Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak uratować małżeństwo po fałszywym przyznaniu się do zdrady?
Odnośnie do wymuszenia przyznania się do zdrady. Która rzekomo miała miejsce prawie 2 lata temu. Oto po przyznaniu się, bo mąż naciskał, że wie, że mam się przyznać, bo tylko tak uratuje małżeństwo. Później miałam wyrzuty sumienia, powiedziałam mu, że nie zdradziłam, że to było tylko dlatego powiedziane, żeby ratować rodzinę. A on powiedział, że wiedział, że tak będzie, że będę się teraz wymigiwać z tego. Że on i tak zna prawdę, że rozwód, a jak nie chce rozwodu, to mogę po prostu być gosposia w naszym domu, ale nikim więcej. Na pytanie, czy mnie kocha, mówi, nie wiem, jesteś mi w tej chwili obojętna. Na pytanie, czy mnie pokocha i co mam zrobić, żeby mnie pokochał, również mówi, nie wiem. Twierdzi, że w tej chwili dzieci są dla niego najważniejsze, dlatego pozwala mi tu mieszkać, a ja jestem jak powietrze. Mówi, że go strasznie zraniłam ta zdrada, dopytuje ile razy, to kiedy zaczynam tłumaczyć, że wcale ani razu. Że to były tylko wiadomości, nie spotkałam się nigdy, nie wierzy mi, bo on jak twierdzi, ma dowody, a jak pytam jakie? To mówi, dowiesz się u adwokata albo na sprawie rozwodowej… i dobrze wie, że ja rozwodu się boję, i zrobię wszystko, żeby go nie było. Tak się strasznie czuję i psychicznie i fizycznie, nie wiem, co mam robić. Kocham męża nad życie, dzieci, ale nie mam siły też, by żyć bez niego i patrzeć na to, jak on się męczyć z myślą, że go zdradziłam, skoro do tego nie doszło. Nadmienię, że mówi mi, żebym się nie wycofywała z tego, że się przyznałam, bo to tylko źle dla nas rokuje, a ja mam wrażenie, że gorzej już być nie może. Proszę go i błagam, żebyśmy zamknęli tę przeszłość te wszystkie żale złości i zaczęli żyć na nowo, ale to na nic. Dodam, że mieliśmy taką sytuację msc temu mówił mi, że wniósł pozew o rozwód, bo go zdradziłam, że jakieś nowe fakty wyszły podobno, i po cudownym miesiącu, bo zachowywał się cudownie przytulał, całował, kochał się ze mną, nagle mówi mi, że dał mi miesiąc na przyznanie się na wyjście z inicjatywą, a nie wykorzystałam szansy, dlatego sytuacja potoczyła się, jak wyżej opisałam. Dodatkowo napisałam mu list od serca, ale jeszcze nie przekazałam. W którym opisuje, co czuję, że przepraszam, że nie zdradziłam, że wiem, co on czuje, że błagam go o wybaczenie za wszystkie krzywdy, ogólnie to, co nie docierało w rozmowie. Przepraszam, że nieskładnie, ale ciężko o tym wszystkim pisać.
Anpnimowo
4 miesiące temu
Fala Wsparcia
Dzień dobry,
Sytuacja, jaką Pani opisała, jest niezwykle trudna i złożona. Z jednej strony, pojawiła się kwestia zdrady (z tego, co rozumiemy, emocjonalnej, niefizycznej) i nadszarpniętego zaufania, z drugiej, przymusu do przyznania się czegoś, co się nie wydarzyło. Musi być Pani niezwykle ciężko być w takim wahadle, gdzie raz jest dobrze, a w innym momencie mąż grozi rozwodem. Pytanie, podstawowe, jak może w tym momencie zaopiekować się Pani sobą? Co zrobić, by zadbać o siebie? My na pewno zachęcalibyśmy do terapii par, gdzie osoba bezstronna - terapeuta - pomogłaby Państwu odnaleźć się w tej rzeczywistości. Dużo jest tu do odbudowania, jednak bez chęci męża, ciężko będzie cokolwiek zmienić. Dlatego zachęcamy też do zadbania o siebie, trochę tak jak w samolocie - najpierw należy nałożyć maskę z tlenem sobie, a dopiero potem innym.
Pozdrawiamy ciepło,
Zespół Fali Wsparcia
4 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Justyna Bejmert
Dzień dobry,
To, co Pani opisuje, jest bardzo trudnym doświadczeniem – zarówno emocjonalnie, jak i relacyjnie. Przede wszystkim chcę podkreślić: Pani cierpienie jest ważne i zasługuje na uważne potraktowanie. To, że szuka Pani pomocy i próbuje zrozumieć tę sytuację, świadczy o wielkim zaangażowaniu, sile i potrzebie ratowania tego, co jest dla Pani ważne.
