnego koła niezadowalającego życia. Pozdrawiam, Danuta Pakosz
10 miesięcy temu
Jarosław Orzechowski
Dzień dobry,
nie da się jednoznacznie ocenić etyczności Pańskiego aktualnego psychoterapeuty bez poznania całego kontekstu i intencji podejmowanych przez niego działań. Jednak jeśli dotychczasowa terapia Panu to nie pomaga, to należy pomyśleć o - niestety - kolejnej zmianie. Proszę pamiętać, że jedno z praw pacjenta, to prawo do zakończenia/przerwania terapii w dowolnym momencie bez podawania przyczyny. Może Pan z tego prawa skorzystać w dowolnym momencie.
Proszę się nie zrażać. Gorąco zachęcam Pana do kontynuacji terapii z kimś innym, bo opis Pańskich trudności wskazuje na taką konieczność. I proszę pamiętać - zawsze jest nadzieja!
Powodzenia!
11 miesięcy temu
Agata Jeżow
Fragmenty sesji opisane bez szerokiego kontekstu mogą mieć dla czytającego zniekształcone znaczenie, nikt poza Wami nie był świadkiem sytuacji, nie może być obiektywny. Co bym poleciła najbardziej, to wniesienie tego na sesji u swojego terapeuty. Pisze Pan, że obawia się złości - a w poście już złość się pojawia, pierwszy krok został wykonany i dobry terapeuta będzie potrafił tą złość udźwignąć, konstruktywnie przez nią przeprowadzić, taki moment w terapii daje duży potencjał do rozwoju, od tego między innymi jest terapia, żeby ćwiczyć nowe zachowania w bezpiecznych warunkach.
Można się też powołać na to, co było celem terapii zawartym w umowie z terapeutą i spojrzeć jak ta sytuacja się do niego ma. Jeśli dojdziecie do wniosku, że wspólna praca przestała wam być po drodze to też jest rozwojowe, ale to są rzeczy do omówienia bezpośrednio z terapeutą. Powodzenia!
11 miesięcy temu
Zobacz podobne
Uczęszczam na terapię, jednak oczekiwałem większej poprawy.
Witam, mam 28 lat i od 6 miesięcy uczęszczam na terapię w nurcie psychodynamicznym. Zdecydowałem się, ponieważ mam problem z poczuciem własnej wartości ,które praktycznie nie istnieje,z nieśmiałością,z samoakceptacją oraz nie potrafię nawiązywać relacji z płcią przeciwną - jestem w tym po prostu tragiczny. Zauważyłem u siebie, że podczas sesji często mam problem z koncentracją oraz tak jakbym się "wyłączał", przez co często nie pamiętam niektórych fragmentów sesji czy też mam poczucie, że nie przykładam się wystarczająco, co powoduje u mnie frustrację i poczucie, że nigdy nie będę w stanie niczego zmienić w sobie czy swoim życiu. Widzę po tych 6 miesiącach pewne zmiany na lepsze, jednak miałem nadzieję, że po takim czasie będę w innym miejscu niż jestem i tu ponownie pojawią się strach, że wszystko to jest na nic, bo nic się nie zmieni. Nie mam problemu z chodzeniem na wizyty, w dniu wizyty wszystko jest jej podporządkowane oraz lubię rozmowy z moją terapeutką, jednak coraz częściej pojawia się w głowie myśl czy to ma sens, czy dam radę, czy może jestem tak niereformowalny, że i tak przeze mnie nic z tego nie wyjdzie. Z drugiej strony wiem, że jeśli zrezygnuje to popełnię ogromny błąd. Nie wiem o co chodzi czy też co się dzieje i co z tym robić, proszę o jakieś porady. Dziękuję
Nieetyczna psychoterapeutka psychodynamiczna. Czy tak to powinno wyglądać?
Czy powinnam zostać u takiej psychoterapeutki? Podpisywałam na początku jakiś kontrakt z settingiem. Nie dostałam go i nawet nie mogę sprawdzić co w nim było. Po drodze zmieniały się postanowienia kontraktu i nie było żadnego aneksu ani nic nie podpisywałam. Teraz się okazuje, że są jakieś nowe zasady i że przecież się na to zgodziłam słownie - muszę płacić za sesje, na których mnie nie ma, nawet ,jeśli zgłoszę nieobecność kilka miesięcy wcześniej. Stawka podniosła się w ciągu 5 miesięcy trzy razy o 10 zł. Czy to wszystko jest etyczne? Czy powinnam zmienić terapeutkę? Dodatkowo czuję, że nie otrzymuję wsparcia… na początku było tak, że czułam zmiany na lepsze, ale teraz czuję, że jestem sama z moimi problemami. Cokolwiek powiem, to wszystko jest sprowadzane do relacji terapeutycznej i gabinetu. Rozumiem, że tak działa terapia psychodynamiczna, ale ja w ogóle nie czuję ani wsparcia, ani nie czuję się wysłuchana, bo w połowie zdania jest mi przerywane pytaniem „czy tak pani czuje naszą relację?”. Chciałabym zasięgnąć opinii innych terapeutów czy to wszystko jest etyczne i profesjonalne?
