Przez zaburzenia pamięci nie wyniosę wszystkich słów z psychoterapii. Co robić?
Petysana

Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
najlepiej porozmawiać o trudnościach z koncentracją i pamięcią z psychoterapeutką.
Jeżeli chodzi o nagrywanie - zarówno pacjent, jak i terapeuta nie mogą bez zgody drugiej osoby nagrywać sesji terapeutycznej. Po prostu jest to nielegalne i nieetyczne. O tym również warto porozmawiać z psychoterapeutką. Na pewno znajdzie się sposób na zapamiętywanie najważniejszych rzeczy z sesji, może to być np. robienie krótkich notatek z najważniejszymi informacjami.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta

Martyna Tomczak-Wypijewska
Dzień Dobry
Dobrze Pani czuje, że nie byłoby to w porządku. Świetnym pomysłem jest zapytać o nagrywanie i uzasadnić właśnie swoimi trudnościami z koncentracją. Część psychoterapeutów (za zgodą osoby) nagrywa sesje (najczęściej tylko głos) i na życzenie udostępnia ten materiał do prywatnego użytku. A nawet jeśli ta konkretna psychoterapeutka nie wyrazi zgody, będziecie mogły wspólnie porozmawiać i poszukać innych rozwiązań.
Trzymam kciuki
Martyna Tomczak- Wypijewska, psycholog, certyfikowany psychoterapeuta poznawczo- behawioralny

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Od kilku miesięcy uczestniczę w terapii psychodynamicznej, która ma mi pomóc w radzeniu sobie z emocjami. Jednak zaczynam czuć duże zwątpienie w ten proces, mam wrażenie, że go nie rozumiem. Na każdej wizycie płaczę, często nie wiem dlaczego. Po prostu zaczynają płynąć mi łzy. Przez to po każdym spotkaniu z terapeutką czuję się strasznie zmęczona i jeszcze bardziej zdezorientowana, nie umiem zebrać myśli w trakcie wizyty, a po wizycie zaczynam czuć straszny wstyd i zażenowanie i czuję się ze sobą jeszcze gorzej. Mam poczucie beznadziei, że tych moich reakcji po prostu nie da się zmienić. Zaczynam myśleć, że to strata pieniędzy i czasu mojej i psychoterapeutki.
Co powinnam w tej sytuacji zrobić?
Po terapii straciłam przyjaciół, tracę znajomych, nie lubi mnie rodzina. Gdy im przytakiwałam, to byłam ok. A teraz jestem wyzywana za własne zdanie. Ojciec się gotuje, że mogę lubić inną partię polityczną (od razu nazywa mnie debilem), matka całe życie drze się, że ona ma gorzej, ona ma tak samo, że ja nic nie rozumiem, ona wie najlepiej... A jest tak tępa osoba, że nie potrafi zmienić baterii w budziku. Pół dnia ogląda filmy i gra w pasjansa. Znajomi przestali się odzywać, a jak mnie oszukują i mówię o tym wzrost, to wzbudza się w nich agresja. Z jednej strony czuje się dobrze. Z drugiej samotnie. Nie chcę być samotna, ale trudno mi po terapii zaufać komuś i mam niechęć do poznawania kolejnych fałszywych ludzi.
Od lat zmagam się z ogromnym lękiem przed wymiotowaniem. Zaczęło się to już w dzieciństwie i utrzymuje się do dziś (w tym roku skończyłam 19 lat). Zdarza się, że ten właśnie lęk paraliżuje moje codzienne życie (szukam wokół siebie dostępnych toalet, gdy ktoś ma jakieś zatrucie pokarmowe, odliczam dni od kontaktu z tą osobą, jakoby to miało zapobiec zarażeniu ewentualną chorobą wywołującą wymioty, noszę ze sobą zawsze woreczki jednorazowe, unikam dużych skupisk ludzi i dzieci).
Zastanawiam się, czy to jest etap, kiedy powinnam myśleć o psychoterapii?