Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak wyjść z sytuacji, w której nie potrafię podjąć się pracy, bo bardzo się boję, ale nie mogę normalnie żyć i leczyć się bo nie pracuję?
Mam ogromny lęk związany z pracą,
A właściwie z tym, że zawiodę, zrobię coś źle, popsuję coś ważnego i zostanę za to ukarana
lub okrzyczana.
Moją przeszkodą są problemy z kontrolowaniem swoich emocji i swojego ciała, kiedy się stresuję.Nie rozumiem wtedy co mówią do mnie ludzie, nie potrafię się skupić, czasem czuję się jak we śnie, i wszystko leci mi z rąk, w sytuacjach formalnych mam problem żeby się podpisać bo np. Robię literówki we własnym imieniu. Wstyd mi za to, bo całe życie wszyscy krzyczą na mnie, przez moją niezdarność i przez to nie ufam sama sobie i czuję że nie jestem godna zaufania przez moje rozkojarzenie i nieuwagę.
Kiedy robię rzeczy w sowim tempie wszystko jest w porządku, jestem zaradna i pojętna, ale kiedy jestem pod presją czasu czuję jakby odjęło mi mózg. To było też częstą przyczyną moich porażek np. na sprawdzianach.
Obecnie mam 20 lat, uczę się, ale utrzymuje mnie moja dziewczyna, ale nie chcę być taka bezradna w swoim życiu. Staram się rozwijać na innych płaszczyznach np. Robiąc kursy i ucząc się języków. Ze strony rodziny nie mam żadnego wsparcia finansowego ani emocjonalnego. Chodziłam do psychiatry i przez kilka miesięcy chodziłam też na terapię, ale nie czułam, że to cokolwiek zmienia, może terapia była niedopasowana do mojego problemu, właściwie to nie wiem, skąd powinnam wiedzieć że terapia jest dobrze prowadzona. Może ktoś z Państwa byłby w stanie doradzić, jakiego rodzaju terapii poszukać, na czym się skupić, żeby samemu też popracować nad tym lękiem, nie mogę znieść tej bezradności.
Pozdrawiam, Daria.
Daria G.
2 lata temu
Konrad Smolak
Dzień dobry. Z opisu wynika, że Pani doświadcza lęków i objawów somatycznych w obliczu presji osób wokół Pani. Pojawia mi się wiele pytań i chęci poznania więcej szczegółów - bo z opisu wynika, że są pewne prawidłowości i powtarzalność w opisywany trudnościach. Co do wyboru samej terapii, niewątpliwie trzeba by się bardziej zagłębić. Jedną z terapii często skutecznych przy desensytyzacja na bodźce awersyjny jest np. terapia EMDR.
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Szymon Paterka
Dzień dobry,
Współczuję Pani i rozumiem, że sytuacja, w której się Pani znalazła jest wyjątkowo trudna do zniesienia. Podziwiam również Pani dotychczasowe próby radzenia sobie z problemem. Potwierdza to jedynie Pani dojrzałość i zaradność. Niestety nie można zdiagnozować osoby, jedynie na podstawie samego opisu. Dlatego wskazana byłaby konsultacja ze specjalistą. Na podstawie opisanych przez Panią sytuacji sugerowałbym specjalistę pracującego w nurcie poznawczo-behawioralnym, który pomógłby w pracy m. in. nad samooceną i samoakceptacją oraz odczuwanymi przez Panią lękami. Są specjaliści, którzy oferują bezpłatne konsultacje online lub przyjmują w ramach NFZ. Napisała też Pani, że była u psychiatry oraz chodziła na terapię. Czy, którykolwiek ze specjalistów wspominał, że może być Pani Wysoce Wrażliwą Osobą (WWO)? Informacyjnie - WWO nie jest zaburzeniem, a jedynie nadwrażliwością na bodźce, które to organizm mocniej przetwarza i silniej na nie reaguje, wpływając na codzienne funkcjonowanie danej osoby. WWO charakteryzują się m.in. silniejszym współodczuwaniem, słabszym radzeniem sobie w sytuacjach z dużą ilością bodźców (nadmierny hałas, tłum ludzi, itp.), odczuwaniem nadmiernego stresu, nieumiejętnym wykonywaniem zadań pod presją czasu, ciągłym analizowaniem wszystkiego, itp. Szacuje się, że ok. 15% społeczeństwa to osoby wysoce wrażliwe, które różnią się od reszty osób m.in. wrażliwością i sposobem odbioru otaczającego ich świata. Konsultacje z psychologiem w przypadku WWO ułatwiają zrozumienie oraz zaakceptowanie samego siebie.
