
Moja siostra lat 34 (ja mam 29), nigdy nie podjęła żadnej pracy zarobkowej
Anonimowo
Beata Irzycka
Widać, że troszczy się Pani/Pan o swoją siostrę i bardzo jej zachowanie Panią/Pana martwi. Niestety, jak pokazuje Pani/Pana doświadczenie, często nacisk do otworzenia się przynosi dokładnie odwrotny efekt.
Być może pomocne będzie rozpoczęcie takiej rozmowy z perspektywy “Ja” tzn. ujawniając Pani/Pana intencje (tj. np. “zależy mi na Tobie i dlatego…” oraz później obawy dotyczące jej zachowania np. “martwię się, gdy widzę, kiedy ty…” i tu przykład zachowania). O czym byście nie rozmawiali – proszę trzymać się perspektywy “Ja” oraz starać się mówić metodą FUO - Faktów, Uczuć i Oczekiwań. Więcej o porozumiewaniu się w tym stylu uczy Porozumienie Bez Przemocy, które można znaleźć w książce Marchalla Rosenberga o tym samym tytule ("Porozumienie Bez Przemocy"). Powodzenia!
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
Pani działania (szukanie pomocy dla siostry, próba rozmowy z nią) świadczą o zaangażowaniu i trosce o bliską osobą. Jak sama Pani zauważyła komunikaty np. dlaczego nie podejmiesz jakieś pracy zarobkowej nie są skuteczne i wywołują raczej opór i złość niż motywują do działania. Z krótkiego opisu trudno jest wywnioskować co może być przyczyną tego stanu rzeczy w wypadku siostry (np. epizod depresyjny czy choroba somatyczna np. niedoczynność tarczy, która może powodować takie objawy jak zmniejszony napęd widoczny w małej motywacji do działania). Myślę, że dobrze byłoby wykluczyć te przyczyny rozpoczynając rozmowę od Pani obserwacji czyli, że martwi się Pani o siostrę, może zapytać o jej samopoczucie, plany itp., skłonić do wizyty na początek u lekarza. Może też mogłaby Pani zaangażować do tej pomocy siostrze jakieś osoby, którym ona ufa np. ktoś z rodziny.
Życzę wszystkiego dobrego. Pozdrawiam

Zobacz podobne
Witam.
Odnoszę wrażenie, że mama często faworyzuje młodszą siostrę. Gdy siostra na mnie nagaduje, to mama jest po jej stronie, niż po mojej, co mi sprawia przykrość i często jej przyznaje rację, nawet jak siostra jej nie ma.
Co robić?
Moje dziecko jest smutne, nie odczuwa emocji, mówi, że jest puste w środku. Dochodzi do samookaleczenia. Ma przyjaciół, ma chłopaka, który ją wspiera. Ale z dnia na dzień jest coraz gorzej. Jak jej pomóc?
