Odpowiedz jako specjalista
WsteczNie chce mi się czy nie mam siły przez depresję?
Pewien doktor psychologii powiedział takie słowa o depresji: "Jeżeli osoba chora leży kilka dni, nie myje się, to nie dlatego, że jej się nie chce umyć, ta osoba nie jest w stanie się umyć, wie, że powinna, chce, ale nie ma sił tego zrobić". Więc jak ja się zmuszę do umycia się i w trakcie tego już jest ok (najgorzej jest się do tego zabrać, potem już jakoś idzie), to znaczy że u mnie to nie od depresji? Dodam, że częściej nie udaje mi się zmusić do różnych czynności niż udaje, ale jak mi się raz na jakiś czas uda to znaczy, że to nie od depresji trudno mi było się przekonać do zrobienia czegoś?
Petysana
mniej niż godzinę temu
Joanna Łucka
Dzień dobry,
trudności z podstawowymi czynnościami fizjologicznymi - zachęceniem się do ich spełnienia - występują podczas epizodów depresji. Jest to spowodowane nieprawidłowym działaniem neuroprzekaźników oraz hormonów - m.in. dopaminy i serotoniny. Ich zadaniem w naszym organizmie jest motywowanie nas do działań i powodowanie uczucia spełnienia/satysfakcji/radości po lub podczas ich wykonywania.
Zatem jeśli ma Pani depresję (zdiagnozowaną przez lekarza psychiatrę) i jest Pani w trakcie epizodu depresyjnego, to trudności w codziennych czynnościach, takich jak umycie się, prawdopodobnie wynikają właśnie z przebiegu choroby. Podczas konsultacji kontrolnych warto na bieżąco informować lekarza o swoim funkcjonowaniu, w tym objawach, które opisała Pani w powyższej wiadomości.
To, że w niektóre dni łatwiej nam “zabrać się” za obowiązki i zaplanowane zadania, czy też czynności higieniczne, zależy od bardzo wielu czynników. Brak ochoty czy sił zdarza się od czasu do czasu wszystkim - niezależnie od występowania depresji i innych chorób.
Warto przeanalizować momenty, kiedy było Pani łatwiej niż zwykle rozpocząć dane działanie - z czego może wynikać zmiana? Co Pani pomogło w rozpoczęciu czynności? Co może mieć wpływ na Pani motywację?
Wysyłam dużo dobrych myśli!
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
z Pani opisu wnioskuję, że ma Pani trudność w wykonywaniu codziennych czynności. Ważne czy dotyczy to konkretnych czynności, czy wszystkich, jakie do tej pory były wykonywane bez problemu. Kiedy zaczęły się te trudności, czy poprzedziły je jakieś wydarzenia. Czy oprócz tych problemów z napędem i motywacją ma Pani inne objawy, np. zaburzenia poznawcze (np.problemy z koncentracją uwagi), zaburzenia snu (śpi Pani inaczej niż zwykle; dłużej, krócej, sen jest płytki, wybudzą się Pani nad ranem), obniżony nastrój (nie czasami ale stale przez co najmniej 2 tygodnie), anhedonia (to co Panią cieszyło, dawało satysfakcję już tego nie powoduje), poczucie winy, niższa samoocena, myśli negatywne o sobie, świecie, przyszłości (które wypełniają myślenie), lęk. Jeżeli takie objawy lub jakieś inne pojawiły się i utrudniają lub uniemożliwiają Pani codzienne funkcjonowanie proszę zgłosić się do lekarza psychiatry.
pozdrawiam
1 rok temu
Zobacz podobne
Witam, ostatnio mam zaburzenia w formie nocnych wybudzeń z lękiem.
Witam, ostatnio mam zaburzenia w formie nocnych wybudzeń z lękiem. Czuję, że mogę zaraz zwariować, a jestem w ciąży. I tego się boję. Co można brać przed snem, żeby dobrze się wyspać bez budzenia się?
Dzień dobry, od jakiegoś czasu mam wrażenie, że zmagam się z depresją.
Dzień dobry, od jakiegoś czasu mam wrażenie, że zmagam się z depresją.
Przez trzy miesiące nie wychodziłam z domu, leżałam tylko w łóżku. Teraz odkąd pracuję jest lepiej, ale mam zaburzenia snu, budzę się.
Czuje się ciągle zmęczona u smutna.
Ciągle męczą mnie myśli, że coś się stanie, co ktoś o mnie pomyślał. Często jestem myślami gdzie indziej, nie umiem się skupić.