Moja odpowiedź nie jest w żadnym wypadku diagnozą-ponieważ nie diagnozuje się osoby na podstawie samego opisu - a jedynie wskazaniem jednej z wielu możliwych przyczyn spotykanych przez Panią niedogodności.
Zachęcam do skorzystania z pomocy psychologa. Wizyta u specjalisty wspomnianego powyżej nurtu może znacznie pomóc w ustaleniu przyczyn Pani zmartwień i zależnie od tego łatwiej będzie podjąć dalsze kroki ku lepszemu.
Pozdrawiam
Szymon Paterka
2 lata temu
Magdalena Sromek
Witam serdecznie
Jak rozumiem Pani sytuację, zmaga się Pani z lękiem oraz symptomami towarzyszącymi, takim jak między innymi: kontrolowanie emocji, problemy z koncentracją. Polecam terapię poznawczo behawioralna i zachęcam do pogłębienia diagnozy psychologicznej/psychiatrycznej.
Pozdrawiam, Magdalena Sromek
2 lata temu
Zobacz podobne
Dlaczego niektórzy specjaliści uważają, że diagnoza to przyklejanie łatek?
Dlaczego wielu psychoterapeutów uważa, że nie należy diagnozować pacjentów, bo jest to "przyklejanie im łatek"? Moim zdaniem diagnoza może być bardzo pomocna, bo pozwala ona określić konkretne obszary do zmiany, dlatego nie do końca rozumiem ich podejście.
Brałam leki przy zaburzeniach lękowych i nerwicy natręctw, niestety lęki wróciły
Dzień dobry. Brałam leki (Zotral/Asentra) przy zaburzeniach lękowych i nerwicy natręctw, pół roku temu zakończyliśmy leczenie. Niestety lęki wróciły i doszły "tiki" (mimowolne odruchy) nerwowe. Czy powinnam znów iść do psychiatry, czy terapia psychologiczna byłaby lepszym rozwiązaniem? Obawiam się, że nie poradzę sobie sama. Pozdrawiam
Ile zazwyczaj trwa terapia TSR?
Ile zazwyczaj trwa TSR? Kilka sesji czy więcej? Jak to wygląda?
Dzień dobry, mam parę pytań odnośnie swojego zachowania.
Dzień dobry,
mam parę pytań odnośnie swojego zachowania. Obmyślałam to przez długi czas i nie mogę na to znaleźć odpowiedzi. Zauważyłam u siebie, że niezależnie od tego, co się dzieje, zawsze odcinam się od przeszłości, a dokładniej co jest z nią związane. Np. mój przyjaciel, z którym straciłam kontakt (bez żadnej kłótni). Po tym jak urwał się kontakt, blokuję i unikam wszędzie ich piosenek. Z koleżanką oglądałyśmy serial, ale straciłyśmy kontakt i kompletnie odcinam się od informacji o serialu i przestaję oglądać. Miejsca, w których często przesiadywałam ze znajomymi, próbuję unikać. Nie chcę oglądać czegoś jeśli pamiętam, że moja stara znajoma się tym fascynowała. Z tych wszystkich przykładów nie było żadnego, w którym urwał się kontakt przez kłótnie. Po prostu nasze ścieżki się zmieniły wraz z planami na życie. Czy jest to normalne zachowanie? Czy można to jakoś zmienić? Przeszkadza mi to w życiu czasami i domyślam się, że nie jest to norma.
Jak arteterapia może pomóc w radzeniu sobie z emocjami i frustracją?
Czasem czuję, jakby coś we mnie się gotowało, ale kompletnie nie wiem, jak to wypuścić. Słowa... po prostu nie działają.
Kiedy próbuję coś powiedzieć, mam wrażenie, że to, co wychodzi, jest jakieś płaskie, niepełne, jakby nie oddawało tego, co czuję naprawdę. Wszystko to we mnie siedzi i kumuluje się w coś, co męczy mnie psychicznie, aż nie mogę złapać oddechu.
Czuję się bezsilny i sfrustrowany, bo nie mam pojęcia, jak to rozładować.
Zastanawiam się, czy nie mógłbym spróbować czegoś innego, jak na przykład... sztuka? Może to brzmi dziwnie, ale myślę, że gdyby dać sobie przestrzeń na coś takiego, jak rysowanie, malowanie, może nawet rzeźbienie, mógłbym coś z tego wydobyć, co teraz nie chce wyjść na wierzch. Jak działa arteterapia? Co właściwie się robi na takich sesjach?
Chciałbym wiedzieć, czy są jakieś proste rzeczy, które mogę zrobić sam w domu — coś, co pozwoli mi złapać kontakt z tym, co się we mnie dzieje, ale bez presji mówienia. I czy taka terapia może naprawdę pomóc mi lepiej zrozumieć siebie?