Niezrozumienie ze strony terapeutki - boję się mówić o swoich uczuciach.
Witam,
od miesiąca uczestniczę w terapii na dziennym oddziale leków i nerwów. Omawialiśmy mój problem, który bardzo mnie porusza. Jedna z terapeutek powiedziała, że chce do niego powrócić w kolejnym tygodniu. Kiedy nadszedł ten czas i zaczęliśmy nad nim pracować, druga powiedziała, że ma dość o tym rozmawiać.
Moje pytanie brzmi, czy jej zachowanie to metoda terapii?
Nie ukrywam, że zadziałało na mnie to bardzo źle i boję się teraz mówić o czymkolwiek.
Chodzę na terapię od dwóch miesięcy, biorę też leki. Na ostatniej sesji wyrzuciłam z siebie tajemnicę, która nie dawała mi spokoju od 15 lat.
Dzień dobry.
Chodzę na terapię od dwóch miesięcy, biorę też leki. Mam 36 lat. Na ostatniej sesji wyrzuciłam z siebie tajemnicę, która nie dawała mi spokoju od 15 lat. To było traumatyczne wydarzenie z udziałem nieżyjącego już członka mojej rodziny.
Wyjawienie tej tajemnicy bardzo wiele mnie kosztowało. Po sesji upiłam się i pocięłam nożem całą rękę. Jakbym chciała się ukarać. Każde cięcie sprawiało mi ulgę. Nie mogę sobie teraz z tym poradzić. Dodatkowo moje rany zobaczył mąż. Czuję się teraz maksymalnie przez niego kontrolowana, co tylko zwiększa moją frustrację i poczucie winy. Nie wiem co robić,czuję się strasznie. Myślę tylko o tym,żeby się napić,a potem znów okaleczyć. Żałuję,że wyjawiłam terapeucie tajemnicę, dopóki była moja,jakoś nad tym panowałam.
Jestem zawiedziona psychoterapeutką, walczę z lękami i nie dostałam narzędzi. Jest gorzej.
Dzień dobry, co zrobić by powiedzmy przełamać się do terapii na nowo? Od praktycznie 4 miesięcy chodziłam na terapię, wcześniej się poprawiło, a ostatnio jedyne co, to widziałam jak jest coraz gorzej. Mówiłam o tym od paru sesji, nie dostałam ŻADNYCH narzędzi przez cały proces i sama nie wiem jakim cudem lęki się wtedy na jakiś czas poprawiły.
Przed świętami na sesji zostałam skrytykowana, poczułam się okropnie, ale już starałam się to puścić mimo uszu. Lęki miałam raz mniej ,a raz bardziej nasilone, więc oczywiście po przerwie o tym opowiedziałam, bardziej dokładnie podkreślając, że nie wiem jak sobie z tym radzić, licząc, że dostanę jakąś poradę co robić, by do lęku nie dochodziło. A usłyszałam: "Musisz iść do psychiatry, bo tu bez leków raczej nic nie zdziałamy".
Rozumiem, że w niektórych przypadkach jest to potrzebne, ale raczej nie wtedy, gdy nawet nie miałam okazji poradzić sobie z lękiem poprzez jakieś ćwiczenia, jedyne co dawało mi jakieś poczucie, że się poprawia to samo to, że jestem pod opieką specjalisty. Tyle gorzej jak ten specjalista wypytuje jedynie o rzeczy niewygodne dla mnie, nieistotne a ja po miesiącu jedyne co wiem to, że mam lęki. Po tym, jak usłyszałam o psychiatrze to od razu nie mogłam nadal rozmawiać, resztę sesji terapeutka tak ciągnęła to mówiąc nadal o wizycie u lekarza.
Od tego czasu jestem strasznie przygnębiona, czuję się w otoczeniu innych jakbym serio "wariowała". Wiadomo, kłopoty nie wybierają, ale ja zawsze się obwiniałam za taki lęk i uważałam inna od ludzi , a teraz to już w ogóle. Patrzę w lustro i zamiast myśleć o sobie jak zawsze, że jestem bardzo zabawną osobą i mam wokół siebie znajomych, to jedyne co mi przychodzi do głowy to: wariuję, sama się w to wpędziłam.
Mam teraz straszną blokadę, boję się, że nikomu już nie zaufam, bo jedyne co widzi w moich problemach to wariactwo. Wiem, że mimo wszystko nadal potrzebuję do kogoś chodzić, ale już nawet nie wiem do kogo. Po ostatniej sesji lęk mi kompletnie zniknął, ale to chyba reakcja na szok. Co robić? Codziennie od sesji mam ochotę nie wychodzić z domu, bo czuję się źle ze sobą.
