Odpowiedz jako specjalista
WsteczStrasznie boję się przerzutów raka. Myśli krążą wokół tego, a ja czuję jak zatruwam darowane życie.
Jestem pacjentką onko -rak piersi. Chorowałam 3lata temu. W tej chwili mam stan przedrakowy przełyku i zmiany w komórkach jelit. Do gastrologa nawet prywatnie ciężko się dostać. Robię co pół roku gastroskopię. Mój problem polega na strachu przed przerzutami z piersi lub zachorowaniem na inny typ raka. Lekarz POZ twierdzi, że moje problemy gastryczne są głównie spowodowane stresem. A jak przełyk boli (a boli ostatnio po każdym posiłku) lub nawiedzają mnie myśli dotyczące metaplazji jelit to nie mogę się od tego lęku uwolnić. Czyli jest to tzw. błędne koło. Onkopsycholog, z którą miałam systematyczny kontakt telefoniczny podczas choroby, stwierdziła, że mam nieleczoną nerwicę lękową. A ja teraz stwierdzam, że mam darowane życie i sobie je zatruwam uporczywymi myślami.
Kasja
2 lata temu
Aleksandra Prusak-Dyba
Dzień dobry,
Wyobrażam sobie, że to bardzo trudna dla Pani sytuacja. Opisane przez Panią obawy mogą świadczyć o zaburzeniu lękowym - lęku o zdrowie (hipochondrii). Warto sprawdzić to podczas konsultacji z psychoterapeutą lub psychiatrą ponieważ leczenie farmakologiczne oraz psychoterapia poznawczo-behawioralna są bardzo skuteczne w redukowaniu takiego lęku i mogą pomóc odzyskać spokój i satysfakcję z życia.
Pozdrawiam ciepło,
Aleksandra Prusak - psychoterapeutka poznawczo-bahwioralna i terapii schematów
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Gabriela Hombek
Witam. Myśli jaki Pani ma są naturalne w takiej sytuacji. Jednak warto zwrócić uwagę, że w dużej mierze to właśnie myśli nas tworzą. Proszę pamiętać, że lęk jest pierwotną emocja i ma swoją funkcję. Chroni nas przed czymś, ostrzega przed zagrożeniem. Jednak warto się przyjrzeć w tej sytuacji na ile Panią chroni a na ile zatruwa? Życzę powrotu do zdrowia i siły do walki.
Gabriela Hombek
Specjalista terapii uzależnień
2 lata temu
Iwona Lassota
Dzień dobry, przebyte doświadczenia choroby mogły sprawić, że ma Pani teraz podwyższony poziom lęku i obawy o swoje zdrowie. Bardzo Panią zachęcam do skorzystania z pomocy psychoterapeutycznej, być może w Pani mieście są grupy terapeutyczne/wsparcia dla osób które przebyły podobną chorobę.
Warto sięgać też po pomoc bliskich: życzliwość i serdeczność rodziny, przyjaciół, znajomych są bezcenne i wzmacniają system odpornościowy!
Życzę dużo zdrowia, spokoju i radości życia.
Pozdrawiam!
