Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy osoba w depresji tylko sobie wmawia nie mając na nic siły? Moja mama do mnie tak mówi, co jest okrutne.
Czy można mówić osobie w depresji, że sobie to wmawia, gdy np. nie chce się jej iść na spacer? Moja mama tak do mnie mówi, gdy nie uda mi się siebie zmusić do różnych czynności.
Petysana
1 rok temu
Katarzyna Rosenbajger
Witam,
Raczej mówienie takich rzeczy nie jest pomocne, szczególnie gdy dana osoba cierpi na depresje. Mam wrażenie, że mama chce dobrze ‘namawiając’ panią na spacer, aczkolwiek może nie ma najlepszego podejścia w tym temacie. Może warto porozmawiać z mama i wytłumaczyć, że zmuszanie nie jest najlepszą opcją w tym przypadku. Najważniejsza jest komunikacja.
K Rosenbajger
Psycholog
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Małgorzata Wójcik
Szanowna Pani,
to ważne, że szuka Pani wsparcia i informacji dodatkowych w wielu źródłach. Depresja jest poważną chorobą, w której bardzo często motywacja/mobilizacja jest na niewystarczającym poziomie. Osobom chorującym trudno jest podejmować najmniejsze aktywności (aktywności m. in. takie jak wstanie z łóżka, czesanie włosów czy odebranie telefonu). Jest to związane nie z decyzją chorego a z funkcjonowaniem jego układu nerwowego i rolą neuroprzekaźników.
Pani mama najpewniej próbuje wspierać Panią w zrozumiały dla siebie sposób, jednak wybór sposobu nie do końca może być skuteczny. Zachęcam do umówienia spotkania ze specjalistą w ramach psychoedukacji. Taka wizyta może umożliwić wzajemne zrozumienie. Do tego odbywa się w bezpiecznej przestrzeni (o która zadba psycholog), a każda z Pań będzie miała możliwość przekazania własnego punktu widzenia, obaw i potrzeb.
Życzę Pani wszystkiego co najlepsze i mocno wspieram w drodze do zdrowia.
Serdeczności
Małgorzata Wójcik
Psycholog, Psychoterapeuta w trakcie szkolenia
1 rok temu
Ewa Matuszewska
Dzień dobry,
Depresja to choroba, która związana jest z obniżonym nastrojem i brakiem “chęci do życia”. Dlatego często nasza aktywność, w jej trakcie, jest zmniejszona. Zdarza się również, że nie mamy ochoty na rzeczy, które zazwyczaj sprawiały nam przyjemność, na kontakty z innymi czy nawet zwykły spacer. Nie mniej, nie oznacza to, że powinniśmy ulegać wszystkim nastrojom, które za sobą niesie. Ruch, w tym spacer, powoduje wyrzut endorfin, czyli hormonów szczęścia, do krwi, co skutecznie łagodzi objawy depresji. Dlatego zachęcanie do aktywności w trakcie trwania choroby, może być uznane za dobrą inicjatywę.
Depresja, jako choroba, to poważna sprawa. Jednak w potocznym znaczeniu często nadużywamy tego terminu, aby opisać nasz chwilowo obniżony nastrój. Być może mama nie do końca jest świadoma czym jest depresja i dobór słów jakich używa wynika z jej potocznego rozumienia problemu. Zachęcam do szczerej rozmowy z mamą i wyjaśnienia Jej, co się z Panią dzieje. Aby mieć pewność, że choruje Pani na depresje, zachęcam do wizyty u lekarza psychiatry w celu postawienia diagnozy oraz przepisania leków, które skutecznie pomogą zwalczyć obajawy choroby.
Pozdrawiam,
EM
1 rok temu
Anna Martyniuk-Białecka
W przypadku osoby cierpiącej na depresję, ważne jest, aby podejść z empatią i zrozumieniem. Mówienie komuś w depresji, że sobie coś wmawia, może być zupełnie nieprzydatne i jeszcze pogarszać jej stan. Depresja to poważna choroba psychiczna, która wpływa na zdolność osoby do funkcjonowania, a jej objawy, takie jak brak energii, apatia i trudności z motywacją są częstymi objawami. Warto zamiast tego stosować bardziej wspierające i empatyczne podejście jak np. wyrażenie zrozumienia, zadawanie otwartych pytań, zaoferowanie swojej pomocy, docenianie małych kroków.
psycholog Anna Martyniuk-Białecka
1 rok temu
Zobacz podobne
Czy stan niepokoju, lęku o własne zdrowie i uczucie ciągłego stanu zagrożenia jest zaburzeniem psychicznym?
Od zawsze pamiętam każdy swój sen, najmniejsze szczegóły.
Dzień dobry,
Od zawsze pamiętam każdy swój sen, najmniejsze szczegóły. Nieraz są dziwne, nieraz wesołe czy wręcz przerażające. Mam tego dość. Chciałabym się w końcu wyspać. Dzisiaj w nocy miałam już kryzys. Śniły mi się kobiety w burkach, które ciągnęły mnie za ręce (nawet żadnego filmu nie oglądałam o takiej tematyce) nie mam pojęcia, skąd się to bierze. Obudziłam się tak przerażona, że od 1 w nocy nie spałam aż do rozpoczęcia pracy o 7 rano. Próbowałam suplementy lekki sen itp., ale niestety to nie pomaga. Nie wiem już co mam robić czy da się to jakoś załagodzić? Wyciszyć?
