WsteczJak radzić sobie z dysforią płciową i cierpieniem z tym związanym?
Cześć, chciałbym się wygadać z mojego trudnego problemu, praktycznie nie do rozwiązania.
Mam zaburzenia tożsamości płciowej, dokładniej mówiąc dysforię płciową. Już od dziecka miałem jakieś drobne odchyły, od młodego i wczesnych nastoletnich lat lubiłem jak nikt nie patrzy zakładać kobiece ubrania i się do tego masturbowałem. Pewnego razu, 6 lat temu z tym postanowiłem zerwać raz na zawsze i odciąć się od tego raz na zawsze. Niby wydawać by się mogło, że po problemie, ale nie, jest jeszcze gorzej. Nie praktykuję tego od tych 6 lat, ale organizm dopomina się “swojego”.
Cierpię z tego powodu codziennie, doszło do tego, że unikam kobiet, bo często zdarzają się takie kobiety, że na które patrzę to czuję, że zaraz wybuchnę z zazdrości, że nie mam jej ciała i/lub ubrań, traktowania i.t.p.
Na codzień czuję się śmieciem z powodu tego, że jestem mężczyzną, a nie kobietą. Emocje te potrafię tłumić tylko poprzez oddalanie się od kobiet (szczególnie w moim wieku), nie zadawanie się z nimi, odsuwanie się od różnych bodźców, a jest ich wiele. Nie mogę nawet w spokoju oglądać telewizji, ani różnych informacji w internecie, bo co rusz pojawiają się reklamy, które mają destrukcyjny wpływ na mnie np. biustonoszy. Cierpię gdy widzę takie reklamy, bo wiem, że nigdy nie założę ani biustonosza, bo nie mam na co, ani sukienki ani niczego, co kobiece. Biustonosz to tylko jeden przykład, bo wszystko, z kobiecych spraw tak na mnie działa od części ciała, ubrania, charakter, kwestie społeczne, po choroby, czy okres. Najgorzej jest w nocy, bo nie mogę się zająć innymi zajęciami zagłuszaczami, tylko przed snem jestem sam ze swoimi myślami, często też pojawiają się myśli, że chciałbym nie mieć penisa, ani erekcji, w najgorszym przypadku zaczynam myśleć o operacji zmiany płci.
Nie potrafię też powiedzieć, jakiej jestem orientacji. Takie coś jest nie do życia. Cierpię niemalże na każdym kroku swojego życia. Najprostsze czynności w życiu mogą kończyć się zepsutym humorem i pewnego rodzaju traumą. Bo wiele takich zwykłych rzeczy zostaje mi w głowie na długo. Wiem, że być może dysforia płciowa zostanie w mojej głowie na zawsze, ale chciałbym chociaż nie cierpieć na sam widok kobiet, chcę pokonać ten autodestruktywny żal do siebie.
Nie wiem nawet, jak w dyskretny sposób zacząć leczenie i jak pokonać do tego opory. Nie chcę też wracać do przebieranek, chcę być konsekwentny w swojej decyzji, o operacji też nie ma mowy. To ja chcę decydować o sobie, a nie chore zachcianki mojego mózgu, bo wiem, że to jest złe.
Cierpiacy
Odpowiedz jako specjalista
Marta Osińska-Białczyk
Dobry wieczór,
Nie wiem, kto Panu powiedział, że takie "zachcianki" to coś złego. To nie jest prawda. Bardzo współczuje tego, co przeżywa pan na co dzień. Płeć to wbrew temu, co pokazuje ciało dość złożona kwestia biopsychospołeczna, a wygląd ciała nie zawsze jest zgodny z posiadaną płcią, stąd dysforia płciowa. Proponuję skonsultować się z profesjonalistą lub zgłosić do którejś z organizacji dla osób transseksualnych, lub poszukujących swojej tożsamości, takich jak Trans-Fuzja czy Lambda lub choćby poczytać informacje na stronie tranzycja.pl. Akceptacja siebie to podstawa wychodzenia z cierpienia.
