Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak rozmawiać z bliskim z demencją, gdy zapomina kim jesteśmy? Porady dla rodziny
Jak rozmawiać z bliską osobą z demencją, kiedy zaczyna zapominać, kim jesteśmy? Jest to strasznie przykra sytuacja, gdy mój własny tata zapomina kim jestem, mimo, że zawsze traktowaliśmy się jak najlepsi przyjaciele... to tak boli, a nikt nie jest w stanie pomóc
Piotrek
7 miesięcy temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Drogi Piotrku,
są rzeczy, na które mamy wpływ i są takie, które musimy zaakceptować. Rozumiem, że jest to dla Ciebie bardzo przykra sytuacja.
Czy konsultowaliście stan zdrowia taty z lekarzem?
Być może ów specjalista będzie mógł Wam pomóc w jakimś stopniu.
Pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
7 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dorota Mucha
Dzień dobry Panie Piotrze,
Na pewno jest Panu trudno w tej sytuacji.
Rozmowa z bliską osobą z demencją, która zapomina, kim jesteśmy, jest niezwykle trudna. Przede wszystkim proszę zachować spokój oraz cierpliwość. Tata może być zdezorientowany i przestraszony.
Proszę także mówić powoli i wyraźnie, używać prostych zdań a unikać skomplikowanych słów.
Skup się na emocjach, a nie na faktach: Nawet jeśli Pański tata nie pamięta Pana imienia, może nadal odczuwać emocje. Proszę skupić się na okazywaniu jej miłości i wsparcia.
Pomocne będzie używanie zdjęć i pamiątek, które mogą pomóc bliskiej osobie przypomnieć sobie wspólne chwile.
Nie kłóć się i nie zaprzeczaj: Jeśli bliska osoba mówi coś, co jest niezgodne z prawdą, nie kłóć się z nią. To może ją tylko zdenerwować.
Poszukaj wsparcia: Rozmowa z innymi osobami, które opiekują się bliskimi z demencją, może być bardzo pomocna. Istnieją również grupy wsparcia dla rodzin osób z demencją, warto poszukać takich grup na platformach społecznościowych.
Pozdrawiam serdecznie,
Dorota Mucha
7 miesięcy temu
Grażyna Wójcik
Panie Piotrze,
to trudna sytuacja i bolesna.
Jeśli nazywa Pana inaczej lub nie rozpoznaje, proszę, nie poprawiaj go na siłę. Można zapytać: „A kim dla ciebie jestem?” i dostosować rozmowę do jego odczuć. Trzeba w tym wszystkim zadbać o siebie to ogromnie obciążające emocjonalnie, więc proszę nie bać się szukać wsparcia u innych bliskich, grup wsparcia czy specjalistów.
Nie liczy się to, co tracimy w pamięci, ale to, co pozostaje w sercu.
Pozdrawiam gorąco.
mniej niż godzinę temu
Anastazja Zawiślak
Rozumiem, jak trudne i bolesne jest to doświadczenie.
Demencja stopniowo odbiera bliskim wspomnienia, ale nie odbiera emocji – Twój tata może nie zawsze pamiętać, kim jesteś, ale nadal może czuć się przy Tobie bezpiecznie i spokojnie.
Najważniejsze w takich momentach to nie korygować i nie zmuszać do pamiętania. Kiedy zapyta „Kim jesteś?”, nie musisz odpowiadać z rozpaczą „To ja, Twój syn/córka, nie pamiętasz mnie?!”, bo to może tylko wywołać frustrację i lęk.
Możesz zamiast tego, powiedzieć coś bardziej neutralnego, np. „Jestem kimś, kto Cię bardzo kocha” albo „Jestem bliską Ci osobą”. Chodzi o to, by nie budować napięcia wokół tego, czego on już nie kontroluje.
Staraj się podążać za jego emocjami, a nie za pamięcią.
Jeśli zapomina, kim jesteś, ale wciąż czuje się dobrze w Twojej obecności, to właśnie to się liczy. Możesz przywoływać wspomnienia w łagodny sposób, pokazując zdjęcia czy opowiadając historie, ale nie z oczekiwaniem, że coś sobie przypomni – bardziej jako sposób na budowanie chwil bliskości.
To, że tata Cię nie rozpoznaje, nie oznacza, że Cię nie czuje. Relacja między Wami nadal istnieje, tylko przybiera inną formę.
To normalne, że czujesz ból i bezsilność, ale pamiętaj, że Twoja obecność wciąż ma ogromne znaczenie – nawet jeśli on nie zawsze potrafi tego wyrazić. Jesteś dla niego ważny, nawet jeśli jego pamięć zaczyna zanikać. Nie jesteś w tym sam – jeśli czujesz, że trudno Ci to unieść, warto szukać wsparcia, np. w grupach dla rodzin osób z demencją.
