WsteczJak rozpoznać różnice między bulimią a anoreksją przy niedowadze?
Natalia
Odpowiedz jako specjalista
Urszula Małek
Kluczowa różnica to sposób kontrolowania wagi: anoreksja to głównie restrykcyjne ograniczanie jedzenia i silny lęk przed przybieraniem na wadze, podczas gdy bulimia wiąże się z napadami objadania się i późniejszymi zachowaniami kompensacyjnymi (np. wymiotami, nadmiernym ćwiczeniem). Można mieć niedowagę i bulimię, jeśli występują epizody objadania się i kompensacji. Jeśli masz wątpliwości, warto skonsultować się ze specjalistą.
Życzę wszystkiego dobrego,
Urszula Małek
Iwona Kaźmierczak
Natalia, anoreksja i bulimia różnią się w zakresie zachowań związanych z jedzeniem i postrzeganiem ciała.
W anoreksji osoba intensywnie ogranicza jedzenie, mimo znacznego spadku wagi, oraz ma silny lęk przed przytyciem, często z zaburzoną percepcją własnego ciała. W bulimii natomiast dochodzi do napadów objadania się, po których następują próby pozbycia się jedzenia (np. wymioty czy stosowanie środków przeczyszczających). Jeśli masz niedowagę, ale nie doświadczasz napadów objadania się ani nie stosujesz metod kompensacyjnych, może to wskazywać na inne trudności, np. lęk przed przytyciem. Warto skonsultować się z psychoterapeutą, który pomoże rozpoznać, co dokładnie dzieje się w Twoim przypadku.
Super, że pytasz o siebie i dbasz o swoje zdrowie – to już pierwszy krok ku zrozumieniu i poprawie.
Aleksandra Siwek
Anoreksja charakteryzuje się np. Restrykcyjną dietą, wręcz głodową, dążeniem do bardzo szczupłej sylwetki (niestety w oczach osoby z anoreksją zawsze jest ona za duża), ćwiczeniami, by przyspieszyć proces chudnięcia.
Bulimia natomiast polega na łapczywym objadaniu się, po którym osoba zwraca to, co zjadła.
Jeśli nie zwracasz tego, co spożyjesz to możliwe, że mowa o anoreksji jednak sama niedowaga nie sprawia, że jest to anoreksja. Anoreksja i bulimia to zaburzenia psychiczne, które wymagają opieki medycznej i psychologicznej. Nie mam zbyt wielu informacji o tobie, by wypowiedzieć się dokładniej.
Jednak jeśli obawiasz się, że może być to któraś z tych opcji najlepiej skontaktować się z lekarzem nawet pierwszego kontaktu lub psychologiem. Razem ze specjalistą ustalicie, jaka jest dokładnie przyczyna i co można zrobić.
Życzę powodzenia.
Psycholog Aleksandra Siwek
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
diagnostyka różnicowa między anoreksją a bulimią może być trudna, o ile nie występują typowe objawy dla danego zaburzenia.
Anoreksja: drastyczna utrata masy ciała, obsesyjne kontrolowanie masy ciała (częste ważenie się lub mierzenie konkretnych partii ciała), liczenie kalorii, lęk przed przyrostem masy ciała.
Bulimia: masa ciała może być w miarę stabilna, ale będzie pojawiać się objadanie a później kompensacja w postaci np. prowokowania wymiotów lub głodówki w celu pozbycia się spożytych kalorii.
Myślę, że w celu postawienia trafnej diagnozy warto udać się do specjalisty (lekarza psychiatry lub psychoterapeuty).
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Czerniawska - psycholog, psychoterapeuta
Karolina Maciejewicz
Hej,
Natalia, Twoje pytanie jest bardzo ważne i dobrze, że je zadajesz. Anoreksja i bulimia to zaburzenia odżywiania, które mogą mieć podobne cechy, ale ich główna różnica polega na sposobie kontroli jedzenia i mechanizmach kompensacyjnych.
W anoreksji (jadłowstręcie psychicznym) dominuje silna potrzeba kontroli masy ciała, często poprzez restrykcyjne ograniczanie jedzenia. Osoby z anoreksją mogą mieć intensywny lęk przed przytyciem, nawet jeśli mają już niedowagę.
Bulimia (żarłoczność psychiczna) natomiast charakteryzuje się epizodami objadania się – jedzenia dużych ilości jedzenia w krótkim czasie – po których pojawiają się mechanizmy kompensacyjne, takie jak prowokowanie wymiotów, nadmierna aktywność fizyczna czy nadużywanie środków przeczyszczających. Można mieć niedowagę i jednocześnie bulimię, jeśli te zachowania często się powtarzają.
Jeśli nie masz typowych napadów objadania się, ale zauważasz u siebie restrykcje w jedzeniu, silne myśli o wadze i ciele, napięcie wokół jedzenia lub inne mechanizmy kontroli, warto to omówić ze specjalistą.
Anastazja Zawiślak
Zarówno anoreksja, jak i bulimia to zaburzenia odżywiania, ale różnią się mechanizmem działania i sposobem kontroli wagi.