Z opisu wynika jednak, że sytuacja, w której Pani się znalazła, nosi znamiona manipulacji emocjonalnej. Mąż wykorzystuje rzekome „dowody”, których nie pokazuje, grozi rozwodem, odmawia uczuć, warunkuje miłość i traktuje Panią przedmiotowo („możesz być tylko gosposią”). Trudno to nazwać budowaniem relacji – to raczej kontrolowanie i wywieranie presji. Nawet jeśli istnieje żal czy podejrzenie, rozwiązanie nie polega na upokarzaniu i psychicznej presji.
Warto też zatrzymać się przy samym „przyznaniu się” do zdrady – do którego została Pani w pewnym sensie zmuszona. Mówi Pani wyraźnie: do zdrady fizycznej nie doszło. Przyznała się Pani z lęku, pod wpływem presji, by „ratować małżeństwo”. To nie było uczciwe porozumienie ani wolna rozmowa – to było działanie pod przymusem emocjonalnym.
Jeśli mąż nie chce podjąć próby odbudowy relacji mimo Pani gotowości, jeśli zamiast wspólnego szukania rozwiązań woli wymierzać kary, poniżać i stawiać warunki, to pytanie nie brzmi już tylko: „jak mu udowodnić, że go nie zdradziłam?”, ale także: czy to jest relacja, w której ja mogę czuć się bezpiecznie, szanowana i godna miłości?
Z całego serca zachęcam Panią do rozmowy z psychologiem lub psychoterapeutą – nie po to, by ratować małżeństwo za wszelką cenę, ale żeby Pani miała przestrzeń do zadbania o siebie, swoje granice, potrzeby i zdrowie psychiczne. To, co Pani przeżywa – to poczucie winy, zagubienia, lęku, bezsilności – wymaga wsparcia. Nie musi Pani przez to przechodzić sama.
Proszę pamiętać: małżeństwo to partnerstwo, nie pole walki. A Pani zasługuje na szacunek i spokój – nie na ciągłe udowadnianie swojej niewinności.
Z wyrazami troski,
Justyna Bejmert
Psycholog
4 miesiące temu
Marta Lewandowska-Orzoł
Dzień dobry,
Sytuacja, z którą się Pani mierzy, musi być bardzo obciążająca. Mimo wszystko stara się Pani dalej walczyć – o związek, rodzinę, dzieci, a także trochę o siebie, skoro wspomina Pani, że bywa już naprawdę trudno na co dzień.
Napisała Pani o pewnej wymianie wiadomości z inną osobą. Nawet jeśli nie doszło do spotkania, taki kontakt – w zależności od treści – może być dla drugiej strony bardzo trudny. Niemniej jednak, zachowanie Pani męża, które Pani opisuje, wydaje się być mocną grą na Pani uczuciach. Nie musi się Pani na to godzić. To nie jest zachowanie, na które Pani „zasłużyła”.
Zachęcałabym Państwa do skorzystania z terapii par. Myślę, że mogłaby pomóc w omówieniu i „wyczyszczeniu” spraw między Państwem.
List, który Pani napisała do męża, również może okazać się pomocny – czasem słowa, które się czyta, trafiają do nas mocniej niż te wypowiedziane.
Niezależnie od decyzji, jakie Pani podejmie, bardzo zachęcam do zadbania o siebie i postawienia granic – tak, aby zatroszczyć się również o swoje emocje i samopoczucie.
Życzę dużo siły,
Marta Lewandowska-Orzoł
Psycholog
mniej niż godzinę temu
Zobacz podobne
Pytania w związku - czasem nie wiem czy kocham.
Jestem w związku prawie rok, po dwóch ciężkich poprzednich relacjach, które były niewypałem. W aktualnym związku czasami pojawiają mi się kryzysy, że nie wiem czy go kocham i czy chce być dalej razem, a są dni, że nie wyobrażam sobie, żeby go nie było. Dlaczego tak się dzieje ? I co mam dalej robić ?
Jak sobie poradzić z chorobliwą zazdrością? Sprawa dotyczy mnie, nigdy nie kontaktowałam się że specjalistami, bo uważałam, że sobie sama poradzę. Jednak ciągle słyszę od partnera, że przekraczam wyznaczone przez nas samych jakieś 7 lat temu na początku naszego związku granice. Rozmowa z partnerem nie pomaga, bo ma dość kontroli i coraz większych ograniczeń w jego oczach z racji mojej zazdrości w związku. Ja uważam, że szczera rozmowa z nim też mi pomoże, bo wiem że mam z tym problem, ale gdyby spróbował mnie jakoś zapewnić lub udowodnić, że mówi prawdę byłoby mi łatwiej. Po wielu kłótniach moje zaufania do niego zmalało, bo raz mmie oszukał w kwestii znajomości(szedł w zaparte,ze nikogo nie poznał a faktycznie utrzymywał kontakt z pewną kobietą, jak się później wyjaśniło była to naprawdę czysto koleżeńska relacja jednak ja się zawiodłam na nim, że mnie okłamał na początku)
Proszę o poradę jak mam zacząć sobie radzić z takim podejściem do zazdrości? To siedzi w mojej głowie bardzo mocno i wiem, że często zdarza mi się te granicę przekraczać. Proszę o pomoc jak zarówno proszę o poradę jak mam poprosić partnera o szczera rozmowę aby spróbował być bardziej otwarty w stosunku nowych znajomości aby nie ukrywał przede mną czegoś, co tak naprawdę nie skrzywdzi mnie w żaden sposób. Jak rozwiązać te problemy? Jak nauczyć się żyć ze spokojem s nie ciągłym niepokojem i z samoczynnie wymyślającymi się historiami w mojej głowie? Bardzo mnie to męczy w życiu codziennym szczególnie gdy mój partner wyjeżdża do pracy na kilka dni bez powrotu w międzyczasie do domu.
