WsteczJak radzić sobie z palącymi ludźmi wokół?
Jak radzić sobie z palącymi ludźmi wokół? Wielu ludzi pali i przy zwracaniu im uwagi nie ma żadnego zrozumienia, a to przecież trucie ludzi. Najbardziej uporczywe jest, to gdy jestem w krajach, w których palenie jest fajne i normalne, np. Włochy, Francja. Rozmawiałam z kilkoma osobami, próbuję ich uświadamiać, a oni mówią, że u nich palenie to tradycja. Palą dosłownie wszyscy i jest to okropne, gdy siedzi się np. przy stoliku w restauracji, kawiarni i wszyscy palą. Naprawdę problem jest znacznie większy niż w Polsce, chociaż u nas też jest coraz gorzej z paleniem. Tyle że inaczej zwraca się uwagę we własnym kraju, a za granicą jak się upomni, że nie chcę wdychać trucizny, to jeszcze mają problem, ze to ich kraj i ich zasady. Wielokrotnie rezygnowałam z tego, żeby usiąść na zewnątrz w jakimś upatrzonym miejscu, bo wiem, że za chwilę ktoś wyciągnie papierosa. Nawet nie da się usiąść na ławce bez wdychania tej trucizny! Mam dosyć, również tego, że ludzie są dzisiaj tak wytresowani, żeby nie zwracać uwagi tym, co robią źle, a jednocześnie ludzie trujący innym tym dymem mają jakieś społeczne przyzwolenie. Jedyne rozwiązanie, jakie na razie widzę to po prostu fizyczne oddalenie się, ale ciężko tak się żyje naprawdę.
Anonimowo
Odpowiedz jako specjalista
Justyna Bejmert
Dzień dobry,
Rozumiem, jak frustrujące może być wdychanie dymu papierosowego w miejscach publicznych, szczególnie gdy w grę wchodzi zdrowie i poczucie niesprawiedliwości. Ma Pani prawo czuć złość i zmęczenie - wrażliwość na zdrowie swoje i innych nie powinna być powodem do tłumaczenia się.
Jednocześnie warto pamiętać, że zmiana postaw kulturowych, zwłaszcza w krajach, gdzie palenie jest normą społeczną, to proces długofalowy i często oporny. Stąd może pojawiać się w Pani poczucie bezradności i odrzucenia, zwłaszcza gdy próbuje Pani działać prospołecznie, a spotyka się z niezrozumieniem. To naprawdę obciążające.
Może pomocne byłoby spojrzenie na to nie tylko jako na walkę z czyimś złym nawykiem, ale też jako troskę o siebie i wyznaczanie granic. Jeśli nie da się ich jasno zakomunikować słowem - to czasem rzeczywiście trzeba odejść, zmienić miejsce, ochronić siebie fizycznie, ale też emocjonalnie. Nie dlatego, że Pani się poddaje, ale dlatego, że wybiera Pani siebie.
Życzę wszystkiego dobrego,
Justyna Bejmert
Psycholog
Anna Tecław
Dzień dobry,
Czytając Pani słowa, czuję, jak bardzo jest to dla Pani obciążające. Dym papierosowy w miejscach publicznych to nie tylko kwestia dyskomfortu to również poczucie, że inni naruszają Pani przestrzeń, zdrowie i prawo do swobodnego oddychania. Ma Pani pełne prawo czuć złość, irytację i zmęczenie, gdy te granice są przekraczane.
To naturalne, że próby rozmowy z palaczami czy uświadamiania ich mogą spotykać się z oporem, zwłaszcza w miejscach, gdzie palenie jest silnie wpisane w kulturę. W takiej sytuacji łatwo poczuć bezsilność, bo to trochę jak walka z całym systemem, a nie tylko z pojedynczymi osobami. Dlatego zachęcam, by spojrzeć na to w inny sposób. Nie jako na przegraną batalię, lecz na ochronę własnego komfortu i zdrowia. Czasem oznacza to wybór miejsc „wolnych od dymu”, czasem odejście od sytuacji, w której czuje się Pani źle. To nie jest rezygnacja to akt troski o siebie.
Warto też mieć w zanadrzu kilka krótkich sposobów radzenia sobie z napięciem: skoncentrowanie się na oddechu, odwrócenie uwagi na coś przyjemnego czy wewnętrzne przypomnienie sobie, że to Pani decyduje, gdzie i w jakich warunkach spędza czas. To daje większe poczucie kontroli, nawet jeśli świat wokół się nie zmienia. Dbając o siebie w ten sposób, wysyła Pani jasny sygnał - „moje zdrowie i komfort są ważne”. I to jest bardzo dobra, zdrowa postawa.
Życzę Pani spokoju i wielu miejsc, w których powietrze jest tak czyste, jak Pani tego potrzebuje.