🔹 Anoreksja polega głównie na restrykcyjnym ograniczaniu jedzenia, intensywnym liczeniu kalorii, obsesyjnej kontroli masy ciała i silnym lęku przed przytyciem. Osoby z anoreksją często unikają posiłków, stosują skrajne diety, intensywnie ćwiczą, a ich samoocena jest silnie związana z wagą.
🔹 Bulimia charakteryzuje się napadami objadania się, po których następują zachowania kompensacyjne, czyli takie jak wymioty, stosowanie środków przeczyszczających, posty czy nadmierne ćwiczenia. Nie oznacza to jednak, że musisz jeść ogromne ilości jedzenia – czasami napady są mniejsze, ale i tak wywołują poczucie winy i potrzebę „pozbycia się” kalorii.
Jednak pamiętaj, że sama niedowaga nie jest objawem ani anoreksji, ani bulimii. Jeśli martwi Cię twoja waga może warto w pierwszej kolejności skonsultować się z lekarzem internistą, a następnie dietetykiem klinicznym.
To, co najważniejsze, to nie tylko diagnoza, ale Twoja relacja z jedzeniem, ciałem i emocjami. Jeśli jedzenie wiąże się z dużym stresem, poczuciem winy czy potrzebą kontroli, warto skonsultować się z psychoterapeutą. Zaburzenia odżywiania nie zawsze wyglądają książkowo, ale zawsze wymagają uwagi i wsparcia.
Jeśli masz wątpliwości, warto poszukać pomocy, by odzyskać zdrową relację z jedzeniem i swoim ciałem.
Anastazja Zawiślak
Psycholog
Dorota Mucha
Dobry wieczór,
Jeśli chodzi o takie różnice to:
Bulimia i anoreksja to zaburzenia odżywiania, które różnią się pod względem myślenia i emocji
1. Anoreksja – objawia się silnym lękiem przed przytyciem. Wiąże się często z odmawianiem jedzenia albo jedzeniem bardzo mało oraz z nadmiernym kontrolowaniem swojej wagi.
2. Bulimia – osoba z bulimią też boi się przytyć, ale nie potrafi powstrzymać się od jedzenia. Najpierw je bardzo dużo naraz (napady objadania się), a potem czuje ogromne poczucie winy i chce się tego jedzenia pozbyć (np. poprzez wymioty, leki przeczyszczające lub intensywne ćwiczenia). Często jej waga jest w normie, więc trudniej zauważyć problem.
Czy zauważyła Pani u siebie takie trudności/zachowania?
Myślę, że warto zaczerpnąć konsultacji.
Pozdrawiam serdecznie,
Dorota Mucha
Martyna Jarosz
Bulimia i anoreksja to dwa różne zaburzenia odżywiania, które mają pewne wspólne cechy, ale różnią się w kluczowych aspektach. Anoreksja charakteryzuje się skrajnym ograniczeniem przyjmowania pokarmu i intensywnym strachem przed przybraniem na wadze, co prowadzi do znacznej niedowagi. Bulimia natomiast obejmuje epizody niekontrolowanego objadania się, po których następują zachowania przeczyszczające, takie jak wymioty czy stosowanie środków przeczyszczających. Jeśli masz niedowagę, ale nie objadasz się, bardziej prawdopodobne jest, że masz do czynienia z anoreksją. Warto jednak skonsultować się z psychologiem zajmującym się zaburzeniami odżywiania, aby uzyskać dokładną diagnozę i odpowiednie wsparcie.
Piotr Wesołowski
Natalio,
widzę, że martwisz się o swoje zdrowie, a zadbanie o nie jest elementem prawidłowego funkcjonowania. Anoreksja i bulimia to poważne zaburzenia odżywiania, które różnią się objawami, najprościej mówiąc:
Anoreksja – osoby chore skrajnie ograniczają jedzenie, boją się przytyć i często mają bardzo niską wagę, mimo że widzą siebie jako otyłe.
Bulimia – charakteryzuje się napadami objadania się, po których następują zachowania kompensacyjne, takie jak wymioty, stosowanie środków przeczyszczających czy nadmierne ćwiczenia.
Kluczowa różnica: w anoreksji osoba stale ogranicza jedzenie i traci na wadze, a w bulimii występują okresy objadania się i „pozbywania” jedzenia, ale waga zazwyczaj pozostaje w normie.
Zarówno anoreksja, jak i bulimia wymagają leczenia psychologicznego (np. terapia poznawczo-behawioralna), a często również wsparcia lekarzy i dietetyków.
Jeśli podejrzewasz u siebie jedno z tych zaburzeń, warto skonsultować się ze specjalistą.
Piotr Wesołowski
Psycholog
Katarzyna Kania-Bzdyl
Droga Natalio,
trudno jednoznacznie odpowiedzieć na Twoje pytanie, ponieważ w Twojej historii jest zbyt mało informacji, aby potwierdzić lub wykluczyć zaburzenie odżywiania, jakim jest bulimia czy anoreksja. W celu rozwiania Twoich wątpliwości zachęcam do podjęcia konsultacji z lekarzem psychiatrą.
Pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Dzień dobry, od ponad miesiąca mam ciągle mdłości, utratę apetytu i spadek wagi. Zrobiłem badania w kierunku chorób przewodu pokarmowego i tam raczej jest wszystko dobrze. Chciałbym zapytać, czy te objawy mogą być na tle nerwowym i czy wskazana byłaby wizyta u psychiatry w takim wypadku?
Jedzenie stało się dla mnie ostatnio czymś, czego bardziej się boję, niż czymś, z czego czerpię przyjemność. Lęk przed jedzeniem – kompletnie przejęła kontrolę nad moim codziennym życiem. Ciągle unikam wszystkiego, co wydaje mi się „niezdrowe” albo „złe”. Każdy kęs to myśli: „A co, jeśli mi zaszk
Mam taki problem, że jedzenie w towarzystwie strasznie mnie stresuje. Każde spotkanie przy stole to dla mnie totalna męczarnia. Boję się, że ktoś mnie oceni – jak jem, co jem, albo że zrobię coś głupiego i się ośmieszę. Z tego wszystkiego coraz częściej unikam wspólnych posiłków, co, wiadomo, nie
Czuję, że moje jedzenie to teraz jedna wielka bitwa, a ja coraz bardziej w niej przegrywam. Mam tak okrojoną listę tego, co mogę włożyć do ust, że czasem aż się boję, co to robi z moim zdrowiem. Kiedy próbuję coś nowego, zamiast normalnej reakcji pojawia się stres, panika, a nawet obrzydzenie, ja
Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale coraz bardziej boję się jeść w miejscach publicznych. Nawet myśl o tym, że ktoś na mnie patrzy, sprawia, że mam ochotę uciec. Boję się, że ktoś mnie oceni — jak jem, co jem, albo nawet jak wyglądam przy stole.
Kiedyś uwielbiałam wyjścia do restaura
Czuję, że strach przed przytyciem zaczyna codziennie mnie zamęczać. Każdego dnia boję się dodatkowych kilogramów, a jedzenie, które kiedyś było przyjemnością, teraz tylko mnie stresuje. Zaczynam unikać niektórych produktów, bo wydają mi się „złe” albo „groźne”, i zauważyłam, że coraz bardziej kry
Mam problem, który zaczyna mnie trochę martwić. Coraz częściej budzę się w środku nocy z tak silną chęcią na przekąskę, że nie mogę się powstrzymać, nawet jeśli wiem, że tak naprawdę nie jestem głodna. To uczucie mnie wykańcza – psuje mi sen, a potem cały dzień jest trudniejszy.
Czy takie
Niedawno przytrafiło mi się zatrucie pokarmowe, które wywołało u mnie duży lęk przed jedzeniem. Zawsze byłem kimś, kto czerpał radość z jedzenia i chętnie testował nowe smaki, ale teraz już sama myśl o posiłku powoduje u mnie niepokój i strach.
Boję się, że mogłoby się to powtórzyć,
Zmagam się z tym okropnym uczuciem, które pojawia się, gdy napady obżarstwa wymykają się spod kontroli.
Zauważyłem, że najczęściej dzieje się to wtedy, kiedy jestem zestresowany, zmęczony emocjonalnie, przytłoczony wszystkim, co dzieje się wokół mnie. I wtedy mam wrażenie, że jedzeni
Dzień dobry, mam prawie 25 lat, mam fobię społeczną od dziecka, doświadczam epizodów depresyjnych, mam część symptomów agorafobii, od półtora roku zaczęłam doświadczać ataków paniki i stają się one częstsze, częściej się samookaleczam, do tego prawdopodobnie mam zaburzenie osobowości borderline (
Od pewnego czasu zmieniło się moje podejście do jedzenia, jest to dla mnie powód do niepokoju. Na początku chciałem po prostu zdrowiej się odżywiać i czuć lepiej. Ale teraz każda decyzja związana z jedzeniem budzi we mnie stres.
Unikam produktów, które uznaję za "niezdrowe", a każde
Jak mogę pomóc mojej bliskiej przyjaciółce, u której zauważyłam mocno niepokojące zachowania związane z odżywianiem? Coraz częściej unika wspólnych posiłków, narzeka na swoje ciało i obsesyjnie koncentruje się na kaloriach. Martwię się, że mogą to być oznaki zaburzeń odżywiania, ale nie wiem, jak
Liczne zatrucia pokarmowe wywołały u mnie silny lęk przed jedzeniem. Zawsze byłem osobą, która cieszyła się jedzeniem i eksperymentowała z nowymi smakami, ale teraz każda myśl o posiłku budzi we mnie niepokój i obawy. Obawiam się, że sytuacja może się powtórzyć, co prowadzi mnie do unikania niekt
Dzień dobry, od jakiegoś czasu na własną rękę staram się wyjść z napadów objadania. Były górki i dołki, ale mam wrażenie, że idę w dobrym kierunku. Za 4 dni jadę na wyjazd w góry z tatą (mój pomysł) i od 2 dni już panikuję, bo okrutnie boję się, że przez to, że nie mogę zaplanować sobie jedzenia,