Odpowiedz jako specjalista
WsteczMam już skończone 24 lata, a tak naprawdę nie byłam nigdy w związku
Od dłuższego czasu zmagam się z problemem dotyczącym mojej przyszłości. Mam już skończone 24 lata a tak naprawdę nie byłam nigdy w związku (był jeden krótki zakończyłam go nie pasowaliśmy do siebie.) Od tego czasu minęło 5 lat, nie mogę znaleźć nikogo normalnego, tracę tylko czas. Trafiam na facetów, którzy są narcyzami, typy mamisynków lub pragną tylko seksu i nic poza tym. Próbowałam odnawiać znajomości ze szkoły, na portalach randkowych jednak mam wrażenie, że jest coraz gorzej. Nie udaje się najczęściej umawiają się na spotkania-nie przychodzą albo po miesiącu zakończą znajomość. I tak tracę czas. Zaznaczę, że w realu ciężko poznać mi faceta, niestety nie mam gdzie wyjść, bo nie mam z kim. Nie mam znajomych, przyjaciół, by wyjść razem, chociażby na jakiś festyn rodzinny czy jakaś wieczorową zabawę. Jako jedyna z rodziny zostałam obecnie singielka i zaczęli mi dogryzać z tego powodu, stało się to przytłaczające. Każdego razu, gdy się widzimy, padają teksty "kiedy masz ślub" " gdzie zgubiłaś tego twojego" " idź zobacz stoi pod drzwiami" " widzieliśmy go, ale brzydki"- teksty odnoszą się do faceta, z którym mi nie wyszło okazał się mamisynkiem a oni nie dadzą spokoju, tylko coraz bardziej śmieją się ze mnie. Boje się, że nigdy nie ułożę sobie życia jak każdy z członków rodziny na zawsze zostanę sama. Siostra kuzynostwo mają już kolejne dzieci, planują śluby, nawet młodszy brat a u mnie marne szanse. Jeżeli od 5 lat trafiam na coraz gorszych facetów, czas mi ucieka i wszystko stoi w miejscu. Nie wiem już, co robić mówią, że miłość sama przyjdzie, ale nie uwierzę w to. Jak się nie załamywać w takiej sytuacji widząc, gdy inni są szczęśliwi, a mi tyle czasu się nie udaje?
Anonimowo
1 rok temu
Anita Konarska
Witaj,
Jesteś bardzo młodą osobą - 24 lata to cudowny wiek. Dopiero niedawno wkroczyłaś w dorosłość. Możesz się teraz skupić na rozwijaniu swoich zainteresowań i pasji. Wychodź sama do ludzi, zapisz się na siłownie lub fitnes, lekcje wspinaczki, tenisa czy jakieś inne o których zawsze marzyłaś a odkładałaś w czasie. Chodź sama ze sobą na randki do kina na filmy, które lubisz. Wyjdź na rower, czy pobiegać do parku, rozejrzyj się dookoła a zobaczysz, że mnustwo samotnych facetów też tak robi. Pokochaj siebie i swoje towarzystwo i jak sobie odpuścisz (ludzie dookoła zawsze są mądrzejsi i będą gadać jakby byli specjalistami od Twojego życia) to sam zjawi się odpowiedni facet:)
Pozdrawiam Cię serdecznie
Anita Konarska
Psycholożka
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Rozumiem Pani lęk przed samotnością. Jednak nie znamy przyszłości. Zakładanie czarnych scenariuszy powoduje adekwatne do tego emocje - smutek, lęk. Zachęcam, aby Pani przyjrzała się schematowi wchodzenia w relacje z mężczyznami. Napisała Pani, że są to osoby silnie związane ze swoimi matkami lub skoncentrowane na sobie. Z czegoś to wynika, można się temu przyjrzeć w procesie psychoterapeutycznym. Proszę pomyśleć o swoich oczekiwaniach od partnera, co Pani może mu ofiarować. Czytam, że brakuje Pani przyjaciól, znajomych. Jest Pani bardzo młoda, proponuję budować sieć wsparcia.
Zastanawia również, dlaczego Pani pozwala na naśmiewanie się, ocenianie wyborów - ,,brzydki chłopak". Może warto popracować nad asertywnością. Zauważyłam także, że porównuje się Pani do innych osób, nie pisząc nic o swojej wartości, zasobach. A z pewnością ma je Pani.
Pozdrawiam
Katarzyna Waszak - psychoterapeuta
1 rok temu
Kornel Miszk
Przede wszystkim, chciałbym podkreślić, że to, co przeżywasz, jest zrozumiałe i nie jesteś w tym sama. Wiele osób odczuwa presję, szczególnie ze strony rodziny i otoczenia, kiedy ich życie nie idzie zgodnie z oczekiwaniami społecznymi. To może być bardzo trudne emocjonalnie, zwłaszcza gdy porównujesz się do innych.
