Bardzo trudno mi jest funkcjonować po przeprowadzce do innego miasta. Chciałabym poczuć się jak dawniej, dlatego powracam do domu.
sw

TwójPsycholog
Cześć,
bardzo mi przykro, że się tak czujesz. Znalazłaś jedną z podstaw Twojej potrzeby powrotów do domu - by na chwilę poczuć się jak dawniej. Z jednej strony to całkowicie naturalne, że tęsknimy za czymś, co jest dla nas znane i przede wszystkim czujemy się tam bezpiecznie i przewidywalnie, nasz mózg ceni sobie takie miejsce, takie sytuacje. Z drugiej strony, kiedy trudności ze zmianą powodują długotrwałe cierpienie i pogorszenie funkcjonowania, to warto się tym zaopiekować. Z pewnością zachęcam do konsultacji z psychologiem_żką/ psychoterapeutą_ką. Poza tym, czy jest coś, co mogłabyś ze swojego rodzinnego miejsca przenieść do obecnego? Przedmioty, rodzaj potraw, książki, rytuały, czyli Twoją miłą codzienność, którą masz w rodzinnym domu? Również nazywanie nowego miejsca "Twoim" miejscem/ nowym domem może zmienić charakter sytuacji, tak, byś czuła, że Ty trzymasz stery i Ty jesteś sprawcza i Ty tutaj tworzysz kolejną przestrzeń dla siebie - bo wcale nie musisz porzucić poprzedniej, możesz mieć tych przestrzeni więcej. Te kolejne trzeba jednak sobie powolutku budować, ze świadomością, że mózg musi poczuć się bezpiecznie i znajomo, by jemu też to odpowiadało :)
Trzymam kciuki

Katarzyna Kaźmierczak
Od kiedy zauważyłaś, że nie czujesz się komfortowo w nowym miejscu? Czy to było od razu, czy jednak coś na to wpłynęło? Przyjrzałabym się czynnikom i okolicznościom, które wpłynęły na takie Twoje postrzeganie i samopoczucie. Jest ryzyko, że praca, jaką wykonujesz (lub kultura firmy) nie jest dostosowana do Twoich potrzeb, predyspozycji i temperamentu. Warto zadziałać jak najszybciej, żeby ten stan się nie pogłębił.

Nikoletta Dziedzic
Witam,
Być może jest to lęk przed zaistniałą zmianą lub poczucie samotności. W rodzinnym mieście spędziła Pani zapewne większość życia, więc jest Pani mocno przywiązana do tego miejsca. I jest to miejsce, które daje Pani poczucie komfortu oraz poczucie bezpieczeństwa.
Warto zastanowić się za czym Pani tęskni.
Za domem? Za tamtym miastem? Za jakimś swoim ulubionym miejscem tam? Za rodziną? Za znajomymi stamtąd?
Niech się Pani nad tym chwilę zastanowi. Być może są to rzeczy, które da się nadrobić w nowym miejscu i poczuje Pani spokój.
Pozdrawiam serdecznie,
Nikoletta Dziedzic,
Psycholog

Katarzyna Garlicka
Dzień dobry
W przypadku przeprowadzki do innego miejsca aktywuje się proces adaptacji. Dotyczy on budowania poczucia bezpieczeństwa, nowych nawyków i nawiązywania relacji w środowisku w którym się znaleźliśmy. Uczymy się też jak funkcjonować w nowym miejscu.
Napisała Pani tylko, że znalazła pracę w której czegoś może się Pani nauczyć. Jakie Pani miała oczekiwania dotyczące zamieszkania w nowym miejscu? Możliwe, że Pani oczekiwania nie zostały spełnione. Czasami nawet jeśli spełniamy swoje marzenia i cele po ich osiągnięciu okazuje się, że nie tego oczekiwaliśmy. Chcieliśmy zupełnie czegoś innego i chcieliśmy się czuć zupełnie inaczej. Czego Pani najbardziej brakuje z domu? Możliwe, że nie ma Pani koleżanek i kolegów w nowym miejscu, bądź ma Pani trudność mieszkać i przebywać dłużej będąc w pojedynkę?
Trzeba pamiętać o tym, że funkcjonowanie na wsi, małym mieście bądź w dużym różni się od siebie. Ludzie urodzeni na wsi inaczej funkcjonują niż te osoby z dużych miast. Może brakuje Pani takich relacji w nowym miejscu? Sam rozwój i nauka to nie wszystko. Człowiek jest istotą społeczną. Potrzebujemy relacji. Jedynie różnimy się tym w jaki sposób je budujemy i na czym nam zależy.
Warto to przemyśleć i zbudować wszystko to co potrzebne w nowym miejscu, albo zastanowić się nad tym w jaki sposób mogłaby Pani żyć oraz pracować w swoim dawnym domu. W czasach dobrego dostępu do Internetu jest dużo możliwości.
Życzę dużo dobrego aby znalazła Pani miejsce odpowiednie dla siebie

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Chcę zmienić pracę i iść do biura. Obawiam się, bo czasem bywam rozkojarzona albo ''zamotana" (czasem mi samej przeszkadza, że tak się zachowuje). To wynika z małej ilości doświadczenia w pracy. Mimo wszystko jestem pracowita i chętna do pracy. Czy jest dla mnie szansa na zmianę?
Może być też książka do polecenia.
Pozdrawiam
Dzień dobry,
mój mąż jest pracoholikiem (na szczęście zdaje sobie z tego sprawę) i osiągnął ostatnio etap wypalenia z tego powodu. Chciałby to pokonać, ma duże chęci, ale nie jest w stanie zrobić pierwszych kroków z powodu wyrzutów sumienia, że robi coś innego niż praca.
Jak można mu pomóc? Jakie kroki można podjąć, aby stopniowo wyprowadzić go z problemu?
Z powodu jego pracoholizmu cierpi nasza relacja, on nie ma czasu dla naszego maleńkiego dziecka, choć widzę, że bardzo by chciał. Problem wynika wg mnie z dużej potrzeby udowadniania swojej wartości - jego sposobem na podbudowanie ego jest praca ponad miarę (od 9 rano do 22-23 w tygodniu, w weekendy minimum po 8h dziennie). Chciałabym mu pomóc, choć mnie już też ta sytuacja męczy, a do tego nie wiem jak.
Dużo rozmawiamy, ale chciałabym znaleźć jakiś sposób na wdrożenie zmian w życie, a nie tylko rozmawianie o nich. Dodatkowo chętnie bym poczytała jakieś dobre książki na temat tego zjawiska, żeby lepiej je zrozumieć i pomóc mu to zrozumieć, ale trudno znaleźć wartościową pozycję - może mogliby Państwo coś podpowiedzieć.
Z góry bardzo dziękuję za wszelkie podpowiedzi.