2 lata temu
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
myślę, że w obecnej sytuacji Pani obawy i lęki są całkowicie uzasadnione. Kiedy doświadczamy różnych trudności w życiu, naturalnym jest fakt, że później powodują one u nas lęk lub niepokój. Wydaje mi się, że warto kontynuować współpracę z onkopsychologiem lub ewentualnie innym specjalistą zdrowia psychicznego (psycholog lub psychoterapeuta), który pomoże poradzić sobie z uporczywymi myślami.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
2 lata temu
Marta Król
Dzień dobry,
doświadczenie choroby nowotworowej bardzo często uruchamia w nas przewlekłe reakcje stresowe i lęk (o utratę zdrowia, życia, pracy, sprawczości czy pełnionych ról), który pozostaje z nami na długo. To sytuacja kryzysowa pełna niepewności i sprzecznych emocji. Często wtedy kiedy wydawałoby się, że jest już “po” wszystkim i chcielibyśmy funkcjonować tak jak przed diagnozą onkologiczną atakuje nas lęk, obniżony nastrój a nawet poczucie winy, bo przecież “powinnam się cieszyć, że jest lepiej”. Wszystko zależy od tego, jak Pani obecny stan emocjonalny wpływa na codzienne funkcjonowanie, co on szczególnie utrudnia, co powoduje. Dodatkowo ważne jest jakie znaczenia nadaje Pani swojej aktualnej sytuacji zdrowotnej, z czym się Pani to kojarzy i czego dokładnie Pani się obawia. U każdego jest inaczej. Warto się temu przyjrzeć. Konsultacja z psychoterapeutą lub psychoonkologiem oceniająca natężenie Pani objawów, powinna wskazać dalszą drogę. Wszystkiego dobrego i powodzenia.
2 lata temu
Zobacz podobne
Introwertyzm, zmęczenie i lęk przed relacjami - jak sobie radzić?
Dzień dobry, Jestem introwertyczką, mam 42 lata. Ostatnimi czasy ciężko mi samej ze sobą. Jestem potwornie zmęczona, nic mnie nie cieszy, nic mi nie potrzeba, nic mi się nie chcę. Czuję wewnętrzny niepokój, ciągle wszystko analizuje i myślę o wszystkim, zadręczam się. Jestem singielką, nie potrafię być z kimś, boję się, że skrzywdzę kogoś swoją niedoskonałością, nie potrafię się otworzyć, jestem wycofana. Męczy mnie obecność innych osób, najchętniej zwolniłabym się z pracy i przeleżała całe dni w łóżku, w ciszy i spokoju. To jest bardzo męczące i ciężko mi z tym. Co mam z tym zrobić, co jest ze mną nie tak ?
Od zawsze był o mnie zazdrosny, lecz od pewnego czasu jest coraz gorzej.
Mam problem z mężem, jesteśmy 25 lat po ślubie, bardzo się kochamy, mówmy sobie wszystko. Od zawsze był o mnie zazdrosny, lecz od pewnego czasu jest coraz gorzej, gdyż jest on zazdrosny o wszystko, co związane jest ze mną np. film, koleżanka, książka, muzyka itp.od miesiąca staramy się na własną rękę szukać informacji skąd te przypadłości. Mąż sam to dostrzegł, powiedział, że jest osobą toksyczną i ma pragnienie mnie kontrolować. Również wyznał, że gdy nie jesteśmy razem, nie potrafi pozbierać innych myśli, bo cały czas myśli o mnie. Są dni, w których jest ok, ale po nich przychodzi taki dzień, że jak się odpali, to kończy się to kłótnią, czepianiem się o wszystko, że słucham muzyki, że czytam książkę. Mam wrażenie, że jak coś robię bez niego, i tym się cieszę, np. rozmowa z kuzynką, słuchanie muzyki to on się wtedy dołuje. Kiedyś miał więcej pomysłów na życie np. chodzenie na siłownie, teraz nic mu się nie chce, najlepiej zamknąłby nas razem w domu i żebyśmy tylko patrzyli na siebie, wtedy najbardziej jest spokojny.
Mam 21 lat, dwukrotnie chorowałem na nowotwór. Kompletnie mnie to zniszczyło psychicznie.
Mam 21 lat, dwukrotnie chorowałem na nowotwór. Kompletnie mnie to zniszczyło psychicznie. Jestem w kropce. Nie wiem co mam ze sobą zrobić. Nic nie sprawia mi radości. Mam dobrą pracę i dobre wyniki na uczelni, ale nie sprawia mi to radości. Bardzo pragnę bliskości drugiej osoby, lecz nigdy jej nie zaznałem. Nigdy nie miałem dziewczyny i nie widzę szans na zmianę tego stanu w przyszłości. Czuję się przez to bezwartościowy, niegodny bycia kochanym. Nie chcę dłużej żyć w samotności, ale nie jestem w stanie zainteresować sobą drugiej osoby. Codziennie żałuję, że nie umarłem na te nowotwory. Oszczędziłoby mi to tego całego cierpienia i samotności. Proszę o jakąkolwiek poradę.