Moje zaburzenia lękowe nie wynikają z dzieciństwa, środowiska. Mam wrażenie, że to moja wina + czy można mnie wyrzucić z grupy terapeutycznej z powodu zamkniętej już przeszłości z uzależnieniem?
Witam, jestem na terapii, chodzi o zaburzenia lękowe, stosuję farmakologię, ale na terapię zdecydowałem się dopiero po 5 latach. Wszyscy na terapii opowiadają o problemach w dzieciństwie, ja nie miałem takich, u mnie prawdopodobnie związane jest to z długą przygodą z narkotykami w młodości, boję się, że jak to się okaże to stwierdzą, że powinienem być na terapii związanej z narkotykami, że nie pasuje do tej grupy. Nie zażywam już narkotyków od kilku lat, przykładam się mocno do pracy w grupie i już widzę wiele pozytywów wynikających ze spotkań. Czy mogę zostać usunięty z grupy z tego powodu ? Czy mam być szczery ? Czuje się przez to winny, że sam zrobiłem sobie krzywdę, a pozostali zostali pokrzywdzeni przez środowisko.
Jak zaakceptować siebie i poprawić efektywność przy depresji i PTSD?
Jak wyjść z kompletnej dezorganizacji - depresja, ptsd itp. Dokuczają mi ciągłe flashbacki z przeszłości. Obiektywnie nie mam ku nim podstaw. To są bardziej zarzuty wobec siebie niż faktyczne traumy. Trauma to mogła spotkać tych, co byli na wojnie, którym zginął ktoś bliski i inne przykre zdarzenia. A ja? Mam 34 lata i chyba po prostu nie rozumiem, że dorosłe życie to praca i problemy. Odkąd trafiłem 9 lat temu na rynek pracy, to zawsze miałem niskie wyniki i przełożeni nie byli ze mnie zadowoleni. W zasadzie ze wszystkich swoich prac, jakie dotychczas miałem, sprawdziłem się jedynie na recepcji, w biurze, w którym niewiele się działo. Odbierałem pocztę, roznosiłem, robiłem herbatę i kawę na spotkania. Odszedłem, żeby nie wyglądało to źle w cv i dziś żałuję, bo znowu osunął mi się grunt pod nogami i czuję, że ktoś jest ze mnie niezadowolony. Mój problem, blokujący moją efektywność polega na ciągłym zamyślaniu się. Odlatywaniu w swoje własne myśli. A to powinienem był zrobić inaczej, a tamto, owamto. Nie mogę zagoić przeszłości i pogodzić się z tym, że moje życie dotychczas było przeciętne, a ja popełniałem w nim błędy. Dopóki z tym nie skończę i nie zaakceptuje siebie takim, jakim jestem, nic dobrego mnie nie czeka. Co robić? Jak zaakceptować siebie?
Dobry wieczór, mam pytanie takie ważne. Mam 24 lata, od listopada się zaczęła pierwsza akcja, myśl żeby kogoś nożem dźgnąć i był strach. Później minęło a w lutym się zaczeła jazda - niepokój bez przyczyny, więcej myśli żeby krzywdę komuś zrobić, ogólnie dziwne uczucie w głowie jakbym była upośledzona, tak dziwnie jak by coś brakowało. Miałam drżenie ciała dwa razy, czuje smutek. Jak by żyć mi się chciało? Byłam u psychiatry 3 razy, leki raz pomogły potem po odstawieniu wróciło z podwojoną siła, później inne leki nie pomogły a minus że zaczełam tyć po lekach. Nie wiem co mi dolega, jedni mowią to mogą być niedobory, tarczyca. Wspomnę że to się zaczeło w listopadzie od tej myśli ale przed tym pierwszym wydarzeniem zachorowałam w listopadzie bardzo że nie miałam węchu smaku katar gardło gorączka, ktos mnie zaraził i kilka dni potem takie coś się zrobiło. Nie wiem czy to na podłożu neurologicznym - testy covidowe robiłam po miesiącu i nie miałam, po prostu słaba odporność. Proszę mi doradzić bo coraz ciężej z tym funkcjonować a uważam że leki nie pomogą tylko pogorszą i przytyje a tego nie chce. Potrzebuje fachowej pomocy dziękuje
Depresja poporodowa - objawy, leczenie i wsparcie dla młodych rodziców
Depresja poporodowa to stan, który może pojawić się w okresie po narodzinach dziecka. Gdy trudności emocjonalne utrzymują się dłużej lub są intensywne, odpowiednia pomoc specjalisty i wsparcie bliskich mogą być niezwykle cenne i potrzebne.