Anna Tecław
Psycholog
Katarzyna Kania-Bzdyl
Droga Anonimko,
w przypadku kiedy ktoś pali w Twoim otoczeniu, jednym z najczęściej stosowanych rozwiązań jest po prostu odejście na bok. W restauracjach i kawiarniach jest zakaz palenia i od paru lat w pomieszczeniu nigdy nie spotkałam się z tym, aby ktoś złamał ten zakaz. Chyba, że masz na myśli ogródek w restauracji. Wtedy również zalecam, aby wejść do środka albo usiąść z dala od palących. Nie sprawisz żadnymi siłami, by na świecie czy nawet w Polsce zniknęło to wspomniane wyżej uzależnienie. Każdy pełnoletni ma do tego prawo i każdy (przynajmniej mam taką nadzieję) wie, z jakimi skutkami się to wiąże. Widzę natomiast u Ciebie ogromny lęk i wyostrzenie wzroku w tym kierunku. A to jest kwestia do przepracowania.
Pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Dzień dobry.
Z góry będę wdzięczna za pomoc, choć jestem świadoma, że mogę nie dostać odpowiedzi. Chodzę z mężem na terapię par.
Od trzech poprzednich sesji mam wrażenie, że terapeutka jest stronnicza. Zwróciłam uwagę, że nie czuję się równo traktowana z mężem, że terapeutka jakby ma sojusz z moim mężem i uwaga jest przeważnie na mnie w większości zwrócona, na moją pracę. Na moje zwrócenie uwagi terapeutka stwierdziła, że ona ma swoją wiedzę i że jest w tym miejscu, w którym jest i że ja teraz jakbym powiedziała, że jak ma terapię prowadzić.
Stwierdziła, że wie, jak prowadzić terapię, a mąż umie z nią współpracować, a ja upieram się przy swoim.
Czy terapeuta może np. stwierdzić, że intercyza jest dobrym pomysłem, że mąż myśli zdroworozsądkowo, przytoczyć sytuację pary, gdzie brak intercyzy był błędem?
Jakby czuję się bardzo zmieszana i trochę olana.
Z góry dziękuję za odpowiedź.
Czy jeśli potrzebuje przegadać z kimś swoją relację terapeutyczną, z osobą obcą, aby mieć obiektywny wgląd, to czy mogę umówić się na konsultacje do psychoterapeuty na 1 max. 2 spotkania? Czy psychoterapeuta będzie otwarty, aby to ze mną przegadać i pomóc mi zobaczyć jak ja postrzegam obecną relację i czy faktycznie mi ona służy? Potrzebuje opinii osoby z zewnątrz. Zastanawiam się, czy mogę się z tym problemem zgłosić?
Jak radzić sobie z palącymi ludźmi wokół? Wielu ludzi pali i przy zwracaniu im uwagi nie ma żadnego zrozumienia, a to przecież trucie ludzi. Najbardziej uporczywe jest, to gdy jestem w krajach, w których palenie jest fajne i normalne, np. Włochy, Francja. Rozmawiałam z kilkoma osobami, próbuję ich uświadamiać, a oni mówią, że u nich palenie to tradycja. Palą dosłownie wszyscy i jest to okropne, gdy siedzi się np. przy stoliku w restauracji, kawiarni i wszyscy palą. Naprawdę problem jest znacznie większy niż w Polsce, chociaż u nas też jest coraz gorzej z paleniem. Tyle że inaczej zwraca się uwagę we własnym kraju, a za granicą jak się upomni, że nie chcę wdychać trucizny, to jeszcze mają problem, ze to ich kraj i ich zasady. Wielokrotnie rezygnowałam z tego, żeby usiąść na zewnątrz w jakimś upatrzonym miejscu, bo wiem, że za chwilę ktoś wyciągnie papierosa. Nawet nie da się usiąść na ławce bez wdychania tej trucizny! Mam dosyć, również tego, że ludzie są dzisiaj tak wytresowani, żeby nie zwracać uwagi tym, co robią źle, a jednocześnie ludzie trujący innym tym dymem mają jakieś społeczne przyzwolenie. Jedyne rozwiązanie, jakie na razie widzę to po prostu fizyczne oddalenie się, ale ciężko tak się żyje naprawdę.
Witam,
od miesiąca uczestniczę w terapii na dziennym oddziale leków i nerwów. Omawialiśmy mój problem, który bardzo mnie porusza. Jedna z terapeutek powiedziała, że chce do niego powrócić w kolejnym tygodniu. Kiedy nadszedł ten czas i zaczęliśmy nad nim pracować, druga powiedziała, że ma dość o tym rozmawiać.
Moje pytanie brzmi, czy jej zachowanie to metoda terapii?
Nie ukrywam, że zadziałało na mnie to bardzo źle i boję się teraz mówić o czymkolwiek.