
Dlaczego u psychiatry muszę odpowiadać w obecności osoby dorosłej?
Szpotka
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
Myślę, że obecność osoby dorosłej mogła pełnić tutaj różne funkcje. Przykładowo dać Ci poczucie bezpieczeństwa i wsparcia. Ważne tutaj jest pytanie, czy była to Twoja pierwsza wizyta u danego psychiatry? Jeżeli tak, to być może chodziło o zebranie dokładnej historii choroby. Na pierwszej wizycie lekarz psychiatra może pytać o różne rzeczy, np. jak wyglądał rozwój w dzieciństwie, poród itp. Na takie pytania odpowiedź będzie znać tylko rodzić. Warto mieć również na uwadzę, że w niektórych placówkach obecność osoby dorosłej w trakcie wizyty tak młodej osoby jest warunkiem koniecznym.
Oczywiście najważniejsze jest, aby to pacjent czuł się komfortowo. Warto na następnej wizycie po prostu zaproponować rozmowę bardziej prywatną, aby swobodniej rozmawiać o swoich uczuciach.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Michał Kłak
Szpotko,
Czy wypowiedziałaś swoje obawy na głos psychiatrze? Czy w ogóle zapytał Cię o zdanie?
Rozumiem, że jest to dla Ciebie niezrozumiałe. Lekarz powinien co do zasady uwzględnić prośbę pacjenta. Niestety bez dokładnych okoliczności trudno ustalić, co mogło być przyczyną takiego sposobu przeprowadzenia wizyty.

Zobacz podobne
Już jutro będę się dzieliła tą sytuacją z 2019 roku z nieudanej randki na terapii. Z jednej strony stresuję się... a z drugiej jestem zamrożona. Wyłączyłam emocje. Także ma to dwie strony medalu. Dodatkowo w sobotę mam usg piersi i jeszcze bardziej się denerwuję. Staram się robić cokolwiek, by o tym nie myśleć, no i nie zawsze wychodzi. Chciałabym już by była sobota wieczór...napiszcie mi coś miłego..coś co podtrzyma mnie na duchu Ps. Terapię mam jutro przed południem, a wizytę u lekarza w sobotę o 9.30.
Mam problem.
Umówiłam się do psychologa, bo już nie radzę sobie z sobą. Rodzina nie akceptuje psychologów dla osób dorosłych.
Rodzina - to mąż, moja mama i tata, z którymi mieszkamy. Uważają, że powinnam sama radzić sobie z problemami, w końcu jestem dorosła i znaleźć powody swojego zachowania i sama to przepracować. Jednak mi się nie udaje i chcę zasięgnąć pomocy, bo widzę, że robi się coraz gorzej.
Jednak jak gdzieś jadę, to wszyscy mnie się pytają, gdzie jadę i po co, w tym mąż. Nie wiem, co im odpowiadać, najchętniej bym skłamała, że na zakupy, ale zakupy tak długo nie trwają.
Znów by było na jakie zakupy i gdzie od męża pytania.
Nie wiem, co w takiej sytuacji zrobić.
Jakie istnieją sposoby CBT na radzenie sobie z zaburzeniami nastroju?