Będę bardzo wdzięczna za wszelką pomoc. Pozdrawiam.
Witam. Od paru miesięcy (zaczęło się to w wakacje 2022) mam wyimaginowanego przyjaciela, z którym rozmawiam w myślach
Witam.
Od paru miesięcy (zaczęło się to w wakacje 2022) mam wyimaginowanego przyjaciela, z którym rozmawiam w myślach (osoba, którą wyobrażam istnieje w realu, żyje i mamy stały kontakt). Tak jest to realne, że podczas siadania do stołu robię dla niego miejsce, podczas oglądania filmów opowiadam mu o moich ulubionych momentach i gestykuluję. Mówię do niego w myślach. Już powoli zapominam, jak się myśli bez rozmawiania w myślach... Często zmieniam moje poglądy i zdanie tylko, ze względu na niego. Jakby to wytłumaczyć.. nie widzę go, ale mój mózg widzi. W nocy przybiera kształty strasznych postaci (np. Czarna postać o trójkątnej/kowadłowej głowie lub postać z długą szyją (???). Zazwyczaj stoi w rogu pokoju, a jak zamykam oczy to pojawia się w myślach.) W nocy słyszę stukanie o drzwi (ciche), ćwierkanie świnek (mam prośki w domu, to normalne w ich naturze, ale bardziej chodzi o to, że tych dźwięków nie ma, gdy je słyszę), chodzenie po domu lub przesuwanie się krzeseł. Muszę jeszcze dodać, że mieszkam w bloku. Również kątem oka widzę cienie przelatujące.
Mówiłam o tym moim rodzicom, uważają, że to moja wyobraźnia, jednak co to za wyobraźnia, jak doprowadza mnie do płaczu i myśli samobójczych?
Często też słyszę, jak ktoś mnie woła (nawołuje moje imię, zazwyczaj gdy kładę się spać). Są to osoby z mojego otoczenia (rodzina, nauczyciele, znajomi itp) i słyszę, jak mnie wołają to często tego nawet nie odróżniam i odpowiadam. Mam dość, nie wiem jak poprosić rodziców o pomoc.. muszę czekać na szkołę by osobiście zgłosić się do psychologa...
TW: samouszkodzenia. Jak radzić sobie z powracającymi problemami emocjonalnymi i jedzeniowymi
TW: samouszkodzenia
Kilka lat temu rodzice mieli gorszy czas i często się kłócili. Z Czasem zaczęłam myśleć, że to moja wina. Czułam się kompletnie sama, nie miałam zbyt wielu przyjaciół. Wolałam przebywać w szkole, niż w domu chciałam od tego wszystkiego uciec, a nie miałam na nic siły. Do tego dochodził stres ze szkoły i nie umiałam sobie radzić, zaczęłam się ciąć, dawało mi to chwilę ukojenia. Ból fizyczny zastępował ból psychiczny. Zaczęłam też jeść mniej albo wcale przez swój wygląd. Jestem bardzo wrażliwa, co myślę, że sprawiło, że tak łatwo straciłam chęci do życia. Potem było trochę lepiej, jednak wciąż nie idealnie. Znalazłam przyjaciół, którzy trochę mi pomogli, jednak też miałam z nimi problemy. Teraz niby jest dobrze, ale lekkie podniesienie głosu sprawia, że mam łzy w oczach. Problemy z jedzeniem wróciły jednak nie jest tak źle, jak było przedtem. teraz mam wspaniałych przyjaciół i prawie chłopak oraz cudowny kontakt z rodzicami. Nie wiem, dlaczego to wraca. Strach przed tym, że zrobię coś źle i ich stracę. Zawsze uważam się za gorszą od nich, mimo że oni nie dają mi powodów, by się tak czuć. Czym może być spodowdany ten powrót złych myśli?
Test na gaslighting w małżeństwie - jak rozpoznać, czy jesteś ofiarą manipulacji?
Witam moje pytanie brzmi czy mogłabym sobie zrobić test na gaslighting? Uświadomiłam sobie że jestem ofiarą w z moim małżeństwie .