Związki i miłość to kwestie, które mogą przychodzić w różnym czasie dla różnych osób. Fakt, że nie znalazłaś jeszcze odpowiedniego partnera, nie oznacza, że coś jest z Tobą nie tak lub że na zawsze zostaniesz sama. Czasami znalezienie odpowiedniej osoby wymaga więcej czasu, szczególnie jeśli stawiasz na jakość, a nie na ilość.
Co do komentarzy rodziny – ich słowa mogą być bolesne, ale warto pamiętać, że często nie zdają sobie sprawy, jak bardzo mogą one ranić. Możesz spróbować delikatnie, ale stanowczo wyrazić swoje uczucia, mówiąc im, że te żarty są dla Ciebie przykre i nie pomagają w tej sytuacji. Ważne jest, abyś chroniła swoje granice emocjonalne i nie pozwalała, aby negatywne komentarze wpływały na Twoje poczucie własnej wartości.
Jeśli chodzi o poszukiwanie partnera, czasem pomocne może być skupienie się na rozwijaniu siebie i swoich pasji. Być może w ten sposób spotkasz kogoś o podobnych zainteresowaniach i wartościach. To też dobra okazja do zbudowania nowych, wartościowych relacji, nawet jeśli na początku nie prowadzą one do związku romantycznego.
Warto również zastanowić się nad konsultacją z terapeutą, który pomoże Ci przepracować obawy i presję, jaką czujesz. Taka rozmowa może przynieść ulgę i nowe spojrzenie na sytuację.
Nie ma jednej drogi do szczęścia i każdy ma swoje tempo. Ważne jest, abyś pamiętała, że masz prawo do życia według własnych zasad, a wartościowy związek to taki, który przynosi radość i wsparcie, a nie tylko spełnia oczekiwania innych.
Pozdrawiam,
Kornel Miszk
Psycholog Terapeuta
1 rok temu
Zobacz podobne
Nigdy nie byłam w związku, boję się związków, a mimo to walczę o szczęście
Kobieta, lat 28. Nigdy nie byłam w związku, boję się związków, a mimo to walczę o szczęście, spotykam się z mężczyznami, głównie z portali randkowych, ale są to zazwyczaj "spotkania zapoznawcze", z których nic nie wynika. Zazwyczaj czuję na nich lęk, mam ochotę uciec i nigdy więcej nie spotkać się z danym facetem. Boję się, że w końcu zostanę całkowicie sama :(
Mam żal do tego, jak toczy się moje życie od dziecka. Czuję się samotna, czuję, że niewiele mi wychodzi.
Witam. Mam 34 lata i mam duża wiedzę o psychologii. Przeszłam terapię, bo urodziłam się w bardzo przmocowym domu (do dziś rodzice mnie nie szanuja i wyzywaja). Piszę, bo czuje jednak żal. Dziś usiadłam i pijąc kawę uświadomiłam sobie, że mimo ciężkiej pracy, nie mam za co żyć (dużo wydaję na leki). Nie mam znajomych, partnera, dzieci. Chciałam, żeby moje życie wyglądało inaczej, ale nie miałam często nawet szansy na normalne życiowe warunki. Koleżanki od dzieciaka były wspierane, doceniane, mogły się pożalić, a ich rodzice im pomagali na starcie czy w szkole. Moi tylko mówili "wynocha" i "odczep sie" w delikatnej wersji. Mieszkałam w centrum Warszawy, gdzie był zawsze wyścig szczurów. Wiele razy mimo uśmiechu na twarzy ludzie wyczuwali we mnie ofiarę i znęcali się nade mną. Gdy widziałam, jak koleżanki rodzą dzieci i mężowie przynoszą im kwiaty, to chciało mi się płakać. Teraz mam po prostu żal, że nie miałam nigdy doznania miłości, o wszystko musiałam walczyć, żyłam w fatalnych warunkach i zamiast uczyć się i zdobywać kolejne etapy w życiu, to ja walczyłam o przetrwanie. Często ktoś się patrzy i mówi wprost, że taka kobieta jestem i pozytywna i w ogóle zaradna, a coś mi nie idzie. Powiem szczerze, że ledwo daję rade, żeby wytrwać z rachunkami, życiem... A przez rodziców trafilam na toksycznych partnerów, którzy mnie przeorali. Dziś siedzę sama, nie jestem lubiana, a każdą rzecz wyrywam pazurami. Nigdy nie mam łatwo. Gdy w pracy udało mi się coś osiągnąć, doszłam dosyć wysoko, to szef stwierdził, że woli zatrudnić kogoś innego. I tak kolegę, którego szkoliłam awansował na kierownika, bo płaci mu o prawie połowę mniej. Czuje się upokorzona już całkiem. Zaczynam tyć i jeść z nerwów. Przestałam chcieć wychodzić z domu, bo nie daje rady. Dlaczego inni mogą korzystać z życia, a drudzy tyrają i są nikim...?
Moim problemem w wieku 26 lat jest samowykluczenie z życia społecznego.
