Odpowiedz jako specjalista
WsteczNie mogę się pozbierać po psychoterapii - czy mogła mi zaszkodzić?
Czy Psychoterapia może zaszkodzić pacjentowi?
bo wiem, że bywają niemili, przez co pacjent cierpi i wcale nie terapeuci przypadkowi, tylko z certyfikatami. Ja po wielu latach się pozbierać nie mogę i żałuje, że się na to zdecydowałem
Hhhhhaaa
9 miesięcy temu
Urszula Jędrzejczyk
Dzień dobry,
sama psychoterapia to proces poznawania siebie, przemyśliwania różnych tematów, dochodzenia do nowych wniosków i stawiania celów. Czy sama psychoterapia może zaszkodzić? Wydaję mi się, że chyba nie, ale to, co może zaszkodzić to źle dobrany psychoterapeuta.
W psychoterapii liczy się nie tylko to, w jakim nurcie się pracuje (poznawczo- behawioralny, humanistyczny itp.), ale też bardzo ważne, jest to, na jakiego psychoterapeutę się trafi.
Dobry psychoterapeuta to osoba, która umie towarzyszyć w procencie zmiany, jaką pacjent przechodzi. Relacja psychoterapeuty i pacjenta powinna być oparta na wzajemnym zaufaniu do siebie, szczerości i poufności. Zbudowanie dobrej relacji jest jednym z kluczy do odniesienia sukcesu w psychoterapii.
Jednak tak jak zauważono tu w opisie, nie zawsze trafia się na dobrego specjalistę. Psychoterapeuci (oraz nurty terapeutyczne, w których działają), są naprawdę różni i rzeczywiście czasem bywa, że trafia się nie, na tego specjalistę co trzeba.
Jeśli mija kilka spotkań i ma się poczucie, że nijak idzie się dogadać z psychoterapeutą, to warto rozważyć jego zmianę!
Z założenia psychoterapia jest dla tej osoby i to, że nie czuje się ona dobrze w relacji ze specjalistą, powinno być jednym z sygnałów do zastanowienia się nad pójściem do kogoś innego.
To jest jak najbardziej OK!
Na koniec dodam, że przykro mi, że spotkał Cię niemiła sytuacja z terapeutą. Jeśli jeszcze nie jest za późno, zachęcam do podejścia numer 2 i spróbowania podjęcia psychoterapii z kimś innym.
Pozdrawiam serdecznie
Ula Jędrzejczyk
9 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Irena Kalużna-Stasik
Dzień dobry,
Ciężko mi się odnieść co dokładnie doświadczyłeś, gdyż tutaj tego nie opisałeś. Ważne jest, abyś mógł spojrzeć na swoją historię terapeutyczną z perspektywy – jakie elementy terapii były dla Ciebie szkodliwe? Czy były to konkretne słowa, działania, czy brak zrozumienia Twoich potrzeb?
Nie każda forma psychoterapii i nie każdy terapeuta są odpowiedni dla każdej osoby. Kluczowe jest znalezienie podejścia i specjalisty, które pasują do Twojej osobowości i sytuacji życiowej. Istotne jest, aby terapeuta nie narzucał rozwiązań, lecz dostosowywał się do Twojego tempa i potrzeb.
Słyszę żal, który odczuwasz, jest w pełni zrozumiały.
Jeśli chciałbyś podjąć rozmowę o swojej historii lub znaleźć wsparcie w innej formie, pamiętaj, że masz prawo zadbać o siebie w sposób, który będzie dla Ciebie dobry i wspierający.
Życzę, aby pan doświadczał więcej pozytywnych i wartościowych sytuacji!
Irena Kalużna-Stasik - psycholog
9 miesięcy temu
Anastazja Zawiślak
Psychoterapia to potężne narzędzie wsparcia, ale niestety nie zawsze przynosi oczekiwane rezultaty.
Certyfikaty czy doświadczenie terapeuty nie zawsze gwarantują idealne dopasowanie – kluczowa jest relacja, wzajemne zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Jeśli terapeuta był niemiły, brakowało empatii, lub jego podejście budziło w Panu dyskomfort, mogło to pogłębić wcześniejsze trudności, zamiast je łagodzić.