Jestem po rozstaniu z żoną (bez rozwodu jeszcze). Powodem była zdrada.
Dzień dobry,
Jestem po rozstaniu z żoną (bez rozwodu jeszcze).
Powodem była zdrada. Żona jest w ciąży z człowiekiem, z którym mnie zdradziła.
Od zdrady minęło 1,5 roku. Myśli na temat tego zdarzenia oraz przyszłości, cierpienia naszych dzieci, rozbitej rodziny nie dają mi normalnie funkcjonować. Mam stany lękowe. Zaraz po obudzeniu natarczywe myśli o tej sytuacji. Koncentracja jest znikoma.
Czuję lęk przed pomyłką, wystąpieniami, kontaktami z ludźmi. Nie chcę przez to nie radzić sobie na studiach. Czy jest to przypadek do psychiatry? Psycholożka zaleciła.
Od zawsze bałam się i boję wyrażać własną opinię, mówić coś o sobie lub o swoich zainteresowaniach, bo bałam się reakcji ludzi. Ostatnio byłam pierwszy raz u psychologa z trzy miesiące temu i pod koniec wizyty zaczynało mi się kręcić w głowie, już przed wizytą się stresowałam. Ogólnie mówiłam coś przez całą sesję nawet pamiętam co, tylko po tym źle się czułam i miałam te zawroty głowy i na moim własnym osiedlu się gubiłam, nigdy tak nie miałam. Psycholog powiedziała mi na drugiej wizycie, żebym poszła do psychiatry z lękiem. Znów się umówiłam do innego psychologa, bo wydaje mi się, że nie jest ze mną tak źle, żeby iść do psychiatry i nie wiem szczerze co mam mu powiedzieć, bo jest mi głupio, ale zauważyłam u siebie ostatnio, że bardzo reaguję na mimikę osób i przejmuję się ich uczuciami i jak będą mnie traktować czy uprzykrzać mi życie(szczerze to bardziej myślę o tym jak interakcje z innymi będą wpływać na moje życie i przez to jestem zmęczona). Ogólnie zawsze unikałam wypowiadania się na forum i prezentacji w szkole, ale teraz jestem już dorosła i zaczęłam studia, które wymagają wypowiedzi, ale mi zaczyna strasznie walić serce, jak się wypowiadam na forum- ostatnio dałam radę, ale zaczęły mi się trząść ręce, prawie się popłakałam, nie wiem czy dam radę na tych studiach. Nie chce mi się już też na siłę zaprzyjaźniać z ludźmi na studiach. Czy mogłabym coś zrobić, żeby się nie stresować przed tą następną wizytą i też nie wiem czy to jest jakiś duży problem, bo każdy się chyba stresuje wystąpieniami czy rozmowy z obcymi ludźmi. Też przestały mnie interesować inne osoby, nie mam znajomych z własnego wyboru, ponieważ u każdego znajduję jakąś wadę, też sama nie jestem jakaś interesująca i idealna, nawet wręcz przeciwnie. Jestem introwertykiem a w dorosłym życiu muszę ciągle mieć kontakt z drugim człowiekiem, a wolałabym go nie mieć. Często też boję się, że coś źle zrobię. Każda pomyłka w pracy mnie stresuje a ja tylko pracuję w żabce. Podczas dużego stresu czerwienieje mi się jeden policzek i ogólnie robi mi się gorąco. Boję się nawet wysłać wiadomości i nie lubię dawać emotek a większość ludzi oczekuje ode mnie większej reakcji. Czasem mi się zdaje, że może ja wszystko udaję, że moje reakcje są przesadzone, że przecież umiem rozmawiać z ludźmi, tylko teraz jestem zmęczona tym wszystkim.