Odczuwam paniczny lęk przed sprawami związanymi z podejmowaniem decyzji.
Dzień dobry, moim problemem jest paniczny lęk przed załatwianiem jakichkolwiek spraw, np. urzędowych czy związanych ze szkołą dziecka, tych, które wiążą się z odpowiedzialnością i podejmowaniem decyzji. Gdy tylko czeka mnie taka sprawa, dostaję ataku lęku i paniki, że załatwię coś nie tak, że podejmę złą decyzję, a tym samym zaszkodzę sobie lub komuś innemu. Zastanawiam się, analizuję co będzie gdy...itd, od tych myśli zaczynam się źle czuć, zawroty głowy itd. Nie umiem juz nad tym panować, wstanie z łóżka w dniu, w którym muszę coś załatwić, to katorga....
Czuję lęk przed pomyłką, wystąpieniami, kontaktami z ludźmi. Nie chcę przez to nie radzić sobie na studiach. Czy jest to przypadek do psychiatry? Psycholożka zaleciła.
Od zawsze bałam się i boję wyrażać własną opinię, mówić coś o sobie lub o swoich zainteresowaniach, bo bałam się reakcji ludzi. Ostatnio byłam pierwszy raz u psychologa z trzy miesiące temu i pod koniec wizyty zaczynało mi się kręcić w głowie, już przed wizytą się stresowałam. Ogólnie mówiłam coś przez całą sesję nawet pamiętam co, tylko po tym źle się czułam i miałam te zawroty głowy i na moim własnym osiedlu się gubiłam, nigdy tak nie miałam. Psycholog powiedziała mi na drugiej wizycie, żebym poszła do psychiatry z lękiem. Znów się umówiłam do innego psychologa, bo wydaje mi się, że nie jest ze mną tak źle, żeby iść do psychiatry i nie wiem szczerze co mam mu powiedzieć, bo jest mi głupio, ale zauważyłam u siebie ostatnio, że bardzo reaguję na mimikę osób i przejmuję się ich uczuciami i jak będą mnie traktować czy uprzykrzać mi życie(szczerze to bardziej myślę o tym jak interakcje z innymi będą wpływać na moje życie i przez to jestem zmęczona). Ogólnie zawsze unikałam wypowiadania się na forum i prezentacji w szkole, ale teraz jestem już dorosła i zaczęłam studia, które wymagają wypowiedzi, ale mi zaczyna strasznie walić serce, jak się wypowiadam na forum- ostatnio dałam radę, ale zaczęły mi się trząść ręce, prawie się popłakałam, nie wiem czy dam radę na tych studiach. Nie chce mi się już też na siłę zaprzyjaźniać z ludźmi na studiach. Czy mogłabym coś zrobić, żeby się nie stresować przed tą następną wizytą i też nie wiem czy to jest jakiś duży problem, bo każdy się chyba stresuje wystąpieniami czy rozmowy z obcymi ludźmi. Też przestały mnie interesować inne osoby, nie mam znajomych z własnego wyboru, ponieważ u każdego znajduję jakąś wadę, też sama nie jestem jakaś interesująca i idealna, nawet wręcz przeciwnie. Jestem introwertykiem a w dorosłym życiu muszę ciągle mieć kontakt z drugim człowiekiem, a wolałabym go nie mieć. Często też boję się, że coś źle zrobię. Każda pomyłka w pracy mnie stresuje a ja tylko pracuję w żabce. Podczas dużego stresu czerwienieje mi się jeden policzek i ogólnie robi mi się gorąco. Boję się nawet wysłać wiadomości i nie lubię dawać emotek a większość ludzi oczekuje ode mnie większej reakcji. Czasem mi się zdaje, że może ja wszystko udaję, że moje reakcje są przesadzone, że przecież umiem rozmawiać z ludźmi, tylko teraz jestem zmęczona tym wszystkim.
Nieprzerwane poczucie lęku, mocno fizyczne objawy. Jak funkcjonują ludzie bez tego, dlaczego potrafią i czy to minie?
Czy da się żyć bez tego strasznego uczucia w klatce? Tego niepokoju, ścisku, strachu (sama nie wiem, jak to opisać) czy są w ogóle ludzie, którzy żyją normalnie i nawet im przez myśl nie przechodzi ,że mogliby czuć coś takiego na codzień? Czy mogę mieć nadzieję na to, że w przyszłości pozbędę się tego raz na zawsze..?
Depresja poporodowa - objawy, leczenie i wsparcie dla młodych rodziców
Depresja poporodowa to stan, który może pojawić się w okresie po narodzinach dziecka. Gdy trudności emocjonalne utrzymują się dłużej lub są intensywne, odpowiednia pomoc specjalisty i wsparcie bliskich mogą być niezwykle cenne i potrzebne.