Taka sytuacja nie oznacza jednak, że psychoterapia jako taka nie działa – może po prostu nie trafił Pan na właściwego specjalistę lub nurt.
Warto rozważyć, czy teraz gdy minęło trochę czasu, jest Pan gotowy spróbować ponownie, tym razem z terapeutą, który stawia na empatię i otwartość. Ważne, aby w rozmowie początkowej wyraźnie powiedzieć, czego Pan oczekuje i co było trudne w poprzednich doświadczeniach. Dobry terapeuta powinien wziąć to pod uwagę i stworzyć bezpieczną przestrzeń.
Żałowanie poprzednich decyzji jest zrozumiałe, ale proszę pamiętać, że ma Pan prawo szukać wsparcia, które naprawdę Panu pomoże. Z czasem można odbudować zaufanie i znaleźć pomoc, która przyniesie ulgę.
Trzymam za Pana kciuki!
Anastazja Zawiślak
Psycholog
9 miesięcy temu
Zobacz podobne
Nie stać mnie na terapię, a bardzo jej potrzebuję
Potrzebuję pilnie terapi ale mnie na nią nie stać i mam problemy jeszcze ze zdrowiem plus depresje przez większość czasu (mówię o ostatnich 10 latach) , jak mam siebie namówić na terapię i leczenie, jak mam się podnieść i zdobyć na to wszystko ?
Spodobała mi się psycholożka, do której uczęszczam na terapię. Co zrobić? Czuję się zażenowany.
Dzień dobry,
uczęszczam od niedawna na psychoterapię. Już na samym początku, na pierwszym spotkaniu bardzo spodobała mi się moja terapeutka. Jest to dla mnie ogromny problem, bo jestem w związku, a Pani psycholog non stop siedzi mi w głowie, co bardzo negatywnie wpływa na moje relacje z drugą połówką. Zastanawiam się czy nie zrezygnować z terapii i nie odciąć się. Dodam, iż Pani psycholog zachowuje się bardzo profesjonalnie, nie daje mi żadnych powodów do tego, bym czuł się w ten sposób. Nie chciałbym rozmawiać o tym z Panią psycholog, gdyż czuje się zażenowany całą sytuacją.
Czy psychoterapeuta może mnie krytykować?
Czy psychoterapeutka może powiedzieć pacjentowi, że patrząc na moje zachowanie nie dziwi się, że mnie ludzie odrzucają. Czy miała do tego prawo? Po każdym spotkaniu z nią tylko bardziej się nienawidzę, zamiast bardziej akceptować. Czy tak powinno być?
Po psychoterapii jestem wkurzona na psychoterapeutkę, czy tak to ma być? Łapię jeszcze większy dół..
Mam stwierdzoną depresję. Po ostatniej psychoterapii czuję złość i wkurzenie na terapeutkę. Czy to normalne? Myślałam, że terapia będzie "mnie ciągnęła w górę, a nie w dół ", często po łapię jeszcze większe dołki. Czy tak to powinno wyglądać, czy szukać innego terapeuty? Mam ochotę w ogóle zrezygnować z terapii..
Mam poczucie, że psychoterapia pogorszyła mój stan, nie umiem poskładać w głowie wielu spraw.
Witam,
Jestem na psychoterapii od 1,5 roku, ale nie czuje się lepiej. Psychoterapeuta jest naprawdę w porządku, ale po większości spotkań czuje się zdołowana (mówiłam mu o tym). I tak jak przed terapią miałam czasem dołowe nastroje, tak teraz po tym 1,5 roku mam po prostu już stany depresyjne. Rozgrzebywanie starych rzeczy, o których w ogóle nie myślałam, bo już nie miałam do nikogo żalu, zamieniły się w użalanie nad sobą i złowrogą postawę do innych. Wydaje mi się, że terapia nie była rozwiązaniem dla mnie, a teraz mam po prostu sieczkę w głowie i nie potrafię funkcjonować normalnie, nie umiem tego poskładać w coś nowego - nie umiem zmienić siebie i nie umiem wrócić do tego stanu sprzed terapii. Ten pośredni stan dołuje mnie, bo może chciałabym pójść dalej, ale nie potrafię, nie mam siły. Nie wiem co o tym wszystkim myśleć.