Pozdrawiam
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Maria Krawczyk
Dzień dobry,
Według najnowszej wiedzy z zakresu psychologii i seksuologii, tożsamość psychoseksualna człowieka jest zgodna z tym, co on odczuwa, a nie z tym, jakie cech (męskie/żeńskie) ma jego ciało.
Proces odkrywania i przyjmowania swojej tożsamości może być długi i bolesny. Warto sięgnąć po informacje, które mogą być wspierające (polecam stronę: tranzycja.pl, trans-fuzja.org) oraz do społeczności osób poszukujących swojej tożsamości/transpłciowych. Pomocna może być także terapia u osoby, która rozumie problematykę tożsamości psychoseksualnej i trudności, które się mogą z nią wiązać.
Wiele osób, które odkryło i przyjęło swoją tożsamość, mówi o dużej uldze i radości z powrotu "do siebie". I tego Panu życzę :)
Elza Grabińska
Słychać z Pana słów ogromne cierpienie, ma Pan prawo czuć się przytłoczony i zdezorientowany tym, co się w Panu dzieje. W tej sytuacjach pomocna będzie konsultacja z seksuologiem, który madoświadczenie w pracy z dysforią płciową i trudnościami tożsamościowymi. Na takiej konsultacji mógłby Pan bezpiecznie opisać swoje przeżycia, uzyskać fachową ocenę i propozycje dalszych kroków, a także otrzymać wsparcie dostosowane do Pana decyzji i granic.
Chciałabym też Pana uspokoić - same fantazje i potrzeby dotyczące bycia w innej roli płciowej nie są z definicji czymś „złym”. Problem pojawia się wtedy, gdy przynoszą one uporczywy dyskomfort i ograniczają życie, a z opisu wynika, że tak właśnie jest. W terapii możecie Państwo wspólnie pracować nad strategiami, które zmniejszą unikanie i izolację, nauczą doraźnych sposobów radzenia sobie z napadami silnego dyskomfortu, a także zbudują akceptację i poczucie kontroli nad własnym życiem.
Wszystkieg dobrego, Elza Grabińska, psycholog.
Zobacz podobne
Mam 14 lat na imię Monika. Od roku jestem z chłopakiem. Bardzo się lubimy, ale zaczął się ostatnio "dziwnie" zachowywać.
Poprosił mnie, abym podniosła bluzkę do góry (nie noszę jeszcze stanika). Zawstydziłam się, ale zrobiłam to, bo to mój chłopak. Chciał również, abym zdjęła spodnie, ale nie zgodziłam się. Czy to normalne zachowanie? On ma 15 lat, jak mam się zachować?
Facet przestał na mnie patrzeć jak na atrakcyjną kobietę po wizycie u Mężczyzny ginekologa. Spotykam się z pewnym chłopakiem od pół roku i było super. Dzieliśmy wspólne pasje, spędzaliśmy czas i zbliżaliśmy się do siebie. Czuję się przy nim dobrze i nie myślałam, że można spotkać takiego mężczyznę, który tak świetnie potrafi działać na samopoczucie i nastrój, a jednocześnie jest atrakcyjny, męski i inteligentny. Niestety, wszystko się zmieniło. Spóźniłam się na świętowanie jego sukcesu w pracy z powodu wizyty u ginekologa. Zapytał mnie, jak nazywa się doktor, do którego chodzę. Odpowiedziałam, że to mężczyzna i cyk, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, jego uczucia do mnie wyparowały. Niby wszystko jest ok, ale unika bliskości, nie angażuje uczuć, nawet patrzy na mnie inaczej. Jestem jak koleżanka. Spędza czas, dzieli pasje, ale nic więcej. Myślałam, że mu przejdzie, nie przeszło. Ja chciałam się angażować, zbliżyć; skończyło się paniczną ucieczką pod pozorem powrotu do pracy. Rozmawiałam na ten temat z psychologiem. Powiedział, że tak się może zdarzyć i zdarza, że to problem na styku świadomych uczuć i emocji. Wiem, że muszę dać czas i nie naciskać. Ale boję się, że po prostu zacznie widzieć tę atrakcyjność w innej kobiecie. Czy jest na to jakiś sposób?