Moim problemem w wieku 26 lat jest samowykluczenie z życia społecznego. Nie mam przyjaciół, zawieranie jakichkolwiek znajomości jest niemożliwe, wieczny smutek, który 24 g na dobę czuje, załatwienie sprawy u lekarza, w urzędzie wiąże się z dużym stresem i paniką. Nieraz zrobiłem 30 km do specjalisty, np. jak wbiło mi się ciało obce w oko, to siedziałem w samochodzie i ryczałem takie emocje. Zawodowo nigdzie nie mogę się odnaleźć, staram się pracować obecnie Niemcy z rodziną, ale niestety 1 pokój na 3 osoby czuje się źle, nie mogę być sam nawet 1 g, czuje się źle. Wiem, że jak zrezygnuje z pracy, to nie mam dobrych relacji z mamą przeciwieństwa, zawsze byłem nierobem i nic nie pomagałem, nie pije alkoholu od 7 lat z powodu w sumie urodziny mojej siostry byłem bez pracy i rodzina no zaczęła mi docinać, że nic nie robię itp. parę przykrych słów które, nigdy się nie zakochałem, boje się nigdy mi nikt nie powiedział nawet mama, że mnie kocha, myślałem wielokrotnie o samobójstwie, ale się boję, mam w sobie tyle bólu, że mnie rozrywa psychicznie, jestem już zmęczony, nie mogę być sam minuty, telewizor radio na okrągło, a ja się modlę o spokój cisze.
Mam od dłuższego czasu problem z sobą.. przeszłam w życiu sporo.. w dzieciństwie ojciec alkoholik
Mam od dłuższego czasu problem z sobą.. przeszłam w życiu sporo.. w dzieciństwie ojciec alkoholik który ciagle łamał obietnice i zle mnie oceniał (do niczego, córeczka mamusi itd), potem smierć mojej siostry (w dzień porodu mojej mamy zmarła 10 lat temu), rozstanie po 6 latach myślałam, ze to wielka miłość, ale okazało się ze wymienił mnie na inna- zamieszkała pare dni po wyrzuceniu mnie z domu, wykorzystał mnie finansowo, znęcał się psychicznie (ciche dni, kłótnie o nic, oceniał mnie zle, ciagle byłam za mało wystarczająca) w momencie rozstania byłam w rozsypce, to on zebrał mnie w całość i czułam się bezpiecznie a tu zostawił samą. Byłam w tragicznym stanie i doszło jeszcze pare problemów zdrowotnych w rodzinie, ale po burzy wyszło słońce. Byłam sama 5 lat, odżyłam, przekonałam się że najlepiej jest liczyć na siebie, stałam się niezależna finansowo, finansowo idzie mi naprawdę dobrze, mam własna działalność i po długim czasie trafiłam na wspaniałego człowieka, moj narzeczony jest moim aniołem ja na początku starałam się jak mogę żeby było wszystko między nami dobrze, a teraz? Powracają dni kiedy chce zrujnować sobie dzień, życie nawet mówiąc te rzeczy które mówię i przy okazji jemu tez. On na to nie zasługuje, na moje zachowanie, na te słowa.. ranie jego i siebie. Nie akceptuje siebie, kiedyś byłam dużo grubsza teraz jest dobrze a nienawidzę swojego ciała, są dni kiedy czuje się jak g*wno i tak się nazywam, wszystko krytykuje, własne życie zawodowe tez jest dla mnie ciagle niewystarczające, wszystko niszczę. Błagam, powiedzcie mi co jest ze mną nie tak? O co chodzi? Przychodzą lepsze dni i patrzę na siebie jest super, myśle o moim związku i widzę ze jest cudowny, planujemy ślub, ciagle w to nie wierze.. ze ktos mnie naprawdę szanuje, kocha.. w te gorsze dni on mnie dalej przytula i stara sie zrozumieć, myślałam ze mnie zostawi..
Dlaczego unikam związków, mimo pragnienia relacji? Jak przerwać ten schemat?
Mam 24 lata i od zawsze jestem singielką, poniekąd z wyboru, a poniekąd nie i w tym tkwi mój problem.
Gdy jestem sama, chcę zaangażować się w jakąś relację i zazdroszczę ich innym, ale gdy przychodzi co do czego i poznaje dobrego faceta, to początkowe zainteresowanie nim szybko mi mija w momencie, gdy on da mi do zrozumienia, że mam u niego szanse. Z automatu zaczynam wtedy doszukiwać się wad i nie mam ochoty na kolejne spotkania, a więc urywam kontakt, by po czasie pożałować tego, gdy już jest za późno. Powielam ten sam schemat za każdym razem i, mimo że wiem, że to źle, to w danym momencie wydaje mi się to jedynym słusznym rozwiązaniem.
Tym sposobem odrzuciłam już wielu dobrych mężczyzn i mam wrażenie, że jestem toksyczna nie tylko względem nich, ale przede wszystkim samej siebie.
Jak temu zaradzić? Czy powinnam się trochę zmusić do relacji, gdy nadejdzie ten „kryzys”? Proszę o poradę