Trzymam za Ciebie kciuki i wysyłam dużo siły 💛
Anastazja Zawiślak
Psycholog
7 miesięcy temu
Zobacz podobne
Jak radzić sobie z postępującą demencją?
Kiedy usłyszeliśmy diagnozę, pierwszą reakcją było niedowierzanie. "To na pewno jakaś pomyłka." Ale lekarz nie miał wątpliwości. Demencja. Postępująca. Pierwsze, co zrobiłam, to zaczęłam czytać. Szukałam czegokolwiek, co mogłoby pomóc. Ćwiczenia umysłowe, zdrowa dieta, aktywność fizyczna – wszędzie powtarzano to samo. Więc zaczęliśmy: krzyżówki, spacery, wspólne gotowanie. Z początku było dobrze. Mama się śmiała, cieszyła się, kiedy udało jej się coś zapamiętać. Ale potem… potem przyszły dni, kiedy nie chciała nic robić. Patrzyła w okno, zmęczona, zrezygnowana. Czy to wszystko wystarczy? Czy naprawdę można coś zrobić, czy tylko oszukujemy się, że mamy kontrolę nad czymś, co i tak się wydarzy?
Czy powtarzanie historii i zapominanie codziennych czynności u 65-latki to objawy demencji?
Mama , lat 65 zaczęła opowiadać tę samą historię trzy razy w ciągu jednego spotkania, jakby za każdym razem była dla niej nowa. Jeszcze gorzej było, kiedy zaczęła zapominać ważne rzeczy – czy brała leki, czy już jadła obiad. Czy to zwykłe roztargnienie, czy coś poważniejszego? Gdzie jest ta granica? Martwię się, że to oznaki demencji
Jak radzić sobie z przemocą słowną w rodzinie? Porady dla osób doświadczających wyzwisk
Witam. Mam problem z mężem wyzywa dziecko i mnie. Nie mam już siły tłumaczeniem mu i rozmowami które do niczego nie prowadzą. Raz wróciłam do rodziców ale miała być zmiana a tu jest tak samo.. dom jest na niego samochod też. Jak to zmienić?
Jak rozpoznać początki Alzheimera?
Jak rozpoznać początki Alzheimera? Czy to jest choroba dziedziczna ? Jak z nią walczyć? Co mam myśleć, jeśli łapię się w ciągu dnia bardzo często na tym, że zapominam . Nieważne, gdzie jestem, co robię, po prostu zapominam .
Jak pomóc mamie?
Jak pomóc mamie?
W sumie nie wiem, jak to ubrać w słowa, ale chciałabym pomóc mamie, natomiast nie potrafię jej zrozumieć. Próbowałam z nią rozmawiać, ale każda rozmowa kończy się tak samo, czyli przestaje się odzywać. Mama odeszła od swojego partnera, z którym ma 2 mojego rodzeństwa, wzięła kredyty i kupiła mieszkanie. Wiem, że jest jej ciężko, ale zatraciła się w świecie internetu, a mówiąc prościej w aplikacjach randkowych i stronach dla singli. Ciągle z nimi pisze i spotyka się. Nie mam nic do tego, żeby znalazła swoją drugą połówkę, ale nie w taki sposób. Przyprowadza ich do domu po zaledwie 1-2 spotkaniach, żeby przedstawić rodzeństwu i opowiada, gdzie pracujemy. Wprowadza ich w życie młodszego rodzeństwa (17 i 18 lat) praktycznie non stop, nie myśląc o żadnych skutkach. Gdy już przestają ją interesować, po prostu ich ignoruje. Już kilka razy przychodzili do pracy młodszej siostry, żeby zapytać, co się dzieje i dlaczego mama się nie odzywa. Mama dużo pracuje, ale każdą wolną chwilę spędza na spotykaniu się z mężczyznami, rozmowach telefonicznych bądź siedzi wlepiona w telefon i odpisuje na wiadomości na portalach. Martwię się o nią coraz bardziej, ponieważ odtrąca swoją rodzinę na rzecz obcych ludzi, a do tego jeździ do nich nawet poza miasto i to sama. Nawet na spotkaniach rodzinnych siedzi w telefonie i nie da się jej odciągnąć. Wszystkie wartości, których nas nauczyła, nagle sama łamie a co najważniejsze okłamuje nas. Próbowałam wiele razy porozmawiać z nią i poprosić, żeby trochę zwolniła, ale za każdym razem używa argumentu, że ja i moje rodzeństwo mamy drugą połówkę a ona nie i tym kończy rozmowę. Chciałabym jej pomóc, żebyśmy byli bezpieczni a przede wszystkim ona. Mój tata zmarł (był alkoholikiem), mama przeszła przez raka, jej mama zawsze widziała tylko jej brata, który popełnił samobójstwo, a teraz jeszcze rozpad drugiego małżeństwa przez alkoholizm ojczyma. Jak mogę jej pomóc?
